Ο ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ τον τελευταίο καιρό μας χτυπά, πότε εδώ και πότε εκεί την πόρτα μας. Χειμωνιάτικα μας κυκλοφέρνει. Και καθώς η γνωριμία μαζί του είναι μακρινή, θα λέγαμε από την «κούνια», τα σεισμολογικά αυτά μαντάτα, αλλά και όλα τα άλλα τα συναφή μάς φέρνουν στο νου ένα πρώτο - πρώτο μάθημα που ακούγαμε για τους σεισμούς από έναν ξωμάχο, πριν καθίσουμε στα σχολικά θρανία. Πολυταξιδεμένος σαν τον Οδυσσέα, είχε ξοδέψει τη μισή ζωή του με τις μπρατσέρες στης Μαύρης Θάλασσας τα πόρτα, συμπλήρωνε τώρα της ζωής το μεροκάματο δουλεύοντας στις σταφίδες και τ' αμπέλια. Πολύξερος, πρόσφερε επίσης σε κάθε περίπτωση τη γνώση που είχε μαζέψει στα ταξίδια του, σ' όλα εκείνα τα πήγαινε - έλα.

ΣΤΑ νότια ακρογιάλια της Κεφαλονιάς, εκεί που σταφίδες κι αμπέλια έφταναν την ακροθαλασσιά. Αντίκρυ μας το νησάκι οι Βαρδιάνοι με το φάρο τους και λίγο πιο πέρα η Ζάκυνθος, η γειτόνισσα σ' όλα φυσικά και στου σεισμού τις ατέλειωτες δοκιμασίες. Μέσα του Φλεβάρη, άγριο ξεροβόρι, μια τρεμουντάνα που έσπαζε κόκαλα και φυσικά και τους δουλευτάδες του κάμπου, που πρώιμα εκείνη τη χρονιά είχαν ξεκινήσει το σκάψιμο και γύρευαν να τελειώσουν.

ΣΤΗΝ άπλα του κάμπου, περασμένο μεσημέρι, την ώρα που η αργατιά είχε σταματήσει για το φαγητό, με τις πλάτες προφυλαγμένες για να αποφύγει τ' αγέρα το δυνατό το κρύο φύσημα, μας βρήκε του σεισμού η μεγάλη δόνηση. Ηταν μια φοβερή πρώτη εμπειρία, καθώς έμοιαζε να άνοιγε η γη να μας καταπιεί και να μας θάψει στα χώματα που κατρακυλούσαν γύρω από τις πλαγιές, ενώ από τα δυτικά μας σύγνεφα άσπρης σκόνης σκοτείνιαζαν τον ήλιο, που 'χε πάρει τον κατήφορο για να βασιλέψει στη θάλασσα.

ΜΕΣΑ σ' αυτή την κοσμοχαλασιά ο γέρος ξωμάχος (Γαλάνης ήταν το παρατσούκλι του) ανασηκώθηκε και κοιτώντας κατά τη Ζάκυνθο, που κι αυτή ήταν ανταριασμένη, έλεγε φωναχτά για να δώσει κουράγιο στους δουλευτάδες της γης, που λαχταρούσαν, έτρεμαν για τις φαμελιές, που είχαν αφήσει στα κοντινά χωριά κι είχαν πια όλα γκρεμιστεί: «... Οι βουλιασμένοι (οι σεισμοί) ξύπνησαν πάλι κι άρχισαν να δουλεύουν... Να, εκεί στη θάλασσα, κατάβαθα, είναι τα καζάνια κι άρχισαν να δουλεύουν, να βράζουν!!! Εχουμε σεισμόκαιρο. Ολα τα σημάδια μέρες τώρα το δείχνουν». Ηταν η στερνή φράση του κι έφυγε τρέχοντας κατά το βουνό για να βρει τ' άλογο, που ξαφνιασμένο, αγριεμένο από το σεισμό, είχε κόψει το σχοινί του κι έτρεχε στην πλαγιά.

ΚΑΜΙΑ σχέση δεν είχε μ' όλα τα σεισμολογικά ο γερο-Γαλάνης. Ηξερε, το 'χε κι αυτός ακουστά πως ανάμεσα Ζάκυνθο και Κεφαλονιά, βαθιά στη θάλασσα, «βράζουν τα καζάνια» κι έτσι κάθε φορά γίνεται το μεγάλο κακό και γκρεμίζονται όλα, χωριά και πολιτείες. Ο ίδιος μάλιστα πολλές φορές εξιστορούσε, και μάλιστα με τρόπο πιπεράτο, πως σ' έναν άλλο μεγάλο χαλασμό, που δεν είχε μείνει όρθιο ούτε κεραμίδι, βαφτίστηκε σε μια πινιάτα που έβραζαν το γάλα μέσα σ' ένα καΐκι!

ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ, κάθε φορά που ο σεισμός χτυπά κάποια περιοχή, ακούμε να μας λένε πως είναι αναγκαία η αντικειμενική πληροφόρηση του πληθυσμού, με στόχο την ανάπτυξη αντισεισμικής συνείδησης. Κι είναι όμως εξοργιστικά απαράδεκτο μέτρα που τα έχουν ζητήσει δεκαετίες τώρα επιστημονικοί φορείς να τα εξαγγέλλουν τώρα. Αλλά, όπως σωστά παρατηρεί η εφημερίδα μας, η αντισεισμική θωράκιση προχωρεί με βήματα χελώνας...

ΝΑ θυμίσουμε εδώ ξανά πολύ επίκαιρα πως εδώ και τρία χρόνια το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είχε τονίσει ότι «η αντισεισμική θωράκιση της χώρας, η προστασία των κατοίκων και της περιουσίας τους από τους σεισμούς είναι έργο ζωτικής σημασίας, έργο υποδομής και πως μια τέτοια πολιτική δεν προσφέρεται για ψηφοθηρία γι' αυτό δεν εφαρμόζεται. Απαιτεί τη μαζική και οργανωμένη παρέμβαση των εργαζομένων για την επιβολή της...».

ΜΕ βήμα, λοιπόν, χελώνας στο ύψιστης σημασίας έργο. Τεράστιες οι ελλείψεις και ανεπαρκή τα ποσά για να υπάρξουν οργανωμένα σχέδια αντιμετώπισης των σεισμών. Κι ας μην το ξεχνάμε πως ο Εγκέλαδος έχει ανοιχτούς πάντα τους λογαριασμούς του. Και μάλιστα με ανοιχτούς και νέους ορίζοντες. Κι εμείς ουσιαστικά ξαρματωμένοι... με βήμα χελώνας...

Μια γενική άποψη της εκδήλωσης που οργάνωσε η Αχτίδα Υγείας - Πρόνοιας της ΚΟΑ του ΚΚΕ

Τα σχέδια αυτά είναι παλιά και έχουν εκπονηθεί από διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως η Διεθνής Τράπεζα, υπογράμμισε η Αλ. Παπαρήγα και επισήμανε ότι τα μέτρα - «σκούπα» που προωθεί η κυβέρνηση περιλαμβάνουν τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών. «Μια πρώτη προσέγγιση είναι γνωστή. Σήμερα γίνεται μία επίθεση για να μεγαλώνουν τα κέρδη και οι εργαζόμενοι να παίρνουν ακόμα λιγότερα. Γίνεται μια προσπάθεια από το κράτος να δίνει όλο και λιγότερα στο λαό και πρέπει να βρει ορισμένους τρόπους υποκατάστασης, συμπλήρωσης αυτών που δε θα δίνει, βάζοντας όμως μέσα και τους ιδιώτες. Πρέπει να διαμορφώσει ένα σύστημα που να γίνει στην αρχή ανεκτό, κάπως να σουλουπώνει την κατάσταση, γιατί δεν μπορεί να κλείσει τη χρηματοδότηση εντελώς και να σας αφήσει στο έλεος του θεού, δε γίνεται αυτό το πράγμα, πρέπει να βρει διάφορους τρόπους να το περάσει. Αυτή η θέση βεβαίως είναι σωστή, όμως κατά τη γνώμη μας δε φτάνει να εξηγήσει κανείς γιατί παίρνονται αυτά τα μέτρα. Πρέπει κανείς να ξέρει γιατί, ποια είναι η ανάγκη, για να δει να καταλάβει αν αυτή η επίθεση είναι προσωρινή, αν είναι μόνιμη, αν είναι μια συγκεκριμένη στρατηγική και δεν είναι μια συγκυρία που επιβάλλεται. Και δεν είναι συγκυρία. Δεν είναι προσωρινά μέτρα, όπως τα εμφανίζουν. Γιατί αυτά τα μέτρα παίρνονται σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Παίρνονται παγκόσμια, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης και παίρνονται και από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις και από κυβερνήσεις με φιλελεύθερα συντηρητικά κόμματα και από κεντροαριστερές και από αριστερούτσικες στα λόγια. Γιατί να υπήρχαν κάποιοι ειδικοί λόγοι στην Ελλάδα; Είναι οι ίδιοι λόγοι που ισχύουν για τη Γαλλία, για τη Μεγάλη Βρετανία και τη Σουηδία.

Πρέπει να κοιτάξει κανείς στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Θα μου πείτε, τώρα εμείς έχουμε άμεσα προβλήματα, Για τον καπιταλισμό θα μιλάμε; Εμείς το λέμε ακριβώς για να καταλάβουν οι εργατοϋπάλληλοι και οι εργαζόμενοι τι αγώνα πρέπει να κάνουν, τι είδους αγώνα. Δεν είναι να πείσεις τον υπουργό. Είμαι βέβαιη ότι ο υπουργός ή οι υπουργοί που ασχολούνται με ζητήματα κοινωνικής πολιτικής είναι απόλυτα πεισμένοι και το ξέρουν ότι αυτό που κάνουν είναι αντιλαϊκό. Δεν είναι λοιπόν ζήτημα να τους πείσετε με επιχειρήματα. Το ζήτημα είναι να τους πείσουμε με τη δύναμη να φοβηθούν τη δύναμή μας. Τα επιχειρήματα χρειάζονται για τους άλλους εργαζόμενους για να σταθούν στο πλάι σας, για να καταλάβουν τα προβλήματά σας, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη από επιχειρήματα. Εχει ανάγκη από την πυγμή και τη δύναμη της πάλης.

Παρά το γεγονός, ότι τα κέρδη αβγαταίνουν ότι γίνονται γιγαντιαίες επιχειρήσεις συγκεντρώνονται τα κεφάλαια κλπ, αλλά το καπιταλιστικό σύστημα έχει το εξής πρόβλημα: Βλέπει ότι η τάση είναι το ποσοστό του κέρδους να πέσει. Μπορεί τα χρήματα που παίρνουν να είναι τεράστια, αλλά πέφτει το ποσοστό του κέρδους. Ο,τι γίνεται σήμερα και στην Ελλάδα και παντού, δεν ξεκινάει με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά με βάση την κερδοφορία.

Από τη μία στύβουν τον εργαζόμενο και από την άλλη ο εργαζόμενος δεν μπορεί να αγοράζει τα προϊόντα που αγόραζε. Από την άλλη μεριά ο εργαζόμενος αντιστέκεται και αύριο θα αντισταθεί ακόμα περισσότερο. Εχουν λοιπόν πρόβλημα. Αυτή είναι η αντίφαση του συστήματος: Από τη μια θέλουν να βγάλουν κέρδη, από την άλλη ποιος θα καταναλώνει τα εμπορεύματα και τις υπηρεσίες; Οι άνθρωποι. Και οι καπιταλιστές ας είναι 10-15%, για να το πω χοντρικά. Πρέπει αυτά που παράγουν να τα καταναλώνουν οι υπόλοιποι. Οσα και να καταναλώνουν μεταξύ τους δεν τους φτάνουν να καταναλώσουν τα προϊόντα που η τάση τους είναι να τα παράγουν όσο γίνεται περισσότερο και σε πραγματικές ανάγκες και σε ψεύτικες ανάγκες. Γιατί παράγονται και προϊόντα που δεν τα χρειαζόμαστε απόλυτα. Λοιπόν, είναι βαθύτερη ανάγκη του συστήματος να επιτεθεί για να μπορέσει να κρατήσει την κερδοφορία, να κρατήσει το τιμόνι. Αυτό ισχύει σε όλους τους τομείς δεν είναι δηλαδή μια συγκυρία που το ΠΑΣΟΚ είναι έτσι ή ΝΔ είναι αλλιώς».

«Θα φτιάξουν, συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα, ένα νέο σύστημα ασφάλισης το οποίο θα είναι αυτοχρηματοδοτούμενο και ιδιωτικό. Αυτό είναι η γενική φιλοσοφία. Δηλαδή η βάση του συστήματος θα είναι ένα σύστημα αυτοχρηματοδοτούμενο, δε θα έχει κύρια πηγή τον κρατικό προϋπολογισμό ή τους κρατικούς προϋπολογισμούς, θα έχει κύρια πηγή τους επιχειρηματίες, οι οποίοι θα έχουν την κύρια ευθύνη της διαχείρισης του συστήματος της κοινωνικής πολιτικής και τους εργαζόμενους. Θα μου πεις, κακό είναι να πάρουν ευθύνη οι επιχειρηματίες και να χρηματοδοτήσουν ένα σύστημα; Δεν είναι έτσι. Καταρχήν οι επιχειρηματίες θα έχουν, ποσοστιαία, λιγότερη χρηματοδότηση και στο κάτω - κάτω η χρηματοδότηση που θα καταθέτουν οι επιχειρηματίες βγαίνει από την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Δηλαδή οι επιχειρηματίες δεν πλουτίζουν από τον ιδρώτα των εργαζομένων;

Τα ταμεία δε θα είναι αυτοδιαχειριζόμενα. Αλλο αυτοχρηματοδοτούμενα και άλλο αυτοδιαχειριζόμενα. Αυτοχρηματοδοτούμενα μεν, χωρίς τον κρατικό προϋπολογισμό και το πάνω χέρι θα το έχουν οι επιχειρηματίες. Κοιτάξτε, θα το έχουν και οι επιχειρηματίες που επενδύουν στο τομέα της κοινωνικής πολιτικής στο τομέα της πρόνοιας για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δηλαδή μπορεί να γίνουν στην Ελλάδα 4-5 μεγάλα κέντρα αποκατάστασης. Σ' αυτά όμως θα είναι οι επιχειρηματίες που θα έχουν τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Αυτοί θα διευθύνουν όλο το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης και θα διαχειρίζονται τα λεφτά των εργαζομένων. Ταυτόχρονα όλο αυτό το σύστημα - που θέλει τους εργοδότες και τους εργαζόμενους και που μπορεί και το κράτος αρχικά να δίνει κάτι, δεν μπορεί να κλείσει εντελώς το δρόμο - θα διαμορφώνει αποθέματα θα κάνει κεφαλαιοποίηση θα συσσωρεύει κεφάλαιο και θα κάνει επενδύσεις στην κεφαλαιαγορά. Δηλαδή θα αγοράζει μετοχές στο Χρηματιστήριο από άλλες επιχειρήσεις με το επιχείρημα: να τζιράρουμε τα λεφτά αυτού του συστήματος, να βγάλουμε κέρδη και να τα ξαναγυρίσουμε μέσα. Αλλά, όπως ξέρετε, για να μην πω λεπτομέρειες, η αγορά έχει επιχειρήσεις που γίνονται πιο πλούσιες και επιχειρήσεις που φουντάρουν. Αν θέλετε έχουμε κρίση. Είδατε στην Αργεντινή... Η κρίση έρχεται από χώρα σε χώρα. Συνήθως χώρες σαν την Ελλάδα, οι χώρες που είναι, ας πούμε, πιο αδύνατες οικονομικά σε σχέση με τις ισχυρές εισπράττουν τα αποτελέσματα της κρίσης πιο πολύ.

Αυτή, λοιπόν, είναι η φιλοσοφία του συστήματος και θα έχει τρία επιέρους κομμάτια, τους λεγόμενους "πυλώνες": Το ένα κομμάτι αυτού του συστήματος θα είναι τα λεγόμενα ασφαλιστικά ταμεία. Θα είναι το γενικό σύστημα κοινωνικής πολιτικής και από κάτω θα έχει τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία θα είναι σε πρώτη φάση, κυρίως με τις εισφορές των εργαζομένων και με μειούμενη κρατική και εργοδοτική εισφορά. Μιλάμε για τα ασφαλιστικά ταμεία που αφορούν σύνταξη, υγεία και πρόνοια. Αυτά θα λειτουργούν, επίσης, με ιδιωτικά κριτήρια. Δεύτερον, θα υπάρχει ένα κρατικό πρόγραμμα καταπολέμησης της φτώχειας και για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, θα είναι ένα κρατικό πρόγραμμα. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα το οποίο θα παραδέχεται ότι υπάρχει αθλιότητα και διευρύνεται και θα προσπαθούνε να αμβλύνουν την αθλιότητα. Εδώ θα έχουμε την άθλια σύνταξη, εδώ θα έχουμε τις υποβαθμισμένες υπηρεσίες. Σ' αυτό το σύστημα είναι που θα γίνεται αναδιανομή, δηλαδή θα σου λέει κάθε χρόνο θα αυξήσω ή θα μειώσω τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά θα είναι το άθλιο σύστημα.

Θα υπάρχει και ένα τρίτο σύστημα οργανωμένο που θα είναι το εθελοντικό και αυτό που θα είναι κατά κλάδο, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες ενδεχομένως, κατά χώρο εργασίας, που αυτό θα είναι πια 100% ιδιωτικό και θα παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες».

Αναφερόμενη ειδικότερα στην Πρόνοια, η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε ότι με τον τελευταίο νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντικαταστάθηκε ο όρος «πρόνοια» με τον όρο «φροντίδα».

«Δεν είναι τυχαία η αλλαγή. Πρώτα αλλάζουν τους όρους και μετά παίρνουν τα μέτρα. Θέλουν να μας διαπαιδαγωγήσουν όλους σε όρους που όμως μας μαθαίνουν να σκεφτόμαστε αλλιώς. Πριν τέσσερα ή πέντε χρόνια, δε θυμάμαι ακριβώς, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας καθιέρωσε τον όρο "πελάτης" στο νοσοκομείο και γενικά στο Σύστημα Υγείας. "Πελάτης", να έχεις τη νοοτροπία του πελάτη, όπως δηλαδή όταν πάω να αγοράσω λόγου χάρη μία ακριβή γούνα. Δεν μπορώ να ζητήσω δωρεάν παροχή στα κοσμήματα ή στις γούνες. Ετσι μεταφέρεται και στα νοσοκομεία η νοοτροπία του "δίνεις - παίρνεις". Καταργούν τον όρο "πρόνοια" και σου λένε "φροντίδα". Το κράτος αναλαμβάνει έναν επιτελικό ρόλο. Τι θα πει επιτελικός ρόλος; Γενική επιθεώρηση κάνουν; Και φτιάχνουν μια σειρά κρίκους... Αλλού κάνουν ενιαίους οργανισμούς αλλού τους σπάνε, αλλού ενώνουν και συγκεντροποιούν, αλλού κατακερματίζουν και τελικά αποκεντρώνουν τις ευθύνες και σε εσάς τους ίδιους και όπου μπορούν να ρίξουν τις ευθύνες και ταυτόχρονα μπάζουν τους ιδιώτες.

Από τη μια πλευρά θα φτιάξουν κάποια ιδρύματα - ίσως κάποιες μονάδες σημαντικές - θα μπαλώσουν μερικά πράγματα και θα προσπαθήσουν με τον εθελοντισμό, με δωρεές της εργοδοσίας, με ειδικά προγράμματα των εργοδοτών και άλλα ειδικά προγράμματα να μπαλώσουν τα πράγματα».

«Η δική μας θέση, τόνισε η Αλ. Παπαρήγα, είναι η εξής: Το μαζικό κίνημα να διεκδικήσει επιθετικά όσο γίνεται περισσότερα επιθετικά αιτήματα. Οχι στη λογική να παζαρέψουμε τι θα χάσουμε. Και όχι να πει κανείς ότι αφού δεχόμαστε μια επίθεση, να δούμε τι θα περισώσουμε ή τι ψίχουλα να ζητήσουμε. Εχετε προτάσεις, έχετε εικόνα της κατάστασης, πρέπει να καταθέσετε συνολική πρόταση πάλης, είναι άλλο πράγμα αν μέσα από τον αγώνα καταφέρετε τα πέντε ή δέκα, αλλά όχι εκπτώσεις. Εμείς το λέμε καθαρά, δεν αρκούν οι συνδικαλιστικοί αγώνες. Εμείς δίνουμε πάρα πολύ μεγάλη σημασία στους συνδικαλιστικούς αγώνες, στους μαζικούς αγώνες. Οπως και τώρα συναντιούνται οι πάντες ή μπορούν να συναντηθούν, ανεξαρτήτως πολιτικών η ιδεολογικών προτιμήσεων και πεποιθήσεων, είναι ένα σχολειό μάχης το συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά δε φτάνει.

Στην Αργεντινή, λόγου χάρη, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, ξέροντας ότι θα έχει νεκρούς, όμως στο πολιτικό πεδίο δεν έχει καταλήξει ποια πολιτική θέλει. Δε λέω να πούνε εδώ και τώρα σοσιαλισμός, εδώ και τώρα επανάσταση, αλλά πρέπει να ανοίξει ένας δρόμος και, βλέπετε, βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους, δεν είχε προετοιμαστεί σε μια τέτοια κρίση να έχει ένα αποτέλεσμα στο πολιτικό επίπεδο. Κι όχι να αλλάζει η μια κυβέρνηση με την άλλη που είναι ίδιες μεταξύ τους.

Στο αγροτικό κίνημα στη χώρα μας πρωτοστατούν και στελέχη του ΠΑΣΟΚ και στελέχη της ΝΔ, υπάρχει ο μαζικός αγώνας της αγροτιάς. Ποιοι όμως από αυτούς είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τα κόμματά τους; Εμείς δεχόμαστε ότι ο αγώνας τους είναι έντιμος, υπάρχουν άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που μπαίνουν κάτω από την πίεση των προβλημάτων. Οταν πας και τους πεις όμως τι συμπέρασμα έβγαλες, λέει γενικά ότι θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ή δε θα ψηφίσω αυτή τη φορά ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσω ΝΔ ή άλλος θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ για να μη βγει η ΝΔ. Αυτή η λογική τινάζει τους αγώνες στον αέρα. Δεν είναι κορόιδο η κυβέρνηση, αν δε δει μαζικές πολιτικές μετατοπίσεις, να κάνει παραχώρηση. Η κυβέρνηση θα κάνει πίσω, και κάθε κυβέρνηση, όχι όταν έχει μόνο ισχυρούς συνδικαλιστικούς αγώνες, αλλά όταν βλέπει ότι απεγκλωβίζονται, εκεί που έχει τάξει, θα κάνει παραχωρήσεις προσωρινές, θα κοιτάξει να σας πάρει πίσω. Κι, επομένως, οι παραχωρήσεις στον τομέα το δικό σας μπορεί να υπάρξουν, μπορεί να διασώσουν και κάτι, μπορεί να αποσπάσετε λύσεις και συνδικαλιστικό αγώνα, αλλά και με πολιτικές μετακινήσεις.

Από αυτή την άποψη η δική μας πρόταση για συγκρότηση ενός μετώπου λαϊκο-κοινωνικο-πολιτικού είναι μια πρόταση που κατ' αρχήν εκφράζει τους κομμουνιστές - δεν το κρύβουμε - αλλά χωράει και όλους εκείνους που δεν έχουν φτάσει στο σημείο να δέχονται τη συνολική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Γιατί χωράει η πρόταση όλους τους άλλους; Τους χωράνε τα ταξικά κριτήρια που χωράνε τον εργάτη, τον υπάλληλο, τη λαϊκή οικογένεια, τον μικροαγρότη, τον μικροεπαγγελματία, τους χωράει η πρόταση. Είναι τέτοια πρόταση που εξασφαλίζει αυτά τα συμφέροντα, όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά και των άλλων μικρών στρωμάτων. Είναι μια πρόταση η οποία μπορεί να διασφαλίσει μια λαϊκή αγωνιστική πλειοψηφία με πολιτικούς στόχους και όχι μόνο να πιέσουμε μια κυβέρνηση. Για μας αλλαγή, δίχως μια διακυβέρνηση λαϊκή που εκφράζει πιστά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, δεν μπορεί να υπάρξει. Τώρα πώς θα βγει στην επιφάνεια αυτή η διακυβέρνηση; Θα βγει μέσα στους αγώνες. Με ποιο τρόπο θα βγει; Μπορεί να βγει με πολλούς τρόπους και να αναδυθεί. Πόσο σταθερή θα είναι αυτή η λαϊκή διακυβέρνηση και αποφασισμένη, θα εξαρτηθεί από πολλά πράγματα, από τη σύνθεσή της, από το ρόλο του ΚΚΕ, από τη δύναμή του, από το τι κάνουν οι άλλες σύμμαχες δυνάμεις. Το να βάλουμε ένα πιστοποιητικό και να πούμε ότι έτσι θα εξελιχθούν, δε γίνεται. Εμείς θέλουμε να προκύψει μια λαϊκή διακυβέρνηση, απευθείας να αναδειχτεί από το λαό και να είναι αποφασισμένη να φτάσει τα πράγματα μέχρι τέλους, να έρθει σε συνολική ρήξη με το σύστημα, αλλά η ζωή μπορεί να σου δείξει και μερικούς άλλους τρόπους, αλλά πρέπει να ανοίξει αυτός ο δρόμος, δε γίνεται διαφορετικά. Δηλαδή δε φτάνουν οι συνδικαλιστικοί αγώνες, τα ψωμιά του συνδικαλιστικού αγώνα τελειώνουν εκεί που δεν είναι πολιτικοποιημένος και που δεν οδηγεί σε γενικότερες πολιτικές ανακατατάξεις. Θα έχουμε αγώνες και μετά θα απογοητεύονται οι εργαζόμενοι και θα λένε μα γιατί δεν έκαναν τίποτα».

Σε άλλο σημείο η Αλ. Παπαρήγα τάχθηκε κατά των ερανικών προγραμμάτων που σχεδιάζει η κυβέρνηση για την πρόνοια, ενώ ξεκαθάρισε τη θέση του ΚΚΕ για τον εθελοντισμό: «Δεν είμαστε καθόλου αντίθετοι ούτε με τον εθελοντισμό γενικά, ούτε με την κοινωνική αλληλεγγύη. Ο εθελοντισμός είναι ένα κίνημα ολόκληρο που έτσι συστηματικά με μορφές οργάνωσης και με αρχές και με ιδέες γεννήθηκε στις σοσιαλιστικές χώρες. Επομένως, ως Κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπορούμε να αποκηρύξουμε δοκιμασμένες στην πράξη μορφές συλλογικής δράσης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Ομως όλη αυτή η ιστορία που ξεκίνησε σ' αυτά τα χρόνια με τον εθελοντισμό, με την προσφορά στα άτομα με ειδικές ανάγκες κτλ. και που ευαισθητοποίησε έναν κόσμο, και αυτή η ευαισθητοποίηση είναι θετικό πράγμα, δεν την αποκηρύσσουμε, ήταν μια προσπάθεια με σκοπιμότητες. Μπορεί να βοήθησε, να άνοιξε το θέμα με συζητήσεις και όλα αυτά, αλλά ήταν μια προσπάθεια που είχε σκοπιμότητες και αυτές οι σκοπιμότητες φαίνονται τώρα που ολοκληρώνεται κατά κάποιο τρόπο το πακέτο των μέτρων υγείας, μάλλον το αδημοσίευτο πακέτο, το πακέτο που υπάρχει, γιατί έχει ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός, απλώς περνάει σταδιακά, γιατί υπάρχουν αντιστάσεις και αντιδράσεις».

Απαντώντας και σε σχετική ερώτηση τόνισε: «Η ιδέα του εθελοντισμού ξεκίνησε από τους κομμουνιστές. Δεν πήγαν εθελοντές στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο το 1936; `Η δεν ήταν οι ΚΝίτες που πήγαιναν εθελοντές στην Κούβα και στη Νικαράγουα, πληρώνοντας απ' την τσέπη τους και τα εισιτήριά τους;

Ο εθελοντισμός για να ανθίσει, και πρέπει να ανθίσει, χρειάζεται το κατάλληλο κλίμα. Είναι συνείδηση και αλληλεγγύη και πρέπει να ανθίσει. Εμείς θεωρούμε ότι τα συνδικάτα, τα σωματεία πρέπει να καλλιεργούν μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης.

Ο εθελοντισμός, όμως, που κάνουν οι άλλοι είναι το εξής: Κάνουν μια λίστα οργανώσεων για τον εθελοντισμό και τον χρησιμοποιούν ως μοχλό αξιοποίησης χρημάτων και τραβήγματος κάποιων ανθρώπων υποχρεωτικά να κάνουν κάποιες δουλιές, θέλουν δε θέλουν. Οταν ακούτε - χωρίς να θέλω να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι - τον τίτλο "μη κυβερνητικές οργανώσεις" να κουμπώνεστε.

Εμείς καταγγείλαμε τη ΓΣΕΕ που έλεγε το εξής: Θα κλείσω συμφωνίες για εθελοντές, θα έχουν μόρια για να μπουν στο δημόσιο. Αυτός είναι ο εθελοντισμός;

Είναι άλλο πράγμα εάν η κυβέρνηση, η Οργανωτική Επιτροπή χρειάζεται 2.000 ειδικευμένους ανθρώπους να αποσπαστούν απ' τη δουλιά τους για κάποιο καιρό, για να βοηθήσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκεί χρειάζεται, αφού θα χάσουν το μισθό, να τους πληρώσουν.

Τα άλλα δυστυχώς εκχυδαΐζουν την ιδέα του εθελοντισμού και της αλληλεγγύης».