Εχουμε πλέον συνηθίσει, μετά από κάθε μεγάλη καταστροφή, οι κυβερνήσεις που ευθύνονται γι' αυτήν να μας διαβεβαιώνουν ότι το πάθημα έγινε μάθημα. Εχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τους ενόχους να παριστάνουν στη συνέχεια τους σωτήρες. Γνωρίζουμε πόσο υποκριτικές και κάλπικες ήταν οι διαβεβαιώσεις για αναβάθμιση της πολιτικής προστασίας μετά την πυρκαγιά στο Μάτι, την πλημμύρα στη Μάνδρα. Γνωρίζουμε τις τεράστιες απώλειες από πλημμύρες και πυρκαγιές τα χρόνια μέχρι σήμερα σε όλη την Ελλάδα.

Ομως, στην περίπτωση της Θεσσαλίας δεν συμβαίνει μόνο αυτό. Το πιο σημαντικό είναι ότι αξιοποιούν την καταστροφή που προκάλεσε η πολιτική τους για να διαπράξουν νέα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Επιχειρούν πάνω στον βούρκο, στα συντρίμμια, στην πλημμυρισμένη και προσωρινά απαξιωμένη γη να δημιουργήσουν ένα νέο Ελντοράντο κερδοφορίας για μεγάλους ομίλους σε βάρος χιλιάδων οικογενειών, που ζούσαν απ' τη δουλειά τους και προσπαθούν σήμερα να επιβιώσουν χωρίς καμιά ουσιαστική στήριξη απ' το κράτος.

Πίσω απ' τις νέες κυβερνητικές διακηρύξεις για καινοτόμες λύσεις αποκατάστασης και ανασυγκρότησης της περιοχής κρύβονται τα αντιδραστικά σχέδια για συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στο μεγάλο κεφάλαιο, για ξεκλήρισμα των αγροτών και κατάργηση αναγκαίων καλλιεργειών, για μετατροπή της Θεσσαλίας σε διαμετακομιστικό κέντρο εμπορευμάτων.

Πίσω απ' τις διακηρύξεις για αντιμετώπιση της λειψυδρίας κρύβονται τα σχέδια μετατροπής του νερού σε πανάκριβο εμπόρευμα. Πίσω απ' τη διαμάχη των κομμάτων του συστήματος σχετικά με το πόσο ευθύνεται το καθένα για τις τεράστιες ελλείψεις κρατικών υποδομών, κρύβεται η συμφωνία τους στην πολιτική που θυσιάζει τις ανάγκες μας και τις ζωές μας στον βωμό των κερδών του κεφαλαίου.

Πίσω από τον ατέλειωτο διαχρονικό κατάλογο των ελλείψεων υποδομών θα βρούμε τις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις στην ΕΕ για τη διασφάλιση των ετήσιων «ματωμένων πλεονασμάτων» και την περικοπή αναγκαίων κρατικών δαπανών για τις ανάγκες μας.

Θα βρούμε ένα κράτος που διασφαλίζει «ό,τι θέλει, όπου θέλει και όταν θέλει ο επενδυτής», για να προσελκύσει επενδύσεις.

Βρήκαμε, βρίσκουμε και θα βρούμε απέναντί μας ένα εχθρικό κράτος που δεν μπορεί να μας προστατέψει απ' τις φυσικές καταστροφές, αλλά μπορεί να μας γονατίζει στους φόρους και να φακελώνει ψηφιακά όλα τα δεδομένα μας. Ενα εχθρικό κράτος, που δηλώνει ότι δεν έχει δημοσιονομικό χώρο για να αποζημιώσει γρήγορα και ουσιαστικά όλα τα θύματα που δημιουργεί η πολιτική του, αλλά μπορεί να δίνει γενναιόδωρες φοροαπαλλαγές σε εφοπλιστές και τραπεζικούς ομίλους και να ξοδεύει δισεκατομμύρια για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς. (...)

Πίσω απ' τις ελλείψεις αναγκαίων έργων θα βρούμε επίσης την Οδηγία της ΕΕ 2007/60 για την αξιολόγηση και τη διαχείριση κινδύνων πλημμύρας, με βάση την αρχή του κόστους και του οφέλους για το κεφάλαιο και το κράτος. Με βάση αυτή την αρχή κρίνεται σε όλα τα κράτη της ΕΕ αν συμφέρει να κατασκευαστούν κάποια αντιπλημμυρικά έργα ή αν «συμφέρει» το κράτος να αφήσει μια περιοχή να πλημμυρίσει και να δώσει στη συνέχεια κάποιες πενιχρές αποζημιώσεις.

Και τα θύματα αυτής της εγκληματικής πολιτικής της ΕΕ που θυσιάζει τις ζωές μας για τα κέρδη των ομίλων δεν υπάρχουν μόνο στη Θεσσαλία. Καταγράφονται σε όλη την ΕΕ, στην επαρχία της Ραβένα στην Ιταλία, που πλημμύρισε τρεις φορές μέσα σε 18 μήνες, τη διετία 2023-2024. Καταγράφονται στους εκατοντάδες νεκρούς στην πλημμυρισμένη Βαλένθια της Ισπανίας το 2024. Καταγράφονται στις τεράστιες ζημιές και στα θύματα στη Βαυαρία και στη Βάδη - Βυρτεμβέργη στη Γερμανία. (...)

Πίσω απ' τις ελλείψεις που προκάλεσαν τη μεγάλη καταστροφή, θα βρούμε την κοινοτική Οδηγία - πλαίσιο για τη διαχείριση του νερού (2000/60). Θα βρούμε τις κατευθύνσεις για αποσύνδεση των Σχεδίων Διαχείρισης των Λεκανών Απορροής των Ποταμών απ' τα Σχέδια Διαχείρισης των Κινδύνων Πλημμύρας, που υλοποιήθηκαν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Η κοινοτική Οδηγία - πλαίσιο του 2000 για το νερό θέτει σε προτεραιότητα την εξοικονόμηση της ζήτησης του νερού, σε αντιπαράθεση με τη μεγιστοποίηση της δυνατότητας προσφοράς του σε κάθε υδατικό διαμέρισμα. Η Οδηγία, με την οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία ήδη από το 2003, επιβάλλει την αντιλαϊκή πολιτική τιμολόγησης του νερού και διαμορφώνει το πλαίσιο πλήρους εμπορευματοποίησής του.

Η κοινοτική κατεύθυνση τιμολόγησης εστιάζει στη λεγόμενη «ανάκτηση του περιβαλλοντικού κόστους». Αυτό οδηγεί στην ενιαία τιμολόγηση για κάθε χρήση (είτε για πεντάστερο ξενοδοχείο, είτε για νοσοκομείο) και στην αύξηση της τιμής όταν αυξάνεται η κατανάλωση.

Η Οδηγία αντιπαραθέτει τεχνητά την προτεραιότητα της χρήσης νερού για ύδρευση, με τις χρήσεις του νερού σε κλάδους της παραγωγής, όπως των τροφίμων και της Ενέργειας, δηλαδή σε κλάδους εξίσου απαραίτητους για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών.

Στην πραγματικότητα, με τον μανδύα της προστασίας του υδάτινου περιβάλλοντος και της καλής κατάστασης των υδατικών σωμάτων, μεθοδεύεται η αύξηση της τιμολόγησης του νερού, ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα και στη λαϊκή κατανάλωση στις πόλεις.

Οι κατευθύνσεις της κοινοτικής Οδηγίας προωθήθηκαν στην Ελλάδα με μια αλυσίδα νομοθετικών ρυθμίσεων με την ευθύνη όλων των κυβερνήσεων.

Για να περάσει χωρίς εμπόδια η αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, η εκάστοτε κυβέρνηση αξιοποιεί και διογκώνει προπαγανδιστικά διάφορους κινδύνους. Στην περίπτωσή μας προβάλλεται το ζήτημα της λειψυδρίας. Ενα πρόβλημα που έχει αντιμετωπιστεί επιστημονικά και υπάρχουν σήμερα δοκιμασμένες, αποτελεσματικές τεχνικές λύσεις.

Τι χρειάζεται; Μια σειρά έργα υποδομής, για να συγκεντρώνεται, να διοχετεύεται και να κατανέμεται ορθολογικά το νερό.

Τι συμβαίνει σήμερα; Η χώρα μας έχει πολύ χαμηλό ποσοστό αξιοποίησης των ωφέλιμων υδάτινων πόρων που διαθέτει. Ετησίως δεν ξεπερνά το 12,5%. Ετησίως αξιοποιείται λιγότερο απ' το 10% του βρόχινου νερού. Σε πολλές πόλεις, πάνω απ' το 30% της παροχής νερού χάνεται λόγω διαρροών στα πεπαλαιωμένα δίκτυα.

Για παράδειγμα στη Θεσσαλία, αναγκαία έργα, πολλαπλά χρήσιμα για τον περιορισμό του υδάτινου ελλείμματος, όπως οι πρόσθετοι ταμιευτήρες στη λεκάνη απορροής του Πηνειού (π.χ. στο Μουζάκι, στην Πύλη), μένουν στα χαρτιά για δεκαετίες.

Τα τεχνικά έργα που χρειάζονται είναι γνωστά. Εργα για τη συλλογή και αποθήκευση βρόχινου νερού, καθώς και των ποταμών και χειμάρρων, με την κατασκευή φραγμάτων και λιμνοδεξαμενών.

Εργα για την εξοικονόμηση και την αύξηση της αποδοτικότητας της χρήσης του νερού, για τη μείωση των απωλειών στα δίκτυα μεταφοράς, την αλλαγή μεθόδων άρδευσης.

Εργα για την ανακύκλωση του χρησιμοποιημένου νερού με διαχωρισμό των χρήσεών του, με επαναχρησιμοποίηση των επεξεργασμένων λυμάτων στην άρδευση και στις βιομηχανικές χρήσεις. Αφαλάτωση υφαλμυρών νερών, κυρίως των υποθαλάσσιων πηγών.

Γιατί δεν υλοποιήθηκαν και δεν ιεραρχούνται αυτά τα έργα; Είναι όλες οι κυβερνήσεις ανίκανες, τεχνοκρατικά ανεπαρκείς, αδιάφορες;

Στην πραγματικότητα, ήταν και είναι πολύ ικανές να προωθούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, των ισχυρών ομίλων και να εμφανίζουν τις επιλογές τους ως λύση στα προβλήματα του λαού.

Γι' αυτό για παράδειγμα απεντάχθηκαν απ' το Ταμείο Ανάκαμψης κρίσιμα έργα για την ύδρευση, την άρδευση και την αντιπλημμυρική προστασία ύψους 300 εκατ. ευρώ. Γι' αυτό οι αντιπλημμυρικές υποδομές δεν θεωρούνται επιλέξιμες δαπάνες απ' την ΕΕ.

Γιατί ο στόχος στην Ελλάδα και στην ΕΕ είναι να μετατραπεί το νερό και η διαχείρισή του σε ακριβό εμπόρευμα, που και θα αυξήσει τα κέρδη των ομίλων και θα αξιοποιηθούν τα προβλήματα σε περιοχές όπως η Θεσσαλία ως μοχλός προσέλκυσης κερδοφόρων επενδύσεων των ομίλων, που θα αλλάξουν σε βάρος των αναγκών του λαού, του παραγωγικού χαρακτήρα της περιοχής. (...)

Η κυβέρνηση προωθεί το σχέδιο της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου, στο όνομα του εξορθολογισμού του διοικητικού και οικονομικού κόστους διαχείρισης του νερού.

Στο όνομα του εξορθολογισμού του κόστους συγκρότησε τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και Νερού, που δίνει ώθηση στη συγχώνευση δημοτικών επιχειρήσεων και προβλέπει κυρώσεις για τη μη συμμόρφωσή τους στην πανάκριβη τιμολόγηση του νερού, σύμφωνα με τους κοινοτικούς κανόνες.

Τώρα επιβάλλει την υποχρεωτική και κατ' όνομα εθελοντική συγχώνευση των 126 Δημοτικών Εταιρειών Υδρευσης και Αποχέτευσης, με μοχλό τους ευνοϊκούς όρους δανειοδότησης όσων δήμων θα αποδεχτούν τη συγχώνευση των ΔΕΥΑ.

Οι δημοτικές επιχειρήσεις έχουν ήδη γονατίσει οικονομικά απ' την πολιτική ενεργειακής ακρίβειας της κυβέρνησης, αφού το 40% του κύκλου εργασιών τους είναι πλέον το ενεργειακό κόστος. Αυτό το κόστος ήταν μόλις 20% πριν αρχίσει ο ενεργειακός πόλεμος ΕΕ - Ρωσίας.

Τώρα η κυβέρνηση θέτει το εκβιαστικό δίλημμα: «Αποδοχή της συγχώνευσης των ΔΕΥΑ ή χρεοκοπία τους» και αυξάνει την πίεση, αφού οι 9 στις 10 δεν έχουν πιστοποίηση διαχειριστικής επάρκειας και όλες πληρώνουν το ρεύμα με βάση το οικιακό και όχι το βιομηχανικό τιμολόγιο.

Το σχέδιο είναι να σχηματιστούν με διαδοχικές συγχωνεύσεις δύο πόλοι γύρω από την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ και στη συνέχεια να εμφανιστούν οι στρατηγικοί επενδυτές.

Ο αρμόδιος υπουργός δηλώνει χωρίς περιστροφές ότι θα αυξηθούν τα τιμολόγια του νερού και πως με τις συγχωνεύσεις θα ξεπεραστεί η χαμηλή εισπραξιμότητα απ' τα λαϊκά νοικοκυριά.

Ταυτόχρονα οι ΔΕΥΑ παραμένουν σκόπιμα τραγικά υποστελεχωμένες, με την κυβέρνηση να εμποδίζει στην ουσία την πρόσληψη μόνιμου αναγκαίου προσωπικού.

Πού οδηγεί η πολιτική της κυβέρνησης; Στην αύξηση των τιμολογίων νερού, στην απώλεια θέσεων εργασίας μέσω των συγχωνεύσεων, στο άνοιγμα της αγοράς σε ιδιώτες μέσων των ΣΔΙΤ.

Ομως η απειλή να μετατραπεί το νερό σε όλο και πιο ακριβό εμπόρευμα δεν εμφανίστηκε τώρα για πρώτη φορά με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά δεκαετίες πριν.

Η συνενοχή όλων των κομμάτων του συστήματος δεν μπορεί να κρυφτεί. Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και αποκαλύπτουν τους πολιτικούς ενόχους για το πώς φτάσαμε ως εδώ.

Εχει περάσει πάνω από μια εικοσαετία απ' την περίοδο 1999-2001, που η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ μετατράπηκαν σε μετοχικές ΑΕ και εισήχθησαν στο ΧΑΑ (ν. 2744/1999). Ετσι κατοχυρώθηκε και νομοθετικά η πλήρης λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Επόμενος σημαντικός σταθμός ήταν το πέρασμα της πλειοψηφίας των μετοχών τους στο ΤΑΙΠΕΔ, που άνοιγε τον δρόμο για την ιδιωτικοποίησή τους, απ' τις μνημονιακές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, την περίοδο 2010-2014.

Η απόφαση του ΣτΕ 1906/2014 ακύρωσε τη μεταβίβαση ενός σημαντικού μέρους αυτών των μετοχών στο ΤΑΙΠΕΔ. Ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που με τον ν. 4389/2016 μεταβίβασε τις μετοχές της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο. (...)

Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αυταπάτες. Ολα τα κόμματα του συστήματος που κυβέρνησαν, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, είναι συνένοχα για την πολιτική εμπορευματοποίησης του νερού, για την επιχειρηματική λειτουργία που πλήττει τα λαϊκά νοικοκυριά, τους εργαζόμενους του κλάδου, το περιβάλλον, τη δημόσια υγεία, τους βιοπαλαιστές αγρότες. Ολα τα αστικά κόμματα δεσμεύονται να εφαρμόσουν τις κατευθύνσεις της κοινοτικής Οδηγίας για το νερό την επόμενη μέρα και τα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης.

Ολα δεσμεύονται να διασφαλίσουν τα ματωμένα πλεονάσματα σε βάρος του λαού που απαιτεί η Κομισιόν.

Τώρα εμφανίζουν ως φιλολαϊκή λύση την επιχειρηματική λειτουργία των κρατικών επιχειρήσεων, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας και της ΕΕ. Ορισμένοι, κυρίως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μας πληροφορούν μάλιστα ότι με την πίεση του κινήματος και με εργατικό έλεγχο αυτές οι επιχειρήσεις θα παρέχουν σήμερα στον καπιταλισμό υπηρεσίες δωρεάν και θα λυθούν εύκολα τα προβλήματά μας. Κάποιοι μας διαβεβαιώνουν ότι έτσι θα διασφαλισθούν η λογοδοσία και ο έλεγχος που θα επιβάλει τάχα η φιλολαϊκή πολιτική διαχείρισης.

Πρόκειται για παραμύθια της Χαλιμάς, που συσκοτίζουν την ανάγκη να ανοίξει ο δρόμος της σύγκρουσης και της ανατροπής του σημερινού συστήματος της εκμετάλλευσης. Εμφανίζουν ως σωτήρα το εχθρικό κράτος του κεφαλαίου που μας πνίγει ή μας καίει, που θυσιάζει τις ανάγκες μας στον βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.

Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι επιχειρήσεις θα ανήκουν στο κράτος του κεφαλαίου. Θα λειτουργούν στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας, όπου η εργατική δύναμη, το νερό, η Ενέργεια, τα μηχανήματα είναι εμπορεύματα. Θα λειτουργούν αναγκαστικά με γνώμονα το κέρδος τους. Θα δανείζονται από τράπεζες, θα αναθέτουν έργα σε μονοπωλιακούς ομίλους. Αν γίνουν ζημιογόνες θα μετακυλήσουν τα βάρη στους φορολογούμενους.

Γι' αυτό και η Οδηγία της ΕΕ οριοθετεί τη βασική κατεύθυνση της εμπορευματοποίησης του νερού και της επιχειρηματικής λειτουργίας των υπηρεσιών ύδρευσης - αποχέτευσης, χωρίς να προκρίνει την ιδιωτική, την κρατική, τη δημοτική ή τη μεικτή ιδιοκτησία των επιχειρήσεων. Γιατί οι αντιλαϊκοί στόχοι της μπορούν να υλοποιηθούν με όλες τις μορφές ιδιοκτησίας.

Ετσι, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ μπορούν να επιλέγουν κάθε φορά την κατάλληλη μορφή, λαμβάνοντας υπόψη τα εκάστοτε στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η σύμπραξη κράτους, δημοτικών επιχειρήσεων και ιδιωτικών επιχειρήσεων αποτελεί την πιο εύκολη λύση για να αναλαμβάνουν οι ιδιωτικοί όμιλοι τα πιο κερδοφόρα τμήματα των υπηρεσιών νερού, όπως έγινε για παράδειγμα με την επαναδημοτικοποίηση της υπηρεσίας ύδρευσης στο Παρίσι. Αυτή την επιλογή στηρίζουν οι ισχυροί όμιλοι «Suez» και «Veolia» που πωλούν συγκεκριμένες υπηρεσίες και εμπορεύματα υψηλής τεχνολογίας.

Οι εργαζόμενοι - φορολογούμενοι σηκώνουν επίσης με διάφορους τρόπους τα βάρη των επανακρατικοποιήσεων. Για παράδειγμα στη Βουδαπέστη η δημοτική αρχή κατέβαλε 51 εκατ. ευρώ για να πάρει το μειοψηφικό μερίδιο των ομίλων «Suez» και RWE. Αντίστοιχα το μερίδιο των RWE, «Veolia» και «Allianz» εξαγοράστηκε απ' τον δήμο του Βερολίνου με δάνειο που θα αποπληρωθεί μέσω των λογαριασμών νερού για μια περίοδο 30 ετών. Και ασφαλώς, όποιος αποδέχεται ως σωτήρια λύση το κράτος του κεφαλαίου, εύκολα θα αποδεχθεί να επωμιστεί τα βάρη της επανακρατικοποίησης ως το «μικρότερο κακό».

Η ελληνική και ευρωπαϊκή πείρα έχει αποδείξει λοιπόν ότι αυξήσεις τιμών, ελλιπή συντήρηση δικτύων, επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων έχουμε βιώσει και με ιδιωτικές και με κρατικές ή δημοτικές υπηρεσίες ύδρευσης.

Και στη λογοδοσία τους οι αστικές κυβερνήσεις και οι δημοτικές αρχές επικαλούνται, φυσικά, ότι υλοποιούν το προεκλογικό τους πρόγραμμα και τις Οδηγίες της ΕΕ και ότι η πολιτική τιμών που ακολουθούν διασφαλίζει την κερδοφορία των επιχειρήσεων για να μη φορτωθούν ζημιές οι φορολογούμενοι.

Στην κρατική ΕΥΔΑΠ ΑΕ, την τελευταία εικοσαετία, έγινε μείωση πραγματικών μισθών κατά 35%, επιβάρυνση της λαϊκής κατανάλωσης 100% και εφαρμόζεται όλη η βεντάλια των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.

Η πορεία των τελευταίων 30 χρόνων επιβεβαίωσε ότι για να είναι κερδοφόρα οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση - ιδιωτική, κρατική ή μεικτή - πρέπει να ξεζουμίζει τους πελάτες της, να αυξάνει τον βαθμό εκμετάλλευσης και να χαρατσώνει τη λαϊκή κατανάλωση.

Απέδειξε ότι πίσω απ' τον φαύλο κύκλο ιδιωτικοποιήσεων και επανακρατικοποιήσεων βρίσκονται πάντα τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Το καπιταλιστικό κράτος απολαμβάνει υποδομές και επιχειρήσεις που δεν αποφέρουν ψηλό ποσοστό κέρδους για τους ομίλους, κάποια συγκεκριμένη περίοδο. Αναλαμβάνει επίσης υποδομές και λειτουργίες που ρυθμίζουν τον ανταγωνισμό των ομίλων.

Ιδιαίτερα στη Θεσσαλία, η αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ αναδείχθηκε με τη μη υλοποίηση αναγκαίων έργων, τα οποία θα μπορούσαν να αλλάξουν ριζικά την κατάσταση στην περιοχή.

Είναι γνωστό το υδατικό έλλειμμα της περιοχής, δηλαδή ότι οι ποσότητες νερού που αντλούνται ξεπερνούν τη σημερινή δυνατότητα να τις αντικαταστήσουμε. Με άλλα λόγια, αν αποφασίζαμε πριν τις πλημμύρες να χρησιμοποιήσουμε μόνο το νερό της Θεσσαλίας, θα έπρεπε να μειώσουμε την αρδευόμενη έκταση από 2,5 εκατ. στρέμματα σε 1,5 εκατ. στρέμματα.

Και δεν είναι ένα πρόβλημα που αφορά μόνο τη Θεσσαλία. Αφορά τη διατροφική ασφάλεια με εγχώρια προϊόντα όλης της Ελλάδας.

Αφορά το μέλλον των υδροφόρων καλλιεργειών, όπως το βαμβάκι, το καλαμπόκι, τα λαχανικά, τα φρούτα. Αφορά το εισόδημα των αγροτών και των λαϊκών νοικοκυριών.

Είναι αναγκαία έργα όπως η μερική εκτροπή του Αχελώου, που θα μπορούσε να μειώσει το πρόβλημα της λειψυδρίας, σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της αξιοποίησης της λεκάνης του Πηνειού. Επίσης μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα, με βάση τη θετική πείρα του υδροηλεκτρικού έργου πολλαπλής χρήσης της λίμνης Πλαστήρα.

Αυτά τα έργα κατάντησαν το «γεφύρι της Αρτας» της σύγχρονης Ιστορίας μας. Δεν έγιναν, γιατί δεν ανταποκρίνονταν στις ιεραρχήσεις και στους στόχους κερδοφορίας του κεφαλαίου τα προηγούμενα χρόνια.

Αυτές τις υπαρκτές δυνατότητες ακυρώνει και σήμερα η πολιτική που προωθεί τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Η κυβέρνηση ανέθεσε την επιστημονική μελέτη για τον σχεδιασμό της πολιτικής αποκατάστασης του Θεσσαλικού Κάμπου, όχι σε κάποιο Πολυτεχνείο της χώρας μας αλλά σε μια ολλανδική επενδυτική εταιρεία. Την ανέθεσε στην «Εμπορική Ενωση του Αμστερνταμ», η οποία έχει αναπτύξει κερδοφόρες μπίζνες σε βάρος του λαού από την Αφρική έως την Ινδονησία.

Η ολλανδική εταιρεία παρέδωσε τον Μάρτη του '24 το master plan, ένα σχέδιο αποκατάστασης, χωρίς ούτε καν σαφείς αναφορές για τα δεδομένα που χρησιμοποιήθηκαν. Στην ουσία, έγινε μια προσπάθεια να ντυθεί με επιστημονικό μανδύα η κυβερνητική πολιτική της πλήρους εμπορευματοποίησης του νερού, της παράδοσης του Θεσσαλικού Κάμπου στα μεγάλα συμφέροντα και της μετατροπής της Θεσσαλίας σε διαμετακομιστικό κέντρο μεταφορών, σε βάρος των λαϊκών και ιδιαίτερα των αγροτικών οικογενειών.

Τόσο οι αρχές και τα κριτήρια σχεδιασμού όσο και τα μέτρα που προβλέπει, αλλά και αυτά που στην ουσία απορρίπτει, αποκαλύπτουν τους πραγματικούς στόχους του ολλανδικού σχεδίου το οποίο θα εφαρμόσει η κυβέρνηση.

Προβάλλεται η αρχή της αναλογικότητας για τον σχεδιασμό των παρεμβάσεων, που καταλήγει στη θέση ότι τα επίπεδα ασφάλειας δεν θα είναι ίδια για κάθε περιοχή. Ο βαθμός και ο τρόπος αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών σε κάθε περιοχή θα καθορίζονται από τη ζυγαριά κόστους - οφέλους για το κράτος και τους ομίλους.

Στην πράξη, θα μπορούν να καθοριστούν περιοχές - ζώνες για προσωρινή ελεγχόμενη πλημμύριση και προσαρμογή της χρήσης γης κάποιων περιοχών σε λιγότερο εντατική παραγωγή. Και τι θα γίνει με τους αγρότες και τους επαγγελματίες αυτών των περιοχών; Θα τους δοθούν κάποιες πενιχρές αποζημιώσεις. Εχουμε ήδη αρκετή πείρα από τη φαρσοκωμωδία των σχετικών αποζημιώσεων.

Με την ίδια αρχή, του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο και το κράτος, ζυγίζεται το κόστος της κατασκευής νέων αντιπλημμυρικών έργων σε σχέση με το κόστος των αποζημιώσεων και των επιπτώσεων στις ζωές και στις περιουσίες των λαϊκών οικογενειών.

Τονίζεται ότι στο πλαίσιο των κοινοτικών Οδηγιών της «πράσινης μετάβασης» απορρίπτονται ως ακριβά και ακατάλληλα τα μεγάλα φράγματα, άνω των 20 μ., οι ταμιευτήρες και τα σχετικά υδροηλεκτρικά έργα πολλαπλού σκοπού - ύδρευσης, άρδευσης, παραγωγής Ενέργειας (...)

Ομως, φίλες και φίλοι, δεν είναι μοιραία, μπορεί να αλλάξει ριζικά η απαράδεκτη κατάσταση που ζούμε σήμερα. Ας σκεφτούμε πόσο διαφορετική, πόσο καλύτερη μπορούσε και μπορεί να γίνει η ζωή μας, αν οι αποφάσεις δε λαμβάνονταν με γνώμονα το κέρδος των ομίλων. Αν δεν υπήρχαν οι δεσμεύσεις της ΕΕ, οι δεσμεύσεις της νέας ΚΑΠ και της κοινοτικής Οδηγίας του νερού, τα ετήσια ματωμένα πλεονάσματα.

Αν δεν είχαν πλέον δύναμη οι πραγματικοί μας αντίπαλοι, αυτοί που θέλουν να συγκεντρωθεί η γη σε λίγα χέρια και να ξεκληριστούν, να φύγουν από την περιοχή χιλιάδες οικογένειες, για να προχωρήσουν οι κερδοφόρες επενδύσεις τους. Αν αναμετρηθούμε και τελικά ανατρέψουμε αυτούς που εμποδίζουν να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει στον τόπο μας - την άρχουσα τάξη, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους.

Αυτήν την ανατρεπτική διέξοδο του σοσιαλισμού φωτίζει με το Πρόγραμμά του το ΚΚΕ. Φωτίζει ότι μπορεί να ικανοποιηθεί το σύνολο των αναγκών μας με βάση τις μεγάλες τεχνολογικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα. Μπορούμε να διασφαλίσουμε ασφαλή και προσιτή σε όλους ύδρευση, αποτελεσματική άρδευση, αντιπλημμυρική προστασία, παραγωγή φτηνής εγχώριας ηλεκτρικής ενέργειας, προστασία του περιβάλλοντος, της δημόσιας υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, ισόρροπη ανάπτυξη περιοχών και κλάδων.

Μπορούν να γίνουν όλα αυτά, γιατί στον σοσιαλισμό θα αλλάξει ο σκοπός της παραγωγής. Δεν θα είναι πλέον σκοπός το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά η ευημερία της κοινωνίας. Και αυτό θα μπορεί να γίνει γιατί θα καταργηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία. Με άλλα λόγια, τα εργοστάσια, το νερό, η γη, τα δάση, οι υποδομές θα κοινωνικοποιηθούν.

Θα αλλάξει επίσης ο ρόλος των εργαζομένων, που θα παίζουν καθημερινά ενεργό ρόλο στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων.

Ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας θα μπορεί να αξιοποιεί προγραμματισμένα τα μέσα παραγωγής και τους εργαζόμενους, με βάση προκαθορισμένους στόχους και προτεραιότητες. Θα αξιοποιεί τη διεπιστημονική έρευνα για τη γρήγορη ενσωμάτωση νέων τεχνολογικών λύσεων και την έγκαιρη πρόβλεψη των μελλοντικών αναγκών.

Ας σκεφτούμε για παράδειγμα τις σημερινές επιστημονικές προβλέψεις για μελλοντική υποβάθμιση της παραγωγικής δυνατότητας των εδαφών σε περιοχές της Ανατολικής Ελλάδας, λόγω ξηρασίας, και τον έγκαιρο σχεδιασμό των λύσεων για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα εργοστάσια επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης, αποχέτευσης και άρδευσης θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία και θα ανήκουν στον Ενιαίο Κρατικό Φορέα Νερού της εργατικής εξουσίας.

Ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Νερού, σε συνεργασία με άλλους αντίστοιχους κρατικούς φορείς, όπως της Ενέργειας, της Πολιτικής Προστασίας, των Δασών, θα διασφαλίζει:

• Την κατασκευή υποδομών εμπλουτισμού των επίγειων και υπόγειων υδροφορέων και την ενεργοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης του διαθέσιμου νερού.
• Την αύξηση των αρδευόμενων εκτάσεων για τη στήριξη της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής (στα τρόφιμα, στην κλωστοϋφαντουργία κ.λπ.) και των αναγκαίων αναδιαρθρώσεων (π.χ. αναβάθμιση κτηνοτροφίας).
• Την εξασφάλιση λαϊκής κατανάλωσης και ιδιαίτερα ύδρευσης με ελεγμένο, ποιοτικό νερό, η οποία θα κατοχυρώνει στην πράξη το νερό ως κοινωνικό δικαίωμα.
• Την αντιπλημμυρική προστασία, την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, την ανάταξη οικοσυστημάτων των ποταμών και των λιμνών.
• Τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, με αξιοποίηση του πλούσιου υδατικού δυναμικού της.

Στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού, όπου θα έχει εξαφανιστεί ο ανταγωνισμός διαφορετικών εταιρειών και συμφερόντων, το σοσιαλιστικό κράτος θα μπορεί να υλοποιεί ενιαίο ολοκληρωμένο σχέδιο σε κάθε περιοχή, σε κάθε υδατικό διαμέρισμα, σε κάθε λεκάνη απορροής για τη μείωση του πλημμυρικού κινδύνου, την προστασία και την ενίσχυση των επιφανειακών και υπόγειων υδάτων, την προστασία των δασών που συμβάλλουν στον εμπλουτισμό των υδροφορέων, την υλοποίηση και λειτουργία των αναγκαίων υδροηλεκτρικών και αρδευτικών έργων.

Ορισμένοι εξακολουθούν να αμφιβάλλουν. Ακούμε συχνά: Καλά τα λέτε, αλλά αυτά δεν μπορούν να γίνουν. Μα έγιναν, αγαπητοί φίλες και φίλοι, στη Σοβιετική Ενωση στον 20ό αιώνα.

Η ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας στη Σοβιετική Ενωση κατοχύρωσε το κοινωνικό δικαίωμα στο νερό, αλλά δεν περιορίστηκε σε αυτό.

Διασφάλισε σε μεγάλο βαθμό την αναλογική ανάπτυξη των υποδομών, για την αξιοποίηση και τον εμπλουτισμό των υδάτινων πόρων, σε σχέση με την ανάπτυξη των πόλεων, της βιομηχανίας και των μεταφορών.

Ηδη από το 1921 το Συμβούλιο των Επιτρόπων της Σοβιετικής Ρωσίας διαμόρφωσε διάταγμα «Σχετικά με τα μέτρα βελτίωσης των συστημάτων ύδρευσης και αποχέτευσης» και όταν τελείωσε το πρώτο πεντάχρονο πλάνο, το δίκτυο είχε επεκταθεί κατά 4,5 φορές. Στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ανέπτυξε διαφορετικά δίκτυα νερού στις εμπόλεμες και στις πιο ασφαλείς πόλεις.

Στις πόλεις, στην πρώτη γραμμή του πολεμικού μετώπου δόθηκε μεγαλύτερο βάρος στην υποστήριξη της πυρόσβεσης, ενώ στα μετόπισθεν στην ανάπτυξη υποδομής για την υποστήριξη της βιομηχανικής παραγωγής που ήταν αναγκαία για τη νίκη του Κόκκινου Στρατού.

Ακόμα και τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν όταν ενισχύθηκαν οι εμπορευματικές σχέσεις, όταν επικράτησε η οπορτουνιστική γραμμή του «σοσιαλισμού με αγορά», φωτίζουν με αρνητικό τρόπο την υπεροχή του σοσιαλισμού.

Και αφού έγιναν όλα αυτά τον προηγούμενο αιώνα, ασφαλώς μπορούν να ξαναγίνουν και πολύ πιο αποτελεσματικά σήμερα, που έχουν αυξηθεί οι επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες.

Σκεφτείτε για παράδειγμα τις σύγχρονες δυνατότητες, που δεν υπήρχαν στη Ρωσία του 1917 και στη Σοβιετική Ενωση του 1950, για τηλεδιαχείριση και τηλε-έλεγχο του δικτύου ύδρευσης, ή τις τεχνολογικές δυνατότητες για ανίχνευση και αποτύπωση αφανών διαρροών στα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης.

Αυτήν την ολοκληρωμένη λύση για την ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών τεκμηριώνει το ανατρεπτικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Και, φυσικά, δεν περιμένουμε παθητικά κάποια «μεγάλη μέρα» του σοσιαλισμού για να υλοποιηθεί η πρότασή μας.

Είμαστε καθημερινά μπροστά στον αγώνα, στη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ. Μπαίνουμε μπροστά στον αγώνα για να σταματήσει να βρίσκεται το νερό στα χέρια ανώνυμων εταιρειών, που λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος τους.

Για να καταργηθεί όλο το νομοθετικό πλαίσιο ενσωμάτωσης των Οδηγιών της ΕΕ, που εδραιώνει την επιχειρηματική λειτουργία στο νερό. Παλεύουμε όχι μόνο ενάντια στην άμεση ιδιωτικοποίηση του νερού, αλλά συνολικά ενάντια στην επιχειρηματική λειτουργία, στην εμπορευματοποίηση και στην έμμεση ιδιωτικοποίησή του από τον ΟΔΥΘ, τις δημοτικές επιχειρήσεις και ανώνυμες εταιρείες του Δημοσίου (ΕΥΔΑΠ - ΕΥΑΘ).

Ανοίγουμε τον δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής, δίνοντας καθημερινά τη μάχη μέσα από τις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος:

• Για να δημιουργηθεί ενιαίος, αποκλειστικά κρατικός φορέας διαχείρισης των υδάτων, που θα λειτουργεί με γνώμονα την κάλυψη του συνόλου των λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Για να καταργηθούν ο ΟΔΥΘ και όλο το νομοθετικό πλαίσιο εφαρμογής της κοινοτικής Οδηγίας για την πλήρη εμπορευματοποίηση του νερού.
• Για φτηνό, ελεγμένο, ποιοτικό νερό για τον λαό, με άμεση μείωση των τιμολογίων κατά 30% σε ανέργους, χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους.
• Για να καταργηθούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και να γίνουν άμεσα οι αναγκαίες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.
• Για άμεση υλοποίηση και ολοκλήρωση των αναγκαίων έργων υποδομής, χωρίς ΣΔΙΤ και συμβάσεις παραχώρησης.
• Για άμεση και πλήρη στελέχωση με μόνιμο προσωπικό των κρατικών υπηρεσιών που είναι υπεύθυνες για την Πολιτική Προστασία, των υπηρεσιών για τον έλεγχο και τη συντήρηση των κατασκευών.
• Για πρόγραμμα ενημέρωσης και εκπαίδευσης του πληθυσμού για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, γενικότερα θεμάτων πολιτικής προστασίας.

Μπαίνουμε μπροστά για να οργανωθεί πανελλαδικά η μεγάλη λαϊκή αντεπίθεση ενάντια στον πραγματικό μας αντίπαλο, το σύστημα που εκμεταλλεύεται τη δουλειά μας και εμπορεύεται τη ζωή μας.

Εχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού, που εδώ στη Θεσσαλία έχει αποδείξει ότι μπορεί να αγωνίζεται, να προχωρά, να μην το βάζει κάτω. Μπορούμε να ανοίξουμε τον δρόμο της ανατροπής και θα τα καταφέρουμε.

Καλή δύναμη και καλούς αγώνες.