«Πιο κοντά από ποτέ άλλοτε σε μια ολική ένοπλη σύρραξη βρίσκονται Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι», προειδοποιούσε γλαφυρά ο απεσταλμένος του ΟΗΕ στη Μέση Ανατολή, Τερζ Λάρσεν. Οι εξελίξεις, μάλλον, δικαιώνουν την εκτίμησή του. Ο ισραηλινός στρατός σφυροκοπά ανελέητα ό,τι έχει απομείνει από την υποδομή της Παλαιστινιακής Αρχής, στοχεύοντας κυρίως τις εγκαταστάσεις όλων των παλαιστινιακών δυνάμεων ασφαλείας. Εκτός από τον συνήθη, στον παλαιστινιακό λαό, αποκλεισμό των εδαφών του, ισραηλινά τεθωρακισμένα εισέβαλαν στις πόλεις του, επανακατέλαβαν την πόλη Μπέιτ Χανούν στη Γάζα και, ουσιαστικά, υποχρέωσαν σε «κατ' οίκον» περιορισμό, στη Ραμάλα, τον Γιάσερ Αραφάτ.

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός και οι επιτελείς του αποσαφήνιζαν αυτό που Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι, ήδη, υποστήριζαν και αρκετές αναλύσεις εκτιμούσαν: «Ο Γιάσερ Αραφάτ είναι παρελθόν. Διαπραγματευόμαστε με άλλες προσωπικότητες, αλλά αν δε βγει αποτέλεσμα, δεν αποκλείουμε την ολική ανακατάληψη των παλαιστινιακών εδαφών», τόνιζε απροκάλυπτα ο Αριέλ Σαρόν. Ανάλογες δηλώσεις έκανε και ο Ισραηλινός υπουργός Αμυνας, καθιστώντας σαφή το στόχο της ισραηλινής τακτικής, παρά τις λεκτικές διαμαρτυρίες του άπραγου, κατά τα άλλα, υπουργού Εξωτερικών, Σιμόν Πέρες.

Τα σχέδια Σαρόν είχαν επισημάνει σε αναλύσεις τους τόσο το Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών Στράτφορντ όσο και το αμερικανικό περιοδικό «Εκόνομιστ». Υποστήριζαν, μάλιστα, ότι η ισραηλινή ηγεσία, αποφεύγοντας τη φυσική εξόντωση του Αραφάτ, άρα και τα δυσάρεστα επικριτικά σχόλια, επιδιώκει μεθοδικά τον πολιτικό εξοβελισμό του, τόσο στη συνείδηση του παλαιστινιακού λαού όσο και στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης.

Η ισραηλινή τακτική έχει αποφέρει καρπούς, εκτιμούν πολλοί. «Πολλοί Παλαιστίνιοι πιστεύουν ότι ο Αραφάτ ακολουθεί λάθος γραμμή, ότι εδώ και δέκα χρόνια χειραγωγείται από Ισραηλινούς και ΗΠΑ», εκτιμά ο Γάλλος, επί 20ετία αναλυτής του Μεσανατολικού, Ζαν Φρανσουά Λεγκρέν στη «Λε Μοντ». «Το πρώτο βασικό σφάλμα του, συνεχίζει, αν και πιθανώς δεν είχε άλλη επιλογή, είναι ότι δέχτηκε οι διαπραγματεύσεις της Μαδρίτης και του Οσλο να διαχωριστούν από τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Του επιβλήθηκε από τους Αμερικανούς υπό ισραηλινή πίεση. Επιπλέον, δέχτηκε να μην υπάρξει κανένας μηχανισμός κυρώσεων εναντίον του όποιου συμβαλλόμενου δε σεβαστεί τις δεσμεύσεις του. Οκτώ συμφωνίες υπογράφτηκαν από το 1994, καμία δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά. Ο εποικισμός συνεχίστηκε και εντάθηκε. Και η διεθνής κοινότητα δεν είπε κουβέντα»!

Ο Λεγκρέν, όμως, υπογραμμίζει ότι ο Αραφάτ «είναι τεράστιο συμβολικό κεφάλαιο για τον παλαιστινιακό λαό» και υπενθυμίζει ότι οι δυνάμεις του έχουν σκοτώσει ισλαμιστές, αυτοί, όμως, δεν έχουν, μέχρι σήμερα, στρέψει τα όπλα κατά της Παλαιστινιακής Αρχής και πολύ δύσκολα θα το πράξουν (αν το πράξουν) και στο μέλλον. Ποιος ευθύνεται για το αιματοκύλισμα; «Οι ισραηλινές ηγεσίες», δηλώνει κατηγορηματικά ο Γάλλος αναλυτής. «Οι, κατακριτέες επιθέσεις αυτοκτονίας αποτελούν πάντα απάντηση σε μια ευθεία ισραηλινή πρόκληση, κάποια δολοφονία, μαζική είτε ακριβείας».

«Το πρώτο κύμα επιθέσεων αυτοκτονίας έγινε μετά τη δολοφονία 29 Παλαιστινίων σε τέμενος της Χεβρώνας από έποικο. Ενα δεύτερο, το 1996, μετά τη δολοφονία του υψηλόβαθμου στελέχους της, Γεχία Αγιάς, και ούτω καθεξής. Οι Ισραηλινοί γνωρίζουν τι θα επακολουθήσει μετά από μια δολοφονία Παλαιστινίου και το προκαλούν, εκβιάζοντας την αντίδραση των εξτρεμιστών ακόμη και σε στιγμές που είχε επιτευχθεί κατάπαυση των επιθέσεων με την πίεση του Αραφάτ». Μάλιστα, ο Λεγκρέν προχωρεί στην ακραία υπόθεση ότι πιθανώς στόχος της ισραηλινής ηγεσίας να είναι η πρόκληση παλαιστινιακού εμφυλίου, ενδεχόμενο που θεωρεί εξαιρετικά επίφοβο σε περίπτωση εξοβελισμού του Αραφάτ και εξαιρετικά συμφέρον για τα σχέδια Σαρόν.

Είναι ξεκάθαρο, υποστηρίζουν όλες οι αναλύσεις, ότι στην παρούσα φάση, μοναδικό εμπόδιο στο «όραμα» Σαρόν, εκτός από τις πατασσόμενες εσωτερικές αντιδράσεις στο Ισραήλ, είναι η άσκηση εξωτερικής πίεσης. Προοπτική ιδιαίτερα αμφίβολη, δεδομένης της υιοθέτησης από Ουάσιγκτον και ΕΕ του ισραηλινού παραλογισμού περί «άμεσης πάταξης των ισλαμιστών τρομοκρατών», τη στιγμή που οι δυνάμεις που θα όφειλαν να τους πατάξουν βομβαρδίζονται ακατάπαυστα και διαιωνίζεται το καθεστώς αποκλεισμού και κατοχής. Αλλωστε, η Ουάσινγκτον δε δίστασε να ασκήσει βέτο σε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για ανάπτυξη δύναμης ανάμεσα στις δύο πλευρές, υποστηρίζοντας ότι «μεροληπτεί κατά του Ισραήλ», ενώ κάλεσε την ΕΕ να μην προσκαλεί και να μη δέχεται πλέον τον Αραφάτ «για να πιεστεί περισσότερο».

Οι αραβικές ηγεσίες αγωνιούν στην πλειοψηφία τους, αφουγκραζόμενες τη λαϊκή οργή στις χώρες τους, που απειλεί να ξεσπάσει με απρόβλεπτες συνέπειες για τις ίδιες και όλη την περιοχή. Οσο για τον παλαιστινιακό λαό, τα περιθώρια επιλογών δε φαίνονται να είναι πολλά, παρά μόνο η συνέχιση του αιματηρού αγώνα του για το αυτονόητο, για ένα βιώσιμο ανεξάρτητο κράτος, για ελευθερία, για όσα προβλέπουν εδώ και δεκαετίες οι αποφάσεις του ΟΗΕ.

Η Λατινική Αμερική βρίσκεται, χωρίς υπερβολή, «επί ποδός πολέμου». Μπροστά στα νέα «αποικιοκρατικά» σχέδια των ΗΠΑ, την οικονομική προσάρτηση της Λατινικής Αμερικής μέσω της νέας Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου για την Αμερική (ALCA) που θα τεθεί σε εφαρμογή το 2005, το μαζικό, λαϊκό κίνημα αντιδρά. Οι ΗΠΑ, λοιπόν, έχοντας υπόψη τους τις δυνατότητες της λαϊκής αντίστασης, σχεδίασαν και, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα τις 11ης Σεπτέμβρη, ενέτειναν τη στρατηγική και τις τακτικές συγκράτησης και ανακοπής των λαϊκών αντιδράσεων. Ετσι, στο γνωστό «Σχέδιο Κολομβία», προστίθεται τώρα και το λεγόμενο «Σχέδιο Πουέμπλα - Παναμά» (PPP).

Η τεράστια στρατιωτική επένδυση του «Σχεδίου Κολομβία» επεκτείνεται σε ολόκληρη την περιοχή των Ανδεων, ώστε να ενισχυθεί η ανάμειξή της στην Κολομβία. Δημιουργείται ένας κλοιός γύρω από την Κολομβία με τρεις στρατιωτικές βάσεις: Στο Αρούμπα και Κουρασάο στην Καραϊβική, άλλη στο Ελ Σαλβαδόρ και η τρίτη στο νησί Μάλτα του Εκουαδόρ που εκτείνεται μέχρι την Πιτσίντσα του Περού.

Ακόμα, ενόψει της πιθανής απώλειας της βάσης του Βιέκες στο Πουέρτο Ρίκο, οι ΗΠΑ σχεδιάζουν την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων στο νησί Σαόνα και Αλτο Βέλο στα παράκτια της Δομινικανής Δημοκρατίας και της Αϊτής.

Στόχος του «Σχεδίου Πουέμπλα - Παναμά» είναι η εγκατάσταση μιας στρατιωτικής ζώνης σε ολόκληρη την Κεντρική Αμερική.

Τα δύο παραπάνω σχέδια, βορειοαμερικανικής έμπνευσης, δε στοχεύουν μόνο στην ανακοπή και καταπολέμηση τις λαϊκής αντίστασης, των αντάρτικων κινημάτων, στην ανατροπή της κυβέρνησης Τσάβες, που «τολμά» να αγωνίζεται για την αυτοδιάθεση της Βενεζουέλας, αλλά και στον έλεγχο, εκ μέρους των ΗΠΑ, σε μία τεράστια πετρελαϊκή ζώνη, με μεταλλεύματα, πηγές νερού και δάση, που ακόμα διατηρούνται.

Ενάντια σε όλα τα παραπάνω, ξεσηκώνονται οι λαοί της Λατινικής Αμερικής, που θεωρούν ότι οι πολιτικές της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εμπορίου, του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, που στήριξαν και εφάρμοσαν οι νεοφιλελεύθερες, κεντροαριστερές κυβερνήσεις τους, ήταν καταστροφικές για την πλειοψηφία των πολιτών. Από την Κεντρική Αμερική, την Κολομβία, τη Βολιβία, το Περού, τη Χιλή μέχρι τη μακρινή και μέχρι πρόσφατα «πλούσια» Αργεντινή, που βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης, οι λαοί κινητοποιούνται και προχωρούν σε ποικίλες και πολύ μαζικές μορφές αγώνα, ενώ από την άλλη πλευρά η καταστολή καλά κρατεί, φτάνοντας μέχρι και τις δολοφονίες, απροκάλυπτες ή μη.

Σε αυτά τα πλαίσια, έγινε και η πρόσφατη βίαιη έφοδος της αστυνομίας στα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής, λίγες μόνο μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές που πραγματοποιούνται σήμερα στη Χιλή.

Η Γενική Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής, Γκλάντις Μαρίν, παραχώρησε στο «Ρ», τηλεφωνικά, την παρακάτω συνέντευξη, όπου αναφέρεται στην πρόσφατη αιματηρή έξωση του ΚΚ Χιλής από την έδρα του, αλλά μας μίλησε και γενικότερα για την κατάσταση στην πατρίδα της και την πορεία της προεκλογικής εκστρατείας.

- Μάθαμε για την πρόσφατη βίαιη έφοδο της αστυνομίας στα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος στο Σαντιάγκο. Θα μπορούσατε να μας δώσετε λεπτομέρειες για τα γεγονότα και τις αιτίες τους;

- Αυτό το κτίριο είναι δικό μας. Το αγοράσαμε το 1975, στη διάρκεια της πινοτσετικής δικτατορία, μέσω ενός συντρόφου, ο οποίος αργότερα δολοφονήθηκε. Το 1990 κάναμε, δυστυχώς, ένα βήμα ακόμα, μεταβιβάζοντας το κτίριο αυτό σε έναν άλλο σύντροφο, ο οποίος πέθανε. Στη συνέχεια, οι συγγενείς του προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και το υποθήκευσαν. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, είχαμε μία δίκη, στην οποία αποδείχτηκε ότι το κτίριο ανήκει στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτό είναι το νομικό μέρος του ζητήματος, γιατί αργότερα εμφανίστηκε και ένα τρίτο πρόσωπο που ισχυριζόταν ότι είχε αγοράσει το κτίριο. Ωστόσο, γιατί προχώρησαν στην έξωση τώρα; Πρώτον, γιατί, όπως δείχνει η λογική σύμπτωση, γινόταν η αλλαγή της ανώτατης διοίκησης των καραμπινιέρων, της αστυνομίας της Χιλής. Η κυβέρνηση διόρισε μία νέα διοίκηση. Καθώς μέσα στις Ενοπλες Δυνάμεις της Χιλής, στην αστυνομία και σε άλλους παρόμοιους θεσμούς, δρουν εκείνοι που είχαν αναδειχτεί στη διάρκεια της δικτατορίας, στοιχεία φασιστικά ή πολύ αντιδραστικά και οπωσδήποτε εχθρικά προς το Κομμουνιστικό Κόμμα. Η επιχείρηση έγινε για να προκαλέσει ασφαλώς το Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά και για να δείξει δύναμη και μια ανοιχτή εκδήλωση δυσαρέσκειας, με την ευκαιρία του διορισμού της νέας διοίκησης των καραμπινιέρων. Ηταν μία ανοιχτή εκδήλωση περιφρόνησης προς την κυβέρνηση του Προέδρου Λάγος. Γιατί, κατά τη διάρκεια πολλών ωρών, η κυβέρνηση δε γνώριζε για την έξωση και δεν μπορούσε να πάρει οποιοδήποτε μέτρο και έτσι, για πολλές ώρες, στη Χιλή δεν υπήρχε κυβέρνηση, υπήρχε ακυβερνησία, πράγμα πολύ σοβαρό, γιατί θα μπορούσε να θέσει σε κίνηση τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της χώρας. Αλλά, χάρη στην πάλη των μελών και των στελεχών μας επί οκτώ ώρες μέσα στο κτίριο, από τη διεύθυνση της αστυνομίας όπου τους οδήγησαν κρατουμένους, κατορθώσαμε να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο κύμα εθνικής και διεθνούς αλληλεγγύης. Πετύχαμε, τα άλλα πολιτικά κόμματα, τουλάχιστον εκείνα που είναι στην κυβέρνηση, και ο Πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος είναι χριστιανοδημοκράτης, και πολλοί άλλοι υποψήφιοι βουλευτές διαφόρων κομμάτων να συμπαραταχτούν μαζί μας και, καθώς οι άνθρωποι έρχονταν κατά εκατοντάδες για να περικυκλώσουν το κτίριο της έδρας του κόμματος, έγινε μια εκτεταμένη μάχη ανάμεσα στο πλήθος που υπεράσπιζε το κτίριο και τους καραμπινιέρους. Ετσι, αναγκάστηκαν, από τη μια μεριά, να δεχτούν μια μεταβατική λύση, που είναι το κτίριο όπου βρισκόμαστε σήμερα, που μας επιτρέπει να λειτουργήσουμε, αναγκάστηκαν να απελευθερώσουν τους κρατουμένους και να διατάξουν, τουλάχιστον, μία ανάκριση στο σώμα των καραμπινιέρων και, τουλάχιστον, επιτεύχθηκε η απομάκρυνση των ανωτέρων αξιωματικών των καραμπινιέρων, που ήταν υπεύθυνοι για την επιχείρηση αυτή στην έδρα του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Επρόκειτο για μία καθαρή εκλογική επέμβαση, γιατί, ενώ βρισκόμασταν σε μία απόσταση 17 ημερών από τις εκλογές, ένα νόμιμο κόμμα εκδιώκεται από την έδρα του. Σε συνθήκες πραγματικής δημοκρατίας, αυτό θα ήταν αρκετό για την ακύρωση όλης της εκλογικής διαδικασίας, γιατί, εκτός από το κτίριο, μας πήραν όλο τον εξοπλισμό μας, υπολογιστές κλπ., ενώ ό,τι βρισκόταν μέσα στο κτίριο ή κατασχέθηκε ή καταστράφηκε.

- Οπως διαβάσαμε σε συνέντευξη που δώσατε στην εφημερίδα του ΚΚ Χιλής, «Ελ Σίγκλο», η επιχείρηση αυτή έγινε σε συνθήκες μεγάλων αγωνιστικών κινητοποιήσεων των ανέργων, των φοιτητών, των ιθαγενών Μαπούτσες κλπ.

- Ακριβώς, όταν εμφανίζεται το αποκορύφωμα των αγώνων των ανέργων. Στη χώρα μας, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, η ανεργία είναι πολύ αυξημένη. Υπάρχουν 1.500.000 άνεργοι, πάνω από το 20% του εργατικού δυναμικού, αλλά υπάρχει και μεγάλη ανασφάλεια και προσωρινότητα στη δουλιά, γιατί στη χώρα μας οι θέσεις εργασίας είναι για ένα μήνα, δύο μήνες... Στη χώρα μας, υπάρχει πολύ σοβαρή οικονομική κρίση και η διάδοση της φτώχειας είναι προφανής. Η τελευταία αγκαλιάζει ακόμα και τμήματα των μεσαίων στρωμάτων και κυρίους τους νέους, όπου η ανεργία φτάνει το 30% και είναι ιδιαίτερα υψηλή μεταξύ εκείνων που κατέχουν πανεπιστημιακούς τίτλους.

- Πώς αντιδρά ο πληθυσμός;

- Βρίσκονται σε εξέλιξη μεγάλοι αγώνες και όχι μόνο στους ανέργους, αλλά και των νέων και των ιθαγενών. Σε κινητοποιήσεις βρίσκονται και οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, καθώς η εθνική βιομηχανία της Χιλής έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει μέσα στα πλαίσια της πολιτικής των μαζικών εισαγωγών από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα αυτοί να μην μπορούν να πουλήσουν τα προϊόντα τους.

- Τι εννοείτε με τη φράση «η προεκλογική εκστρατεία ανοίγει νέους πολιτικούς ορίζοντες», που διαβάζουμε στη συνέντευξή σας στην «Ελ Σίγκλο»;

- Εννοώ αυτό ακριβώς που διαβάσατε. Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, κατορθώσαμε να βάλουμε σε συζήτηση, τουλάχιστον, το εκλογικό σύστημα που επέβαλε ο Πινοτσέτ, ένα σύστημα δύο υποψηφίων, που ο κυβερνών συνασπισμός της «Δημοκρατικής Συναίνεσης» εξακολούθησε να εφαρμόζει. Είναι ένα σύστημα, που επιτρέπει την εκλογή αποκλειστικά υποψηφίων της Δεξιάς, που κυβερνούσε με τον Πινοτσέτ και της «Συναίνεσης», που κυβερνά σήμερα με τον Πρόεδρο Λάγος. Αυτό επιτυγχάνεται με την απαίτηση για την εκλογή ενός βουλευτή με, τουλάχιστον, το 30% των ψήφων. Σε πολλές περιφέρειες της χώρας, σε προηγούμενες εκλογές, το κόμμα μας συγκέντρωσε έως και 22% των ψήφων, χωρίς να εκλέξει κανένα βουλευτή.

- Πιστεύετε αυτό που λένε ορισμένες δημοσκοπήσεις, ότι το κόμμα σας θα μπορούσε να εκλέξει έναν πρώτο βουλευτή σ' αυτές τις εκλογές;

- Θα μπορούσε. Μετά από 17 χρόνια, η επανάκτηση ενός βουλευτή δεν είναι εύκολο πράγμα, γιατί, όπως σας είπα, απαιτείται το 30% των ψήφων. Και ακόμα και στην πιο δημοκρατική εποχή έως το 1973, το κόμμα μας μπορούσε να ελπίζει στο 17% των ψήφων και όχι περισσότερο, με αυτές τις ψήφους εκλέγαμε τότε 24 βουλευτές με το αναλογικό εκλογικό σύστημα.

- Στις επικείμενες εκλογές, το κόμμα σας συμμετέχει μόνο του ή σε κάποιο συνασπισμό;

- Η επίσημη συμμετοχή στις εκλογές γίνεται με το ψηφοδέλτιο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στο ψηφοδέλτιο αυτό συμμετέχουν πολλές ανεξάρτητες προσωπικότητες ή και εκπρόσωποι άλλων αριστερών κομμάτων. Ωστόσο, ο εκλογικός νόμος της Χιλής απαιτεί τη συμμετοχή στις εκλογές νομίμων κομμάτων και, με την έκφραση «νόμιμα κόμματα», εννοεί, μεταξύ άλλων, κόμματα που συγκεντρώνουν άνω του 5% των ψήφων. Ανάμεσα στις δυνάμεις που συνεργάζονται στα ψηφοδέλτιά μας, μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα εκπληρώνει αυτούς τους όρους. Εκτός αυτών, έχουμε κλείσει εκλογική συμφωνία με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό. Η συμφωνία αυτή προβλέπει ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα υποστηρίξει τους υποψηφίους μας σε μία εκλογική περιφέρεια του Βορρά και σε μία περιφέρεια της πρωτεύουσας και εμείς θα υποστηρίξουμε τους υποψηφίους του σε τέσσερις άλλες περιφέρειες.

- Πώς εκτιμάτε συνολικά την προεκλογική εκστρατεία;

- Το κόμμα μας πήρε μέρος σ' αυτήν την προεκλογική εκστρατεία σε καλύτερη κατάσταση. Είχαμε περισσότερη βοήθεια, εννοώ και οικονομική βοήθεια, από συνδικάτα και άλλες πηγές, γιατί στη Χιλή οι εκλογές στοιχίζουν πανάκριβα. Υπολογίζεται ότι κάθε υποψηφιότητα θα στοιχίσει δύο εκατομμύρια δολάρια. Το κόμμα μας έκανε καλύτερη εκστρατεία, είχε υποψηφίους σε όλες τις περιφέρειες, πράγμα που μας επέτρεψε να μιλήσουμε με πολύ περισσότερο κόσμο, να βοηθήσουμε να δημιουργηθούν επιτροπές ανέργων, να έρθουμε σε επαφή με όλα τα κοινωνικά περιβάλλοντα, ακόμα και τα πιο διαφορετικά, με τους εργαζομένους που οργανώνονται στους χώρους δουλιάς ενάντια στη μόλυνση κλπ. Οποιο και να είναι το αποτέλεσμα, ήρθαμε σε επαφή με μεγάλες μάζες εργαζομένων, ρίξαμε ένα σπόρο συνείδησης που κάποτε θα δώσει καρπούς. Δείξαμε ότι, για μας, το κύριο πεδίο μάχης είναι το κοινωνικό, συνδικαλιστικό κίνημα και ότι εκεί θα πρέπει να προχωρήσουμε, για να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής των αλλαγών. Τελειώνοντας, επιτρέψτε μου να αξιοποιήσω την ευκαιρία αυτή για να στείλω τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου στον ελληνικό λαό, του οποίου την αλληλεγγύη δεν ξέχασα ποτέ από την επίσκεψή μου στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.