Επιβεβαιώνεται η αύξηση των ορίων ηλικίας για σύνταξη στα 67 χρόνια και στα 37 εργάσιμα χρόνια αντίστοιχα όταν δε συνδέεται με τα όρια ηλικίας.

Παγιώνεται η κατακόρυφη μείωση των συντάξεων σε μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων (ΔΕΚΟ, τράπεζες, εργαζόμενοι μετά το 1993).

Η προσπάθεια της κυβέρνησης, με «ειδικού τύπου ρυθμίσεις» και συρραφή διατάξεων, με περιπτωσιολογίες, να πείσει το πιο δυναμικό παραγωγικό κομμάτι του εργατικού δυναμικού ότι δεν το αφορούν οι ρυθμίσεις, είναι καταδικασμένη στη χρεοκοπία.

Με τα άρθρα 2 και 3 καθορίζεται το ασφαλιστικό καθεστώς των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Ταυτόχρονα με την παράγραφο 1 του άρθρου 2, καθορίζονται τα «ειδικά ταμεία» και οι διατάξεις αυτών των άρθρων αφορούν πλέον όχι μόνο τους ασφαλισμένους στο ΙΚΑ, αλλά και τους εργαζόμενους των «ειδικών ταμείων». Ως ειδικά ταμεία καθορίζονται τα εξής: ΤΑΠ-ΟΤΕ, ΟΑΠ-ΔΕΗ, ΗΣΑΠ και τα ταμεία των εργαζομένων στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, της Αγροτικής, της Τραπέζης Ελλάδος, της Ιονικής Λαϊκής Τράπεζας, της ΕΤΒΑ, της Ασφαλιστικής Εταιρείας η «Εθνική» και το Ταμείο Συντάξεων και Επικουρικής Ασφάλισης Προσωπικού Γεωργικών Συνεταιριστικών Οργανώσεων.

Αυτό που «βγάζει μάτι» είναι το γεγονός ότι παρά τις διακηρύξεις της κυβέρνησης για δήθεν αντιμετώπιση των «ανισοτήτων» του συστήματος, με τα συγκεκριμένα άρθρα επιβάλλεται ο κάθετος διαχωρισμός των εργαζομένων σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Στους πριν το 1993 και σ' αυτούς που μπήκαν στην παραγωγή μετά την 1/1/1993. Και μόνο αυτός ο διαχωρισμός αρκεί για να αποδείξει τη συνέχεια του συγκεκριμένου νόμου με τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ.

Η ρύθμιση για τα 37 χρόνια συνοδεύεται με την πρόβλεψη ότι «δε συνυπολογίζονται σ' αυτά ο χρόνος ασφάλισης πέραν των 300 ημερών ανά έτος, καθώς και κάθε άλλος πραγματικός ή πλασματικός χρόνος».

Με την παράγραφο 9 του άρθρου, επαναδιατυπώνεται η ρύθμιση του νόμου Σιούφα, ότι στον υπολογισμό της σύνταξης δε θα συνυπολογίζονται «τα δώρα εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα και του επιδόματος αδείας, που έλαβε κατά τα πέντε ημερολογιακά έτη». Οπως και του 1902/90 που καταργούσε τον υπολογισμό της σύνταξης στο μέσο όρο της τελευταίας διετίας.

Με την παράγραφο 13 «θεσπίζεται ανώτατο όριο σύνταξης», ενώ και στις περιπτώσεις που η κυβέρνηση επιχειρεί να φορέσει το «κοινωνικό της» κοστούμι και εκεί περισσεύει η μιζέρια και η επικοινωνιακή σκοπιμότητα. Ετσι για εργαζόμενους που δεν έχουν συμπληρώσει τα 4.500 ένσημα και είναι 65 χρόνων, με 3.500 ημέρες εργασίας δικαιούνται σύνταξη, αλλά η σύνταξη που θα πάρουν δεν μπορεί να ξεπερνά τα 2/3 του εκάστοτε καταβαλλόμενου κατώτατου ορίου σύνταξης και αυτό το «δικαίωμα» υπάρχει μόνο μέχρι το 2007..! Με ψίχουλα που δεν ξεπερνούν τις 85.000 δραχμές για ανθρώπους που δούλεψαν, αλλά ήταν τα θύματα της εισφοροδιαφυγής των εργοδοτών και της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας προσπαθεί η κυβέρνηση να φτιασιδώσει το τερατούργημα. Και βέβαια οι εργαζόμενοι δε θα πάψουν να απαιτούν «καμία σύνταξη κάτω από τα κατώτερα όρια» και κατοχύρωση δικαιώματος με 4.050 ένσημα και όχι 4.500 που επέβαλε η ΝΔ και διατηρεί σε ισχύ το ΠΑΣΟΚ.