Σημειώνουμε όλα τα παραπάνω, για μια σειρά εύλογους λόγους και, κυρίως, γιατί ο προσανατολισμός όλων όσοι ...αναζητούν ή προτρέπουν σε ...αναζήτηση, είναι αξιοσημείωτα και όχι τυχαία μονόπλευρος και περιορισμένος. Η αναζήτησή τους περιορίζεται απλά και μόνο σε επιμέρους πλευρές της πολιτικής της «κεντροαριστερής» συγκυβέρνησης στη Γαλλία και ποιες διορθωτικές κινήσεις θα απέτρεπαν το γνωστό αποτέλεσμα. Το ενδεχόμενο, να είναι βαθιά λαθεμένες οι γενικότερες αναλύσεις και τα θεμελιακά σκεπτικά, που οδηγούν στην πολιτική της «κεντροαριστεράς», του «κοινωνικού εταιρισμού», κλπ., κλπ., βρίσκεται αυστηρά έξω από την αναζήτησή τους.

Στις συνθήκες, όμως, του σύγχρονου καπιταλισμού, η πραγματικά φιλολαϊκή - άρα και αριστερή - πολιτική είναι αδιάρρηκτα δεμένη με την πορεία σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές, με τους κάθε λογής μηχανισμούς, που στηρίζουν την εξουσία τους και εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Είναι αδιάρρηκτα δεμένη με την ταξική πάλη και τη συνεχή ενίσχυσή της, με τη συνεχή ωρίμανση όλων των απαραίτητων προϋποθέσεων για την ανάδειξη στην εξουσία της εργατικής τάξης και των εργαζομένων της πόλης και του χωριού, δηλαδή, της συντριπτικά μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας.

Κι αν θέλετε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των προαναφερομένων αναζητήσεων, διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο στη χτεσινή «Αυγή»: «Από την Αριστερά της διεκδίκησης περάσαμε πια στην Αριστερά της κυβερνητικής διαχείρισης. Αυτό το πέρασμα, όπως δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα στην Ευρώπη, φαίνεται ανολοκλήρωτο. Ο συμβιβασμός των κοινωνικών εταίρων, που είναι μια αναγκαία συνθήκη για την ισορροπία και την ευημερία, αντί να προωθεί, στην ουσία ανατρέπει μονομερώς ό,τι κατακτήθηκε από το εργατικό, το φεμινιστικό, το φοιτητικό κίνημα στα χρόνια που πέρασαν».

Ο αρθρογράφος ομολογεί ότι ο «συμβιβασμός των κοινωνικών εταίρων» και η εγκατάλειψη της ταξικής πάλης οδηγεί στην ανατροπή των λαϊκών κατακτήσεων. Παρ' όλ' αυτά, όμως, επιμένει να τον θεωρεί «αναγκαία συνθήκη για την ισορροπία και την ευημερία» (ευημερία και ισορροπία ποιων;). Και, βέβαια, ούτε καν περνάει από το μυαλό του ότι είναι όνειρο θερινής νυκτός η συνύπαρξη και η «συγκατοίκηση» μιας πραγματικά αριστερής, φιλολαϊκής πολιτικής και της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου. Η αναζήτησή του περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στον... εξανθρωπισμό του καπιταλισμού και της «παγκοσμιοποίησης». Αμφιβάλλει κανείς ότι όταν και αν βρει την όποια «συνταγή», αυτή θα είναι ίδια, στην ουσία της, με αυτή της γαλλικής «κεντροαριστεράς» ή των αντίστοιχων παραδειγμάτων στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες;

Χίλιοι «ιοί»

θανατηφόροι,

(ΟΝΕ, «ζωνάρι»,

τράκες, φόροι)

χίλιοι «ιοί»

για τον κοσμάκη

που το ψωμί

λέει ψωμάκι

και ας αφήσουν

τον «κοξάκι».

* * *

Ολοι οι «ιοί»

που πριν σας είπα

(και επιπλέον

ΝΑΤΟ, ΗΠΑ),

είν' η απειλή

η πιο μεγάλη,

μα, πού μιλιά

γι' αυτούς να βγάλει,

της διαπλοκής

κάθε κανάλι.

* * *

Αυτή η ίωση

«κοξάκι»

θα 'χει περάσει

σε λιγάκι,

γι' αυτό στις άλλες,

τις «ιώσεις»

ν' αντισταθείς,

γροθιά να υψώσεις

αν θέλεις, κόσμε,

να γλιτώσεις!