«Είχα πει ότι το φαινόμενο αυτό, που εγώ παρακολουθώ, μελετώ, εξετάζω, δεν είναι αριστερό και το είχα πει κάθετα. Και εξακολουθώ να το πιστεύω». Με αυτή τη φράση, σχολίασε τα περί τρομοκρατίας (στο ραδιοσταθμό «Πλάνετ») η διεθνολόγος και ειδική σε θέματα πολιτικής βίας, πρώην ειδική σύμβουλος του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, Μαίρη Μπόση. Προφανώς γι' αυτό άλλαξαν συμβούλους στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και έβαλαν τα σαΐνια της CIA και του FBI. Τώρα μπορούν να «δείχνουν» προς τα αριστερά, στους «συνήθεις υπόπτους» και, στο τέλος, αριστεροί και άνθρωποι ανυπότακτοι και ασυμβίβαστοι με τη «νέα τάξη» θα την πληρώσουν. Φυσικά, μαζί τους θα την πληρώσει και ο ελληνικός λαός, που θα δει τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματά του να μπαίνουν «στο γύψο» και ο ίδιος στο ζυγό της κυριαρχίας των ΗΠΑ. Δεν είναι, άραγε, φανερό ότι η τρομοκρατία είναι «φαινόμενο» ούλτρα δεξιό;

Πολλά είπαν χτες οι πανεπιστημιακοί γιατροί στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν για την αντίδρασή τους στο νόμο 2889/2001, που αναφέρεται στη διαβόητη μεταρρύθμιση του ΕΣΥ. Δε θα σταθούμε στην ουσία των επιχειρημάτων τους -που σε τελευταία ανάλυση περιορίζεται στην αναστολή όσων διατάξεων του νόμου τους αφορούν και την εφαρμογή μιας μεταβατικής περιόδου δύο ετών.

Σημειώνουμε μια τοποθέτηση του προέδρου της Ιατρικής Σχολής Αθήνας Χρ. Κίττα, ο οποίος τεκμηριώνοντας την άρνηση του Πανεπιστημίου να δεχτεί στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο μάνατζερ που θα επιλέγει το υπουργείο Υγείας είπε: «Δεν μπορεί να υπάρχει μάνατζερ σε ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο που θα αποδώσει οικονομικό λογαριασμό, όπως προβλέπει ο νόμος. Το πανεπιστήμιο επενδύει στο μέλλον».

Πράγματι καθ' όλα σημαντική η επισήμανση του προέδρου της Ιατρικής Σχολής για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη γνώση ως δημόσιο αγαθό. Ευχής έργο θα ήταν να αντιμετωπίζουν ως δημόσιο παρόμοιο αγαθό και την υγεία, καθώς και οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί γιατροί έχουν -για να μην πούμε τίποτε περισσότερο- ανεχτεί τη χυδαία εμπορευματοποίηση της υγείας. Παρά τα στοιχεία αυτοκριτικής που παρουσίασαν χτες δεν απαλλάσσονται από τις ευθύνες. Πολύ δε περισσότερο που περιορίζουν την κριτική τους μόνο στα σημεία που τους αφορούν, όταν ο προαναφερόμενος νόμος αποτελεί ένα ακόμα βήμα στην εμπορευματοποίηση του εναπομείναντος δημόσιου συστήματος.

«Ερώτηση κρίσεως: Γιατί ορισμένοι αριστεροί, την ώρα που δικαίως ζητούν αλληλεγγύη για τα θύματα σε όλο τον κόσμο, απορρίπτουν την αλληλεγγύη στα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου;», αναρωτιέται ...πονηρά ο Μιχ. Μητσού, στα χτεσινά «Νέα». Και λέμε πονηρά, γιατί κανένας αριστερός - απ' όσο γνωρίζουμε εμείς, τουλάχιστον - δεν απέρριψε την αλληλεγγύη στα θύματα του διπλού τρομοκρατικού χτυπήματος της 11ης Σεπτέμβρη.

Μια και του αρέσουν, όμως, τα ερωτήματα κρίσεως του Μ. Μ., μπορεί να μας απαντήσει, γιατί η αλληλεγγύη στα θύματα της 11ης Σεπτέμβρη συνεπάγεται, σώνει και καλά, την αποδοχή και την υποστήριξη του πολέμου εναντίον του Αφγανιστάν και της «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» του Τζ. Μπους, γενικότερα;