Εδώ και αρκετό καιρό είχε αναπτυχθεί ολόκληρη συζήτηση για την οικονομική βοήθεια που ετοιμάζεται να προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση προς τις βαλκανικές χώρες μέσω προγράμματος που ονομάζεται «Ελληνικό Σχέδιο Οικονομικής Ανασυγκρότησης των Βαλκανίων» (ΕΣΟΑΒ).

Μάλιστα, έδρα και αυτού του προγράμματος, όπως μιας σειράς άλλων δράσεων σχεδιάζεται να γίνει η Θεσσαλονίκη.

Θα προσπαθήσουμε να αποκαλύψουμε τους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους αυτού του προγράμματος, να διερευνήσουμε τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τα κοινά αλλά και ανταγωνιστικά συμφέροντα των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου στην Ελλάδα με το πολυεθνικό κεφάλαιο, έτσι όπως αποτυπώθηκαν στη διαδικασία συζήτησης του σχεδίου μέχρι την ψήφιση του σχετικού νόμου από τη Βουλή, στις 14 Μάρτη.

Το ΕΣΟΑΒ αφορά τη διοχέτευση 550 εκατομμυρίων ευρώ (180 δισεκατομμύρια δραχμές)από τη μεριά της ελληνικής κυβέρνησης προς χώρες των Βαλκανίων (Αλβανία, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, ΠΓΔΜ και Ρουμανία) και είναι πενταετούς διάρκειας - από το 2002 ως το 2006.

Το ποσό αυτό, βαρύ για τις πλάτες του ελληνικού λαού, επιβάλλεται στην ουσία στο λαό, αφού η κυβέρνηση συμφωνεί με τη συμμετοχή της στην επιτροπή Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ (Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης). Η συμμετοχή σ' αυτήν υποχρεώνει να διαθέτει η χώρα το 0,2% του εθνικού εισοδήματος για βοήθεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες.

Η ενεργοποίηση αυτής της «υποχρέωσης» αποτελεί συνέχεια της οικονομικής και πολιτικής δραστηριότητας που έχει αναπτύξει στην περιοχή η ΕΕ και το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Λειτουργεί συμπληρωματικά, «σε άλλες κινήσεις που ήδη εκδηλώνονται για τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη των Βαλκανίων, είτε αυτές είναι κινήσεις που γίνονται μέσω του συμφώνου σταθερότητας από την ΕΕ, είτε είναι κονδύλια που διατίθενται και από άλλες διεθνείς οργανώσεις», όπως δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κατά τη συζήτηση στη Βουλή σχετικού νόμου.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα προχωρά σε ένα τέτοιο πρόγραμμα υποδηλώνει τη σπουδή του ελληνικού κεφαλαίου, που βλέπει τις δυνατότητες αύξησης των κερδών του με την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων των Βαλκανίων.

Εκφράζει όμως και την «πίεση» του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου της ΕΕ προς έναν πιο αδύναμο κρίκο να αναλάβει τις υποδομές σε μια περιοχή ζωτικών ενεργειακών δρόμων ώστε να μπορεί να διεισδύσει, χωρίς το κόστος των υποδομών, τη στιγμή μάλιστα που το ενδιαφέρον του εστιάζεται ανατολικότερα (Κασπία, Αφγανιστάν, Ιράκ).

Η «πίεση» αυτή αποτυπώθηκε έντονα και στις προϋποθέσεις χρηματοδότησης των διαφόρων εταιριών που θα υλοποιήσουν τα έργα στις χώρες των Βαλκανίων, με αποτέλεσμα να φύγει η ρήτρα που πρόκρινε ελληνικές επιχειρήσεις (αρχικά απαιτούνταν συμμετοχή 50% ελληνικών κεφαλαίων στο μετοχικό κεφάλαιο της επιχείρησης) διότι «ήταν αντίθετη με το κοινοτικό δίκαιο του ελεύθερου ανταγωνισμού», όπως δήλωσε ο υφυπουργός Εξωτερικών Κ. Λοβέρδος.

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ), Δ. Συμεωνίδης, στη συζήτηση με τον Κ. Λοβέρδο στις 10/3 στη Θεσσαλονίκη, επισήμανε «την ανάγκη να στηριχτούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που ήδη έχουν μεγάλα ανοίγματα στη Βαλκανική, μαζί με την προώθηση της διάνοιξης του διαδρόμου που θα διευκολύνει τις ελληνικές εξαγωγές και τον τουρισμό». Ανάλογη ήταν και η άποψη του Συνδέσμου Ενδυσης Βόρειας Ελλάδας κ. Κουμλή.

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος (ΣΕΒΕ), όμως, υπογραμμίζει ότι πρέπει να υπάρξει ισόρροπη (ισότιμη) κατανομή κινήτρων για τις ελληνικές επιχειρήσεις που δρουν στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, διαφορετικά -προειδοποίησε- θα δημιουργηθεί συγκρουσιακή κατάσταση... Εδώ εκφράζονται αντιθέσεις, του μεγάλου κεφαλαίου με μικρότερες καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Από όσα μέχρι τώρα αναφέρθηκαν συμπεραίνεται ότι σε οικονομικό επίπεδο θα ενισχυθεί πολλαπλά το μεγάλο κεφάλαιο που δρα σε αυτές τις χώρες. Πρώτ' απ' όλα το 20% του ποσού θα χορηγηθεί στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά και η κατασκευή των υποδομών που είναι απαραίτητες για την κυκλοφορία των προϊόντων των πολυεθνικών ή για την εξυπηρέτηση των γενικότερων οικονομικών και στρατιωτικών σχεδίων των Ευρωπαίων και των ΝΑΤΟικών, θα φέρει κερδοφορία.

Χωρίς να έχουμε ακόμα συγκεκριμένα προγράμματα, μάλλον σε τέτοιες υποδομές θα διοχετευτούν τα χρήματα. Η πείρα για το πού κατευθύνουν εδώ και δέκα χρόνια τα κονδύλια των προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και την πλειοψηφία των χρημάτων των δημοσίων επενδύσεων (κρατικών) που αφορούν τη Βόρεια Ελλάδα, αυτό δείχνει.

Και από την εδώ μεριά των συνόρων, υποδομές στήνονται που αφορούν την Εγνατία οδό, τους κάθετους άξονες διασύνδεσης με τις βαλκανικές χώρες, γίνονται οι διασυνοριακοί σταθμοί εξυπηρέτησης της αποθήκευσης των προϊόντων των πολυεθνικών κ.ά.

Την ίδια περίοδο τα έργα υποδομής της δεύτερης σε μέγεθος και πληθυσμό πόλης της Ελλάδας, που θα βελτίωναν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων (σε συγκοινωνία, ύδρευση, υγεία, σχολική στέγη), εξαγγέλλονται συνεχώς για το απροσδιόριστο μέλλον.

Στο μεταξύ η «ανάπτυξη» που γνωρίζει η περιοχή μας είναι αυτή της αδιαφορίας αξιοποίησης των παραγωγικών της δυνατοτήτων, εφόσον δεν αποφέρουν το προσδοκώμενο κέρδος στο κεφάλαιο, ή δε συμφωνούν με τις γενικότερες κατευθύνσεις της ΕΕ.

Στη συζήτηση στην ελληνική Βουλή αυτά δηλώθηκαν απροκάλυπτα. Οτι δηλαδή: η μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε σ' αυτές τις χώρες είναι η μεθόδευση και ενίσχυση των Ελλήνων επιχειρηματιών να εγκατασταθούν εκεί για να παράγουν. Εκεί έχουν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του χαμηλού εργατικού δυναμικού, που είναι το μόνο πλεονέκτημα μεν, αλλά είναι τεράστιο για την ανταγωνιστικότητα στην Ευρώπη».

Ενώ ο Θ. Πάγκαλος είπε σχετικά με τα οφέλη που προσδοκούν οι Ελληνες επιχειρηματίες: «ο επιχειρηματίας πάει να κερδίσει όσα μπορεί περισσότερα σε όσο μπορεί συντομότερο διάστημα. Δεν είναι ιεραπόστολος, και πέραν τούτου έχουμε το έμμεσο όφελος της διεύρυνσης των αγορών. Οι επενδύσεις αυτές διευρύνουν τις αγορές».

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνιέται το βάθεμα της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης κάθε βαλκανικής χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τους εκπροσώπους τους, με τα διάφορα επιβαλλόμενα προγράμματα, γιατί αυτό απαιτεί η εκεί ντόπια ολιγαρχία και οι κυβερνήσεις της. Και μόνο ότι αυτό το σχέδιο, που καλείται και «ελληνικό σχέδιο Μάρσαλ» μας παραπέμπει στην οικονομική και στρατιωτικοπολιτική εξάρτηση της άρχουσας τάξης της Ελλάδας από τις οι ΗΠΑ το 1948, με το γνωστό ομώνυμο τότε σχέδιο.

Ο αρμόδιος υφυπουργός τους συνόψισε στο τρίπτυχο ειρήνη - σταθερότητα - ευρωπαϊκός προσανατολισμός και μάλιστα διαλαλείται ότι με το σχέδιο αυτό ανασυγκρότησης, η Ελλάδα εκφράζει την αλληλεγγύη της προς φτωχότερους λαούς. Και γιατί το κάνει αυτό, παρά τα δικά της προβλήματα (φτώχεια, ανεργία κλπ);

Γιατί σύμφωνα με τον ίδιο «η Ελλάδα, ως χώρα της Ευρωζώνης, ως χώρα που είναι πλήρες μέλος της Επιτροπής για την αναπτυξιακή βοήθεια συνεκτιμά, μέσα στα άλλα και την πολιτική αναγκαιότητα για τη μεταφορά πόρων προς χώρες φτωχότερες, διά των οποίων πόρων θα εξασφαλιστεί η σταθερότητα και η ειρήνη. Αυτός είναι ο στόχος».

Οσον αφορά την προπαγάνδα της αλληλεγγύης φάνηκε ήδη πως μιλάνε για αλληλεγγύη στα συμφέροντα των καπιταλιστών και όχι βέβαια σ' αυτά των λαών των Βαλκανίων.

Χρειάζεται επίσης να κάνουμε την επισήμανση ότι ακόμα και τα πενιχρά αναμενόμενα αποτελέσματα στον τομέα των υλικών υποδομών συνδέονται με άλλες δράσεις στις οποίες θα διατεθεί ένα απροσδιόριστο ποσόν από το πρόγραμμα. Δηλαδή «τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και αυτοδιοίκησης, τη στήριξη του κράτους δικαίου, την κατάρτιση του εργατικού, υπαλληλικού και επιστημονικού δυναμικού των επωφελούμενων κρατών».

Στην υλοποίηση των δράσεων αυτών εμπλέκουν μάλιστα και άγνωστο αριθμό και ποιότητας από τις επονομαζόμενες «μη κυβερνητικές οργανώσεις» για τις οποίες εκφράστηκαν σοβαρές αντιρρήσεις από εκπροσώπους όλων των πολιτικών κομμάτων.

Οι πραγματικοί στόχοι του σχεδίου είναι: Η κερδοφορία του κεφαλαίου από την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων και την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Η πιο άμεση παρέμβαση, το βάθεμα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής των βαλκανικών χωρών. Καθώς και η ταχύτερη ενσωμάτωσή τους στα συμφέροντα του περιφερειακού ιμπεριαλιστικού πόλου, της ΕΕ.

Με τις παροχές αυτές θα στήσουν μηχανισμούς για τη φθορά των συνειδήσεων των λαών. Και προσδοκούν, κυβερνήσεις και εμπλεκόμενοι, να είναι ισόβιοι σύμμαχοι συγκεκριμένων συμφερόντων και πολιτικών, αυτών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που οδηγούν τα Βαλκάνια με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.

Την... ειρήνη που επαγγέλλονται την έζησαν και τη ζουν διαρκώς οι λαοί. Με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τις αποφάσεις για τον κατοπινό βομβαρδισμό της, τη χρησιμοποίηση και ενίσχυση των μειονοτήτων στην κατεύθυνση της πολιτικής αστάθειας στην περιοχή, αλλά και της κρατικής, με τις απειλούμενες αλλαγές συνόρων.

Ειρήνη τους είναι η ισορροπία τρόμου της «νέας τάξης» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που προσπαθούν να επιβάλλουν στους λαούς.

Η δημοκρατία τους αποκαλύπτεται καθημερινά:

-- Με τις αλλαγές που προωθούν στα όργανα της ΕΕ, ώστε να γίνει περιθωριακός ο ρόλος των οικονομικά πιο αδύνατων χωρών.

-- Με τους τρομονόμους και τις προσπάθειες χτυπήματος των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών των εργαζομένων.

-- Με την κατεδάφιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων που προωθούν σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

-- Με το σύρσιμο του Μιλόσεβιτς στα δικαστήρια του ιμπεριαλισμού.

-- Με το χτύπημα των διαδηλωτών στη Γένοβα, στη Βαρκελώνη...

Ο λαός μας δεν έχει ανάγκη την υποκρισία τους, που στο όνομα της αλληλεγγύης κρύβουν επιμελώς τα συμφέροντά τους. Εδειξε την αλληλεγγύη του, ειδικά στην περιοχή μας, περίτρανα, κατά τη διάρκεια της επίθεσης των Αμερικανοευρωπαίων απέναντι στη Γιουγκοσλαβία και την εκφράζει διαρκώς όταν διαδηλώνει:

Να φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια.

Κανένας Ελληνας φαντάρος να μην πάρει μέρος στα επιθετικά σχέδιά τους.

Να σταματήσει η χώρα μας να είναι πέρασμα καταχτητών και δολοφόνων.

Δείχνει την αλληλεγγύη της όταν ζητά ισότιμη οικονομική συνεργασία με τους λαούς της περιοχής, βασισμένη σε μια οικονομική ανάπτυξη που θα αξιοποιεί τις παραγωγικές δυνατότητες κάθε χώρας, προς όφελος της πλειοψηφίας του λαού κι όχι για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Ο συντονισμός της πάλης των εργαζομένων ενάντια στην επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, όπως εκδηλώνεται τόσο στην περιοχή όσο και με το χτύπημα των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων σε κάθε χώρα και η προσπάθεια ανόδου της ταξικής πάλης σ' όλες τις χώρες των Βαλκανίων είναι η καλύτερη συμβολή στην εδραίωση της ειρήνης, της φιλίας και της συνεργασίας στην περιοχή μας.

Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος που θα καταξιώσει, θα προβάλλει τη Θεσσαλονίκη στη γειτονική μας περιοχή.