Κύρια αιτία, που οι χώροι δουλιάς έχουν μετατραπεί σε κολαστήρια και παγίδες θανάτου, είναι η λατρεία της παραγωγικότητας και του κέρδους από τη μεριά των ανθρώπων του χρήματος, οι οποίοι μετράνε σε χρήμα κάθε μέτρο για την προστασία της ζωής μας και του εξανθρωπισμού της εργασίας.

Κάθε χρόνο η εργατική τάξη θρηνεί 120 νεκρούς, με μέσο όρο εργατικών ατυχημάτων τις 25.000. Παρ' όλα αυτά οι καταδικαστικές αποφάσεις δεν ξεπερνούν τις 260 το χρόνο. Ο κλάδος μας έχει τη θλιβερή πρωτιά στο θάνατο. Αυτή η αιματηρή πραγματικότητα θα είχε πάρει ακόμα μεγαλύτερες και εκρηκτικές διαστάσεις αν, κυρίως στα μεγάλα έργα, δεν υπήρχε η παρέμβαση των συνδικαλιστικών οργάνων του κλάδου.

Η παντελής έλλειψη μέτρων Υγιεινής και Ασφάλειας στους χώρους δουλιάς στοιχειοθετεί διπλό έγκλημα από τη μεριά του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, ενάντια στην εργατική τάξη. Από τη μια «πριονίζουν» καθημερινά τις ζωές χιλιάδων εργαζομένων, από την άλλη «πριονίζουν» και τα οικονομικά των Ταμείων. Στο ΙΚΑ τα εργατικά ατυχήματα στοιχίζουν 50 δισεκατομμύρια το χρόνο, ενώ κατά μέσο όρο 11.000 εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται από το ΙΚΑ πρόωρα, λόγω προβλημάτων υγείας. Ο πρώην διοικητής του ΙΚΑ, Γ. Σολωμός, με στοιχεία που ο ίδιος παρουσίασε έκανε γνωστό ότι δύο στους τρεις εργαζόμενους δεν έχουν το κουράγιο να εργαστούν μέχρι την ηλικία της συνταξιοδότησης, λόγω επιβαρύνσεων στην υγεία τους.

Σήμερα, η κυβέρνηση στις απάνθρωπες επιλογές της έχει θέσει σε πρωταρχική θέση την κατάργηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, θέλοντας, ίσως, να αυξήσει από «δύο στους τρεις» σε «τρεις στους τρεις» εργαζόμενους, που δεν έχουν το κουράγιο να συνταξιοδοτηθούν. Το αν η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης πολλαπλασιάζει τα ατυχήματα, αφού στην έλλειψη στοιχειωδών μέτρων Υγιεινής και Ασφάλειας προστεθεί και η - λόγω κόπωσης και ηλικίας - μείωση των αντανακλαστικών των εργαζομένων, είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει την κυβέρνηση. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ολόκληρος ο χρόνος της ζωής του εργάτη να μετατρέπεται σε διαθέσιμο χρόνο για την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, των αφεντικών και καθοδηγητών τους.

Για να σταματήσει ο φόρος αίματος των εργαζομένων, που καθρεφτίζει τη ζούγκλα της «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας, μόνο ένας δρόμος υπάρχει. Ο δρόμος του συλλογικού αγώνα, της ταξικής πάλης για την υπεράσπιση της ζωής μας, της σωματικής ακεραιότητας, των κατακτήσεων και δικαιωμάτων μας.