Στις 24 Σεπτέμβρη του 2000, έπεφτε βαριά η είδηση του θανάτου του Λέων. Αυδή για το κόμμα μα και γενικότερα το προοδευτικό κίνημα της χώρας που το υπηρέτησε με ανιδιοτέλεια. Ενας χρόνος λοιπόν χωρίς τον Λεων. που αφιέρωσε όλη του τη ζωή, συνειδητά στην υπεράσπιση του δίκιου του εργάτη, ως νομικός αλλά κυρίως ως πολιτική προσωπικότητα, ως κομμουνιστής, απ' όποιο μετερίζι τον έταξε το ΚΚΕ, όπως ως επικεφαλής της «Συμπαράταξης για την Αθήνα», και δημοτικός σύμβουλος, μοχθώντας για να καλυτερέψει η ζωή των απλών ανθρώπων του μόχθου, αφού στάθηκε πλάι στους καημούς και τα βάσανά και τις δικές τους ελπίδες ως το τέλος.

Αύριο, λοιπόν, Δευτέρα, στις 6 το απόγευμα, η «Συμπαράταξη για την Αθήνα», θα τιμήσει τον Λεων. Αυδή στον τάφο του, στο Α' Νεκροταφείο.

Ηταν πάντα κοντά στους εργαζόμενους

... και τότε «διεκδικούν». Γι' αυτό το «Διεκδικούμε την πόλη μας» δεν ήταν απλά ένα προεκλογικό σύνθημα, ήταν πεποίθηση, ήταν η αρχή που προσδιόριζε τη δράση και το στόχο της «Αγωνιστικής Αριστερής Οικολογικής Συμπαράταξης για την Αθήνα». Της παράταξης που το καλοκαίρι του 1998 «μπόλιασε» την ανησυχία ανθρώπων και κινήσεων για μια πόλη για τους κατοίκους της και όχι για τα συμφέροντα που τη λυμαίνονται. Επικεφαλής, μέχρι το θάνατό του, ο Λεων. Αυδής.

Η «Συμπαράταξη» έδωσε μια άλλη πνοή στους εργαζόμενους, δημότες της Αθήνας, που ασφυκτιούσαν κάτω από το πολιτικό πλαίσιο που συνδιαμόρφωναν οι άλλες δυνάμεις στον πρώτο δήμο της χώρας. Παράλληλα, σημαντική ήταν και η προσωπική συμβολή του Λεων. Αυδή, που στηριγμένος στο Κόμμα, φρόντισε με τη σκέψη, το λόγο και το έργο του, να αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του στους ανθρώπους που συσπειρωμένοι στη «Συμπαράταξη» συνεχίζουν.

Τι ήταν, όμως, αυτό που ξεχώρισε τη «Συμπαράταξη» από τις υπόλοιπες δημοτικές παρατάξεις της Αθήνας;

Ξεκινώντας από το κεντρικό σύνθημα της εκλογικής μάχης του 1998 «Διεκδικούμε την πόλη μας», η «Συμπαράταξη» αντιπαρέταξε τον άνθρωπο - δημότη, στην επικρατούσα λογική της «βιτρίνας». Στάθηκε, από την ίδρυσή της μέχρι και σήμερα, δίπλα στις ανησυχίες και τα δικαιώματά του. Αντί για τα «μεγάλα έργα» που «υποβιβάζουν και περιάγουν τον άνθρωπο σε τάξη εντόμων», όπως είχε πει ο Λεων. Αυδής, προέκρινε και προκρίνει «μια πόλη που η ιστορία θα είναι παρούσα και θα είναι παρούσα η ιστορική της συνέχεια, η οποία θα παραδειγματίζει, θα διαμορφώνει χαρακτήρες και συνειδήσεις».

Ο Λεων. Αυδής δεν είδε ουδέτερα ή αταξικά την κοινωνική πραγματικότητα. Αντιθέτως, με όπλο την επαναστατική γνώση, αναγνώρισε στο πρόσωπο των εκμεταλλευόμενων τις δυνάμεις εκείνες που θα προχωρήσουν στην κοινωνική αλλαγή, στην επανάσταση. Εντάχθηκε αταλάντευτα στο πλευρό τους και εκεί προσέφερε όλη του την επιστημονική και νομική σκέψη. Συνεπώς, όταν ασχολήθηκε με τα δημοτικά πράγματα της Αθήνας, δε θα μπορούσε παρά ο πολιτικός του λόγος να ήταν συνυφασμένος με την προάσπιση των συμφερόντων των ανθρώπων που υπέφεραν και υποφέρουν από την πολιτική που ασκείται σήμερα.

Από το 1994, λοιπόν, όταν για πρώτη φορά «κατέβαινε» ως υποψήφιος δήμαρχος με την «Αγωνιστική Συνεργασία για την Αθήνα», ο Λεων. Αυδής εναντιώθηκε στο όραμα της άρχουσας τάξης για την Αθήνα, που τώρα αρχίζει να εκτυλίσσεται μπροστά μας: «Υπάρχει το όραμα της πόλης Βηρυτού, το όραμα ενός χρηματιστικού κέντρου με μια βιτρίνα που θα κυκλοφορούν οι υψηλοί εισοδηματίες και οι υπάλληλοί τους, καθώς και όσοι φιλοδοξούν να γίνουν υπάλληλοί τους και ενός γκέτο, μιας ενδοχώρας, που θα κατοικεί ένα ανθρώπινο δυναμικό, ένα προλεταριάτο, ένα υποπρολεταριάτο και ένας κόσμος του περιθωρίου, ημιαπασχολούμενος, υποαπασχολούμενος ή μη απασχολούμενος». Από την άλλη: «Το όραμα το δικό μας είναι ένα όραμα ανθρώπων που λειτουργούν σε μια συγκεκριμένη πόλη, σε μια πόλη με συγκεκριμένη ιστορία, που βρίσκεται σε συγκεκριμένο χώρο και βεβαίως το όραμα δεν μπορεί να είναι ασύνδετο με τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στη δεδομένη κοινωνική στιγμή. Το όραμά μου εντάσσεται σε ένα γενικότερο όραμα κοινωνικού μετασχηματισμού».

Ο Λεων. Αυδής έδινε ιδιαίτερο βάρος στον ίδιο το χαρακτήρα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης: «Η διεύρυνση του δημοκρατικού χαρακτήρα της ΤΑ και η τόνωση των δημοκρατικών χαρακτηριστικών της αποτελούν τη μόνη εγγύηση ότι αυτή θα λειτουργεί ως θεσμός υπεράσπισης και εξυπηρέτησης των συμφερόντων της πλειοψηφίας του λαού».

Αναζητώντας την ποιότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πίστευε πως «σημασία δεν έχει πόσο κοντά στον πολίτη βρίσκεται μια εξουσία, αλλά πόσο ο πολίτης επηρεάζει τις αποφάσεις της. Δηλαδή, πόση αυτοδιοίκηση περιέχει και ποιους σκοπούς υπηρετεί η τοπική εξουσία».