Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται πάντα στο πλευρό των αγροτών, δήλωσε προχτές ο Κ. Λαλιώτης. Σωστά, πώς αλλιώς θα τους έκανε τη ζωή όλο και πιο δύσκολη... Και αυτό, θα συνεχίσει να γίνεται, όσο οι μικρομεσαίοι αγρότες αφήνουν στο πλευρό τους, είτε το ΠΑΣΟΚ είτε τη ΝΔ, είτε οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη δίνει όρκους πίστης στην ΕΕ, τις πολυεθνικές και τους νόμους της αγοράς.

Σε... γενναία μείωση στα επιτόκια των πιστωτικών της καρτών προχωρά από την 1η Δεκέμβρη η πολυεθνική τράπεζα CITIBANK στην Ελλάδα, γράφτηκε σε διάφορες εφημερίδες. Συγκεκριμένα, τα επιτόκια των καρτών της CITIBANK μειώνονται κατά περίπου 1 μονάδα, από 17,87% σε 16,80%. Αν στο 16,8% προστεθεί και η εισφορά 0,6% (του νόμου 128), τότε το επιτόκιο φτάνει στο 17,4%.

Με άλλα λόγια, δηλαδή, η CITIBANK όπως και όλες οι άλλες τράπεζες (ελληνικές και ξένες, κρατικές ή ιδιωτικές), που λειτουργούν στην Ελλάδα, ενώ πληρώνουν για τις καταθέσεις ταμιευτηρίου επιτόκια που κινούνται μεταξύ 0% και 2% - άντε 3% στην καλύτερη των περιπτώσεων - απαιτούν επιτόκια για τις πιστωτικές κάρτες που ξεπερνούν το 15% και στην περίπτωση της CITIBANK φτάνουν το 17,4%. Επιτόκια, δηλαδή, που είναι από πέντε μέχρι και δεκαεφτά φορές μεγαλύτερα από τα επιτόκια καταθέσεων και πολλαπλάσια του επίσημου πληθωρισμού.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα περί γενναίας μείωσης. Οι τραπεζίτες είναι οι μεγαλύτεροι και πιο αδίστακτοι τοκογλύφοι και λεηλατούν - με τη βοήθεια των κυβερνώντων- τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Πολλά και διάφορα λέγονται και γράφονται, μετά το φιάσκο της εξαγοράς της Ολυμπιακής Αεροπορίας από την ΑΧΟΝ, την ιδιωτική αεροπορική εταιρία, που διέκοψε πρόσφατα τη λειτουργία της αφήνοντας χρέη αρκετών δισεκατομμυρίων δραχμών και η οποία είχε κριθεί, πριν από λίγους μήνες και παρέμενε, έως προχτές, ο πλέον αξιόπιστος και προτιμητέος αγοραστής του εθνικού μας αερομεταφορέα. Ολα, όμως, αποσκοπούν στην αποφυγή της επανάληψης ενός παρόμοιου φαινομένου. Κανείς δεν ασχολείται, με την ουσία της επιχείρησης ιδιωτικοποίησης ή, αλλιώς, ξεπουλήματος των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας γενικότερα. Κανέναν δεν απασχολούν ερωτήματα, όπως: Πότε μια επιχείρηση μπορεί να είναι ωφέλιμη για το κοινωνικό σύνολο, όταν είναι δημόσια ή όταν είναι ιδιωτική και με ποιες προϋποθέσεις; Πού οφείλονται οι ζημιές των δημόσιων επιχειρήσεων - όσων είναι ζημιογόνες; Σ' αυτές καθ' αυτές τις επιχειρήσεις ή στην πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων και των διορισμένων απ' αυτές διοικήσεων;

Στα ερωτήματα αυτά, όμως - όπως και σε μια σειρά παρόμοια - βρίσκεται η ουσία του προβλήματος. Ουσία, που έχει να κάνει, με τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και το αντίστοιχο περιεχόμενο των πολιτικών όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων και όχι, βέβαια, με τη δαιμονοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων.