Τελικά τι είναι πραγματικά το καλοκαίρι που τόσο ονειρευόμαστε να 'ρθεί όλο το χειμώνα και με το που σκάει μύτη το φθινόπωρο, μας κάνει ήδη να νοσταλγούμε και να μελαγχολούμε; Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που αδιαμαρτύρητα δεχόμαστε την εντολή, τη διαταγή του: Να το επιθυμούμε διαρκώς. Διακαώς. Η ζέστη, ανυπόφορη πολλές φορές, η άπνοια, τα ατέλειωτα καυτά απογεύματα, η τρέλα που εκδηλώνεται σε όλες τις γωνιές των μεγαλοπούλεων, η άσφαλτος που κοχλάζει, ο γολγοθάς του οδηγού για να φτάσει στην πιο κοντινή παραλία και που όταν φτάσει κάνει, από την πολυκοσμία «όρθιος» ηλιοθεραπεία; `Η μήπως είναι αυτό το σύνδρομο της μοναξιάς καθώς βλέπουμε τους φίλους να φεύγουν και εμείς να μένουμε μονάχοι αγκαλιά με μια αρμαθιά κλειδιά. Για τις πόρτες φίλων και συγγενών, να ποτίζουμε και να ταΐζουμε τα ζωντανά τους ταχτήκαμε.

Το καλοκαίρι τελικά είναι σκληρό. Πολύ σκληρό, γυμνό και οδυνηρό σαν την αλήθεια. Ας το παραδεχτούμε επιτέλους για να τελειώνουμε με αυτό τον μύθο. Και στην καλύτερη περίπτωση αυτή η εξωτική, η διαφορετική, η ερωτική εποχή του χρόνου, διαρκεί μονάχα λίγες μέρες, το πολύ δυο εβδομάδες, τόσο όσο κρατά η απόδρασή μας. Το φθινόπωρο έρχεται. Ηρθε. Και έχουμε πολλά να κάνουμε για το σπίτι, για τα παιδιά, για το σχολείο τους αλλά και για εμάς. Να προσαρμούστε και να παραδεχτούμε ότι η κάθε εποχή έχει τις ομορφιές της. Ας κάνουμε λοιπόν για αυτή εδώ που διανύουμε, ό,τι μπορούμε.

Η βιβλιοθήκη μας, έστω και αν είναι μικρή, μπορεί να μετατραπεί σε «φιλική γωνιά». Μια καρέκλα με στητή όρθια πλάτη, σε χρώμα ασφαλώς κατάλευκο, ένα τραπεζάκι από λευκό φυσικό ξύλο, ένα αναλόγιο, ακατέργαστο παλιό ξύλο στο πάτωμα και λευκή, ίσια χωρίς ίχνος σούρας, κουρτίνα, δημιουργούν αυτήν την ευχάριστη, διακριτική, φιλική, αγαπημένη και καλαίσθητη «γωνιά» του σπιτιού μας. Γωνιά που θα μας γίνει απαραίτητη τους εννιά μήνες μέχρι να έρθει το επόμενο καλοκαίρι.