Εχουν την πλάκα τους όλοι αυτοί που σήμερα ξεσηκώνονται για τους δασμούς της κυβέρνησης Τραμπ απέναντι σε «σύμμαχους» και αντιπάλους. Ξεχνάνε μάλλον, όσοι μιλάνε για «οικονομικό πόλεμο», ότι πρώτος διδάξας είναι η ΕΕ εδώ και τρία χρόνια, με τις κυρώσεις και τους οικονομικούς αποκλεισμούς που έχει επιβάλει στη Ρωσία, χωρίς μάλιστα να βρίσκεται επίσημα σε πόλεμο μαζί της. Οι συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα αποτυπώνονται μεταξύ άλλων στις τιμές της Ενέργειας, που έχουν απογειωθεί, αλλά και στην καταστροφή που ζουν όλα αυτά τα χρόνια οι βιοπαλαιστές αγρότες που τα προϊόντα τους εξάγονταν στη ρωσική αγορά. Ας αφήσουν λοιπόν τις κορόνες και τα μυξοκλάματα. Στις σημερινές συνθήκες, που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί σπάνε τις παλιές συμφωνίες και τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο, ο «οικονομικός πόλεμος» είναι η άλλη όψη αυτού που ετοιμάζουν όλοι εναντίον όλων με τα όπλα. Και, όπως σε κάθε πόλεμο για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, έτσι και εδώ το μάρμαρο το πληρώνει ο λαός, με ακριβότερα εμπορεύματα, πίεση στους μισθούς και στους όρους εργασίας, για να θωρακίζεται η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου τώρα που τα μαχαίρια έχουν βγει απ' τα θηκάρια.

Το περασμένο Σάββατο, η κυβέρνηση «υποδέχτηκε» με χημικά και ΜΑΤ τους εκπαιδευτικούς, όταν το πανελλαδικό τους συλλαλητήριο έφτασε έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, διεκδικώντας σύγχρονους όρους μόρφωσης και δουλειάς. Την Τετάρτη, ήταν η σειρά των αναπήρων που διαμαρτύρονταν για τους πλειστηριασμούς έξω από το υπουργείο Οικονομικών, να βρεθούν αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ που χωρίς ντροπή προσπάθησαν να τους απωθήσουν, βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα. Χτες Πέμπτη, τη σκυτάλη (ή μάλλον το ...γκλοπ) πήραν οι εργαζόμενοι και βιοπαλαιστές που διαδήλωναν στη Δυτική Μακεδονία για την ανεργία και τις άλλες συνέπειες της απολιγνιτοποίησης που μαστίζουν την περιοχή, ενώ τα «πράσινα» μονοπώλια κάνουν δουλειές με φούντες. Δεν υπάρχει δηλαδή εργατική - λαϊκή κινητοποίηση που να μη βρίσκει απέναντι το σιδερένιο χέρι του κράτους και την καταστολή, με στόχο να θωρακίζεται η αντιλαϊκή πολιτική από τη δυσαρέσκεια και την αμφισβήτηση που μεγαλώνουν. Αυτό είναι το ...κράτος δικαίου που υπερασπίζεται η κυβέρνηση και θέλουν να «βελτιώσουν» όλα τα συστημικά κόμματα, καλώντας μάλιστα τον λαό να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη του σ' αυτό! Καμία εμπιστοσύνη και καμιά ανοχή στο κράτος της αστικής τάξης, που είναι από χέρι άδικο και αντιλαϊκό. Η οργάνωση και η σύγκρουση για την ανατροπή του είναι ο μόνος δρόμος για να απολαμβάνει ο λαός σύγχρονα δικαιώματα και ζωή στο ύψος των αναγκών.