«

Κόκκινη Πρωτομαγιά, τιμημένη εργατιά»! Κόκκινη, όπως το αίμα των ηρώων της εργατικής τάξης. Τιμημένη εργατιά, επιφορτισμένη με την πιο ιερή αποστολή να απελευθερώσει τον εαυτό της και μαζί όλη την κοινωνία. Αυτή την τιμή μοιράζεται η εργατική τάξη, όπου Γης, όπως μοιράζεται την εκμετάλλευση, την οργή για τις ανεκπλήρωτες ανάγκες, τα οράματα που ζητούν δικαίωση. Η Εργατική Πρωτομαγιά, πέραν όλων των άλλων, είναι και μέρα διεθνιστικής αλληλεγγύης. Το περιεχόμενό της, κοινό για τους εργάτες όλου του κόσμου, σαν ένα νοητό κόκκινο νήμα τους διαπερνά και τους συνδέει με δεσμούς ακατάλυτους.

Τυπωμένη βαθιά στην ταξική τους συνείδηση είναι η πεποίθηση πως η νίκη των εργατών μιας χώρας, η ήττα του ταξικού αντιπάλου κάπου, είναι νίκη όλων των εργατών παντού, επιδρά ευεργετικά στην έκβαση του δικού τους αγώνα. Και γι' αυτό είναι χρέος απαράγραπτο η έκφραση της μέγιστης δυνατής αλληλεγγύης. Γι' αυτό οι Ελληνες εργάτες, οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, χειροκρότησαν χτες τον γενικό γραμματέα της Ενωτικής Συνομοσπονδίας Εργατών Βενεζουέλας, στο πρόσωπό του χειροκρότησαν την εργατική τάξη της χώρας του και τη νίκη της. Εδωσαν βήμα στον πρέσβη της Παλαιστίνης στην Αθήνα όχι σε ένδειξη μιας απλής συμπαράστασης, αλλά για να ακούσουν τη φωνή του ηρωικά αγωνιζόμενου παλαιστινιακού λαού και να ακούσει κι αυτός πως είναι δίπλα του, πως ο αγώνας του είναι και δικός τους αγώνας. Για τους ίδιους λόγους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ πορεύτηκαν χέρι χέρι χτες με Τούρκους εργάτες, με όλους.

Αλληλεγγύη στον αγώνα κάθε λαού εναντίον του ιμπεριαλισμού και της «νέας τάξης πραγμάτων» που δείχνει το αποκρουστικό της πρόσωπο στην Παλαιστίνη, χτες στη Βενεζουέλα, προχτές στη Γιουγκοσλαβία. Αλληλεγγύη, γιατί κοινός είναι ο εχθρός και αξίζει κάθε βοήθεια και συμπαράσταση όποιος τον αντιπαλεύει. Ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη στον αντίποδα της διεθνοποίησης του κεφαλαίου, στις πολιτικές ενοποίησης των εκμεταλλευτών σε διεθνικούς οργανισμούς, απ' όπου αυτές κι αν εκπορεύονται, όπως κι αν αρέσκονται να αποκαλούνται όσοι τις υλοποιούν, είτε κεντροαριστεροί, είτε σοσιαλδημοκράτες, είτε χριστιανοδημοκράτες.

Ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη, όπως μόνο οι εργάτες και τα άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα μπορούν να τη νιώσουν και να την κάνουν πράξη, στηρίζοντας ο ένας τον αγώνα του άλλου, παίρνοντας δύναμη ο ένας από τις νίκες του άλλου, αντλώντας διδάγματα από τις προσωρινές ήττες. Στις μέρες μας περισσότερο από ποτέ η έκφρασή της είναι αδήριτη ανάγκη και θα παραμένει τέτοια έως την οικοδόμηση ενός «νέου ωραίου κόσμου», όπου η ολόπλευρη συνεργασία των λαών στη βάση της ισοτιμίας, του αμοιβαίου οφέλους και της φιλίας, θα γίνει πραγματικότητα.