«Πιο κοντά από ποτέ άλλοτε σε μια ολική ένοπλη σύρραξη βρίσκονται Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι», προειδοποιούσε γλαφυρά ο απεσταλμένος του ΟΗΕ στη Μέση Ανατολή, Τερζ Λάρσεν. Οι εξελίξεις, μάλλον, δικαιώνουν την εκτίμησή του. Ο ισραηλινός στρατός σφυροκοπά ανελέητα ό,τι έχει απομείνει από την υποδομή της Παλαιστινιακής Αρχής, στοχεύοντας κυρίως τις εγκαταστάσεις όλων των παλαιστινιακών δυνάμεων ασφαλείας. Εκτός από τον συνήθη, στον παλαιστινιακό λαό, αποκλεισμό των εδαφών του, ισραηλινά τεθωρακισμένα εισέβαλαν στις πόλεις του, επανακατέλαβαν την πόλη Μπέιτ Χανούν στη Γάζα και, ουσιαστικά, υποχρέωσαν σε «κατ' οίκον» περιορισμό, στη Ραμάλα, τον Γιάσερ Αραφάτ.

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός και οι επιτελείς του αποσαφήνιζαν αυτό που Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι, ήδη, υποστήριζαν και αρκετές αναλύσεις εκτιμούσαν: «Ο Γιάσερ Αραφάτ είναι παρελθόν. Διαπραγματευόμαστε με άλλες προσωπικότητες, αλλά αν δε βγει αποτέλεσμα, δεν αποκλείουμε την ολική ανακατάληψη των παλαιστινιακών εδαφών», τόνιζε απροκάλυπτα ο Αριέλ Σαρόν. Ανάλογες δηλώσεις έκανε και ο Ισραηλινός υπουργός Αμυνας, καθιστώντας σαφή το στόχο της ισραηλινής τακτικής, παρά τις λεκτικές διαμαρτυρίες του άπραγου, κατά τα άλλα, υπουργού Εξωτερικών, Σιμόν Πέρες.

Τα σχέδια Σαρόν είχαν επισημάνει σε αναλύσεις τους τόσο το Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών Στράτφορντ όσο και το αμερικανικό περιοδικό «Εκόνομιστ». Υποστήριζαν, μάλιστα, ότι η ισραηλινή ηγεσία, αποφεύγοντας τη φυσική εξόντωση του Αραφάτ, άρα και τα δυσάρεστα επικριτικά σχόλια, επιδιώκει μεθοδικά τον πολιτικό εξοβελισμό του, τόσο στη συνείδηση του παλαιστινιακού λαού όσο και στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης.

Η ισραηλινή τακτική έχει αποφέρει καρπούς, εκτιμούν πολλοί. «Πολλοί Παλαιστίνιοι πιστεύουν ότι ο Αραφάτ ακολουθεί λάθος γραμμή, ότι εδώ και δέκα χρόνια χειραγωγείται από Ισραηλινούς και ΗΠΑ», εκτιμά ο Γάλλος, επί 20ετία αναλυτής του Μεσανατολικού, Ζαν Φρανσουά Λεγκρέν στη «Λε Μοντ». «Το πρώτο βασικό σφάλμα του, συνεχίζει, αν και πιθανώς δεν είχε άλλη επιλογή, είναι ότι δέχτηκε οι διαπραγματεύσεις της Μαδρίτης και του Οσλο να διαχωριστούν από τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Του επιβλήθηκε από τους Αμερικανούς υπό ισραηλινή πίεση. Επιπλέον, δέχτηκε να μην υπάρξει κανένας μηχανισμός κυρώσεων εναντίον του όποιου συμβαλλόμενου δε σεβαστεί τις δεσμεύσεις του. Οκτώ συμφωνίες υπογράφτηκαν από το 1994, καμία δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά. Ο εποικισμός συνεχίστηκε και εντάθηκε. Και η διεθνής κοινότητα δεν είπε κουβέντα»!

Ο Λεγκρέν, όμως, υπογραμμίζει ότι ο Αραφάτ «είναι τεράστιο συμβολικό κεφάλαιο για τον παλαιστινιακό λαό» και υπενθυμίζει ότι οι δυνάμεις του έχουν σκοτώσει ισλαμιστές, αυτοί, όμως, δεν έχουν, μέχρι σήμερα, στρέψει τα όπλα κατά της Παλαιστινιακής Αρχής και πολύ δύσκολα θα το πράξουν (αν το πράξουν) και στο μέλλον. Ποιος ευθύνεται για το αιματοκύλισμα; «Οι ισραηλινές ηγεσίες», δηλώνει κατηγορηματικά ο Γάλλος αναλυτής. «Οι, κατακριτέες επιθέσεις αυτοκτονίας αποτελούν πάντα απάντηση σε μια ευθεία ισραηλινή πρόκληση, κάποια δολοφονία, μαζική είτε ακριβείας».

«Το πρώτο κύμα επιθέσεων αυτοκτονίας έγινε μετά τη δολοφονία 29 Παλαιστινίων σε τέμενος της Χεβρώνας από έποικο. Ενα δεύτερο, το 1996, μετά τη δολοφονία του υψηλόβαθμου στελέχους της, Γεχία Αγιάς, και ούτω καθεξής. Οι Ισραηλινοί γνωρίζουν τι θα επακολουθήσει μετά από μια δολοφονία Παλαιστινίου και το προκαλούν, εκβιάζοντας την αντίδραση των εξτρεμιστών ακόμη και σε στιγμές που είχε επιτευχθεί κατάπαυση των επιθέσεων με την πίεση του Αραφάτ». Μάλιστα, ο Λεγκρέν προχωρεί στην ακραία υπόθεση ότι πιθανώς στόχος της ισραηλινής ηγεσίας να είναι η πρόκληση παλαιστινιακού εμφυλίου, ενδεχόμενο που θεωρεί εξαιρετικά επίφοβο σε περίπτωση εξοβελισμού του Αραφάτ και εξαιρετικά συμφέρον για τα σχέδια Σαρόν.

Είναι ξεκάθαρο, υποστηρίζουν όλες οι αναλύσεις, ότι στην παρούσα φάση, μοναδικό εμπόδιο στο «όραμα» Σαρόν, εκτός από τις πατασσόμενες εσωτερικές αντιδράσεις στο Ισραήλ, είναι η άσκηση εξωτερικής πίεσης. Προοπτική ιδιαίτερα αμφίβολη, δεδομένης της υιοθέτησης από Ουάσιγκτον και ΕΕ του ισραηλινού παραλογισμού περί «άμεσης πάταξης των ισλαμιστών τρομοκρατών», τη στιγμή που οι δυνάμεις που θα όφειλαν να τους πατάξουν βομβαρδίζονται ακατάπαυστα και διαιωνίζεται το καθεστώς αποκλεισμού και κατοχής. Αλλωστε, η Ουάσινγκτον δε δίστασε να ασκήσει βέτο σε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για ανάπτυξη δύναμης ανάμεσα στις δύο πλευρές, υποστηρίζοντας ότι «μεροληπτεί κατά του Ισραήλ», ενώ κάλεσε την ΕΕ να μην προσκαλεί και να μη δέχεται πλέον τον Αραφάτ «για να πιεστεί περισσότερο».

Οι αραβικές ηγεσίες αγωνιούν στην πλειοψηφία τους, αφουγκραζόμενες τη λαϊκή οργή στις χώρες τους, που απειλεί να ξεσπάσει με απρόβλεπτες συνέπειες για τις ίδιες και όλη την περιοχή. Οσο για τον παλαιστινιακό λαό, τα περιθώρια επιλογών δε φαίνονται να είναι πολλά, παρά μόνο η συνέχιση του αιματηρού αγώνα του για το αυτονόητο, για ένα βιώσιμο ανεξάρτητο κράτος, για ελευθερία, για όσα προβλέπουν εδώ και δεκαετίες οι αποφάσεις του ΟΗΕ.