Σε νομότυπους τοκογλύφους εξελίσσονται οι τράπεζες, βάζοντας ολοένα και βαθύτερα το χέρι στις λαϊκές καταθέσεις. Ο νέος γύρος μείωσης των επιτοκίων που ξεκίνησε προχτές είχε ως αποτέλεσμα το επιτόκιο ταμιευτηρίου να διαμορφώνεται στα επίπεδα του 2% που σημαίνει καθαρή απόδοση 1,7%(!). Περιττό να σημειωθεί ότι το τραπεζικό κεφάλαιο καθόλου δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι ο επίσημος πληθωρισμός «τρέχει» τουλάχιστον στο 3,8%-4%, δηλαδή δύο φορές πάνω από το επιτόκιο που δίνουν. Αξίζει να θυμίσει κανείς ότι οι τράπεζες θησαύριζαν και όταν ο πληθωρισμός έπεφτε, καθώς έσπευδαν να ρίχνουν τα επιτόκια για να ροκανίζουν τις λαϊκές αποταμιεύσεις. Τώρα όμως προσποιούνται πως δε «βλέπουν» πού έχει φτάσει ο πληθωρισμός, ακριβώς για να μπορούν να συνεχίζουν την κερδοσκοπία. Μην πει κανείς η κυβέρνηση τι κάνει, γιατί, απλώς, φανερώνει πως δεν έχει καταλάβει ποιοι είναι στην κυβέρνηση...
Πρόσφατα είναι τα 52 θανατηφόρα κρούσματα παγκοσμίως και άλλα δύο στη χώρα μας, ως συνέπεια των παρενεργειών ορισμένων φαρμάκων. Στην εύλογη συζήτηση, που ακολούθησε, αρκετοί επιχείρησαν να υποβαθμίσουν το όλο ζήτημα και, ιδιαίτερα, να εξοβελίσουν τις τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες των μεγάλων πολυεθνικών παραγωγής φαρμάκων. Ηρθε, όμως, η προχτεσινή, ταυτόχρονη καταγγελία δεκατριών από τα πλέον έγκυρα ιατρικά περιοδικά της υφηλίου και κανένας πλέον δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα.
Τα 13 ιατρικά περιοδικά κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις ολέθριες επιπτώσεις που εγκυμονεί ο ασφυκτικός έλεγχος της επιστημονικής έρευνας από τις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες. Εκμεταλλευόμενες την έλλειψη κρατικών πιστώσεων, καταγγέλλουν τα περιοδικά, οι φαρμακοβιομηχανίες δεσμεύουν τους επιστήμονες με συμβόλαια, που δεν τους επιτρέπουν να ανακοινώνουν ελεύθερα τα πορίσματα των ερευνών τους. Τα όσα δημοσιεύονται αποτελούν συνήθως μια εξωραϊσμένη ή και πλήρως - στον ένα ή άλλο βαθμό - διαστρεβλωμένη εικόνα των πραγματικών παρενεργειών των νέων φαρμάκων και σκευασμάτων, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια δημόσια υγεία.
Οι επιστήμονες - ερευνητές, σημειώνουν ακόμη τα ιατρικά περιοδικά, ανήκουν συχνά σε πανεπιστημιακά τμήματα με τεράστιες ανάγκες οικονομικών πόρων. Τις ανάγκες αυτές προσφέρονται να καλύψουν οι φαρμακοβιομηχανίες και δεσμεύουν τους ερευνητές με ανάλογα συμβόλαια. Εάν συναντήσουν αντιδράσεις απειλούν να αποσύρουν τις χρηματοδοτήσεις. Εάν οι επιστήμονες αποδεχτούν τους όρους, τότε δεν έχουν συνήθως πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα, που συγκεντρώνονται στη διάρκεια των κλινικών ερευνών και που θα μπορούσαν να τους αποκαλύψουν κατά πόσον λειτουργούν αποτελεσματικά τα παραγόμενα σκευάσματα, καθώς και αν υπάρχουν και ποιες παρενέργειες. Επίσης, συχνά δεν έχουν κανένα λόγο στον τρόπο διεξαγωγής των κλινικών δοκιμών, ενώ μπορεί να συμμετάσχουν ελάχιστα στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων.
Οι όροι αυτοί, σημειώνουν τα ιατρικά περιοδικά, είναι απαγορευτικοί για όποιον επιστήμονα σέβεται τον εαυτό του. Πολλοί, όμως, αναγκάζονται αν τους αποδεχτούν, επειδή γνωρίζουν ότι, αν δεν το πράξουν, η φαρμακοβιομηχανία - χορηγός θα βρει κάποιον άλλον λιγότερο διστακτικό. Δυστυχώς, ακόμη και στην περίπτωση που ο ερευνητής συμμετάσχει στο σχεδιασμό της κλινικής έρευνας και της συγγραφής των σχετικών αποτελεσμάτων, η μελέτη μπορεί να «θαφτεί» και να μη δει ποτέ το φως της δημοσιότητας, εάν τα συμπεράσματά της δεν ευνοούν τον «χορηγό» και την αύξηση των υπερκερδών του.
Τα συμπεράσματα δικά σας...
Και να σκεφτεί κανείς ότι χτες υπήρξαν 12 νούμερα - ίσως οι μοναδικοί στον κόσμο - που δεν έμαθαν τίποτα για ό,τι συνέβη στις ΗΠΑ. Είναι οι 12 έγκλειστοι στο κλουβί του «Μεγάλου Αδερφού». Αλλά αυτοί, θα πει κανείς, είναι... εθελοντές. Πράγματι, το πλέον σοβαρό ζήτημα βρίσκεται στο γεγονός πως θέλουν να μας κάνουν κι όλους τους υπόλοιπους σαν κι αυτούς.
Και το θέτουμε έτσι το ζήτημα, γιατί, όσο και να σπάσαμε το κεφάλι μας, δεν μπορέσαμε να βρούμε ούτε ένα (αριθμός: 1) επιχείρημα, που να συνηγορεί στην κατεύθυνση, ότι οι χτεσινές αλλεπάλληλες και φονικές επιθέσεις στις ΗΠΑ ωφελούν, έστω και στο ελάχιστο, τους Αμερικανούς εργαζόμενους, τους λαούς των υπόλοιπων χωρών, τα εργατικά και όποια άλλα κινήματα σε όλο τον κόσμο.
Αντίθετα, σκεφτήκαμε και βρήκαμε πολλά και εύκολα, που συνηγορούν στην κατεύθυνση, ότι τα χτεσινά συγκλονιστικά γεγονότα έρχονται κουτί στην αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική και στις επιδιώξεις της ηγεσίας των ΗΠΑ.
Δεν είναι μόνο - αν και, ίσως, είναι το κύριο - ότι αποκτούν πλέον χεροπιαστή υπόσταση και, μάλιστα, με ιδιαίτερα τραγικό τρόπο, μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, τα όσα έχουν πει μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ για τον τεράστιο και σοβαρότατο κίνδυνο της διεθνούς τρομοκρατίας.
Είναι, επίσης, το γεγονός, πως η μέχρι σήμερα - ούτως ή άλλως - επιθετική και τρομοκρατική πολιτική των ΗΠΑ σε όλο τον πλανήτη αποκτά ένα ακόμη «επιχείρημα». Ενα ακόμη «άλλοθι», για να ξεδιπλώνει τις αντιλαϊκές της επιθέσεις και επιδρομές, όπου αυτές κρίνουν σκόπιμο και τα συμφέροντά τους το επιβάλλουν. Για να επιβάλουν τις αντιδημοκρατικές τους επιδιώξεις και μέτρα, για... για... για...
Δεν ξέρουμε γιατί, αγαπητοί σύντροφοι, αλλά βλέποντας τις χτεσινές εικόνες στις τηλεοπτικές οθόνες, που έδειχναν τον ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης να σωριάζεται σαν χάρτινος πύργος, μας ήρθε αυτόματα στο νου ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ, το Φλεβάρη του 1933, στο Βερολίνο...
Αυτός ο τόπος, όμως, είτε το θέλουν είτε όχι, γεννάει τον πολίτη που θα αντισταθεί σε οποιεσδήποτε επιβουλές, τόσο του παγκόσμιου κεφαλαίου, όσο και των φερεφώνων του, που δυναστεύουν τη ζωή μας με καταιγισμό φιλτραρισμένων πληροφοριών, με το βομβαρδισμό κάθε λογής μηνυμάτων που πολτοποιούν συνειδήσεις, με την πολιτιστική τυποποίηση και ισοπέδωση, με την «παγκοσμιοποιημένη» οικονομική ανάπτυξη, που έχει σαν θεμέλιο τη φτώχεια και την αθλιότητα, με τη χυδαιότητα του καταναλωτικού μοντέλου.