ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 19 Μάη 2002
Σελ. /24
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΡΟΔΟ
Πόσο λυπάμαι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Μεταπολίτευση. Αρχή του παραμυθιού. Ο φωτισμένος, κατά τον Καραμανλή, ο θαυμαστής του Μάρκου Αυρήλιου, ο μοναδικός που, λόγω συγγενείας, αλληλογραφεί με τον Γιώργο Σεφέρη, κάνει την εμφάνισή του ως Πρόεδρος: Είναι ο Κωνσταντίνος Τσάτσος. Αποτέλεσμα της τότε προεδρίας του είναι μια μισανθρωπία φωτισμένη με στιγμές φιλανθρωπίας, που δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο, τους πολίτες, ούτε καν στους δρόμους της πόλης. Πριν από λίγο καιρό, κυκλοφόρησε το τελευταίο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τσάτσου. Θλίψη προκάλεσε, όχι η έκδοση του βιβλίου, αλλά αυτό, που, τελικά, αποκομίζει ο αναγνώστης από την εξομολόγηση του Προέδρου. Μένει κανείς με την απορία πώς ένας άνθρωπος με τόσα άλυτα συμπλέγματα - τα οποία ο ίδιος περιγράφει - έγινε Πρόεδρος...

Τη σκυτάλη στην προεδρία παίρνει, στη συνέχεια, ο φίλος του Τσάτσου, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Είναι εκείνος, που θα γυρίσει ανάποδα την αλήθεια της προεδρίας. Ενώ είναι Πρόεδρος, λειτουργεί σαν πρωθυπουργός, πέφτοντας κι αυτός στην παγίδα που έφτιαξαν μόνοι τους οι αστοί, όταν διαμόρφωναν εκ νέου το Σύνταγμα: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μην έχει ουσιαστική εξουσία.

Ο τρίτος Πρόεδρος δεν αποτελεί παρά ένα τρικ του γνωστού Αντρέα μέσα στην έδρα του Καραμανλή, που, θιγμένος ο τελευταίος, δεν παραδέχεται ότι μπορεί κάποιος να του κάνει ματ στη δική του σκακιέρα.

Με τον Σαρτζετάκη έχουμε τη λουδοβίκεια αποθέωση του ελληνικού κιτς, που εκφράζεται με βυζαντινούς τρόπους. Ολοι καταλαβαίνουν το σφάλμα για την εκλογή του Σαρτζετάκη ως Προέδρου και κάνουν τα πάντα, μετά την αποχώρησή του από την προεδρία, για να τον ξεχάσουν.

Οσοι ζούσαν μαζί με τον Αντρέα, γνώριζαν ότι η επόμενη εκλογή του Προέδρου θα είχε σχέση με τη διαίρεση της συντηρητικής παράταξης. Η εύκολη λεία ήταν ο Κωστής Στεφανόπουλος. Ο Στεφανόπουλος είναι σεμνός, δεν υπήρξε ποτέ Μητσοτάκης, είναι πάντα παρών και αναλαμβάνει σαν τελευταίος αστός μέσα σε συνθήκες χαμηλής ορατότητας να προχωρήσει για έναν και μόνο λόγο: Για την Αχαΐα που λατρεύει. Τον διαλέγει και ο Σημίτης για δεύτερη τετραετία, γιατί είδε πως το σήμα που εξέπεμψε ο Πρόεδρος είναι το μόνο που μπορεί να πολεμήσει το λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, Είναι μια απόφαση, όχι για την Ελλάδα, αλλά για εσωκομματικούς λόγους. Η Νέα Δημοκρατία, ιδεολογικά πλησιέστερη στον κύριο Στεφανόπουλο, τρομάζει, αλλά επειδή γνωρίζει από τρόπους καυχιέται ότι ο Στεφανόπουλος ήταν και θα παραμείνει δικός της, ξεχνώντας την ελεεινή συμπεριφορά, που είχε επιδείξει απέναντί του, ήδη, από την εποχή του Αβέρωφ.

Γιατί ασχολούμαι τώρα με τον Πρόεδρο; Διότι βρισκόμαστε σε πτώση και ο μόνος αυτόπτης μάρτυς για να τα παρακολουθεί όλα, είτε το θέλει είτε όχι, είναι ο Πρόεδρος. Διότι δεν μπορώ να μην καταθέσω πόση λύπη μού προκαλεί η εικόνα του (προσοχή, μιλώ για λύπη κι όχι για οίκτο, γιατί πριν γίνει Πρόεδρος ήταν ένας περήφανος αντίπαλος για την Αριστερά). Πόσο λυπάμαι τον Πρόεδρο, όταν τον περιφέρουν σαν νεκρή εικόνα μέσα σε μια δημοκρατία - εξάρτημα της Δύσης. Πόσο λυπάμαι που τώρα, σ' αυτήν την ηλικία, μαθαίνει τι εστί Δύση. Πόσο λυπάμαι τον Πρόεδρο, γιατί νομίζει πως μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη, ενώ γνωρίζει ότι περιβάλλεται από τέσσερις οικογένειες πολιτικών, που ρημάζουν τον τόπο για ίδιον όφελος. Πόσο λυπάμαι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, γιατί έχω προσέξει πως, όσες φορές η αλήθεια του σχηματίζεται σαν πένθος στο στόμα, για λόγους που θεωρεί εκείνος εθνικούς, δεν την εκστομίζει. Η αλήθεια του, όμως, ενώ υπάρχει, δεν αποδεικνύεται από τη λειτουργία των πραγμάτων, γεγονός στο οποίο και ο ίδιος έχει συμβάλει, αφού υπηρέτησε αυτό το ίδιο το σύστημα - από τα νιάτα του - ως το καλύτερο.

Πόσο λυπάμαι, που σιγά σιγά τον καταβάλλει η κατάθλιψη. Αν και αντίπαλός σας, σας προτείνω, κύριε Στεφανόπουλε, να αποδράσετε τώρα απ' όλα και να δώσετε το παράδειγμα που πρέπει, σαν μήνυμα τελευταίο της παραμονής σας στην προεδρία. Δώστε τέλος σ' αυτήν την κακόγουστη φάρσα.


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ


«Ιστορίες» μιας εικοσάχρονης πορείας

«Εξι ιστορίες σ' ένα δωμάτιο και μια αποβάθρα», είναι ο τίτλος της παράστασης που θα δοθεί σήμερα και αύριο, στις 9 το βράδυ, στο Δημοτικό Θέατρο Νέας Ιωνίας. Με την παράσταση αυτή, το Θεατρικό Εργαστήρι του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου γιορτάζει τα 20 χρόνια λειτουργίας του Δημοτικού Θεάτρου της Νέας Ιωνίας. Το ξεκίνημα έγινε το 1981 με εμπνευστή τον τότε αντιδήμαρχο, σκηνογράφο Ιωσήφ Πολυκάρπου, που μέχρι σήμερα αποτελεί την ψυχή του Θεάτρου.

Σε μια εποχή που οι άνθρωποι μονάζουν, σε έναν κόσμο όπου η εμπορευματοποίηση διαμορφώνει ακόμη και την αισθητική, σε έναν κόσμο που δεν μπορεί να δώσει στον αληθινό χώρο της ανθρώπινης δραστηριότητας ένα νόημα, κάποιοι, στα όρια ενός δήμου, στα όρια μιας γειτονιάς, αντιστέκονται, χτίζουν όνειρα, παλεύουν με τα εκφραστικά τους μέσα για να πλησιάσουν, ανοίγοντας τα φτερά τους, το νόημα της επικοινωνίας. Σε μια εποχή που όλοι οι ερασιτεχνικοί θίασοι και οι αποκεντρωμένες κινήσεις που άνθισαν λίγο πριν και μετά τη χούντα βρίσκονταν σε υποχώρηση και μαρασμό, το θεατρικό εργαστήρι της Νέας Ιωνίας έγραφε και γράφει μια μικρή «ιστορία».

Τη Θεατρική Ομάδα, εμψυχώνουν, με ζηλευτή ευσυνειδησία, εργαζόμενοι και σπουδαστές. Μετά τα μαθήματά τους και μετά τον καθημερινό μόχθο, κάνουν πρόβα, τρέχουν να βρουν κοστούμια, μαθαίνουν το ρόλο τους και είναι σίγουρα οι προάγγελοι του θεατρικού μας «αύριο». Είναι ένα ζωντανό κομμάτι, μια δυναμική επέμβαση στο δήμο.

«Καλυνύχτα Μαργαρίτα»
«Καλυνύχτα Μαργαρίτα»
Το Δημοτικό Θέατρο της Νέας Ιωνίας, βέβαια, έχει και μια άλλη ιστορία. Από εκεί ξεκίνησε το 1965 το πρώτο περιφερειακό θέατρο του τόπου μας. Το Θέατρο της Νέας Ιωνίας, από μια ομάδα νέων τότε ηθοποιών και με επικεφαλής τον Γιώργο Μιχαηλίδη, έγραψαν μια λαμπρή ιστορία με παραστάσεις που προκάλεσαν αίσθηση και συζητήσεις μέχρι που η δικτατορία έκοψε το νήμα εκείνο. Για να αρχίσει μια νέα ιστορία να γράφεται από το 1982 με την πρώτη παράσταση του έργου «Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Γεράσιμου Σταύρου. Από τότε γεύονται την ψυχαγωγία, που οι ίδιοι δημιουργούν με το υστέρημα τους, τόσο χρηματικό, αλλά και του χρόνου τους.

Μερικά από τα έργα που έχουν ανεβάσει είναι «Η Αυλή των θαυμάτων» του Ι. Καμπανέλλη, «Το Φιόρο του Λεβάντε» του Γρ. Ξενόπουλου, «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντ. Φο, «Γιατρός με το στανιό» του Μολλιέρου, «Βαβυλωνία» του Δ. Βυζαντίου, «Ορνιθες» του Αριστοφάνη, «Φαύστα» του Μποστ, «Το πανηγύρι» του Δ. Κεχαΐδη, «Καφές και Δημοκρατία» του Αζίζ Νεσίν, «Εσωτερικές ειδήσεις» του Μ. Ποντίκα, κ.ά., καθώς και πολλά επετειακά έργα, τα περισσότερα ανεβασμένα στην επέτειο του Μπλόκου της Καλογρέζας. Επίσης έχουν οργανώσει αφιερώματα, όπως για τη Μικρασιατική Καταστροφή, για την ουγγαρέζικη λογοτεχνία κ.ά.

Η ομάδα έχει, επίσης, στο ενεργητικό της πολλά βραβεία από συμμετοχές της σε φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου. Φέτος ανέβασε το ουγγρικό έργο «Αγαπητέ κύριε Τοτ», που είχε μεγάλη επιτυχία. Το σίγουρο είναι ότι μέσα σ' αυτά τα είκοσι χρόνια η ομάδα κατάφερε με τη συνέπεια, συνέχεια και ευθύνη να έχει ένα μόνιμο κοινό περισσότερων από 1.500 ατόμων.

Η αφιερωματική παράσταση ««Εξι ιστορίες σ' ένα δωμάτιο και μια αποβάθρα» είναι μια σύνθεση έξι έργων. Δύο τουρκικά, ένα ρώσικο και τρία ελληνικά. Πρόκειται για έργα που είχαν παρουσιαστεί στο παρελθόν από το Δημοτικό Θέατρο Νέας Ιωνίας. Είναι: «Ο Φώντας» του Δ. Ευθυμιάδη, «Οικόπεδο της Σάρον Πόλτον» και «Ενα παράθυρο στη Δύση» του Αζίζ Νεσίν, «Το μαντάτο» του Τσέχωφ, «Διακοπή ρεύματος» του Μουρσελά και «Απεργοσπάστης» του Γ. Σκούρτη. Στην παράσταση, εκτός από νέα μέλη της Ομάδας, παίζουν και πρόσωπα που πρωτοξεκίνησαν τη θεατρική ομάδα της Νέας Ιωνίας, αρκετά από τα οποία είναι σήμερα ηθοποιοί.

3 Ελληνικά Μονόπρακτα:Μ. Ευθυμιάδη «Ο Φώντας», Γ. Σκούρτη «Ο Απεργοσπάστης», Λ. Αναγνωστάκη «Η Διανυκτέρευση»
3 Ελληνικά Μονόπρακτα:Μ. Ευθυμιάδη «Ο Φώντας», Γ. Σκούρτη «Ο Απεργοσπάστης», Λ. Αναγνωστάκη «Η Διανυκτέρευση»
Ελπίζουμε, αυτή η προσπάθεια να συνεχιστεί, η πορεία να είναι πάντα δημιουργική και να ζουν, δίνοντας και παίρνοντας.


Σ. ΑΔΑΜΙΔΟΥ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ