mustafakmc

Από την πρόσφατη συνάντηση του Ρ. Τ. Ερντογάν με τον πρωθυπουργό της Πολωνίας, η οποία έχει αυτό το 6μηνο την προεδρία της ΕΕ

Η συνάντηση οργανώθηκε με ζητούμενο οι δύο πλευρές να «ανταλλάξουν εις βάθος απόψεις» για τις τρέχουσες περιφερειακές και παγκόσμιες εξελίξεις, περιλαμβανομένων φυσικά όσων «τρέχουν» ειδικά γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και τις διατλαντικές σχέσεις, σύμφωνα πάντα με την επίσημη ενημέρωση.

Είχε προηγηθεί η πρόσφατη συμμετοχή της Τουρκίας στη συνάντηση Ευρωπαίων ηγετών στο Λονδίνο, στις 2 Μάρτη, για μια «συμμαχία προθύμων» η οποία, πέρα από τη στρατιωτική στήριξη της Ουκρανίας έναντι της Ρωσίας, αφορά και ευρύτερα τη συζήτηση για τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας», την πολεμική προετοιμασία των ευρωπαϊκών κρατών του ΝΑΤΟ σε συνθήκες που εντείνονται οι αντιθέσεις εντός του ευρωατλαντικού άξονα.

Σε ένα τέτοιο φόντο, στα παζάρια με την Τουρκία, πέρα από τη γεωστρατηγική της θέση και το μεγάλο μέγεθος του στρατού της, βαραίνει και η σημαντική ανάπτυξη της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας.

Πριν λίγες μέρες η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» φιλοξένησε εκτενές δημοσίευμα με τίτλο «Η εντυπωσιακή ανάδειξη του εξοπλιστικού τομέα στην Τουρκία», σημειώνοντας μια σειρά πλευρές για την εκτόξευση των στρατιωτικών δαπανών στη χώρα, αλλά και το βάρος που ρίχνει η Αγκυρα στην πολεμική βιομηχανία, για τη γεωπολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας.

Τα τελευταία χρόνια η εξάρτηση των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων από ξένες εταιρείες έχει μειωθεί στο 30% (από 70% μέχρι πριν κάποια χρόνια).

Σήμερα η τουρκική πολεμική βιομηχανία αριθμεί περίπου 2.000 εταιρείες, με συνολικό εργατικό δυναμικό άνω των 100.000 και εξαγωγές σε περίπου 170 χώρες...

Η «Le Monde» παρέθετε μάλιστα τα πιο πρόσφατα στοιχεία της διεθνούς κατάταξης «Global Firepower» για τη στρατιωτική δυναμική των χωρών, που αξιολογεί τις Ενοπλες Δυνάμεις της Τουρκίας ως τις 9ες πιο ισχυρές στον κόσμο, μπροστά από εκείνες δυνάμεων όπως η Ιταλία (κατατάσσεται 10η), το Πακιστάν (11ο), η Γερμανία (14η) και το Ισραήλ (15ο).

Δεν είναι τυχαίο ότι οι στρατιωτικές δαπάνες σήμερα έχουν εκτοξευτεί ετησίως στα 60 δισ. δολάρια, ενώ πριν λίγες δεκαετίες ήταν στα 5 δισ. δολάρια.

Ακόμα, η εφημερίδα αναφερόταν εκτενώς στις «υπερσύγχρονες κεντρικές εγκαταστάσεις» του τουρκικού ομίλου «Baykar» στην Κωνσταντινούπολη, σημειώνοντας ότι ο μέσος όρος ηλικίας των 4.000 εργαζομένων της είναι 29 ετών.

Τέλος, τόνιζε πόσες «περγαμηνές» διαθέτουν μια σειρά τελευταία αποκτήματα της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας, όπως τα μαχητικά μη επανδρωμένα τηλεκατευθυνόμενα «UCAV's Baykar», που χρησιμοποιήθηκαν σε όλους τους πολέμους των τελευταίων ετών, από τη Λιβύη μέχρι το Ναγκόρνο Καραμπάχ και την Ουκρανία.

Ειδική αναφορά κάνει η γαλλική εφημερίδα στη χρήση των μη επανδρωμένων αεροσκαφών «Baykar TB2» στη σύγκρουση στην Ουκρανία, προσθέτοντας ότι το αεροσκάφος «είναι παρόν σε 30 χώρες - Αιθιοπία, Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Μαρόκο» κ.λπ.

«Δεν υπάρχει τίποτα που να μην παράγεται στην Τουρκία», επισημαίνει η «Le Monde» και τονίζει ότι «τώρα η τουρκική αμυντική βιομηχανία κερδίζει έδαφος και στη Δυτική Ευρώπη». Θυμίζει δε ότι τον περασμένο Δεκέμβρη το πορτογαλικό Πολεμικό Ναυτικό παρήγγειλε δύο πλοία ανεφοδιασμού στην τουρκική εταιρεία STM.

Χαρακτηριστική είναι και η συμφωνία που ανακοινώθηκε στις 6 Μάρτη, ανάμεσα στην τουρκική «Baykar» και στον ιταλικό κολοσσό «Leonardo», να αναπτύξουν από κοινού παραγωγή για να εκμεταλλευτούν την ευρωπαϊκή αγορά.

Πρόσφατα είχε καταγραφεί και η συμφωνία για επένδυση της «Baykar» στην «Piaggio Aerospace Company», στη Γένοβα της Ιταλίας.

Στις 10 Μάρτη το Κέντρο Ανάλυσης για την Ευρωπαϊκή Πολιτική (Center for European Policy Analysis - CEPA), που εδρεύει στην Ουάσιγκτον αλλά διαθέτει παραρτήματα σε Βρυξέλλες και Λονδίνο, με φόντο την «κινητικότητα» που αύξησε στα ευρωπαϊκά επιτελεία το παζάρι της κυβέρνησης Τραμπ με Ρωσία και ευρύτερα, σημείωνε: «Αντιμετωπίζοντας μια πρόκληση ασφαλείας που ενδεχομένως έχει υπαρξιακές διαστάσεις για την ίδια, η Ευρώπη πρέπει να θέσει γρήγορες ερωτήσεις και να βρει άμεσες λύσεις. Μπορεί να μην αρέσει σε όλους, δεδομένης της ιστορίας των διμερών προβληματικών σχέσεων, αλλά η ήπειρος έχει μια λύση που την κοιτάζει κατά πρόσωπο - την Τουρκία».

Το Κέντρο υποστήριζε ότι «η Τουρκία διαθέτει απαντήσεις για μια ευάλωτη Ευρώπη» και ότι «θα μπορούσε να υπάρξει ένα ιστορικό "ταίριασμα" ανάμεσα στην αμυντική βιομηχανία και τις στρατιωτικές ικανότητες της Τουρκίας και σε μια ευρωπαϊκή ήπειρο που έχει επειγόντως ανάγκη από στρατεύματα και όπλα».

Πέρα από εκτιμήσεις για το πώς μια συνεργασία ΕΕ - Τουρκίας θα εξυπηρετούσε και γεωστρατηγικά συμφέροντα της Αγκυρας (με το σκεπτικό ότι θα την ανησυχούσε πως «μια πλήρης ρωσική νίκη θα επέτρεπε στο Κρεμλίνο να ανανεώσει τη σχεδόν αυτοκρατορική του προσπάθεια να κυριαρχήσει στη Μαύρη Θάλασσα και στον Νότιο Καύκασο και να εξουδετερώσει την Ουκρανία, περιοχές όπου η Τουρκία έχει ουσιώδη συμφέροντα»), το CEPA διαπίστωνε ότι «είναι η αμυντική της βιομηχανική παραγωγή που θα επιτρέψει στην Αγκυρα να κάνει ακόμα μεγαλύτερη διαφορά», καθώς «η Ευρώπη πλέον δηλώνει ανοιχτά ότι πρέπει να αυξήσει τη στρατιωτική της βιομηχανική παραγωγή, αλλά αναγνωρίζει ότι αυτό απαιτεί κάποια χρόνια για να καρποφορήσει».

Και συνέχιζε: «Η Τουρκία μπορεί να παράσχει λύσεις για να αντιμετωπιστεί το μεγάλο χάσμα. Διαθέτει έναν τεράστιο και αποτελεσματικό τομέα μεταποίησης, με αληθινή ισχύ στην αμυντική παραγωγή, την ικανότητα να παράγει άρματα μάχης, οχήματα και πυρομαχικά πεζικού - συμπεριλαμβανομένων βλημάτων 155 χιλιοστών - σε μεγάλη κλίμακα. Ακόμα, η χώρα έχει εξελίξει και συνεχίζει να εξελίσσει ζωτικές στρατιωτικές τεχνολογίες, συμπεριλαμβανομένων παγκόσμιας κλάσης ικανοτήτων σε drones, όπου το ευρωπαϊκό αμυντικό σύμπλεγμα υστερεί σημαντικά».

«Η Τουρκία» - επισημαίνει το CEPA - «διαθέτει το μεγαλύτερο χερσαίο στρατιωτικό δυναμικό από τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ, με σχεδόν 400.000 στρατεύματα εδάφους, που διπλασιάζονται αν περιληφθούν και οι εφεδρείες. Διαθέτει πάνω από 2.000 βασικά άρματα μάχης, σχεδόν τα μισά από όσα τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ συνολικά, ενώ οι ναυτικές της δυνάμεις έχουν κρίσιμο έλεγχο και ρόλο πάνω στις θαλάσσιες οδούς της Μαύρης Θάλασσας».

Τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία διαπιστώνουν κι άλλα προτερήματα σε μια στενότερη στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία, καθώς «ενώ οι περισσότερες χώρες στην περίοδο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο επικεντρώθηκαν σε ειρηνευτικές αποστολές, οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις ισορρόπησαν κατάλληλα ανάμεσα στη διατήρηση των τακτικών τους πολεμικών ικανοτήτων ενώ συνέβαλαν παράλληλα στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και σε ειρηνευτικές αποστολές», όπως τόνιζε ο πρόσφατα αποστρατευμένος Τούρκος στρατηγός Γιαβούζ Τουρκγκενσί σε ανάλυσή του στο «Atlantic Council», στα τέλη Φλεβάρη, με τίτλο «Στην ενίσχυση της αρχιτεκτονικής της στην Ασφάλεια, η Ευρώπη δεν πρέπει να μειώσει τον ρόλο της Τουρκίας».

Στην πραγματικότητα, η Αγκυρα «διαφημίζει» τις «πολεμικές ικανότητες» που έχουν αναπτύξει οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις μέσα από τις στρατιωτικές επεμβάσεις της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή και στη Λιβύη.

Ο Τουρκγκενσί - που έχει υπηρετήσει και στην αντιπροσωπεία της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ - σημείωνε χαρακτηριστικά ότι «οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις (TAF), οι οποίες συμμετέχουν στις προσπάθειες αντιμετώπισης περιφερειακών συγκρούσεων και συνεχίζουν να εκτελούν σημαντικά καθήκοντα στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας, έχουν σημαντική εμπειρία μάχης και υψηλή επιχειρησιακή ετοιμότητα (...) Αυτή η εμπειρία μπορεί να είναι χρήσιμη όχι μόνο για το ΝΑΤΟ, αλλά και για την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας της ΕΕ (CSDP, αν αυτή διευρυνθεί και σε συμμάχους εκτός ΕΕ), καθώς η Ρωσία αποτελεί πρόκληση για την ασφάλεια στην Ευρώπη».

Επιπλέον, η τουρκική «αμυντική» βιομηχανία - συνέχιζε ο ίδιος - «κατάφερε να αντιδράσει γρήγορα στις εμπειρίες μάχης της TAF, που έχει σχεδιάσει ένα σύστημα αμυντικού σχεδιασμού», μέσω του οποίου με βάση τα ειδικά χαρακτηριστικά της κάθε στρατιωτικής δύναμης καθορίζονται και «οι επιχειρησιακές απαιτήσεις» κάθε αποστολής, ενώ ταυτόχρονα «οι φορείς της αμυντικής βιομηχανίας καθορίζουν την απαραίτητη (για παραγωγή) τεχνολογία...».

Την ίδια στιγμή φυσικά, η τουρκική αστική τάξη είναι πανέτοιμη να παζαρέψει μια σειρά άλλα «πλεονεκτήματα: τη γεωπολιτική της θέση, τον ρόλο της στο ενεργειακό σύστημα, τις ευκαιρίες παραγωγής μορφών ανανεώσιμης ενέργειας, την πρόσβαση σε στρατηγικές διαδρομές μεταφοράς, τις υποδομές και τον νεαρό της πληθυσμό», ενώ η συγκεκριμένη ανάλυση κατέληγε: «Η Τουρκία έχει αποκτήσει σημαντική εμπειρία στην επίλυση κρίσεων. Αυτή προέρχεται από τις προσπάθειες για την αντιμετώπιση κρίσεων στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια και το Κέρας της Αφρικής. Υποστηριζόμενη από αυτή την εμπειρία, η Τουρκία διαθέτει την ικανότητα και τη δυνατότητα να συμβάλει στις παγκόσμιες προσπάθειες για την ειρήνη και τη σταθερότητα. Αυτή η ικανότητα μπορεί να είναι μια άλλη σημαντική συμβολή στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας».