Οταν η πόρτα του καραβιού στον Πειραιά κλείνει, γνωρίζεις ότι αυτό το ακαλαίσθητο και αποκρουστικό θέαμα της πόλης που αφήνεις πίσω σου, σίγουρα δε θα σου λείψει.

Προετοιμάζεσαι ψυχολογικά γι' αυτό που θα συναντήσεις, το άγνωστο, το νησί, τον τόπο που εδώ και αρκετό καιρό έχεις επιλέξει. Συνηθισμένη αντίληψη των πολλών ότι διακοπές είναι σπατάλη πολύτιμου χρόνου σε υποχωρήσεις για το καλό της παρέας, σε εξαντλητικές εκθέσεις στον ήλιο και σε χαμένες ώρες στις ταβέρνες και στα μπαρ. Προέκταση της ζωής της πόλης, δηλαδή.. Εκδρομές στις παραλίες, με τα αυτοκίνητα και τις μηχανές...

Αν, όμως προορισμός σας, αυτό το καλοκαίρι, είναι το νησί της Αστυπάλαιας, θα σας συνιστούσαμε να απαλλαχτείτε από τέτοιες «πεζές» σκέψεις. Το όνομα του νησιού από μόνο του, εμπνέει μια μεγαλοπρέπεια, η οποία γίνεται αμέσως αντιληπτή, με την είσοδο του καραβιού στο λιμάνι της Αστυπάλαιας. Η θέα της Χώρας από μακριά, με το κάστρο να στέκεται εκεί ψηλά στην κορυφή του λόφου, κυρίαρχο της εικόνας, σου δίνουν να καταλάβεις ότι το μέρος αυτό κρύβει μυστήριο και μαγεία, τα οποία πρέπει να εξερευνήσεις και να ανακαλύψεις.

Η πόρτα του καραβιού άνοιξε και η γραφικότητα του λιμανιού μάς άφησε άναυδους, γιατί για πρώτη φορά μια εικόνα που αντίκριζα περιέκλειε μέσα της, τόσα χρώματα σε απίστευτη αρμονία μεταξύ τους. Συνήθως τα λιμάνια δε διακρίνονται για τη γραφικότητά τους, ούτε μοιάζουν σε τίποτα με το υπόλοιπο νησί, αποτελούν κομμάτι αποκομμένο και συγκεκριμένο για το ρόλο που υπηρετούν. Το λιμάνι όμως της Αστυπάλαιας στους «πρόποδες» της Χώρας, ήταν η συνέχεια και η κατάληξη αυτής της υπέροχης εικόνας η οποία αποτελούσε μια ξεχωριστή πινελιά που συμπλήρωνε το υπέροχο ψηφιδωτό.

Αν και μόλις είχε ξημερώσει και η κούραση από το ταξίδι ήταν έκδηλη, η Χώρα σε προκαλούσε να τη γνωρίσεις. Η βόλτα στα σοκάκια της, έκρυβαν το άγνωστο. Σε κάθε μονοπάτι που περπατούσες, καινούριες εικόνες, εναλλαγές παραστάσεων. Το λευκό και το γαλάζιο χρώμα των σπιτιών, τα χρώματα των λουλουδιών, τα πλακόστρωτα δρομάκια.

Η ανηφόρα προς το κάστρο ήταν δύσκολη, ένιωθες όμως ότι αυτός ο επιβλητικός όγκος που ορθωνόταν στην κορυφή του νησιού σε προκαλούσε για να τον καταλάβεις. Η ενέργεια που νιώσαμε πατώντας στα χαλάσματα του κάστρου καθώς και η θέα από αυτό ξύπνησαν όλες τις αισθήσεις. Το κάστρο στεκόταν σοβαρό και αυστηρό και φρόντιζε να στο υπενθυμίζει, αφού ήταν ορατό από κάθε γωνιά του νησιού...

Με τη βοήθεια του χάρτη πήραμε το δρόμο για να ανακαλύψουμε και τις υπόλοιπες τοποθεσίες του νησιού, ενός νησιού που έχει το τρομερό «χάρισμα» να βρέχεται από τρία πελάγη. Αιγαίο, Καρπάθιο και Κρητικό πέλαγος το «ζώνουν».

Αποφασίσαμε να το ανακαλύψουμε απαλλαγμένοι από την άνεση των μεταφορικών μέσων. Ανταμειφθήκαμε. Το άρωμα του θυμαριού, η δροσιά του αέρα που σου γαργαλούσε το δέρμα και η θέα της θάλασσας, σε έκαναν να νιώθεις τη ζεστασιά που μόνο η αγκαλιά της μητέρας φύσης μπορεί να σου προσφέρει.

Η βόλτα προς τη Μαλτεζάνα, τον πιο κοσμοπολίτικο και φημισμένο οικισμό μετά τη Χώρα, σου έδινε τη δυνατότητα να απολαύσεις τη θέα των ακτών τής μιας πλευράς του νησιού, παραδομένες στην άγρια ομορφιά σε μέρη που δεν έχουν γνωρίσει την ανθρώπινη επέμβαση. Ο ίδιος ο οικισμός διατηρούσε τη γραφικότητα του υπόλοιπου νησιού, παρ' όλο που κάθε χρόνο γέμιζε και με περισσότερα ενοικιαζόμενα δωμάτια, ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής.

Ο πιο κοντινός οικισμός στη Χώρας που θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν προάστιο αυτής, είναι το Λιβάδι. Ενα όνομα που το δικαιολογεί απόλυτα. Από τη μία πλευρά το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας να σου αποσπά την προσοχή, να κερδίζει το βλέμμα σου και από την άλλη πλευρά η θέα του κάμπου. Σαν να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δυο λίμνες, μία με την απόχρωση του μπλε και την άλλη με πράσινη απόχρωση.

Οι δρόμος για τις υπόλοιπες παραλίες, ήταν αποκλειστικά χωμάτινος. Ολες διατηρούσαν την ταλαιπωρία που χαρακτηρίζει τους χωματόδρομους, ενεργοποιώντας όμως τη διάθεση πεζοπορίας με κύριο σκοπό το «ξύπνημα» όλων των αισθήσεων και μυών του σώματος. Το αποτέλεσμα αυτής της γλυκιάς εξουθένωσης, από την πεζοπορία ήταν η ανακάλυψη μικρών επίγειων παραδείσων, οι οποίοι σε έκαναν να πιστέψεις στην ύπαρξη των πρωτόπλαστων. Ολόκληρες αμμουδιές, ήταν δικές σου, αρκεί να είχες τη διάθεση να περπατήσεις και να ταλαιπωρηθείς...

Η διαδρομή για τα Καμινάκια, δύσβατη, περνούσες ανάμεσα σε επιβλητικούς λόφους, χωρίς να μπορείς να προβλέψεις ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της τόσο κουραστικής πορείας. Μοναδικός «σύμμαχος» το δροσερό αεράκι που ερχόταν να σου δώσει κουράγιο για να συνεχίσεις. Και εκεί, που τα πόδια άρχιζαν να παραλύουν εμφανιζόταν το βαθύ και απέραντο γαλάζιο που είχε για "φωτοστέφανο" το λευκό των βράχων. Τα κρύο νερό της θάλασσας και τα καθαρά νερά «ρουφούσαν» και εξαφάνιζαν την κόπωση. Στα αξιοσημείωτα, της συγκεκριμένης παραλίας, η ύπαρξη μιας ταβέρνας με σπεσιαλιτέ της το ντόπιο κατσικάκι.

Ο Αγ. Κωνσταντίνος, είναι άλλη μια παραλία του νησιού. Εχει ύφος, πιο ανέμελο, παραδομένο στην τεμπελιά... Αυτό υπηρετεί και η παρουσία του οικοδεσπότη της παραλίας. Του ιδιοκτήτη δηλαδή, της μικρής καντίνας, ο οποίος σε κάνει να νιώσεις ότι είσαι φιλοξενούμενος σε ένα μέρος, όπου βασική προϋπόθεση αποτελεί η αποχή της σκέψης σου από οτιδήποτε σου στροβίλιζε πριν το μυαλό. Θάλασσα με νερά παρθένα, άγριος βυθός, κατάλευκα βότσαλα και ένα φοίνικας, συμπληρώνουν το σκηνικό.

Τα καθαρά και διάφανα νερά, στις Βάτσες, θα έπειθαν και έναν αρχάριο κολυμβητή να διανύσει θαλάσσιες χιλιομετρικές αποστάσεις. Αυτός ο μικρός κολπίσκος, όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς, πλαισιωμένος από βράχια, αποτελεί άλλη μια μοναδική παραλία του νησιού. Οι καλύτερες, όμως, είναι αυτές που ανακαλύπτει όποιος περπατά και σκαρφαλώνει, αφού το νησί είναι γεμάτο μικρούς και μεγάλους κολπίσκους.

Αξια λόγου και η πολιτιστική προσπάθεια των κατοίκων, οι οποίοι διοργανώνουν κάθε χρόνο πλήθος εκδηλώσεων. Με στόχο την πολιτιστική αναβάθμιση του νησιού, το «Φεστιβάλ της Αστυπάλαιας», αποτελεί πια θεσμό. Διακριτικές αλλά ουσιαστικές εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα σε μία μικρή πλατεία κάτω ακριβώς από το κάστρο. Κατά τη διάρκειά τους, το κάστρο αλλάζει, πρόσωπο. Γλυκαίνει με το φωτισμό του φεγγαριού και την «πλημμύρα» από τις νότες της μουσικής αποδρά από τον αυταρχισμό του και μας παρασύρει.

Ολα τα προαναφερόμενα είναι εντυπώσεις ανθρώπων που τυγχάνουν να αποτελούν τον τύπο του κλασικού εργαζόμενου που αναζητά λίγες μέρες αναψυχής. Οι ντόπιοι αναγνωρίζοντας τη διάθεση αυτή επιδιώκουν με τη φιλικότητά τους να σε ικανοποιήσουν και να σε εξυπηρετήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μέσα, όμως από την προσπάθεια και το άγχος της ανάδειξης του νησιού, με στόχο τα οικονομικά οφέλη, υπάρχει φόβος η Αστυπάλαια να χάσει αυθεντικότητά της.

Η Αστυπαλιά, όπως την προσφωνούν οι ντόπιοι, έχει την ικανότητα, μέσω της διέγερσης όλων των συναισθημάτων και αισθήσεων, να σου προσφέρει τέτοια ψυχική ηρεμία που θα τολμούσαμε να να την αποκαλέσουμε ευτυχία. Αστυπάλαια μέρος ονειρικό όπως ακριβώς το όνομά του και όπως στις παιδικές εκθέσεις, θα κλείναμε με τη φράση: «πόσο θα θέλαμε να πάμε εκεί και του χρόνου. Για λίγο, για πολύ, ίσως για πάντα...»

Δ.Μ.

Τελικά τι είναι πραγματικά το καλοκαίρι που τόσο ονειρευόμαστε να 'ρθεί όλο το χειμώνα και με το που σκάει μύτη το φθινόπωρο, μας κάνει ήδη να νοσταλγούμε και να μελαγχολούμε; Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που αδιαμαρτύρητα δεχόμαστε την εντολή, τη διαταγή του: Να το επιθυμούμε διαρκώς. Διακαώς. Η ζέστη, ανυπόφορη πολλές φορές, η άπνοια, τα ατέλειωτα καυτά απογεύματα, η τρέλα που εκδηλώνεται σε όλες τις γωνιές των μεγαλοπούλεων, η άσφαλτος που κοχλάζει, ο γολγοθάς του οδηγού για να φτάσει στην πιο κοντινή παραλία και που όταν φτάσει κάνει, από την πολυκοσμία «όρθιος» ηλιοθεραπεία; `Η μήπως είναι αυτό το σύνδρομο της μοναξιάς καθώς βλέπουμε τους φίλους να φεύγουν και εμείς να μένουμε μονάχοι αγκαλιά με μια αρμαθιά κλειδιά. Για τις πόρτες φίλων και συγγενών, να ποτίζουμε και να ταΐζουμε τα ζωντανά τους ταχτήκαμε.

Το καλοκαίρι τελικά είναι σκληρό. Πολύ σκληρό, γυμνό και οδυνηρό σαν την αλήθεια. Ας το παραδεχτούμε επιτέλους για να τελειώνουμε με αυτό τον μύθο. Και στην καλύτερη περίπτωση αυτή η εξωτική, η διαφορετική, η ερωτική εποχή του χρόνου, διαρκεί μονάχα λίγες μέρες, το πολύ δυο εβδομάδες, τόσο όσο κρατά η απόδρασή μας. Το φθινόπωρο έρχεται. Ηρθε. Και έχουμε πολλά να κάνουμε για το σπίτι, για τα παιδιά, για το σχολείο τους αλλά και για εμάς. Να προσαρμούστε και να παραδεχτούμε ότι η κάθε εποχή έχει τις ομορφιές της. Ας κάνουμε λοιπόν για αυτή εδώ που διανύουμε, ό,τι μπορούμε.

Η βιβλιοθήκη μας, έστω και αν είναι μικρή, μπορεί να μετατραπεί σε «φιλική γωνιά». Μια καρέκλα με στητή όρθια πλάτη, σε χρώμα ασφαλώς κατάλευκο, ένα τραπεζάκι από λευκό φυσικό ξύλο, ένα αναλόγιο, ακατέργαστο παλιό ξύλο στο πάτωμα και λευκή, ίσια χωρίς ίχνος σούρας, κουρτίνα, δημιουργούν αυτήν την ευχάριστη, διακριτική, φιλική, αγαπημένη και καλαίσθητη «γωνιά» του σπιτιού μας. Γωνιά που θα μας γίνει απαραίτητη τους εννιά μήνες μέχρι να έρθει το επόμενο καλοκαίρι.

Οι φίλοι του καλού αστυνομικού διηγήματος μπορούν να πανηγυρίζουν. Επιτέλους, τα εξαιρετικά αστυνομικά διηγήματα της Αθηνάς Κακούρη, οι μικρές έξυπνες, εύθυμες και ευρηματικές ιστορίες που κόβουν κυριολεκτικά την ανάσα του αναγνώστη κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις «Εστία» και ακούν στο όνομα: « Η κομμένη κεφαλή» και αριθμούν τις δεκατρείς. Η αγαπημένη συγγραφέας μας Αθήνα Κακούρη, η δική μας Αγκάθα Κρίστι, γεννήθηκε το 1928 στην Πάτρα και μεγάλωσε εκεί, σε μια οικογένεια με τις ιδιοτυπίες της κεφαλλονίτικης καταγωγής, την κλίση προς δράση, τη γνώμη και το ωραίο. Πέρασε τον πόλεμο και την Κατοχή στην Αθήνα. Αργότερα έζησε στη Βιέννη, όπου και μελέτησε τη νεότερη ιστορία. Από το 1976 και για 15 χρόνια μοίραζε το χρόνο της ανάμεσα στην Αμερική, την Ελλάδα και τη Γερμανία. Υπήρξε συντάκτρια του περιοδικού «Ταχυδρόμος» για πολλά χρόνια. Εχει γράψει μια ραδιοφωνική σειρά, καθώς και χρονογραφήματα και διηγήματα για εφημερίδες και περιοδικά. Εχουν εκδοθεί δυο συλλογές διηγημάτων της και επτά μυθιστορήματα. Ανάμεσα σ' αυτά ξεχωρίζουμε το συναρπαστικό και ογκώδες μυθιστόρημά της: «Πριμαρόλια» 1988, που βραβεύτηκε με το Βραβείο «Νικηφόρου Βρεττάκου»