Επιβεβαιώνεται η αύξηση των ορίων ηλικίας για σύνταξη στα 67 χρόνια και στα 37 εργάσιμα χρόνια αντίστοιχα όταν δε συνδέεται με τα όρια ηλικίας.

Παγιώνεται η κατακόρυφη μείωση των συντάξεων σε μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων (ΔΕΚΟ, τράπεζες, εργαζόμενοι μετά το 1993).

Η προσπάθεια της κυβέρνησης, με «ειδικού τύπου ρυθμίσεις» και συρραφή διατάξεων, με περιπτωσιολογίες, να πείσει το πιο δυναμικό παραγωγικό κομμάτι του εργατικού δυναμικού ότι δεν το αφορούν οι ρυθμίσεις, είναι καταδικασμένη στη χρεοκοπία.

Με τα άρθρα 2 και 3 καθορίζεται το ασφαλιστικό καθεστώς των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Ταυτόχρονα με την παράγραφο 1 του άρθρου 2, καθορίζονται τα «ειδικά ταμεία» και οι διατάξεις αυτών των άρθρων αφορούν πλέον όχι μόνο τους ασφαλισμένους στο ΙΚΑ, αλλά και τους εργαζόμενους των «ειδικών ταμείων». Ως ειδικά ταμεία καθορίζονται τα εξής: ΤΑΠ-ΟΤΕ, ΟΑΠ-ΔΕΗ, ΗΣΑΠ και τα ταμεία των εργαζομένων στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, της Αγροτικής, της Τραπέζης Ελλάδος, της Ιονικής Λαϊκής Τράπεζας, της ΕΤΒΑ, της Ασφαλιστικής Εταιρείας η «Εθνική» και το Ταμείο Συντάξεων και Επικουρικής Ασφάλισης Προσωπικού Γεωργικών Συνεταιριστικών Οργανώσεων.

Η ρύθμιση για τα 37 χρόνια συνοδεύεται με την πρόβλεψη ότι «δε συνυπολογίζονται σ' αυτά ο χρόνος ασφάλισης πέραν των 300 ημερών ανά έτος, καθώς και κάθε άλλος πραγματικός ή πλασματικός χρόνος».

Με την παράγραφο 9 του άρθρου, επαναδιατυπώνεται η ρύθμιση του νόμου Σιούφα, ότι στον υπολογισμό της σύνταξης δε θα συνυπολογίζονται «τα δώρα εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα και του επιδόματος αδείας, που έλαβε κατά τα πέντε ημερολογιακά έτη». Οπως και του 1902/90 που καταργούσε τον υπολογισμό της σύνταξης στο μέσο όρο της τελευταίας διετίας.

Με την παράγραφο 13 «θεσπίζεται ανώτατο όριο σύνταξης», ενώ και στις περιπτώσεις που η κυβέρνηση επιχειρεί να φορέσει το «κοινωνικό της» κοστούμι και εκεί περισσεύει η μιζέρια και η επικοινωνιακή σκοπιμότητα. Ετσι για εργαζόμενους που δεν έχουν συμπληρώσει τα 4.500 ένσημα και είναι 65 χρόνων, με 3.500 ημέρες εργασίας δικαιούνται σύνταξη, αλλά η σύνταξη που θα πάρουν δεν μπορεί να ξεπερνά τα 2/3 του εκάστοτε καταβαλλόμενου κατώτατου ορίου σύνταξης και αυτό το «δικαίωμα» υπάρχει μόνο μέχρι το 2007..! Με ψίχουλα που δεν ξεπερνούν τις 85.000 δραχμές για ανθρώπους που δούλεψαν, αλλά ήταν τα θύματα της εισφοροδιαφυγής των εργοδοτών και της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας προσπαθεί η κυβέρνηση να φτιασιδώσει το τερατούργημα. Και βέβαια οι εργαζόμενοι δε θα πάψουν να απαιτούν «καμία σύνταξη κάτω από τα κατώτερα όρια» και κατοχύρωση δικαιώματος με 4.050 ένσημα και όχι 4.500 που επέβαλε η ΝΔ και διατηρεί σε ισχύ το ΠΑΣΟΚ.

Δίπλα σε αυτές προστίθεται βεβαίως η ακύρωση πάγιων διεκδικήσεων των δημοσίων υπαλλήλων για βελτίωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους, ενώ παραμένουν σε ισχύ - εκτός από αυτές που χειροτερεύουν - διατάξεις που επιβλήθηκαν με τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ, δημιουργώντας ένα προβληματικό ασφαλιστικό καθεστώς για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, τους ΟΤΑ και τον ΟΣΕ.

Την τιμητική της στο πρώτο άρθρο του νομοσχεδίου έχει η αλλαγή στο ποσοστό αναπλήρωσης της σύνταξης για τους δημόσιους υπάλληλους, από το 80% στο 70%, στο όνομα μιας ισοπεδωτικής προς τα κάτω εξισορρόπησης, η οποία προβάλλεται όχι μόνο ως «λειτουργική», αλλά και ως... προοδευτική!!!

Βεβαίως, η κυβέρνηση δε σταματά εδώ. Μπήγει ακόμη πιο βαθιά το μαχαίρι στα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων, αλλάζοντας προς το χειρότερο τον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης. Η χαριστική βολή δίνεται με τον υπολογισμό του μέσου όρου των μισθών της τελευταίας πενταετίας για τη διαμόρφωση του ύψους της σύνταξης, αντί του μισθού του τελευταίου μήνα για όσους προσλήφθηκαν πριν το 1993.

«Κερασάκι στην τούρτα», που δεν μπορεί από τη μία να ανατρέψει ούτε κατά διάνοια τις βλαπτικές για τους δημόσιους υπάλληλους ρυθμίσεις, αλλά αντίθετα προκαλεί νέες επιβαρύνσεις, είναι το πλασματικό 60χίλιαρο (176 ευρώ) για τη δήθεν μείωση της απώλειας από την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού της σύνταξης και του ποσοστού αναπλήρωσης. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, από την 1η Ιανουαρίου 2003, ποσό 176 ευρώ από τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, «υπόκειται σε όλες τις ασφαλιστικές εισφορές και λαμβάνεται υπόψη στη βάση υπολογισμού της σύνταξης των εφεξής εξερχομένων από την υπηρεσία, κατά 7/35 του ποσοστού αναπλήρωσης της σύνταξης (80%) για κάθε έτος που έχουν καταβληθεί εισφορές».

Αυτόματα η ρύθμιση αυτή προκαλεί μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, καθώς οι κρατήσεις δεν είναι καθόλου πλασματικές, ενώ το οποιοδήποτε αντίκρισμα θα εμφανιστεί σταδιακά στις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων! Δεν μπορεί να αγνοηθεί εδώ ότι η ρύθμιση αυτή δημιουργεί συνθήκη άρνησης της κυβέρνησης σε σχέση με το πάγιο αίτημα των δημοσίων υπαλλήλων για ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων στο βασικό μισθό.

Ονειρο «τρελό» αποδεικνύεται η 35ετία για συνταξιοδότηση χωρίς όριο ηλικίας. Το νομοσχέδιο εισάγει αντίθετα την 37ετία, ακυρώνοντας και τη διεκδίκηση για περαιτέρω μείωση του συνολικού χρόνου εργασίας. Ταυτόχρονα δίνει μια συνολική κατεύθυνση αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.

Αντίστοιχα βλαπτικές είναι οι ρυθμίσεις και για τους στρατιωτικούς.

Αξίζει να σημειωθεί ότι και στο επίπεδο των υποτιθέμενων βελτιώσεων που θέλησε να εισάγει η κυβέρνηση (π.χ. την 35ετία στα 58 και για τους άνδρες και για τις γυναίκες), υπάρχουν εκπτώσεις. Ετσι, η ποινή της μείωσης της σύνταξης κατά 6% ανά έτος για τους άνδρες και τις γυναίκες δημόσιους υπάλληλους που συνταξιοδοτούνται πρόωρα, δε μειώθηκε στο 3% ανά έτος, όπως είχε αναγγελθεί, αλλά στο 4,5% περίπου.