Συγκλονίζεται η Ευρώπη από πρωτοφανείς κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Σε διάστημα 15 ημερών είχαμε κατά σειρά:

• Τις διαδηλώσεις στη Βαρκελώνη (14, 15 και 16 του Μάρτη), στις οποίες πήραν μέρος πάνω από 700 χιλιάδες εργαζόμενοι από την Ισπανία και άλλες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
• Τις μεγάλες απεργίες στις υπό ιδιωτικοποίηση δημόσιες επιχειρήσεις στη Γαλλία (13 και 14 του Μάρτη), όπου η συμμετοχή, σύμφωνα με τα στοιχεία των συνδικάτων, ξεπέρασε το 85% με μαχητικές απεργιακές συγκεντρώσεις στο Παρίσι και άλλες μεγάλες πόλεις.
• Την τεράστια συγκέντρωση των αριστερών συνδικάτων στη Ρώμη (23 του Μάρτη) όπου συμμετείχαν πάνω από 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι απ' όλη την Ιταλία για την καταδίκη των αντιασφαλιστικών σχεδίων της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι.
• Την προειδοποιητική 24ωρη απεργία, στις 26 του Μάρτη, της δεύτερης σε μέγεθος ομοσπονδίας στη Γερμανία, της IGMetal, η οποία αριθμεί 1,8 εκατομμύρια μέλη, για αυξήσεις μισθών 6,5% και περιορισμό των απολύσεων.

Μεγαλύτερες ή μικρότερες κινητοποιήσεις πραγματοποιούνται σε όλες σχεδόν τις χώρες- μέλη της ΕΕ, όπως σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Βέλγιο, Σουηδία κ.α. Ολες οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος έχουν ορισμένα κοινά και πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.

Παρά τις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις των ιθυνόντων και των μέσων ενημέρωσης για την αποδυνάμωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, η συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργίες και στις άλλες μορφές κινητοποιήσεων ξεπερνά ακόμη και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι οργανωτές των διαδηλώσεων στη Βαρκελώνη υπολόγιζαν σε συμμετοχή περίπου 100.000 ατόμων. Στις διαδηλώσεις, όμως, πήρε μέρος επταπλάσιος αριθμός. Το ίδιο συνέβη και με τους οργανωτές της συγκέντρωσης της Ρώμης, που υπολόγιζαν σε συμμετοχή 400-500.000 ατόμων, ενώ ο αριθμός των συγκεντρωμένων ήταν εξαπλάσιος.

Οι κινητοποιήσεις έχουν και πολλά κοινά στοιχεία όσον αφορά στο αγωνιστικό τους πλαίσιο. Κινούνται κατά του συνόλου των πολιτικών που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών, στο πλαίσιο της ΕΕ, και ονομάζονται «αναδιαρθρώσεις». Η συστηματική μείωση των εισοδημάτων, η ισοπέδωση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης, οι απολύσεις, οι «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών βρίσκονται στον κοινό παρονομαστή των εργατικών κινητοποιήσεων σε Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία...

Σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τη συμμετοχή τους «ξεπερνούν» το περιορισμένο πλαίσιο που προβάλλουν οι ηγεσίες των συνδικάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είχαμε στη διαδήλωση των συνδικάτων στη Βαρκελώνη, όπου η ηγεσία των ευρωπαϊκών συνδικάτων πρόβαλλε συνθήματα για την «κοινωνική Ευρώπη» και στην πορεία κυριαρχούσε το σύνθημα «Κάτω η Ευρώπη του κεφαλαίου». Το ίδιο συνέβη και στη Γαλλία, όπου οι ηγεσίες κάποιων συνδικάτων μιλούσαν για «κοινωνική ιδιωτικοποίηση» αλλά στις απεργιακές συγκεντρώσεις κυριάρχησαν τα συνθήματα κατά των ιδιωτικοποιήσεων και υπέρ της παραμονής των επιχειρήσεων υπό δημόσιο έλεγχο.

Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι μιλάμε μόνο για την αρχή ενός συνεχώς ανερχόμενου κινήματος αφού σε όλες τις χώρες-μέλη της ΕΕ τώρα μπαίνουν σε εφαρμογή τα σχέδια για την ανατροπή των ασφαλιστικών συστημάτων και των εργασιακών σχέσεων. Η απόφαση της Βαρκελώνης μπορεί να δείχνει τον σκεπτικισμό των «δεκαπέντε» εξαιτίας των κλιμακούμενων εργατικών κινητοποιήσεων, δείχνει όμως και την αποφασιστικότητα των δυνάμεων του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων για μια εφ' όλης της ύλης αντιπαράθεση με τους εργαζόμενους. Για το σκοπό αυτό οι κυβερνήσεις, αλλά και η ΕΕ ως σύνολο προωθούν συστηματικά την οικοδόμηση της αστυνομοκρατίας και της καταστολής με μέτρα σαν και αυτά που είδαμε να εφαρμόζονται στη Βαρκελώνη, όπου χρησιμοποιήθηκαν αστυνομία, στρατός, ναυτικό και αεροπορία για την αντιμετώπιση των «εχθρών».