Ενώ όλοι έχουν στραμμένο το ενδιαφέρον τους - και όχι άδικα - στα νέα αντιασφαλιστικά σχέδια που επεξεργάζεται η κυβέρνηση, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήδη σε εφαρμογή βρίσκονται μια σειρά νόμοι και διατάξεις, τις οποίες οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι πληρώνουν ακριβά. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο δεύτερο κύμα της αντιασφαλιστικής επίθεσης. Το πρώτο κύμα εκδηλώθηκε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας με τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ και συνεχίστηκε από το ΠΑΣΟΚ. Τα αποτελέσματα αυτής της ανατροπής βιώνουν χρόνο με το χρόνο και πιο έντονα εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, αφού πολλές από τις διατάξεις είχαν σταδιακή εφαρμογή. Αφορούσαν το σύνολο της κοινωνικής ασφάλισης και κυρίως τα όρια ηλικίας, το ύψος των συντάξεων, τις εισφορές των ασφαλισμένων, τις παροχές, τη δομή των ταμείων. Με δυο λόγια, στην αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, μέσα απ' αυτούς τους νόμους το κεφάλαιο βγήκε πιο ωφελημένο, ενίσχυσε τις θέσεις του.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι και τότε οι ανατροπές αυτές επιβλήθηκαν με πρόσχημα τη «βιωσιμότητα» των ταμείων, τη «σωτηρία» του συστήματος. Αλλά οι ομοιότητες δε σταματούν εδώ. Η δεύτερη φάση της επίθεσης οικοδομείται πάνω στις βάσεις που έθεσαν αυτά τα νομοθετήματα. Κινείται στην ίδια κατεύθυνση και έχει τους ίδιους στόχους με την προηγούμενη. Το χτύπημα όσων δικαιωμάτων είναι σε ισχύ και την παραπέρα ενίσχυση του κεφαλαίου.

Εργαζόμενοι και συνταξιούχοι πληρώνουν - σήμερα - ακριβά αυτές τις ανατροπές. Πέραν των γενικών αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων που προβλέπουν την αύξηση των ορίων ηλικίας στα 65 χρόνια για άντρες και γυναίκες, για όσους άρχισαν να εργάζονται μετά την 1/1/1993, τη μείωση των συντάξεων με τον υπολογισμό του συντάξιμου μισθού στο 60% των αποδοχών της τελευταίας πενταετίας, την αύξηση των εισφορών, την επιβολή νέας εισφοράς 1-5% σε βάρος των συντάξεων (διπλή φορολογία), τον περιορισμό της σύνταξης κατά το μισό, λόγω θανάτου, τη μείωση των συντάξεων των δημοσίων και του επικουρικού τους, από την αρχή του χρόνου επιβάλλονται χειρότεροι όροι σε ορισμένες κατηγορίες συνταξιούχων, ως απόρροια των παραπάνω νόμων.

Ειδικότερα από 1/1/2002 καταργείται ο συνυπολογισμός στις συντάξιμες αποδοχές των δώρων των εορτών. Για όσους υποβάλλουν αίτηση συνταξιοδότησης μετά την 1η Ιανουαρίου, στις συντάξεις τους δε θα περιλαμβάνεται ποσό που αντιστοιχεί σε δώρα εορτών. Το μέτρο αυτό εφαρμόζεται σταδιακά από την 1/1/1993, σε εφαρμογή του νόμου 2084/92 και προέβλεπε τη μείωση κατά 10% κάθε χρόνο του ποσού των δώρων που συνυπολογιζόταν στις συντάξιμες αποδοχές. Ετσι το 1993 στη σύνταξη υπολογίστηκε το 90% των δώρων, το 2001 μόνο το 10% και φέτος καθόλου. Το μέτρο αυτό αφορά εκατομμύρια συνταξιούχους του ΙΚΑ, αλλά και όλους τους ασφαλισμένους που τα ταμεία τους συνυπολόγιζαν στη σύνταξη τα δώρα των εορτών. Με την ολοκληρωτική εφαρμογή του νόμου οι εργαζόμενοι που βγαίνουν στη σύνταξη το 2002, θα έχουν απώλειες 14% σε σύγκριση με τις συντάξεις αυτών που συνταξιοδοτήθηκαν στις 31/12/1992. Ιδού λοιπόν η ισονομία, η ισορροπία και ο «ορθολογισμός» του συστήματος που επιδιώκει η κυβέρνηση, αλλά και ορισμένοι στην ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ.

Αυξάνεται επίσης κατά ένα εξάμηνο το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για ένα μεγάλο τμήμα εργαζομένων που συμπληρώνουν δικαίωμα συνταξιοδότησης μέσα στο 2002. Η επιβάρυνση αυτή αφορά τους εργαζόμενους στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ, τους ασφαλισμένους στο ΤΣΑ, στο Ταμείο Εμπόρων, στο ΤΣΠΕΑΘ, στο ΤΣΜΕΔΕ κ.λ.π.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι κυβέρνηση και ΝΔ θεωρούν δεδομένες αυτές τις ανατροπές, ενώ η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ υιοθετεί την άποψη του «ο γέγονε γέγονε». Να, γιατί οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, ανάμεσα στους στόχους πάλης για την κοινωνική ασφάλιση, αδιαπραγμάτευτα προβάλλουν την κατάργηση αυτών των νόμων.