ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δικαιολογημένη η καταδίκη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μπορεί ο Λ. Ζοσπέν να είναι υπερήφανος για τα όσα έκανε, όπως δήλωσε το βράδυ της Κυριακής των εκλογών, αλλά, προφανώς, ήταν πολύ διαφορετική η γνώμη της συντριπτικά μεγάλης πλειοψηφίας των Γάλλων εργαζομένων και ψηφοφόρων. Και δεν έχουν καθόλου άδικο. Η «κεντροαριστερή» κυβέρνηση του Λ. Ζοσπέν δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα του γαλλικού λαού. Αντίθετα, εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του μεγάλου γαλλικού κεφαλαίου. Οι μισθοί και τα μεροκάματα στη Γαλλία παραμένουν καθηλωμένα στο ίδιο ή και χαμηλότερο ουσιαστικά επίπεδο, πέντε χρόνια τώρα, ενώ αυγαταίνουν με προκλητικούς ρυθμούς τα αμύθητα κέρδη μιας μικρής μειοψηφίας. Τριπλάσιες ήταν οι ιδιωτικοποιήσεις, που έγιναν τα τελευταία πέντε χρόνια, απ' όσες έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση της Δεξιάς. Η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα. Ακόμη και το πολυδιαφημισμένο «35ωρο» ήταν πλαστό και αποδείχτηκε στην πράξη ότι, στην πραγματικότητα, ήταν ένας μοχλός προώθησης των αντιδραστικών, ελαστικών σχέσεων εργασίας, προς όφελος της μεγαλοεργοδοσίας. Γαλλικά πολεμικά αεροπλάνα βομβάρδισαν την πρώην Γιουγκοσλαβία.

Αυτά, για να αναφερθούμε σε ελάχιστες μόνον πλευρές της γαλλικής κοινωνικής πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα, που γεννά και αναπαράγει καθημερινά τη φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, την παραβατικότητα και την εγκληματικότητα. Μια πραγματικότητα, που δεν αντιμετωπίζεται ούτε με τις «κεντροδεξιές», ούτε με τις «κεντροαριστερές» εκδοχές της διαχείρισης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και, πολύ περισσότερο, με τα ακροδεξιά δημαγωγικά συνθήματα του Λεπέν.

Γιατί απέτυχε η «κεντροαριστερά»;

Πολλές και διάφορες είναι οι απαντήσεις που δίνονται τις μέρες αυτές στο κυρίαρχο ερώτημα της επικαιρότητας, με αφορμή τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία. Γιατί απέτυχε η «κεντροαριστερά»; Αλλοι αποδέχονται τους ισχυρισμούς του Λ. Ζοσπέν και ρίχνουν τις ευθύνες της αποτυχίας στη δημαγωγία της δεξιάς και, ιδιαίτερα, της ακροδεξιάς (Λεπέν), όπως και στον κατακερματισμό των «αριστερών» δυνάμεων. Αλλοι θεωρούν ότι οι «αριστερές και κεντροαριστερές» δυνάμεις και οι «σοσιαλιστικές πολιτικές» τους απέτυχαν να δώσουν ουσιαστικές απαντήσεις στα πολύμορφα προβλήματα του γαλλικού λαού και γι' αυτό ανταμείφθηκαν με την ανάλογη ψήφο καταδίκης και δυσαρέσκειας.

Δεν υποτιμούμε τη δημαγωγία και το λαϊκισμό του Λεπέν, αλλά οι δεύτεροι έχουν πολύ περισσότερο δίκιο από τους πρώτους. Πράγματι, οι βασικές και κύριες ευθύνες βρίσκονται στην αποτυχία της «κεντροαριστερής» κυβέρνησης. Με μια κρίσιμη διαφορά, όμως. Στη Γαλλία δεν απέτυχαν οι αριστερές πολιτικές, γιατί ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Απέτυχε η με αριστερό προσωπείο νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση και διαχείριση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Η «κεντροαριστερά» στη Γαλλία απέτυχε, γιατί δε δικαίωσε ούτε στιγμή στην πράξη τον δήθεν αριστερό της λόγο. Γιατί, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ήταν αριστερά.

Τι εννοούμε Αριστερά

Κι όταν λέμε Αριστερά, δεν εννοούμε έπεα πτερόεντα και χωρίς αντίκρισμα συνθήματα ή ανούσιες φλυαρίες του τύπου «να κυριαρχήσει και πάλι η πολιτική», κλπ., κλπ. Αριστερή πολιτική είναι, πρώτα και κύρια, η αποφασιστική υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, η πραγματική και ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών ζωής, εργασίας και σπουδών των εργαζομένων και της νεολαίας, η ανάδειξη του λαού και των σύγχρονων αναγκών του στο επίκεντρο της κοινωνίας. Πολιτική, η οποία αντικειμενικά και αναπόφευκτα έρχεται σε σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο, τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια, τους μηχανισμούς και τις δομές, που στηρίζουν και εξυπηρετούν τα συμφέροντα και την εξουσία τους. Η αριστερή πολιτική, στις σημερινές συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού, είναι συνώνυμη ουσιαστικά της αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής πολιτικής. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν ισχύει μόνο για τη Γαλλία, αλλά για κάθε καπιταλιστική χώρα, μαζί και για τη δική μας.

Μαύρη ακρίβεια

Η αγορά

αφήνιασε,

όλα πλέον

στα ύψη,

οι κερδοσκόποι

γδέρνουνε

δίχως ντροπή

και τύψη

και του κοσμάκη

του φτωχού

κοντεύει

να του στρίψει!

* * *

Η αγορά

αφήνιασε,

πουλάει

όσο γουστάρει,

κρέας, τυριά,

λαχανικά

φωτιά πια

έχουν πάρει

κι ως κι οι ελιές

οι ταπεινές

πουλιούνται

για χαβιάρι!

* * *

Η αγορά

αφήνιασε,

κανείς

δεν την ελέγχει,

ε, ας πεθάνει

ο φουκαράς

κι ας ζήσει

όποιος έχει!

Ο οίστρος

Ο αγώνας των Παλαιστινίων

Το έγκλημα δεν έχει σταματήσει. Ισα - ίσα η τάση είναι να το χωνέψουμε σαν να είναι δεδομένο, να ξεπατώνονται καθημερινά πόλεις ή χωριά των Παλαιστινίων, να σκοτώνονται για ψύλλου πήδημα άνθρωποι, να συλλαμβάνονται σαν τα κοπάδια από τον ισραηλινό στρατό, να τρομοκρατείται κάθε φωνή αντίστασης.

Ολα αυτά, γιατί είτε με τη μορφή της πρότασης Φίσερ, είτε με τη μορφή της καθαρόαιμης αμερικάνικης εκδοχής, είτε με οποιαδήποτε άλλη εκδοχή με ανάλογο περιεχόμενο ρίξουν στο τραπέζι, το σχέδιο ήταν από την αρχή, αφού στριμώξουν τους Παλαιστινίους τόσο πολύ, που να μην μπορούν να αναπνεύσουν, να τους σύρουν σε ταπεινωτική συμφωνία «βοσνιοποίησης», που τυπικά, θα τους δίνουν «ανεξαρτησία», αλλά δε θα εξασφαλίζεται ούτε στοιχειωδώς η επιβίωσή τους.

Χώρια ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μεθοδεύουν την ιμπεριαλιστική στρατιωτική παρουσία με τη μορφή της «ειρηνευτικής δύναμης», όχι για να «συγκρατεί» τα ισραηλινά εγκλήματα, όπως ίσως είχε ζητήσει και ο Γ. Αραφάτ από τον ΟΗΕ λίγο καιρό πριν, αλλά για να κηδεμονεύει άμεσα ολόκληρη την περιοχή. Ετσι ερμηνεύεται και το γεγονός, που φαίνεται από την πρώτη στιγμή της τελευταίας ισραηλινής εισβολής, πως από τις κυριότερες αποστολές του ισραηλινού στρατού, είναι η αποδυνάμωση της Παλαιστινιακής Αρχής σαν οντότητας.

Σχέδιο, που σε χοντρές γραμμές και με κάποιες επιμέρους προσαρμογές, που δεν αλλοιώνουν τους προσανατολισμούς, προχωρά καθημερινά με εκτελεστικά όργανα τις κινήσεις του ισραηλινού στρατού αλλά μόνιμο ηθικό αυτουργό τον ιμπεριαλισμό σε κάθε του απόχρωση (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.ά.) που θέλει να τελειώνει το γρηγορότερο με την υποταγή των Παλαιστινίων, για να προχωρήσει στους μελλοντικούς του στόχους (π.χ. Ιράκ). Οι επιμέρους εσωτερικές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, μπορεί, να αναπροσαρμόζουν διαρκώς τους τρόπους προσέγγισης του τελικού στόχου αλλά δεν τον αλλάζουν. Αλλωστε, όταν μιλάμε για «σχέδιο», δε σημαίνει πως το έχουμε δει και διατυπωμένο αλλά προκύπτει αντικειμενικά από τους ιμπεριαλιστικούς στόχους στην περιοχή.

Αρα, όσοι ελπίζουν ή προσανατολίζουν ελπίδες άλλων, είτε στις «πρωτοβουλίες» - προτάσεις των ΗΠΑ, είτε της ΕΕ, είτε όποιου άλλου που κινείται σ' αυτά τα πλαίσια, «κουβαλάνε νερό για τον ίδιο μύλο...». Ας λείπουν λοιπόν οι αναλύσεις για τα αμερικάνικα «περιστέρια» ή για την ανάγκη «ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών» και άλλων ανάλογων καλοθελητών.

Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι αντικειμενικά αντιιμπεριαλιστικός. Δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο. Ακόμα και να περνούσαν με «το πιστόλι στον κρόταφο» τα σημερινά ιμπεριαλιστικά μπαλώματα, πάλι αργά ή γρήγορα, θα γεννούν την ανάγκη επιβίωσης και άρα αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης οποιασδήποτε μορφής. Αρα δεν είναι σε καμιά περίπτωση μόνο δική τους η πάλη. Είναι οποιουδήποτε ανθρώπου κατανοεί το «ένας είναι ο εχθρός...» και είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί, για να τον αντιμετωπίσει, μέχρι να τον εξαφανίσει από προσώπου γης.