Πώς να μη στενοχωρηθείς, αν δεν καταφέρεις να περιγράψεις, όσο το δυνατόν πιο «μεστά», αλλά και πιο «ευαίσθητα», τον αγώνα ανθρώπων, από τους οποίους κάποιοι «έχουν κλέψει τη χαρά και το γέλιο», δεν καταφέρνουν, όμως, να κλέψουν την αξιοπρέπεια και την εγκαρδιότητα; Εκεί τα δάκρυα αρνούνται να κυλήσουν μπροστά στις κάμερες, για να εντυπωσιάσουν τους ευσυγκίνητους τηλεθεατές, αλλά δεν καταφέρνουν να κρυφτούν και ξεγλιστρούν στα «χαρακωμένα» μάγουλα, στο άκουσμα της απόφασης: «Συνάδελφοι, συνεχίζουμε...». Εκεί που η πάλη είναι για την επιβίωση κι η μάχη για να κρατήσουν τη γη τους και να παραμείνουν στα χωριά, δε χωράνε συγκινήσεις για τίποτα άλλο, παρά για τον αγώνα. Εξάλλου, οι «ατίθασοι του κάμπου» έχουν στείλει το «κακό» μαντάτο στην κυβέρνηση, εδώ και καιρό: «Θα μείνουμε στα χωριά και τα χωράφια μας, είτε το θέλετε, είτε όχι».

Δευτέρα 28 Γενάρη. Η έναρξη της νέας πανελλαδικής κινητοποίησης των ξωμάχων. Να 'μαι κι εγώ στη Θεσσαλία. Στην «καρδιά» της μαχόμενης αγροτιάς. Πρώτη μέρα στα μπλόκα και η εικόνα για όσους περίμεναν να βρεθούν μπροστά σε «εμπόλεμη κατάσταση», αντιμετωπίζοντας «Ταλιμπάν» αγρότες - ίσως δεν είναι τυχαίο ότι τηλεοπτικά κανάλια έστειλαν εδώ κάποιους από τους δημοσιογράφους που είχαν καλύψει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν - μάλλον είναι απογοητευτική. Τούτοι εδώ «είναι σαν όλους τους ανθρώπους», φαίνονται, όμως, ότι είναι αγωνιστές του δίκιου.

Εκατοντάδες τρακτέρ έχουν παραταχθεί στην κοιλάδα των Τεμπών - «κοιλάδα των αγροτών», την έχει μετονομάσει ένας ξωμάχος - και ακόμη περισσότερα βρίσκονται μπλοκαρισμένα στα εκκοκιστήρια βάμβακος. Μένουν εκεί, γιατί οι παραγωγοί πρέπει να παραδώσουν το βαμβάκι τους μέσα σ' ένα 48ωρο. Ετσι είχε διατάξει το «κουβέρνο», για να μην πάνε πολλοί αγρότες στα Τέμπη και ν' αποτύχει έτσι η αγροτική κινητοποίηση. Ενα κυβερνητικό τέχνασμα, που, τελικά, αποδείχτηκε μπούμερανγκ για τους εμπνευστές του, αφού μπορεί να κατάφερε τις πρώτες μέρες να «εγκλωβίσει» εκατοντάδες αγρότες στα εκκοκκιστήρια, το τελικό του, όμως, αποτέλεσμα ήταν να εξαγριώσει τους τρομοκρατημένους και να πείσει τους «ναι μεν, αλλά», μόλις τελειώσουν την παράδοση, να πάνε κι αυτοί στο μπλόκο.

Μέρα με τη μέρα, το θεσσαλικό μπλόκο δυναμώνει. Τρακτέρ απ' όλα τα χωριά παίρνουν το δρόμο για τα Τέμπη. Στο τέλος της πρώτης βδομάδας, το μπλόκο έχει ενισχυθεί κατά πολύ και ο αριθμός των τρακτέρ που βρίσκεται εκεί, έχει σχεδόν υπερτριπλασιαστεί. Η μέρα περνάει με κουβέντα, λαϊκές συνελεύσεις κι ολιγόωρους αποκλεισμούς δρόμων. Τις νύχτες το κρύο είναι τσουχτερό, οι φωτιές ανάβουν, οι βάρδιες περιφρουρούν το χώρο. Μέρα με τη μέρα απλώνεται και το κύμα συμπαράστασης. Φορείς και σωματεία απ' όλη την Ελλάδα στέλνουν μηνύματα αλληλεγγύης και εκατοντάδες εργάτες, μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές φτάνουν στο μπλόκο για να δηλώσουν επιτόπου τη συστράτευσή τους στον αγώνα των ξωμάχων.

Στα αγροτοχώρια, οι καρδιές όσων μένουν πίσω βρίσκονται στα μπλόκα, κοντά στους συζύγους, στους πατεράδες, στους γιους, στους συγχωριανούς, κοντά «σ' αυτούς, που, αν δεν έχουν, δε θα 'χουμε κι εμείς».

Η ζωή στα μπλόκα συνεχίζεται. Οι κινητοποιήσεις των αγροτών «καλά κρατούν», το ίδιο και η κυβερνητική κοροϊδία. Σαββατόβραδο και ο Κ. Λαλιώτης, σε μια επίδειξη θράσους, επισκέπτεται τα Τέμπη, τάχα για να συζητήσει με τους αγρότες. Δε στέκεται, όμως, ικανός να τους πείσει για το «παράλογο» του αγώνα τους και φεύγει, όπως ήρθε: Βιαστικά κι ενώ οι οργισμένες φωνές των αγροτών δονούν την ατμόσφαιρα: «Οχι άλλα ψέματα».

Λίγες μέρες μετά, μια άλλη μάχη δίνεται στην Αθήνα. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της ηγεσίας του υπουργείου Γεωργίας και πολυμελούς αντιπροσωπείας αγροτικών στελεχών από όλη τη χώρα αποβαίνουν άκαρπες. Ταυτόχρονα, οι κυβερνητικοί μηχανισμοί εντείνουν τα κόλπα, με στόχο την παραπλάνηση της κοινής γνώμης και με σκοπό τη δημιουργία αντιπαλότητας και διχασμού στους κόλπους του αγροτοσυνδικαλιστικού κινήματος. Ομως, η διγλωσσία του υπουργείου καθιστά αδύνατο το κουκούλωμα της άρνησής του να ικανοποιήσει τα αιτήματα των αγροτών.

Μια μέρα μετά, εκπρόσωποι των αγροτών απ' όλη τη χώρα συνεδριάζουν στη Θεσσαλονίκη και αποφασίζουν ομόφωνα την κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους. Απόφαση, που δέχονται με χαρά όσοι είχαν μείνει πίσω στα μπλόκα και την περίμεναν με αγωνία. «Τι θα έλεγα στα παιδιά μου, αν γυρνούσα πίσω στο χωριό με άδεια χέρια; Θα ντρεπόμουν», λέει ένας από τους φρουρούς στο μπλόκο των Τεμπών. Κι ένας άλλος επισημαίνει ότι θα πρέπει να γίνουν προσεκτικοί χειρισμοί, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο «κοινωνικός αυτοματισμός» και το «διαίρει και βασίλευε», που θα εφαρμόσει για την αντιμετώπιση κι αυτού του αγροτικού ξεσηκωμού η κυβέρνηση: «Συνάδελφοι, μια σπίθα μπορεί να φουντώσει τον αγώνα, όμως μπορεί και να τον τινάξει στον αέρα...».

Ο αγώνας, έτσι κι αλλιώς, συνεχίζεται. Τα μπλόκα της αγροτιάς θα παραμένουν για πάντα, εκεί όπου «χτυπάει» πιο γρήγορα και πιο ελπιδοφόρα η «καρδιά» της Ελλάδας της εργασίας, της φτώχειας και της αξιοπρέπειας...