ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 25 Δεκέμβρη 2001
Σελ. /32
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΝΑΥΠΗΓΟΕΠΙΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΖΩΝΗ
Περιμένοντας τα Χριστούγεννα στην παράγκα του Συνδικάτου

Ενα μπουκάλι κονιάκ, για να ζεσταίνει τα σωθικά, λίγοι κουραμπιέδες και καρύδια για να θυμίζουν ότι είναι Χριστούγεννα και κουβεντολόι. Οχι, όμως, χαρούμενα όπως προστάζουν οι γιορτινές αυτές ημέρες, αλλά φορτισμένα με συναισθήματα βαριά. «Συνάδελφοι - ακούγεται μια φωνή - ας πιούμε και να ευχηθούμε να μην ξανάρθουν τέτοια Χριστούγεννα, μαύρα και άραχνα». «Αμήν», είναι η ταυτόχρονη απάντηση που ακούγεται από δεκάδες στόματα. Η εικόνα αυτή εκτυλίσσεται μπροστά στην πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης στο Πέραμα, όπου βρίσκεται στημένη η παράγκα που στεγάζεται το παράρτημα του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά. Μέσα η παράγκα έχει γεμίσει ασφυκτικά, ενώ δεκάδες άλλοι βρίσκονται έξω από την πόρτα της. Η μάζωξη αυτή είναι πια καθημερινή. Συγκεντρώνονται όπως και χτες και περιμένουν με την ελπίδα να βρεθεί μεροκάματο, να ακούσουν ότι ήρθε επιτέλους βαπόρι.

«Τέτοια ανεργία είχαμε να δούμε από το 1980. Τι κακό είναι αυτό, φέτος έκανα 30 μεροκάματα, το τηλέφωνο είναι κομμένο, άντε να γιορτάσεις Χριστούγεννα», αυτά λέει ο μεταλλεργάτης Μιχάλης Φωτεινίδης. «Μας θέλουν άνεργους για να είμαστε αδύναμοι συνάδελφε», θα συμπληρώσει ο Γιάννης Πέκας. «Είμαι εδώ και ένα μήνα άνεργος, συνεχίζει, συνολικά αυτό το χρόνο έκανα 70 μεροκάματα, είμαι σεισμόπληκτος και μένω σε παράγκα στα Ανω Λιόσια, είμαι 58 ετών και έχω 2.500 ένσημα και θέλω ακόμα 4.500 για να βγω στη σύνταξη: Βγάλτε συμπέρασμα». «Να σου πω εγώ» πετιέται ο Παύλος Νικολαΐδης «που σταμάτησα την κόρη μου από τα φροντιστήρια, είμαι άνεργος εδώ και δύο μήνες, μας κάνουν συνεχώς φτωχότερους, όμως όταν το μωρό πεινάει κλαίει έτσι και εμείς πρέπει να φωνάξουμε ακόμα πιο δυνατά δε γίνεται αλλιώς, είμαι 48 χρόνων τσακίστηκα εδώ μέσα 28 χρόνια ποιος θα με πάρει για δουλιά». «Πρέπει να έρθουν εδώ καράβια», σημειώνει και ο Σταύρος Κατσαραπίδης με τρία μικρά παιδιά. «Δώδεκα χρόνια δουλεύω εδώ, συνεχίζει, πρώτη φορά είδα τέτοια ανεργία, με 70 μεροκάματα που έκανα φέτος πώς να ζήσω τα παιδιά μου; Πώς θα στρώσουμε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, δεν έχουμε άλλη επιλογή πρέπει με τον αγώνα μας να μείνει η Ζώνη ανοιχτή».

Η κουβέντα στην παράγκα έχει ανάψει για τα καλά, το λόγο παίρνει ο Χρήστος Μάστορης: «Να φέρουν δουλιές, τα έτοιμα τελειώσανε δεν αντέχουμε άλλο»! «Κοινωνία είναι αυτή μετά από τόσα χρόνια δουλιάς θέλουν να μας στείλουν στα συσσίτια», φωνάζει από το βάθος ο Νίκος: «Εμείς δε μάθαμε να πεινάμε και δε θα μας μάθει αυτή η κυβέρνηση», θα ξαναμπεί στην κουβέντα ο Γιάννης, στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμά του: «Τους ψήφισα αλλά δεν το ξανακάνω ή θα λάβουν μέτρα ή οι εργάτες στη Ζώνη και όλοι οι άλλοι θα τους πάρουμε με τις πέτρες».

Εκεί βρίσκεται και ο γραμματέας του Συνδικάτου Κώστας Φάκαρος, ο οποίος λέει: «Αυτά είναι τα πιο μαύρα Χριστούγεννα. Μας τα μαύρισε η πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που έχει σαν συνέπεια το μαράζωμα της Ζώνης και το χτύπημα συνολικά της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας. Ελπίζουμε μόνο στην αντίδραση των ίδιων των εργαζομένων αλλά και στην καταδικαστική ψήφο τους στις εκλογές που έρχονται. Πρέπει επιτέλους να τιμωρήσουν αυτούς που τους κλέβουν το ψωμί που διαλύουν την Κοινωνική Ασφάλιση και πετάνε ένα ψίχουλο αντί επιδόματος για να μας κλείσουν τα στόματα».

Δεύτερη έκδοση για το βιβλίο του Γ. Μαυρίκου

Εξαντλήθηκε, μέσα σε τρεις μήνες από την έκδοσή του, το βιβλίο του Γιώργου Μαυρίκου «ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ 1918-1948, Δύο γραμμές σε διαρκή αντιπαράθεση», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». Ηδη ετοιμάστηκε και τέθηκε σε κυκλοφορία η δεύτερη έκδοση, με προσθήκες νέων ντοκουμέντων και υλικών. Στα νέα ντοκουμέντα, που συμπεριλήφθηκαν στη δεύτερη έκδοση, ξεχωρίζουν οι αποφάσεις της κυβέρνησης του δικτάτορα Ι. Μεταξά, που δημοσιεύονταν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και όριζαν ποια είναι τα «Εθνικά Συνδικάτα», η γελοιογραφία της Ναζιστικής περιόδου με τον Αδόλφο Χίτλερ και τα εκατομμύρια που τον ακολουθούσαν, εγκύκλιος της αιρετής διοίκησης του ΕΚΘ στις 31/1/1947, ανακοίνωση της φατρίας Δημητράτου - Πατσατζή κλπ.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ
Για τα δελτία χειμερινής περιόδου

Ξεκίνησε η διανομή των δελτίων θεάματος χειμερινής περιόδου 2001-2002, ύστερα από απόφαση του ΔΣ, από τον Οργανισμό Εργατικής Εστίας για τους δικαιούχους, οι οποίοι μπορούν να τα προμηθευτούν ανεξάρτητα από το αν είχαν λάβει κάποια παροχή κατά το 2001.

Οσοι (σε αυτούς περιλαμβάνονται οι πολύτεκνοι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες) θέλουν να πάρουν δελτία κοινωνικού τουρισμού έτους 2002 ή εισιτήρια θερινού εκδρομικού προγράμματος για το 2002, δε δικαιούνται εισιτήρια θεάτρου χειμερινής περιόδου 2001-2002. Οσοι θα πάρουν εισιτήρια θεάτρου, θα πρέπει να δηλώνουν το ΑΦΜ τους.

Δελτία κοινωνικού τουρισμού για το 2002 δικαιούνται όσοι έλαβαν δελτία κοινωνικού τουρισμού του 2000 ή εισιτήρια θερινού εκδρομικού προγράμματος του 1999 ή μεικτό του 2001.

Εισιτήρια θερινού εκδρομικού προγράμματος για το 2002 δικαιούνται όσοι έλαβαν δελτία κοινωνικού τουρισμού του 2000 ή εισιτήρια θερινού εκδρομικού προγράμματος του 1999 ή μεικτό πρόγραμμα του 2001.

Μεικτό πρόγραμμα του 2002 δικαιούνται όσοι έλαβαν δελτία κοινωνικού τουρισμού του 2001 ή εισιτήρια θερινού εκδρομικού προγράμματος του 2001 ή μεικτό πρόγραμμα του 2001.

Διευκρινίζεται ότι για το έτος 2002 ο κάθε δικαιούχος μπορεί να συμμετέχει σε ένα από τα τρία προγράμματα. Κατ' εξαίρεση δικαιούνται δελτία κοινωνικού τουρισμού για το 2002 α)οι πολύτεκνοι που καταβάλλουν εισφορές υπέρ του ΟΕΕ και που έχουν τέσσερα παιδιά και πάνω (όπως φαίνεται από το βιβλιάριο του ασφαλιστικού φορέα) ή τρία παιδιά όταν ο γονιός τελεί σε χηρεία ή σε διάσταση, εφόσον βαρύνεται με την επιμέλεια ή τη διατροφή τους και β)τα άτομα με ειδικές ανάγκες με ποσοστό αναπηρίας 67% και πάνω (όταν η αναγκαιότητα συνοδείας προκύπτει από σχετικά παραστατικά, θα χορηγείται ΔΚΤ και για το συνοδό), ανεξάρτητα αν έλαβαν ΔΚΤ ή εισιτήρια εκδρομών θερινού προγράμματος ή εισιτήρια μεικτού προγράμματος έτους 2001.

Παγίδες θανάτου οι χώροι δουλιάς

Κύρια αιτία, που οι χώροι δουλιάς έχουν μετατραπεί σε κολαστήρια και παγίδες θανάτου, είναι η λατρεία της παραγωγικότητας και του κέρδους από τη μεριά των ανθρώπων του χρήματος, οι οποίοι μετράνε σε χρήμα κάθε μέτρο για την προστασία της ζωής μας και του εξανθρωπισμού της εργασίας.

Υπεύθυνες και συνυπόλογες για τη μετατροπή των χώρων δουλιάς σε τόπους μαρτυρίου για τους εργαζόμενους είναι οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις που όχι μόνο κλείνουν τα μάτια μπροστά στην ασύδοτη δράση των εργοδοτών, αλλά και την ενισχύουν με νέα αντεργατικά μέτρα.

Κάθε χρόνο η εργατική τάξη θρηνεί 120 νεκρούς, με μέσο όρο εργατικών ατυχημάτων τις 25.000. Παρ' όλα αυτά οι καταδικαστικές αποφάσεις δεν ξεπερνούν τις 260 το χρόνο. Ο κλάδος μας έχει τη θλιβερή πρωτιά στο θάνατο. Αυτή η αιματηρή πραγματικότητα θα είχε πάρει ακόμα μεγαλύτερες και εκρηκτικές διαστάσεις αν, κυρίως στα μεγάλα έργα, δεν υπήρχε η παρέμβαση των συνδικαλιστικών οργάνων του κλάδου.

Η παντελής έλλειψη μέτρων Υγιεινής και Ασφάλειας στους χώρους δουλιάς στοιχειοθετεί διπλό έγκλημα από τη μεριά του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, ενάντια στην εργατική τάξη. Από τη μια «πριονίζουν» καθημερινά τις ζωές χιλιάδων εργαζομένων, από την άλλη «πριονίζουν» και τα οικονομικά των Ταμείων. Στο ΙΚΑ τα εργατικά ατυχήματα στοιχίζουν 50 δισεκατομμύρια το χρόνο, ενώ κατά μέσο όρο 11.000 εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται από το ΙΚΑ πρόωρα, λόγω προβλημάτων υγείας. Ο πρώην διοικητής του ΙΚΑ, Γ. Σολωμός, με στοιχεία που ο ίδιος παρουσίασε έκανε γνωστό ότι δύο στους τρεις εργαζόμενους δεν έχουν το κουράγιο να εργαστούν μέχρι την ηλικία της συνταξιοδότησης, λόγω επιβαρύνσεων στην υγεία τους.

Σήμερα, η κυβέρνηση στις απάνθρωπες επιλογές της έχει θέσει σε πρωταρχική θέση την κατάργηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, θέλοντας, ίσως, να αυξήσει από «δύο στους τρεις» σε «τρεις στους τρεις» εργαζόμενους, που δεν έχουν το κουράγιο να συνταξιοδοτηθούν. Το αν η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης πολλαπλασιάζει τα ατυχήματα, αφού στην έλλειψη στοιχειωδών μέτρων Υγιεινής και Ασφάλειας προστεθεί και η - λόγω κόπωσης και ηλικίας - μείωση των αντανακλαστικών των εργαζομένων, είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει την κυβέρνηση. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ολόκληρος ο χρόνος της ζωής του εργάτη να μετατρέπεται σε διαθέσιμο χρόνο για την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, των αφεντικών και καθοδηγητών τους.

Για να σταματήσει ο φόρος αίματος των εργαζομένων, που καθρεφτίζει τη ζούγκλα της «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας, μόνο ένας δρόμος υπάρχει. Ο δρόμος του συλλογικού αγώνα, της ταξικής πάλης για την υπεράσπιση της ζωής μας, της σωματικής ακεραιότητας, των κατακτήσεων και δικαιωμάτων μας.


του
Α. ΖΑΖΟΠΟΥΛΟΥ
Προέδρου της Ομοσπονδίας Οικοδόμων



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ