Κι αν θέλετε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των προαναφερομένων αναζητήσεων, διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο στη χτεσινή «Αυγή»: «Από την Αριστερά της διεκδίκησης περάσαμε πια στην Αριστερά της κυβερνητικής διαχείρισης. Αυτό το πέρασμα, όπως δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα στην Ευρώπη, φαίνεται ανολοκλήρωτο. Ο συμβιβασμός των κοινωνικών εταίρων, που είναι μια αναγκαία συνθήκη για την ισορροπία και την ευημερία, αντί να προωθεί, στην ουσία ανατρέπει μονομερώς ό,τι κατακτήθηκε από το εργατικό, το φεμινιστικό, το φοιτητικό κίνημα στα χρόνια που πέρασαν».

Ο αρθρογράφος ομολογεί ότι ο «συμβιβασμός των κοινωνικών εταίρων» και η εγκατάλειψη της ταξικής πάλης οδηγεί στην ανατροπή των λαϊκών κατακτήσεων. Παρ' όλ' αυτά, όμως, επιμένει να τον θεωρεί «αναγκαία συνθήκη για την ισορροπία και την ευημερία» (ευημερία και ισορροπία ποιων;). Και, βέβαια, ούτε καν περνάει από το μυαλό του ότι είναι όνειρο θερινής νυκτός η συνύπαρξη και η «συγκατοίκηση» μιας πραγματικά αριστερής, φιλολαϊκής πολιτικής και της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου. Η αναζήτησή του περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στον... εξανθρωπισμό του καπιταλισμού και της «παγκοσμιοποίησης». Αμφιβάλλει κανείς ότι όταν και αν βρει την όποια «συνταγή», αυτή θα είναι ίδια, στην ουσία της, με αυτή της γαλλικής «κεντροαριστεράς» ή των αντίστοιχων παραδειγμάτων στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες;