Η προσπάθεια ποινικοποίησης της απεργίας των εκπαιδευτικών από την κυβέρνηση και το κράτος δεν είναι μόνο ευθεία βολή στα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, αλλά και στα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών, που βρίσκονται σταθερά στο στόχαστρο της αντιλαϊκής πολιτικής στην Παιδεία. Γιατί οι εκπαιδευτικοί απεργούν για καλύτερους όρους δουλειάς και μισθούς, αλλά και για να έχουν τα παιδιά καλύτερα σχολεία, να καλυφθούν τώρα όλα τα κενά με προσλήψεις μόνιμων και να μη στοιβάζονται 25 μαθητές στην τάξη.

Δεν είναι τυχαίο ότι η απόφαση της Δικαιοσύνης, που κρίνει παράνομη τη σημερινή απεργία της ΔΟΕ, έρχεται στον απόηχο μεγάλων κινητοποιήσεων όλο το προηγούμενο διάστημα, ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης να βάλει λουκέτο σε εκατοντάδες σχολικά τμήματα Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με κριτήριο την «εξοικονόμηση κονδυλίων» από τη μείωση των εκπαιδευτικών!

Η απόφαση αυτή βρήκε σε θέση μάχης γονιούς, εκπαιδευτικούς και μαθητές, που έδωσαν αγωνιστική απάντηση και σε πολλές περιπτώσεις εμπόδισαν τον αντιλαϊκό σχεδιασμό. Το ίδιο ισχύει και με την προσπάθεια της κυβέρνησης να ποινικοποιήσει τον αγώνα ενάντια στην αντιδραστική «αξιολόγηση» και στην κατηγοριοποίηση των σχολείων, με απειλές και διώξεις σε βάρος των εκπαιδευτικών.

Η απεργία των εκπαιδευτικών είναι η τρίτη μέσα σε μια βδομάδα που κρίνεται παράνομη από τα δικαστήρια. Είχαν προηγηθεί οι απεργίες των σιδηροδρομικών και των εργαζομένων στην Ψυχική Υγεία, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά ότι η καταστολή και η προσπάθεια περιστολής συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής επίθεσης που κλιμακώνεται από όλες τις κυβερνήσεις και την ΕΕ.

Ειδικά σήμερα που η χώρα μας χώνεται όλο και πιο βαθιά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους, το σινιάλο που κάνει η κυβέρνηση στους εργαζόμενους και στον λαό είναι ...«τα κεφάλια μέσα»!

Το ίδιο «σήμα» στέλνει και η τιμωρία των φαντάρων που δήλωσαν δημόσια την αντίθεσή τους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην ελληνική εμπλοκή, ξεσηκώνοντας ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης από σωματεία και φορείς, που κορυφώνουν τον απεργιακό τους αγώνα στις 20 Νοέμβρη. Σ' αυτήν τη γενική απεργία, δίπλα στις διεκδικήσεις για τους μισθούς, την Υγεία και την Παιδεία ξεχωρίζει το αίτημα να απεμπλακεί τώρα η χώρα μας από τον πόλεμο, να επιστρέψουν όλοι οι φαντάροι από τις ΝΑΤΟικές αποστολές, να κλείσουν οι ξένες βάσεις.

Η δυσαρέσκεια για την πολιτική που οδηγεί τη λαϊκή οικογένεια σε αδιέξοδο, σε συνθήκες πολεμικής προπαρασκευής, όχι μόνο δεν περνάει απαρατήρητη από το κεφάλαιο, την κυβέρνηση και τα κόμματά του, αλλά τη «μετράνε» με μεγάλη προσοχή. Οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα και η αγωνία τους να διαμορφώσουν κυβερνητική εναλλακτική, με μια «σοβαρή» σοσιαλδημοκρατία, είναι αντανάκλαση αυτής της ανησυχίας.

Κυρίως ανησυχούν για το ενδεχόμενο να βρει ριζοσπαστική διέξοδο αυτή η δυσαρέσκεια, απέναντι σε όλα τα μέτωπα της αντιλαϊκής πολιτικής: Από την κατάρρευση του λαϊκού εισοδήματος, της Υγείας, της Παιδείας, των υποδομών, μέχρι τη βαθύτερη εμπλοκή στον πόλεμο, που μετατρέπει τη χώρα σε στόχο αντιποίνων και τον λαό σε θύτη άλλων λαών.

Οι εργατικοί αγώνες και οι απεργιακές μάχες που βρίσκονται σε εξέλιξη, με κορύφωση την 20ή Νοέμβρη, ανοίγουν νέες δυνατότητες να γίνουν βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και στην κοινή δράση με τους βιοπαλαιστές της πόλης και του χωριού, να δυναμώσει η προοπτική της κοινωνικής συμμαχίας.

Η ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης και σύγκρουσης με την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, δυναμώνοντας τη συμπόρευση με το ΚΚΕ για την ανατροπή, είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα που μπορεί και πρέπει να εκπέμψει ο αγωνιστικός αναβρασμός σε κλάδους και χώρους δουλειάς.