Το παρακάτω είναι απ' αφορμή ενός άρθρου που δημοσίευσε στο «ΒΗΜΑ» της 28/10/01 ο κ. Γ. Κ. Πρετεντέρης. Τίποτα προσωπικό, αλλά υπάρχουν πολλοί νέοι που θέλγονται από τη «χαριτωμάδα» αυτού του είδους της ιδεολογίας και θέλω να ακουστεί και μια άλλη άποψη. Τίτλος του άρθρου του: «Τι είναι η πατρίδα μας;». Γράφει λοιπόν ο κ. Γ. Π., ότι σε κάποια σκηνή του έργου «Λόρενς της Αραβίας», ο πρίγκιπας Φεϊσάλ, ρωτά τον Λόρενς, αν είναι πιστός στην πατρίδα του... «Πιστεύω στην πατρίδα μου και σε μερικά άλλα πράγματα» είναι η απάντηση και η βάση που πάνω της στηρίζεται ο κ. Γ. Κ. Π. για να μας εξηγήσει τι θα πει πατρίδα. Αναφέρει επίσης τον Αλμπέρ Καμύ που δήλωσε ότι «Ανάμεσα στη δικαιοσύνη και τη μητέρα μου επιλέγω τη μητέρα μου». Παρακάτω μας λέει ότι αυτοί που πολέμησαν στην Αλβανία, δεν πολέμησαν για να σώσουν την ανθρωπότητα ή έστω την πατρίδα τους, «αλλά για να σώσουν τις μανάδες τους, τα παιδιά τους, την παρέα στο καφενείο, τις αναμνήσεις τους, το χωριό τους, την ομάδα τους, τους έρωτές τους. Για να σώσουν τη ζωή τους, όπως ήθελαν να τη ζουν». Στη συνέχεια μας λέει για μια ιστορία που του διηγήθηκαν!! για κάποιο νεαρό που την ώρα που τον εκτελούσαν οι Γερμανοί φώναξε: «Ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω η Ολυμπιακάρα!». Εδώ, Αποστόλη, θα κάνω ένα σχόλιο και μη με διακόψεις. Ο κ. Γ. Π. μας λέει ότι ο καθένας έχει τις αξίες του, αλλά παρατραβώντας το με Ολυμπιακάρες και τα τέτοια, φανερώνεται ο σκοπός του που είναι να πειστούμε πως δεν υπάρχουν αξίες. Γιατί βέβαια όταν ένας άνθρωπος φωνάζει μπροστά στο απόσπασμα Ζήτω η Ολυμπιακάρα, θα βρεθεί κάποιος άλλος να φωνάξει Ζήτω ΜΠΟΥΣ-άρα με τα βασανιστήριά σου, κάποιος άλλος θαυμαστής του Λάντεν, Ζήτω η ΜΠΙΝ-άρα κι άλλος Ζήτω το Αλμα της Γαβριέλας.

Ομως, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο με ξεκαθαρισμένες αξίες και ντροπές. Μια από τις ευθύνες των Πνευματικών ανθρώπων είναι ο Πολιτισμός και σίγουρα ο κ. Γ. Κ. Π., ανήκει σ' αυτή την κατηγορία. Ξέρει ποιο είναι το σωστό. Ξέρει ότι Πολιτισμός δεν είναι τα «σκυλάδικα» του κ. Γιαννόπουλου. Αυτά είναι προϊόν διαφθοράς, που βολεύει τους σκοταδιστές. Πολιτισμός είναι να βάζεις τις ανθρώπινες ενστικτώδεις παρορμήσεις σε κανάλια που οδηγούν στην ομορφιά. Το ξέρει, αλλά κάνει το αντίθετο. Προσπαθεί να καλύψει τα εγκλήματα και την τρομοκρατία των Αμερικάνων που τώρα ζητάνε να νομιμοποιήσουν και τα βασανιστήρια, ξεπερνώντας, έτσι, τους «απολίτιστους Αφγανούς». Μας λέει λοιπόν άλλα λόγια για να ξεχνάμε την ταμπακέρα: «Αντιμετωπίζεις το θάνατο για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη, ή για την Ολυμπιακάρα χωρίς η πράξη ν' αλλάζει νόημα ή μεγαλείο. Πόσο μάλλον που ο Μουσολίνι και ο Μπιν Λάντεν αποτελούν μιας ίδιας τάξης απειλή κτλ., κτλ». Η χρησιμοποίηση του ονόματος του Μουσολίνι, αντί Χίτλερ, δείχνει πόσο πολύ μέσα στις υποχρεώσεις του είναι να προστατεύει τον Μπους. Δίπλα στον εγκληματία Μπιν Λάντεν κανείς δε θα έγραφε ΝΕΑ ΤΑΞΗ κι αυτό με τη σειρά του θυμίζει ΜΠΟΥΣ και όλα μαζί θυμίζουν έγκλημα. Και ποιος είναι ο μεγαλύτερος εγκληματίας.

Παρακάτω ρωτά: «Γιατί είναι ένδειξη υψηλοφροσύνης να πολεμάς το φασισμό για την πατρίδα σου και δεν είναι να πολεμάς την τρομοκρατία για την ασφάλειά σου;». Και το συναξάρισμα συνεχίζεται: «Τον πόλεμο δεν τον ορίζουν κάποιοι γενικοί ηθικοί κανόνες, αλλά το μέγεθος μιας πραγματικής απειλής». Και τελειώνει την Μπουσολογία με ρομάντζο και ποιητικές εικόνες. «Κι αυτό είναι το ζητούμενο. Κάθε γενιά να προστατεύει το δικαίωμα της επομένης να πίνει τον εσπρέσο της στο Κολωνάκι. Να ερωτεύεται, να πηγαίνει στο γήπεδο. Να ευτυχεί και να δυστυχεί. Να ζει χωρίς φόβο και τρόμο».

Ο Αποστόλης που δεν μπόρεσε να κρατήσει το στόμα του κλειστό ως το τέλος συμπληρώνει: «Αφήστε το φόβο και τον τρόμο στους Σεισμοπαθείς, στους Πλημμυροπαθείς, στους Συνταξιούχους και τους Ανέργους».