ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πάλι χρέη στα νοσοκομεία

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τον Απρίλη του 2001 έγινε η ρύθμιση χρεών των νοσοκομείων προς τους προμηθευτές που είχαν φτάσει στα 355 δισ. (εκ των οποίων τα 170 δισ. δραχμές ήταν για φάρμακα). Ομως, πριν να στεγνώσει το μελάνι της ρύθμισης το τελευταίο εξάμηνο άρχισαν να εμφανίζονται πάλι χρέη στα νοσοκομεία που ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας (ΣΦΕΕ) τα ανεβάζει σε 90 δισ. δραχμές.

«Ο προϋπολογισμός "γεννά τα χρέη των νοσοκομείων"» έχει ομολογήσει ο ίδιος ο υπουργός Υγείας Αλ. Παπαδόπουλος. Φαίνεται, λοιπόν, ότι το 2002 θα υπάρχουν πολλές ...πρόωρες εξελίξεις στα νοσοκομεία, καθώς ο προϋπολογισμός, που αποτελεί ένα βασικό εργαλείο για την εφαρμογή της πολιτικής σε κάθε χώρο, εκφράζει με τον πιο σκληρό τρόπο τις προσπάθειες της κυβέρνησης για τη μεταφορά των βαρών στα ασφαλιστικά ταμεία ή κατ' ευθείαν στους ίδιους τους ασθενείς, ώστε τα νοσοκομεία να λειτουργήσουν ως ανταποδοτικές επιχειρήσεις.

Φαρμακερές απαιτήσεις

Σε αυτό το φόντο έρχεται ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας (ΣΦΕΕ) και πιέζει για «ανακοστολόγηση όλων των κυκλοφορούντων φαρμάκων, δεδομένου ότι οι τιμές των φαρμάκων από το 1997 παραμένουν "παγωμένες", παρά την αύξηση του κόστους των πρώτων υλών και του κόστους παραγωγής».

Βέβαια οι τιμές που έχουν τώρα τα φάρμακα είχαν -σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς- διαμορφωθεί τουλάχιστον στο πενταπλάσιο της πραγματικής τους αξίας. Από το σύνολο των δαπανών για την κυκλοφορία ενός καινούριου φαρμάκου, το 5% ξοδεύεται για την ανακάλυψη της νέας χημικής ουσίας, το 15-20% για κλινικές μελέτες και το 75-80% ξοδεύεται για την προώθηση του φαρμάκου στην αγορά (ουσιαστικά δηλαδή για διαφήμιση παρότι απαγορεύεται). Δηλαδή οι φαρμακοβιομήχανοι συσσώρευαν όπως κάνουν όλοι οι επιχειρηματίες τα υπερκέρδη τους που τώρα δεν τα βρίσκουν όσα τα θέλουν και ζητούν ανακοστολόγηση.

Αυτά όμως δε θα συνέβαιναν αν τις κυκλοφορίες των φαρμάκων δεν τις όριζαν οι δίνες της αγοράς, αλλά οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων για την αντιμετώπιση των ασθενειών τους.

Γιατί σιωπά η ΠΟΕΣΥ;

Η κυβέρνηση έχει εξαιρέσει μια σειρά κλάδους εργαζομένων από την τωρινή αντιασφαλιστική της επίθεση. Ανάμεσα σ' αυτούς είναι και οι δημοσιογράφοι. Βέβαια, οι λόγοι, που το κάνει αυτό, είναι κατανοητοί στον καθένα. Αμφιβάλλει κανείς, όμως, ότι κάποια στιγμή θα στρέψει και σ' αυτούς τα πυρά της; Θα λέγαμε πως όχι. `Η, μήπως, έχει κανείς αμφιβολίες, για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο του κυβερνητικού «ενδιαφέροντος», όταν αυτό αποφασίσει να ασχοληθεί και με το Ασφαλιστικό των δημοσιογράφων; Και πάλι θα λέγαμε πως όχι.

Προκαλεί, επομένως, πάμπολλα ερωτηματικά και απορίες η στάση των ΔΣ των δημοσιογραφικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και, ιδιαίτερα, αυτού της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας (ΠΟΕΣΥ), τα οποία αποφεύγουν συστηματικά να πάρουν θέση σχετικά με όσα εξελίσσονται αυτές τις μέρες. Πολύ περισσότερο, που, στο τελευταίο Συνέδριο της ΠΟΕΣΥ, υπήρξαν συγκεκριμένες αποφάσεις και θέσεις, σχετικά με το Ασφαλιστικό, οι οποίες βρίσκονται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από την αντεργατική λογική της κυβέρνησης. Τι σημαίνει, λοιπόν, αυτή η σιωπή; Γιατί η ΠΟΕΣΥ δε συμπαρατάσσεται με όσες συνδικαλιστικές δυνάμεις βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση με τις δικές της θέσεις και αποφάσεις; Με ποιο ηθικό - τουλάχιστον - δικαίωμα, θα ζητά αύριο συμπαράσταση και αλληλεγγύη, όταν σήμερα κρατά αυτήν τη στάση;

Ξεπούλημα

Μια ΓΣΕΕ

που βάζει πλάτη

στο «διάλογο»

απάτη,

που ευλογεί

και βάζει βούλα

στης κυβέρνησης

τη ζούλα,

μια ΓΣΕΕ

με τέτοια θέση

είναι αίσχος,

είναι «φέσι»!

* * *

Μια ΓΣΕΕ

που «ναι» σε όλα

λέει στο μαύρο

νόμο, φόλα,

που στα ίσια

δίνει χέρι

στη «σφαγή»

και το «μαχαίρι»

στους εργάτες

δεν ανήκει,

άλλων είναι

δεκανίκι!

* * *

Μια ΓΣΕΕ

που 'πιασε πάτο,

κροίσων είναι

συνδικάτο,

και γι' αυτό

η βιοπάλη

απ' αυτή γραμμή

έχει άλλη,

την αντίσταση,

την πάλη!

Ο οίστρος

Στρατός καταστολής

Η εικόνα Ελλήνων στρατιωτών να κυνηγάνε «διαδηλωτές», κραδαίνοντας ασπίδες και ρόπαλα, είναι αποκαλυπτική για το πού μπορεί να οδηγήσουν τα πράγματα, αλλά και επικίνδυνη ως πραγματικότητα. Είναι μια πρόκληση στη συνείδηση και τη μνήμη του ελληνικού λαού που έχει πληρώσει τόσο ακριβά, και μάλιστα κατά το πρόσφατο παρελθόν, τέτοιους ρόλους από τις Ενοπλες Δυνάμεις. Το ότι πρόκειται - προς το παρόν τουλάχιστον - μόνο για μια άσκηση, κάθε άλλο παρά υποβαθμίζει τη σημασία του. Εξάλλου, οι όποιες ασκήσεις των Ενόπλων Δυνάμεων γίνονται μεν πάνω σε υποθετικά σενάρια, αλλά αποσκοπούν στην προετοιμασία τους, ώστε να είναι έτοιμες για να τα εφαρμόσουν στην πράξη.

Πράγματι, ήταν μια άσκηση του οργανωμένου, σύμφωνα με τις νέες ΝΑΤΟικές απαιτήσεις, Β' Σώματος Στρατού και ήταν η πρώτη άσκηση καταστολής διαδηλώσεων από ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις. Η κίνηση αυτή έρχεται σαν μια επιβεβαίωση του χαρακτήρα του νέου «αμυντικού» δόγματος της Ελλάδας, που αφήνοντας στο ράφι το δόγμα υπεράσπισης των συνόρων, βάζει στο στόχαστρό του την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού», τις λεγόμενες «ασύμμετρες απειλές» που εντάχθηκαν στο λεξιλόγιο του υπουργείου Αμυνας μετά τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη.

Το πρόσχημα, που προβάλλεται για αυτή την εκτροπή του ρόλου των Ενόπλων Δυνάμεων, που είναι και η δικαιολογητική βάση της συγκεκριμένης άσκησης, είναι οι νεοταξίτικου χαρακτήρα «επιχειρήσεις υποστήριξης της ειρήνης», όπως στη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν και η προετοιμασία των στρατιωτικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση «ατάκτων ομάδων» αμάχων πολιτών σε περιοχές, όπως λένε, εκτός ελληνικών συνόρων όπου καλούνται από το ΝΑΤΟ να συμμετάσχουν. Σε τίποτα, όμως, αυτό δεν μπορεί να συγκαλύψει την ουσία του γεγονότος, ότι δηλαδή οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, εκπαιδεύονται ανοιχτά για καθαρά αστυνομικού χαρακτήρα επιχειρήσεις και για την αντιμετώπιση όχι στρατιωτικών δυνάμεων - τακτικών ή ατάκτων - αλλά για την καταστολή διαδηλωτών.

Οσο για τον ισχυρισμό ότι την εκπαίδευση αυτή την κάνουν για αποστολές στο εξωτερικό, ούτε αλλάζει ούτε μετριάζει σε τίποτα αυτή την άκρως επικίνδυνη εκτροπή. Γιατί, από τη στιγμή που θα υπάρχουν δυνάμεις με τέτοια εκπαίδευση, το πού και πότε θα χρησιμοποιηθούν θα εξαρτάται από τις ανάγκες της εξουσίας των μονοπωλίων. Πέραν αυτού, ξεχωριστή σημασία έχει και το γεγονός ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις αρχίζουν να προσανατολίζονται όλο και πιο συστηματικά σε επικίνδυνες ατραπούς και να διαπαιδαγωγούνται σε δόγματα που τους δίνουν εσωτερικό ρόλο.

Αλλά, ακόμα και αποστολές του εξωτερικού να αφορά αυτή η προετοιμασία είναι εξίσου επικίνδυνο, γιατί αναδεικνύει το ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων, ως διεθνούς κατασταλτικής δύναμης, στα πλαίσια της εκτέλεσης των ανά τον κόσμο ΝΑΤΟικών αποστολών. Μια λογική που διεκδικεί για τις Ενοπλες Δυνάμεις άλλους ρόλους, πέρα από τη μόνη και αποκλειστική αποστολή τους που είναι η υπεράσπιση των συνόρων. Ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να κάνει αποδεκτό έναν τέτοιο ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων, γιατί και η ιστορική του μνήμη παραμένει ενεργός, αλλά και η νέα γενιά δεν αποδέχεται να στρατολογηθεί στα τάγματα της νέας τάξης.