Ο αγώνας της δίμηνης Οικονομικής Εξόρμησης μας βρίσκει σε μια περίοδο που εγκυμονεί πολλά: Κινδύνους για τον λαό από μια γενικευμένη πολεμική σύγκρουση, σκληρή αντιλαϊκή επίθεση στο έδαφος μιας επερχόμενης βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, ένταση της καταστολής για την αποτροπή της οργανωμένης λαϊκής αντίδρασης.

Μαζί με αυτά όμως, σαν την άλλη πλευρά του νομίσματος, φέρνει και δυνατότητες. Οι αστοί και οι κάθε είδους εκπρόσωποί τους φωνάζουν και υπαγορεύουν στον λαό, κορδώνονται για την κυριαρχία τους, τους μηχανισμούς και τους στρατούς τους, αλλά η Ιστορία ακούραστα τραβά τον δρόμο της. Οι αντιθέσεις αυτού του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης ορθώνονται αξεπέραστες, το ίδιο αξεπέραστη και η λαϊκή οργή που συσσωρεύεται. Ακόμη και το «τυράκι» που δείχνουν οι αστικές τάξεις στους λαούς, σάπιο είναι κι αυτό.

Αυτές οι συνθήκες είναι για μας τους κομμουνιστές καμπανάκι για να δυναμώσουμε κι άλλο το Κόμμα, τη δύναμη εκείνη που συνειδητά δρα για την απελευθέρωση των εργαζομένων. Μάχη πάντοτε αναπόσπαστα δεμένη με τη διαφύλαξη της οικονομικής αυτοτέλειας του Κόμματος. Μπροστά σε αυτό το καθήκον δεν ζυγίζουμε κόπους και θυσίες.

Είναι γνωστοί οι δεσμοί αίματος των κομμουνιστών με τον λαό. Αυτός ήταν πάντα και είναι και σήμερα ο οικονομικός αιμοδότης του ΚΚΕ και δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς, γιατί το ΚΚΕ από αυτόν είναι βγαλμένο και οι αγώνες του τη λαϊκή προοπτική εκφράζουν. Τα παραδείγματα από την Ιστορία του Κόμματος είναι πολλά, διατρέχουν και τους πιο δύσβατους καιρούς.

«Πρώτοι ανάμεσα στους πρώτους» τα ίδια τα μέλη και στελέχη του Κόμματος. Αυτοί που μαζί με τον λαό και μέσα σε αυτόν βιώνουν την αντιλαϊκή επίθεση, τις συνέπειες της κρίσης, που όταν ο λαός υποφέρει, υποφέρουν κι αυτοί πρώτα. Οχι σαν «καλοί χριστιανοί», αλλά ως επαναστάτες που σε όλες τις συνθήκες, όπως η σύγχρονη μη επαναστατική περίοδος, η περίοδος υποχώρησης του εργατικού - λαϊκού κινήματος και μάχης ανασυγκρότησής του, παλεύουν για το αύριο και δίνουν σε αυτήν την προσπάθεια όλες τους τις δυνάμεις για να επιτύχει η «κοινή μας υπόθεση». Αυτοί που κι από το πραγματικό τους υστέρημα δίνουν άλλο ένα κόκκινο μεροκάματο.

Αν θέλαμε να βρούμε την «αρχή» του κόκκινου μεροκάματου, θα έπρεπε να ανατρέξουμε πολύ πίσω, ίσως στην ίδια την ίδρυση του Κόμματός μας. Οταν, στα τέλη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, γινόταν προσπάθεια για πρώτη φορά να διαδοθούν στην ελληνική εργατική τάξη οι ιδέες του μαρξισμού - λενινισμού, αυτές που θα έχτιζαν μετά τους μεγαλειώδεις αγώνες του λαού μας. Οταν γινόταν προσπάθεια να μεταφραστούν και τυπωθούν τα πρώτα μαρξιστικά βιβλία στα Ελληνικά, να βγουν οι πρώτες αφίσες, να διοργανωθούν τα πρώτα συνέδρια.

Και αυτά όμως τα κόκκινα μεροκάματα έχουν τις ρίζες τους στα «κομμουνιστικά Σάββατα», στη νεαρή Σοβιετική Ενωση: Οσοι δεν βρίσκονταν στο μέτωπο του πολέμου, σήκωσαν το βάρος των τεράστιων αναγκών της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, των νέων κοινωνικών σχέσεων, προσφέροντας εθελοντική δουλειά για την ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας. Αυτά χαρακτήρισε ο Λένιν «υποδειγματική κομμουνιστική δουλειά», «φιντάνια του καινούργιου».

Το νήμα αυτό φτάνει χωρίς διακοπή στο σήμερα, όπου το κόκκινο μεροκάματο αποτελεί σημαντικό κομμάτι της επιτυχίας των Οικονομικών Εξορμήσεων, κάθε χρόνο με καινούριες ιστορίες προσφορών από τα μέλη του Κόμματος. Παράδειγμα από την περίοδο της πανδημίας η προσφορά εργαζόμενου στη ΜΕΘ του Νοσοκομείου Καρδίτσας, που έδωσε στο Κόμμα το μεροκάματο της βάρδιας.

Την ίδια περίοδο, φοιτητές στην Ξάνθη δηλώνουν: «Νιώθουμε την ανάγκη, ως μέλη της ΚΝΕ, της επαναστατικής Οργάνωσης Νεολαίας του ΚΚΕ, να αυξήσουμε τις απαιτήσεις από τους εαυτούς μας, να βρούμε τρόπους μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες για την ενίσχυση του Κόμματος. Αποφασίσαμε λοιπόν να δουλέψουμε ως εποχικοί εργάτες σε χωράφια της περιοχής και το ποσό που θα συγκεντρώσουμε να το δώσουμε ως "κόκκινα μεροκάματα" για την οικονομική ενίσχυση του Κόμματος».

Και η ιστορία συνεχίζεται, η ΚΝΕ κηρύσσει την 1η Μάη 2023 «μέρα κόκκινης εισφοράς στο Κόμμα μας», οι εργαζόμενοι στον «Ριζοσπάστη» δίνουν κόκκινο μεροκάματο για τα 50 χρόνια νόμιμης επανέκδοσης της εφημερίδας.

Στην προσφορά των μελών και φίλων του Κόμματος δεν υπάρχουν όρια, έτσι αυτή μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Τα παραδείγματα που δείχνουν δρόμους είναι και από αυτήν τη σκοπιά αναρίθμητα, πολλά μάλιστα αφορούν την προσφορά μέσα από την εργασία. Ετσι, πλάι στην οικονομική στήριξη, με εθελοντική δουλειά στήθηκαν σε πολλές μεριές της χώρας τα μνημεία και μουσεία του Κόμματος που τιμούν τους αγώνες του λαού μας. Χαρακτηριστικό ότι σε αυτήν την προσπάθεια συνέβαλαν με τη δουλειά τους πολλές φορές οι ίδιοι οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, όπως πρόσφατα στο χωριό Κώττας της Φλώρινας, όπου έγιναν τα αποκαλυπτήρια μνημείου του ΔΣΕ.

Αξέχαστη θα μείνει η δουλειά εκατοντάδων - που συνοδεύτηκε από χιλιάδες κόκκινα μεροκάματα - για τη διάσωση του Ιστορικού Αρχείου του Κόμματος, αυτού που ο Ρίτσος ονόμαζε«τα δακτυλικά αποτυπώματα των γενιών του ΚΚΕ». Αντίστοιχα, με εθελοντική δουλειά ετοιμάστηκαν για λειτουργία πολλά γραφεία του Κόμματος, που έγιναν «εργοτάξιο εθελοντών». Το ίδιο το Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» είναι μια κόκκινη πολιτεία που χτίζεται κάθε χρόνο με το μεράκι των μελών της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

Αυτά όλα είναι μηνύματα που σηματοδοτούν ότι και φέτος θα δοθούν όλες οι δυνάμεις για να πιαστούν οι στόχοι που έχουν θέσει οι Οργανώσεις. Ταυτόχρονα με την οικονομική στήριξη, τα παραδείγματα αυτά είναι και πράξη με ευρύτερη αξία και συμβολισμό. Είναι μια αποφασιστική απάντηση σε όσους προσδοκούν να χτυπήσουν και να αποδυναμώσουν το Κόμμα και μέσα από τα οικονομικά του.

Με το κουπόνι της προσφοράς και της ευρείας απεύθυνσης στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα δίνουμε απάντηση στα απαράδεκτα κρατικά πρόστιμα, όπως το τελευταίο που επιδόθηκε εκ νέου φέτος στο Κόμμα για «διακίνηση κουπονιών», στη βάση του αντιδραστικού νόμου για τα οικονομικά των κομμάτων. Του νόμου δηλαδή που αντιμετωπίζει τα κόμματα σαν εταιρείες και προωθεί την παρέμβαση στην ίδια τους την εσωτερική λειτουργία.

Μάταια λυσσάνε, γιατί το κουπόνι δεν μπορεί να καταργηθεί, είναι ως μια άλλη κομματική ταυτότητα. Αυτό συνόδευσε εξαρχής την πολιτική δράση του Κόμματος και τα μέλη του το έφεραν πάνω τους και με κίνδυνο της ζωής τους, καθώς η σύλληψη με αυτό στα χέρια μπορούσε να σημάνει καταδίκη ή και εκτέλεση. Το κουπόνι συμβολίζει ακριβώς αυτήν τη σύνδεση με τον κάθε εργαζόμενο, ο οποίος ξέρει ποια δύναμη ενισχύει και για ποιον σκοπό. Απέναντι σε αυτό αντιδρούν οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, αυτήν τη σύνδεση επιδιώκουν να παρεμποδίσουν ρίχνοντάς της λάσπη.

Τα κουπόνια όμως δεν μπορούν να καταργηθούν από κανέναν νόμο, πολύ απλά γιατί κανείς δεν μπορεί να καταργήσει την πραγματικότητα, που είναι οι βαθιοί δεσμοί των κομμουνιστών με τον λαό.

Η κομματική προσφορά με τα μεροκάματα και η δουλειά με το κουπόνι δεν αποκόβεται ούτε διαχωρίζεται από την ύπαρξη του Κόμματος και την ιδιότητα του μέλους του. Η προσπάθεια για υπέρβαση των δυσκολιών, η οργάνωση και η συλλογικότητα για την επιτυχία της οικονομικής δουλειάς, η συνεχής προσφορά των μελών του Κόμματος και στις πιο αντίξοες συνθήκες για να προχωρήσει παραπέρα η πολιτική και ιδεολογική του παρέμβαση, αυτά είναι το φυσιολογικό για τους κομμουνιστές. Αυτοί γίνονται καθημερινά μέρος της κίνησης του βέλους της Ιστορίας προς τα μπροστά.

Αυτό το διάστημα συμπληρώνονται 80 χρόνια από το τέλος της Κατοχής και την κρίσιμη ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη του 1944. Με αφορμή αυτήν την επέτειο η ΚΝΕ ξεδιπλώνει μια μεγάλη ιδεολογική - μορφωτική - πολιτική παρέμβαση με στόχο την προβολή της τεράστιας συμβολής του ΚΚΕ στους αγώνες του λαού και των συμπερασμάτων από την Ιστορία του ΚΚΕ και του εργατικού - λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα, που αποτελούν δύναμη για την πάλη σήμερα, ώστε να έχει αντοχή και να δυναμώνει το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, να δυναμώνει η συσπείρωση με το ΚΚΕ.

Στο πλαίσιο αυτής της επετείου, δημοσιεύει και μια αφίσα που εμπνέεται από τον επίλογο του βιβλίου «Τα παιδιά της Αθήνας», του Δ. Ραβάνη - Ρεντή:«Οι Οργανώσεις (σ.σ. της ΕΠΟΝ) γράφανε στους τοίχους τα "νέα από τα μέτωπα" για να κατατοπίζουνε τον κόσμο, να μην τον ξεγελάει η χιτλερική προπαγάνδα. Να, ας πούμε: "Θάνατος στον φασισμό - λευτεριά στον λαό!" και "Ο Κόκκινος Στρατός προχωρεί προς τα γερμανικά σύνορα". (...) Να όμως που εκείνη τη μέρα είδε και κάτι καινούργιο, κάτι που για πρώτη φορά έκανε την εμφάνισή του στους δρόμους της Αθήνας. Εκεί, κοντά στις οδούς Αγίου Μελετίου και Αχαρνών, είδε ζωγραφισμένο ένα τεράστιο ρολόι με τους δείκτες σταματημένους στις δώδεκα παρά πέντε. Από κάτω έγραφε: "Η Ωρα της Λευτεριάς πλησιάζει! Ολοι στ' Αρματα!". (...)

Κάθε συγγραφέας ξέρει πως στο τέλος του βιβλίου του, πρέπει να γράψει: "ΕΠΙΛΟΓΟΣ". Εγώ, αντί γι' αυτό, έβαλα εκείνο το "ΔΩΔΕΚΑ ΑΚΡΙΒΩΣ". Γιατί... η ιστορία δεν είχε επίλογο... 'Η, όχι... Είχε έναν επίλογο που δεν ταίριαζε καθόλου με τον αγώνα των παιδιών και των γονιών τους... Κάποιοι σκίσανε, καταστρέψανε τα ρολόγια με το "ΔΩΔΕΚΑ ΑΚΡΙΒΩΣ". Κάποιοι κάνανε ήρωες τους γερμανοτσολιάδες κι ονόμασαν τους αγωνιστές "αλήτες". (...) Νομίζανε πως σκίζοντας τα ρολόγια θα μπορούσαν να σταματήσουν τον Χρόνο! Αν είναι δυνατόν! Παρακαλώ, γράφτε εσείς, αναγνώστες μου και φίλοι μου, τον Επίλογο! Κι εγώ μαζί σας...».