Ο τρίτος Πρόεδρος δεν αποτελεί παρά ένα τρικ του γνωστού Αντρέα μέσα στην έδρα του Καραμανλή, που, θιγμένος ο τελευταίος, δεν παραδέχεται ότι μπορεί κάποιος να του κάνει ματ στη δική του σκακιέρα.

Με τον Σαρτζετάκη έχουμε τη λουδοβίκεια αποθέωση του ελληνικού κιτς, που εκφράζεται με βυζαντινούς τρόπους. Ολοι καταλαβαίνουν το σφάλμα για την εκλογή του Σαρτζετάκη ως Προέδρου και κάνουν τα πάντα, μετά την αποχώρησή του από την προεδρία, για να τον ξεχάσουν.

Οσοι ζούσαν μαζί με τον Αντρέα, γνώριζαν ότι η επόμενη εκλογή του Προέδρου θα είχε σχέση με τη διαίρεση της συντηρητικής παράταξης. Η εύκολη λεία ήταν ο Κωστής Στεφανόπουλος. Ο Στεφανόπουλος είναι σεμνός, δεν υπήρξε ποτέ Μητσοτάκης, είναι πάντα παρών και αναλαμβάνει σαν τελευταίος αστός μέσα σε συνθήκες χαμηλής ορατότητας να προχωρήσει για έναν και μόνο λόγο: Για την Αχαΐα που λατρεύει. Τον διαλέγει και ο Σημίτης για δεύτερη τετραετία, γιατί είδε πως το σήμα που εξέπεμψε ο Πρόεδρος είναι το μόνο που μπορεί να πολεμήσει το λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, Είναι μια απόφαση, όχι για την Ελλάδα, αλλά για εσωκομματικούς λόγους. Η Νέα Δημοκρατία, ιδεολογικά πλησιέστερη στον κύριο Στεφανόπουλο, τρομάζει, αλλά επειδή γνωρίζει από τρόπους καυχιέται ότι ο Στεφανόπουλος ήταν και θα παραμείνει δικός της, ξεχνώντας την ελεεινή συμπεριφορά, που είχε επιδείξει απέναντί του, ήδη, από την εποχή του Αβέρωφ.

Πόσο λυπάμαι, που σιγά σιγά τον καταβάλλει η κατάθλιψη. Αν και αντίπαλός σας, σας προτείνω, κύριε Στεφανόπουλε, να αποδράσετε τώρα απ' όλα και να δώσετε το παράδειγμα που πρέπει, σαν μήνυμα τελευταίο της παραμονής σας στην προεδρία. Δώστε τέλος σ' αυτήν την κακόγουστη φάρσα.