INTIME NEWS

Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για την εφαρμογή του εκτρωματικού μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, όπως αυτός «τελειοποιήθηκε» από τον πρόσφατο νόμο της ΝΔ, και με βάση αυτούς ο κατώτατος μισθός δεν καθορίζεται από συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά από την ίδια την κυβέρνηση. Από φέτος, μάλιστα, ο κατώτατος μισθός και η όποια προσαρμογή του αφορά και τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, ξεκόβοντας έτσι οποιαδήποτε συζήτηση για επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού, που παραμένουν κομμένοι, από τα μνημόνια των ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ.

Σύμφωνα με την απόφαση, ο κατώτατος μισθός που θα ισχύει από 1η Απρίλη διαμορφώνεται στα 880 ευρώ μεικτά (από 830 που είναι σήμερα) και το κατώτατο ημερομίσθιο στα 39,3 ευρώ μεικτά (από 37,07 ευρώ που είναι σήμερα). Στην πραγματικότητα ο καθαρός κατώτατος μισθός για έναν εργαζόμενο με πλήρες ωράριο θα διαμορφωθεί μόλις στα 743 ευρώ καθαρά, υπολογίζοντας όλες τις κρατήσεις και τις ασφαλιστικές εισφορές.

Πρόκειται για μια αναπροσαρμογή κατά 34 ευρώ καθαρά, δηλαδή μόλις 1,1 ευρώ την ημέρα για πάνω από 500 χιλιάδες μισθωτούς, που έχει ήδη εξανεμιστεί από τις υπέρογκες αυξήσεις στα τρόφιμα, στα αβάσταχτα νοίκια, τα τιμολόγια του ρεύματος κ.λπ.

Ακόμα πιο προκλητικοί όμως από την ίδια την απόφαση, που στην πράξη οδηγεί σε καθήλωση του εργατικού εισοδήματος, είναι οι ανυπόστατοι ισχυρισμοί της κυβέρνησης ότι με αυτά τα ψίχουλα «βασικός στόχος είναι η ενίσχυση του διαθέσιμου εισοδήματος των μισθωτών και της αγοραστικής τους δύναμης», «η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και η περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη της χώρας». Η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει έτσι ότι «στήριξη» είναι το ξύσιμο του πάτου του βαρελιού για τους εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτούς, αφού έτσι εξασφαλίζεται η καπιταλιστική ανάπτυξη και κερδοφορία.

Για να στηρίξει μάλιστα την προκλητική προπαγάνδα της η κυβέρνηση, ισχυρίζεται ότι «η συνολική αύξηση του κατώτατου μισθού από το 2019, κατά 35,4%, είναι σχεδόν διπλάσια από τον σωρευτικό πληθωρισμό της ίδιας περιόδου, που διαμορφώθηκε σε 18,1%». Αλλά γιατί η κυβέρνηση παίρνει ως βάση σύγκρισης το 2019 και όχι τον Φλεβάρη του 2012, όταν ο κατώτατος μισθός με τη γνωστή ΠΥΣ (αρ.6) κατακρεουργήθηκε και μειώθηκε στα 586 ευρώ από 751 ευρώ που ήταν με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας; Στην πραγματικότητα λοιπόν ο κατώτατος μισθός μετά και τη χθεσινή αναπροσαρμογή θα είναι μόλις 129 ευρώ «μεγαλύτερος» μετά από 13 ολόκληρα χρόνια! Ούτε 10 ευρώ τον χρόνο, που όμως στην πράξη, αν υπολογιστεί ο πληθωρισμός, η πραγματική αξία του σημερινού μισθού είναι πολύ χαμηλότερη.

Σημειωτέον, αυτά τα χρόνια, λόγω του ξηλώματος των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων, της κατάργησης των τριετιών κ.ο.κ., όλο και περισσότερο οι μέσοι μισθοί συμπιέζονται, τείνοντας προς τον κάθε φορά κατώτατο. Αποδεικνύεται δηλαδή ότι ο νόμος για τον κατώτατο μισθό δεν αποτελεί «δίχτυ προστασίας» για τους εργαζόμενους, αλλά για την εργοδοσία, αφού σε συνδυασμό με όλα τα άλλα αντεργατικά μέτρα αξιοποιείται για να βάζει «ταφόπλακα» στις διεκδικήσεις για ουσιαστικές αυξήσεις.

Ετσι, σύμφωνα με το ετήσιο ειδικό τεύχος του πληροφοριακού συστήματος «Εργάνη» για το 2024 το 46,33% των μισθωτών Ιδιωτικού Δικαίου είχε μεικτό μηνιαίο μισθό κάτω από 1.000 ευρώ! Μάλιστα, 1 στους 10 μισθωτούς (10%) είχε μεικτές αποδοχές κάτω από 500 ευρώ! Αν από αυτά τα ποσά αφαιρεθούν οι εισφορές προς ασφαλιστικά ταμεία και οργανισμούς (περίπου 15%), αλλά και ο φόρος που αναλογεί, τότε οι πραγματικές αποδοχές για τους μισούς σχεδόν εργαζόμενους της χώρας μας δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες της λαϊκής οικογένειας.

Η δραματική θέση της εργατικής τάξης είναι αποτέλεσμα και της τεράστιας «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, καθώς το 23,6% δεν έχουν πλήρες ωράριο, αφού εργάζονται με μερική απασχόληση ή εκ περιτροπής εργασία. Οι μισοί από το παραπάνω ποσοστό, μάλιστα, εργάζονται λιγότερες από 20 ώρες τη βδομάδα.

Επιπλέον, σύμφωνα με την «Εργάνη» το 2024 ο μέσος όρος των μηνιαίων αποδοχών για κάθε θέση εργασίας περιορίζεται στα 1.273 ευρώ μεικτά. Από αυτό το ποσό πρέπει να αφαιρεθούν οι ασφαλιστικές εισφορές (περίπου 15%) και ο φόρος που αναλογεί, και είναι τρανή διάψευση της «μαγικής εικόνας» που επιχειρεί να εμφανίσει η κυβέρνηση. Χώρια που ακόμα και αυτό το γλίσχρο ποσό «επιτυγχάνεται» για τους μισθωτούς με τον ραγδαίο πολλαπλασιασμό των ωρών εργασίας, για τον οποίο επίσης πανηγύριζε η κυβέρνηση πριν λίγες μέρες.

Συμπέρασμα; Οι εργαζόμενοι δουλεύουν περισσότερο και αμείβονται με όρους του 2011, αφού τόσος περίπου ήταν και τότε ο μέσος μεικτός μισθός, αλλά ως αγοραστική δύναμη αυτοί οι μισθοί είναι πολύ μικρότεροι.

Στο χτεσινό υπουργικό συμβούλιο, εξάλλου, ο Κυρ. Μητσοτάκης έσπευσε να θυμίσει στη μεγαλοεργοδοσία και κάποια από τα μέτρα που πήρε προηγουμένως προς «ελάφρυνσή» της: «Επειδή πάντα μας αφορά και η επιβάρυνση ως προς το μη μισθολογικό κόστος, συνεχίζουμε μια πολιτική την οποία έχουμε ξεκινήσει και αυτήν από το 2019. Το 2027 η μείωση στο μη μισθολογικό κόστος θα ξεπερνά τις 6 μονάδες», είπε, με ό,τι συνέπειες θα έχει αυτό στα ασφαλιστικά ταμεία, στις παροχές και τις συντάξεις των εργαζομένων.

Σε ό,τι αφορά την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, την επιτάχυνση της στροφής στην πολεμική οικονομία, ο πρωθυπουργός θύμισε ότι τις επόμενες μέρες (μάλλον την επόμενη Τετάρτη) η κυβέρνηση θα καταθέσει στη Βουλή το μακροπρόθεσμο πρόγραμμα εξοπλισμών, «έχοντας εξασφαλίσει τον απαραίτητο δημοσιονομικό χώρο», προκειμένου να φέρουν τις Ενοπλες Δυνάμεις «στο επίπεδο στο οποίο αρμόζουν οι γεωπολιτικές προκλήσεις της εποχής» όπως είπε.

Τέλος, στο υπουργικό έγινε και εισήγηση για «την εφαρμογή του νομοθετικού πλαισίου για την αξιολόγηση στο Δημόσιο και αξιολόγηση των δημοσίων υπηρεσιών από τους πολίτες», για να ενισχύσουν τη χειραγώγηση και υποταγή των δημοσίων υπαλλήλων, προκειμένου ο κρατικός μηχανισμός να υπηρετεί αποτελεσματικότερα τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Σε ανακοίνωσή του για τις εξαγγελίες της κυβέρνησης σχετικά με τον κατώτατο μισθό, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει: «Για μια ακόμη φορά ο πρωθυπουργός προσπαθεί να παραπλανήσει τους εργαζόμενους σχετικά με μια πολύ μικρή άνοδο του κατώτατου μισθού, η οποία έχει ήδη εξανεμιστεί από τη ληστρική φορολογία και τη μεγάλη ακρίβεια, με τις τεράστιες ανατιμήσεις στο κόστος ζωής, στα τρόφιμα, στη στέγη και σε άλλα είδη πρώτης ανάγκης, που εξανεμίζουν το εισόδημα των εργαζομένων στις 15 κάθε μήνα.

Η κυβέρνηση της ΝΔ καταδικάζει και αυτήν τη χρονιά τους χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους να τα βγάζουν πέρα με 746 ευρώ καθαρά, ενώ μόνο ως κοροϊδία μπορεί να εννοηθεί η αύξηση των 30 ευρώ μεικτά που δίνεται στον νεοδιόριστο δημόσιο υπάλληλο υποχρεωτικής Εκπαίδευσης, την ίδια στιγμή που διατηρεί την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων, με τους μισθούς τους να έχουν σωρευτική μείωση άνω του 30% εδώ και 15 χρόνια. Ακόμη κι αυτή η αύξηση - κοροϊδία αφορά μόνο όσους αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, ενώ ο μέσος μισθός εξακολουθεί να παραμένει "παγωμένος", εξαιτίας της απουσίας Συλλογικών Συμβάσεων, που καλύπτουν μόνο το 14% των εργαζομένων, αλλά και της μη αναγνώρισης τριετιών.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει ότι η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ καθιέρωσε αυτό το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο το 2012, μειώνοντας σε μια νύχτα τους μισθούς των εργαζομένων κατά 22% έως 32% για τους νέους εργαζόμενους. Αυτό το νομοθετικό πλαίσιο εφάρμοσε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και το διατηρεί η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, με μια σειρά αλλεπάλληλων αντιδραστικών νόμων που ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο το αντεργατικό οπλοστάσιο, οι γνωστοί νόμοι Βρούτση - Αχτσιόγλου, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη και πρόσφατα της Κεραμέως, που το ΠΑΣΟΚ ψήφισε 9 από τα 15 άρθρα του. Αυτοί οι νόμοι ουσιαστικά κατάργησαν τις κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, κατάργησαν το 8ωρο και επέβαλαν έως και 13 ώρες δουλειά την ημέρα, επέβαλαν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τις απλήρωτες υπερωρίες, κατάργησαν τις τριετίες από το 2012 έως το 2023 και επέβαλαν σειρά άλλων αντεργατικών μέτρων, οδηγώντας το 2024 τους πραγματικούς μισθούς να είναι μικρότεροι κατά 9% σε σχέση με δεκατρία χρόνια πίσω, το 2011.

Και με αυτά τα μέτρα υλοποιείται ο στόχος της κυβέρνησης για την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, ώστε να θησαυρίζουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Στηρίγματα στην πολιτική υπεράσπισης των καπιταλιστικών κερδών εις βάρος των εργασιακών, ασφαλιστικών και μισθολογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει μόνο τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει, όπως το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά, και έχουν εφαρμόσει την αντιλαϊκή πολιτική, αλλά και τους επίδοξους "αναβαπτιστές" αυτού του άδικου συστήματος της εκμετάλλευσης, τα κόμματα του Βελόπουλου και της Κωνσταντοπούλου. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα κόμματα έχουν αγνοήσει τέσσερις φορές τις διεκδικήσεις των συνδικάτων για τις Συλλογικές Συμβάσεις, που κατέθεσε το ΚΚΕ με Πρόταση Νόμου μέσα στη Βουλή.

Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε πολλούς κλάδους και η μεγαλειώδης πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 28 Φλεβάρη έδειξαν τον δρόμο που πρέπει να βαδίσουν οι εργαζόμενοι για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής. Τα αγωνιστικά παραδείγματα των οικοδόμων, των εργαζομένων στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, των εργαζομένων της "e-food" και σε μια σειρά επιχειρήσεις που έχουν υπογράψει Συμβάσεις με μεγάλες αυξήσεις μισθών, με επιβολή σταθερού ημερήσιου χρόνου δουλειάς, με επαναφορά των τριετιών, το επιβεβαιώνουν.

Τώρα πρέπει να δυναμώσει ο αγώνας για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και γενναίες αυξήσεις στους μισθούς, για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο. Για την επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων, της 13ης και της 14ης σύνταξης. Για να επανέλθουν οι κομμένες τριετίες, να κατοχυρωθεί η κυριακάτικη αργία, να μην υπάρχει καμία διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις την απεργία που έχει αποφασιστεί από τα εργατικά συνδικάτα για τις 9 Απρίλη με σύνθημα "ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας", δίνοντας συνέχεια στον αγώνα ενάντια στην πολιτική που έχει μετατρέψει τους χώρους δουλειάς και συνολικά τη ζωή των εργαζομένων σε μια απέραντη "κοιλάδα των Τεμπών".

Ολες αυτές οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις δείχνουν αυτό που το σύστημα του κέρδους, η μεγαλοεργοδοσία και οι πολιτικοί υπηρέτες της τρέμουν, τη δύναμη του οργανωμένου αγώνα των εργαζομένων, που μπορούν να βάλουν στο στόχαστρο τον πραγματικό υπεύθυνο, την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου και τους πολιτικούς εκπροσώπους της».