«Η σκληρή πραγματικότητα των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν τους εργαζόμενους, άνδρες και γυναίκες, όχι μόνο αναιρούν στην πράξη, και μάλιστα με τον πιο σκληρό τρόπο όλες τις διακηρύξεις περί ισότητας και ευημερίας των πολιτών, αλλά και τις μετατρέπουν σε πρόκληση και εμπαιγμό», τόνισε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Γιάννης Πατάκης, παρεμβαίνοντας σε σχετική συζήτηση, στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

«Η στυγνή πολιτική της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας έχει πρώτα και κύρια θύματα τις γυναίκες. Η ανεργία σαρώνει τις γυναίκες. Οι ευέλικτες, ελαστικές μορφές απασχόλησης, προσφέρονται με απλοχεριά στις γυναίκες, με αποτέλεσμα να αποτελούν φτηνή εργατική δύναμη, να είναι χαμηλότερα αμειβόμενες για ίση εργασία, να αντιμετωπίζουν περισσότερα προβλήματα ανασφάλειας απασχόλησης, και άνισες ευκαιρίες πρόσβασης στην αγορά εργασίας. Να εξακολουθούν να καταλαμβάνουν κύρια κατώτερες και ανειδίκευτες θέσεις εργασίας και να συμμετέχουν σπάνια σε υπεύθυνες και ανώτερες διοικητικές θέσεις στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή.

Τα κοινωνικά δικαιώματα και οι κοινωνικές απολαβές δέχονται καίρια πλήγματα που θα γίνουν ακόμα πιο σκληρά από τις προβλεπόμενες αλλαγές στα συστήματα ασφάλειας και πρόνοιας, γεγονός που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τις γυναίκες που έχουν να συνδυάσουν πολλά καθήκοντα, διπλούς και τριπλούς ρόλους.

Ισες ευκαιρίες για τις γυναίκες δεν μπορούν να νοηθούν μέσα σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης, μια κοινωνία ανεργίας, υποαπασχόλησης, χωρίς ισότιμη κοινωνική προοπτική, χωρίς κράτος πρόνοιας.

Χρειάζεται να εξασφαλιστούν ίσες ευκαιρίες πρόσβασης των γυναικών, να ενισχυθεί και να επεκταθεί η προστατευτική νομοθεσία που αφορά τα ανθυγιεινά επαγγέλματα, την προστασία της μητρότητας και να θεσμοθετηθούν μέτρα για την ασφάλιση όλων των άτυπων μορφών εργασίας.

Μόνο οι αγώνες των εργαζομένων μπορούν να οδηγήσουν στην ανατροπή των προωθούμενων αντιλαϊκών πολιτικών και στη βελτίωση της θέσης τους. Μόνο έτσι θα βελτιωθεί πραγματικά και η θέση των γυναικών στην κοινωνία. Και σε αυτούς τους αγώνες συμπαραστεκόμαστε».

«Δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα ή ασφάλεια»; Αυτό το παραπλανητικό και ανύπαρκτο στην πραγματικότητα δίλημμα θέτουν με ένταση οι υπέρμαχοι της επιβολής της «τάξης» και των δραστικών περιορισμών στις δημοκρατικές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα. Επιχειρώντας να εκμεταλλευτούν την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που προκλήθηκε μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στις ΗΠΑ, επιδιώκουν να πείσουν τους λαούς ότι είναι «ανάγκη» να συναινέσουν και αποδεχτούν κάποιους περιορισμούς στις ελευθερίες τους, προκειμένου «να υπερασπίσουμε το μείζον, την ασφάλεια του πολίτη» και των κρατών απέναντι στον «αόρατο εχθρό», την «τρομοκρατία».

Το πρώτο ζήτημα βέβαια είναι ποιοι μιλάνε για «ελευθερία» και «ασφάλεια» και ποιο περιεχόμενο δίνουν στις αφηρημένες αυτές έννοιες, όχι μόνο στα λόγια αλλά κυρίως στην πράξη. Οι πάντες ξέρουν ότι η μόνη ελευθερία που υπάρχει στον καπιταλισμό είναι η ελευθερία της κυρίαρχης τάξης να εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η ελευθερία αυτή μετατρέπεται αυτόματα σε ανελευθερία και εξαναγκασμό για την πλειοψηφία του λαού. Γι' αυτό και οι περιορισμοί πάνω στην πλειοψηφία των ανθρώπων αποτελούν όρο για την ελευθερία και κυριαρχία της μειοψηφίας, της άρχουσας τάξης. Για τους πολλούς η ελευθερία είναι τυπική.

Οι πάντες, επίσης, γνωρίζουν ότι στον καπιταλισμό το μέτρο της ατομικής ελευθερίας είναι το μέγεθος της ατομικής ιδιοκτησίας. Από την άλλη, είναι γνωστό ότι ο εργαζόμενος δεν μπορεί να αισθάνεται καμία ασφάλεια, αφού βρίσκεται στην κυριολεξία στο έλεος του εργοδότη, του κεφαλαίου και του κράτους. Τραγικά επίκαιρο παράδειγμα. Ποια ασφάλεια είχαν οι εργαζόμενοι που έγιναν χτες σκόνη στο εργοστάσιο χημικών στην Τουλούζη;

Το σίγουρο είναι ότι οι σύγχρονοι σκλάβοι δεν αντιμετωπίζουν «στην πράξη» τέτοια διλήμματα. Δεν πρέπει, όμως, να διαφεύγει η εξής αλήθεια. Η πάλη των λαών κατά των περιορισμών των δικαιωμάτων τους αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη της ιστορικής προόδου...