ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αποκαλυπτικά νούμερα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Θυμάστε, μήπως, το ποσό με το οποίο η κυβέρνηση θα επιχορηγεί ετησίως το ΙΚΑ - σύμφωνα με τα κυβερνητικά μέτρα για το Ασφαλιστικό; Αν όχι, σας το θυμίζουμε εμείς: 470 δισ. δραχμές για το 2003 και από κει και πέρα με ποσό ίσο με το 1% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ). Αυτά θα δίνει το κράτος έναντι όλων των υποχρεώσεών του.

Διαβάστε τώρα, τι γράφει στην προχτεσινή «Ελευθεροτυπία» ο Γρηγόρης Σολωμός, πρώην υφυπουργός, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην διοικητής του ΙΚΑ. Η κρατική επιχορήγηση προς το ΙΚΑ, για το 2000, έπρεπε να είναι η εξής σε δισ. δραχμές (σε παρένθεση τα ποσά που προβλέπετο να δοθούν, αλλά ούτε κι αυτά δόθηκαν όλα):

Λόγω επιβάρυνσης του ΙΚΑ από κοινωνική πολιτική: 572,7 (210).
Μητρότητα: 2,8 (2,8).
Τριμερής χρηματοδότηση: 215,3 (68).
ΕΚΑΣ: 99 (99).

Τα ποσά αυτά μας κάνουν ένα σύνολο 889,8 δισ. δραχμών (379,8), χωρίς να λογαριάζονται τα όποια υπόλοιπα από την «περιπέτεια» των λεγομένων προβληματικών επιχειρήσεων. Εναντι, λοιπόν, αυτών των 890 περίπου δισ., που ήταν αναγκαία το 2000, έρχεται η κυβέρνηση και λέει ότι φτάνουν και περισσεύουν τα 470 για το 2003. Και ο Πολυζωγόπουλος είναι κι ευχαριστημένος...

Κοινωνικές οι ρίζες του φαινομένου

Εχουμε «αμερικανοποίηση» της κοινωνίας μας; Το ερώτημα αυτό δέσποζε στις γερμανικές εφημερίδες, αμέσως μετά τη μαζική δολοφονία 16 ανθρώπων, σε σχολείο της Ερφούρτης, από έναν 19χρονο, που φοιτούσε στο ίδιο σχολείο και είχε τιμωρηθεί με την ποινή της αποβολής. Και δε λέμε, το ερώτημα είναι εύλογο, αφού παρόμοια τραγικά περιστατικά έχουν ήδη συμβεί στις ΗΠΑ. Και μπορεί, τόσο για την ακραία αυτή δολοφονική ενέργεια, όσο και για την άνοδο της νεανικής και της γενικότερης εγκληματικότητας, που παρατηρείται στη Γερμανία και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, να έχουν μερίδιο ευθυνών και παράγοντες που σχετίζονται με τη διείσδυση του αμερικανικού τρόπου ζωής, αλλά οι βασικές αιτίες του φαινομένου βρίσκονται στο ίδιο το καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα. Η αύξηση της εγκληματικότητας - ακόμη και στις πλέον ακραίες εκδηλώσεις της - είναι γέννημα, πρώτα και κύρια, των προκλητικών κοινωνικών ανισοτήτων και αδικιών, της αυξανόμενης φτώχειας και ανεργίας, της εντεινόμενης ανασφάλειας και αβεβαιότητας, της αποξένωσης και της αλλοτρίωσης, της κατάπτωσης των ηθικών αξιών και της αναγόρευσης του χρήματος και των νόμων της αγοράς - ζούγκλας σε θεμέλια της κοινωνίας.

Αυτή είναι η αλήθεια και θα γίνεται - δυστυχώς - όλο και περισσότερο φανερή και αισθητή, καθώς βαθαίνει και γίνεται περισσότερο έντονη η πολύμορφη κοινωνική κρίση στις καπιταλιστικές χώρες.

Τα «αναμορφωτήρια»

Το πρωτοφανές μακελειό, πάντως, στην Ερφούρτη της Γερμανίας δεν τάραξε μόνο τους κατοίκους αυτής της χώρας. Σύμφωνα με όσα μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, η βρετανική κυβέρνηση προτίθεται, από το προσεχές φθινόπωρο, να τοποθετήσει αστυνομικούς σε σχολεία που παρουσιάζουν προβλήματα πειθαρχίας και υψηλό ποσοστό σκασιαρχείων. Οι αστυνομικές αυτές δυνάμεις θα ασχολούνται με το θέμα των σκασιαρχείων, θα κάνουν περιπολίες στα τοπικά εμπορικά κέντρα, θα προσφέρουν συμβουλές και υποστήριξη σε θέματα συμπεριφοράς και σε περιπτώσεις επιθετικότητας των μαθητών. Προφανώς, η κυβέρνηση του Τ. Μπλερ, ανίκανη να καταλάβει και πολύ περισσότερο να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά αίτια του φαινομένου, βάζει πλώρη για τη μετατροπή των βρετανικών σχολείων σε «αναμορφωτήρια» της εποχής του Τομ Σόγιερ.

Χρειάζεται να σημειώσουμε, άραγε, ότι αυτά ή τα όποια άλλα μέτρα αστυνομοκρατίας και καταστολής, όχι μόνο είναι αναποτελεσματικά και ανίκανα να περιορίσουν την αύξηση της νεανικής παραβατικότητας, αλλά και θα έχουν τα αντίθετα των προσδοκωμένων από τους εμπνευστές τους αποτελέσματα; Οσοι δε μας πιστεύουν, ας ρίξουν μια ματιά στις ΗΠΑ, όπου εφαρμόστηκαν τόσο αυτά όσο και διάφορα άλλα...

Διεθνιστικός αγώνας

Κόκκινη Πρωτομαγιά, τιμημένη εργατιά»! Κόκκινη, όπως το αίμα των ηρώων της εργατικής τάξης. Τιμημένη εργατιά, επιφορτισμένη με την πιο ιερή αποστολή να απελευθερώσει τον εαυτό της και μαζί όλη την κοινωνία. Αυτή την τιμή μοιράζεται η εργατική τάξη, όπου Γης, όπως μοιράζεται την εκμετάλλευση, την οργή για τις ανεκπλήρωτες ανάγκες, τα οράματα που ζητούν δικαίωση. Η Εργατική Πρωτομαγιά, πέραν όλων των άλλων, είναι και μέρα διεθνιστικής αλληλεγγύης. Το περιεχόμενό της, κοινό για τους εργάτες όλου του κόσμου, σαν ένα νοητό κόκκινο νήμα τους διαπερνά και τους συνδέει με δεσμούς ακατάλυτους.

Τυπωμένη βαθιά στην ταξική τους συνείδηση είναι η πεποίθηση πως η νίκη των εργατών μιας χώρας, η ήττα του ταξικού αντιπάλου κάπου, είναι νίκη όλων των εργατών παντού, επιδρά ευεργετικά στην έκβαση του δικού τους αγώνα. Και γι' αυτό είναι χρέος απαράγραπτο η έκφραση της μέγιστης δυνατής αλληλεγγύης. Γι' αυτό οι Ελληνες εργάτες, οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, χειροκρότησαν χτες τον γενικό γραμματέα της Ενωτικής Συνομοσπονδίας Εργατών Βενεζουέλας, στο πρόσωπό του χειροκρότησαν την εργατική τάξη της χώρας του και τη νίκη της. Εδωσαν βήμα στον πρέσβη της Παλαιστίνης στην Αθήνα όχι σε ένδειξη μιας απλής συμπαράστασης, αλλά για να ακούσουν τη φωνή του ηρωικά αγωνιζόμενου παλαιστινιακού λαού και να ακούσει κι αυτός πως είναι δίπλα του, πως ο αγώνας του είναι και δικός τους αγώνας. Για τους ίδιους λόγους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ πορεύτηκαν χέρι χέρι χτες με Τούρκους εργάτες, με όλους.

Αλληλεγγύη στον αγώνα κάθε λαού εναντίον του ιμπεριαλισμού και της «νέας τάξης πραγμάτων» που δείχνει το αποκρουστικό της πρόσωπο στην Παλαιστίνη, χτες στη Βενεζουέλα, προχτές στη Γιουγκοσλαβία. Αλληλεγγύη, γιατί κοινός είναι ο εχθρός και αξίζει κάθε βοήθεια και συμπαράσταση όποιος τον αντιπαλεύει. Ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη στον αντίποδα της διεθνοποίησης του κεφαλαίου, στις πολιτικές ενοποίησης των εκμεταλλευτών σε διεθνικούς οργανισμούς, απ' όπου αυτές κι αν εκπορεύονται, όπως κι αν αρέσκονται να αποκαλούνται όσοι τις υλοποιούν, είτε κεντροαριστεροί, είτε σοσιαλδημοκράτες, είτε χριστιανοδημοκράτες.

Ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη, όπως μόνο οι εργάτες και τα άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα μπορούν να τη νιώσουν και να την κάνουν πράξη, στηρίζοντας ο ένας τον αγώνα του άλλου, παίρνοντας δύναμη ο ένας από τις νίκες του άλλου, αντλώντας διδάγματα από τις προσωρινές ήττες. Στις μέρες μας περισσότερο από ποτέ η έκφρασή της είναι αδήριτη ανάγκη και θα παραμένει τέτοια έως την οικοδόμηση ενός «νέου ωραίου κόσμου», όπου η ολόπλευρη συνεργασία των λαών στη βάση της ισοτιμίας, του αμοιβαίου οφέλους και της φιλίας, θα γίνει πραγματικότητα.

«Επί ξύλου... »

Δείτε τον άτυχο λαό

πώς στο σταυρό

τελειώνει,

πώς τον κρεμάσανε εκεί

του τόπου οι βαρόνοι

γυμνό και ανυπόδητο

δεμένο

με τη «ζώνη»!

* * *

Δείτε τον άτυχο λαό,

τη δόλια βιοπάλη,