Ζούμε σε εποχή ενός εντεινόμενου ανορθολογισμού και παραλογισμού, ισχυρίζονται ορισμένοι. Και δεν έχουν άδικο, αρκεί να συμπληρωθεί, ότι οι προαναφερόμενοι ανορθολογισμοί και παραλογισμοί είναι πάντα αρκούντως... πονηροί και εκλεκτικοί. `Η, με άλλα λόγια, πίσω από τον ανορθολογισμό και τον παραλογισμό, κρύβονται κατά κανόνα άκρως ορθολογικές ταξικές λογικές και πολιτικές. Ενα χαρακτηριστικό παρόμοιο παράδειγμα ξετυλίχτηκε, τις προάλλες, στη Βουλή. Η κυβέρνηση έφερε προς κύρωση τη διεθνή σύμβαση απαγόρευσης των χημικών όπλων, που υπογράφτηκε το 1993 στο Παρίσι. Τι το περίεργο και, πολύ περισσότερο, λάθος και παράλογο, ίσως σκεφθείτε. Μέχρι εδώ τίποτε. Αν μάθετε, όμως, ότι στο νομοθέτημα, με το οποίο η Ελλάδα κυρώνει τη σχετική σύμβαση, υπάρχει άρθρο, που εξαιρεί από την απαγόρευση τη χρήση χημικών όπλων, για «σκοπούς διατήρησης της δημόσιας τάξης, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η καταστολή στάσης στο εσωτερικό του κράτους», τότε τι θα πείτε;

Με άλλα λόγια, δηλαδή, δε θα χρησιμοποιήσουμε χημικά όπλα σε περίπτωση πολέμου και ενδεχόμενης ανάγκης υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, αλλά θα τα χρησιμοποιούμε καθημερινά, για την αντιμετώπιση των εργατικών και λαϊκών διαδηλώσεων. Τι λέτε, λοιπόν; Είναι ή δεν είναι ένας, πέρα για πέρα, ταξικός... παραλογισμός;