Ο ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ τον τελευταίο καιρό μας χτυπά, πότε εδώ και πότε εκεί την πόρτα μας. Χειμωνιάτικα μας κυκλοφέρνει. Και καθώς η γνωριμία μαζί του είναι μακρινή, θα λέγαμε από την «κούνια», τα σεισμολογικά αυτά μαντάτα, αλλά και όλα τα άλλα τα συναφή μάς φέρνουν στο νου ένα πρώτο - πρώτο μάθημα που ακούγαμε για τους σεισμούς από έναν ξωμάχο, πριν καθίσουμε στα σχολικά θρανία. Πολυταξιδεμένος σαν τον Οδυσσέα, είχε ξοδέψει τη μισή ζωή του με τις μπρατσέρες στης Μαύρης Θάλασσας τα πόρτα, συμπλήρωνε τώρα της ζωής το μεροκάματο δουλεύοντας στις σταφίδες και τ' αμπέλια. Πολύξερος, πρόσφερε επίσης σε κάθε περίπτωση τη γνώση που είχε μαζέψει στα ταξίδια του, σ' όλα εκείνα τα πήγαινε - έλα.

ΣΤΑ νότια ακρογιάλια της Κεφαλονιάς, εκεί που σταφίδες κι αμπέλια έφταναν την ακροθαλασσιά. Αντίκρυ μας το νησάκι οι Βαρδιάνοι με το φάρο τους και λίγο πιο πέρα η Ζάκυνθος, η γειτόνισσα σ' όλα φυσικά και στου σεισμού τις ατέλειωτες δοκιμασίες. Μέσα του Φλεβάρη, άγριο ξεροβόρι, μια τρεμουντάνα που έσπαζε κόκαλα και φυσικά και τους δουλευτάδες του κάμπου, που πρώιμα εκείνη τη χρονιά είχαν ξεκινήσει το σκάψιμο και γύρευαν να τελειώσουν.

ΣΤΗΝ άπλα του κάμπου, περασμένο μεσημέρι, την ώρα που η αργατιά είχε σταματήσει για το φαγητό, με τις πλάτες προφυλαγμένες για να αποφύγει τ' αγέρα το δυνατό το κρύο φύσημα, μας βρήκε του σεισμού η μεγάλη δόνηση. Ηταν μια φοβερή πρώτη εμπειρία, καθώς έμοιαζε να άνοιγε η γη να μας καταπιεί και να μας θάψει στα χώματα που κατρακυλούσαν γύρω από τις πλαγιές, ενώ από τα δυτικά μας σύγνεφα άσπρης σκόνης σκοτείνιαζαν τον ήλιο, που 'χε πάρει τον κατήφορο για να βασιλέψει στη θάλασσα.

ΜΕΣΑ σ' αυτή την κοσμοχαλασιά ο γέρος ξωμάχος (Γαλάνης ήταν το παρατσούκλι του) ανασηκώθηκε και κοιτώντας κατά τη Ζάκυνθο, που κι αυτή ήταν ανταριασμένη, έλεγε φωναχτά για να δώσει κουράγιο στους δουλευτάδες της γης, που λαχταρούσαν, έτρεμαν για τις φαμελιές, που είχαν αφήσει στα κοντινά χωριά κι είχαν πια όλα γκρεμιστεί: «... Οι βουλιασμένοι (οι σεισμοί) ξύπνησαν πάλι κι άρχισαν να δουλεύουν... Να, εκεί στη θάλασσα, κατάβαθα, είναι τα καζάνια κι άρχισαν να δουλεύουν, να βράζουν!!! Εχουμε σεισμόκαιρο. Ολα τα σημάδια μέρες τώρα το δείχνουν». Ηταν η στερνή φράση του κι έφυγε τρέχοντας κατά το βουνό για να βρει τ' άλογο, που ξαφνιασμένο, αγριεμένο από το σεισμό, είχε κόψει το σχοινί του κι έτρεχε στην πλαγιά.

ΚΑΜΙΑ σχέση δεν είχε μ' όλα τα σεισμολογικά ο γερο-Γαλάνης. Ηξερε, το 'χε κι αυτός ακουστά πως ανάμεσα Ζάκυνθο και Κεφαλονιά, βαθιά στη θάλασσα, «βράζουν τα καζάνια» κι έτσι κάθε φορά γίνεται το μεγάλο κακό και γκρεμίζονται όλα, χωριά και πολιτείες. Ο ίδιος μάλιστα πολλές φορές εξιστορούσε, και μάλιστα με τρόπο πιπεράτο, πως σ' έναν άλλο μεγάλο χαλασμό, που δεν είχε μείνει όρθιο ούτε κεραμίδι, βαφτίστηκε σε μια πινιάτα που έβραζαν το γάλα μέσα σ' ένα καΐκι!

ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ, κάθε φορά που ο σεισμός χτυπά κάποια περιοχή, ακούμε να μας λένε πως είναι αναγκαία η αντικειμενική πληροφόρηση του πληθυσμού, με στόχο την ανάπτυξη αντισεισμικής συνείδησης. Κι είναι όμως εξοργιστικά απαράδεκτο μέτρα που τα έχουν ζητήσει δεκαετίες τώρα επιστημονικοί φορείς να τα εξαγγέλλουν τώρα. Αλλά, όπως σωστά παρατηρεί η εφημερίδα μας, η αντισεισμική θωράκιση προχωρεί με βήματα χελώνας...

ΝΑ θυμίσουμε εδώ ξανά πολύ επίκαιρα πως εδώ και τρία χρόνια το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είχε τονίσει ότι «η αντισεισμική θωράκιση της χώρας, η προστασία των κατοίκων και της περιουσίας τους από τους σεισμούς είναι έργο ζωτικής σημασίας, έργο υποδομής και πως μια τέτοια πολιτική δεν προσφέρεται για ψηφοθηρία γι' αυτό δεν εφαρμόζεται. Απαιτεί τη μαζική και οργανωμένη παρέμβαση των εργαζομένων για την επιβολή της...».

ΜΕ βήμα, λοιπόν, χελώνας στο ύψιστης σημασίας έργο. Τεράστιες οι ελλείψεις και ανεπαρκή τα ποσά για να υπάρξουν οργανωμένα σχέδια αντιμετώπισης των σεισμών. Κι ας μην το ξεχνάμε πως ο Εγκέλαδος έχει ανοιχτούς πάντα τους λογαριασμούς του. Και μάλιστα με ανοιχτούς και νέους ορίζοντες. Κι εμείς ουσιαστικά ξαρματωμένοι... με βήμα χελώνας...