Καθώς, μετά τη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης, το κομμουνιστικό κίνημα αναπτυσσόταν ραγδαία στις ΗΠΑ και στις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες, η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό έβαλαν μπροστά το μηχανισμό για τη συκοφάντηση των κομμουνιστικών κομμάτων, με στόχο τη μείωση της πολιτικής και εκλογικής τους επιρροής. Η σημερινή συνέχεια του αφιερώματος, με το γενικό τίτλο «Στα εργαστήρια κατασκευής πολέμων», αφορά σε μια από τις πιο χτυπητές επιχειρήσεις τέτοιου χαρακτήρα, στη Βρετανία. Χαρακτηριστική σ' αυτή την περίπτωση είναι η προσπάθεια των βρετανικών υπηρεσιών να εμπλέξουν την ηγεσία της 3ης Διεθνούς, με στόχο να δικαιολογηθεί και η αντισοβιετική εκστρατεία.
Οι Συντηρητικοί θέλουν με όλα τα μέσα την κυβέρνηση. Οι μυστικές υπηρεσίες στο ρόλο του πλαστογράφου. Η σοβιετική κυβέρνηση και η ηγεσία της Κομιντέρν αποκαλύπτουν την απάτη. Ομολογίες των πρωταγωνιστών
Το γράμμα δεν υπάρχει στο πρωτότυπο, υπάρχει μόνο σε αντίγραφο. Οι μυστήριοι διακινητές του γράμματος το πλασάρουν πρώτα στην εφημερίδα «Ντέιλι Μέιλ», η οποία υποστηρίζει τους Συντηρητικούς. Ετσι, το στρατόπεδο των Τόρις αποκτά την εκλογική του ατραξιόν.
Η σοβιετική κυβέρνηση και ο Ζινόβιεφ, με δήλωσή τους προς τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, την αμέσως επόμενη μέρα, δηλώνουν: Το γράμμα είναι πλαστό, πρόκειται για μια αδιάντροπη προσπάθεια να εμποδιστεί η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων ανάμεσα στις δυο χώρες.
Τους Συντηρητικούς λίγο τους ενδιαφέρουν αυτά. Χρησιμοποιούν το βρώμικο κατασκεύασμα, για να συγκεντρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερες ψήφους. Το Εργατικό Κόμμα παθαίνει βαριά ήττα. Παραιτείται απ' την κυβέρνηση. Επειτα από τις εκλογές, γεννιούνται και στην Αγγλία όλο και μεγαλύτερες αμφιβολίες για τη γνησιότητα του γράμματος. Μια επιτροπή, στην οποία η κυβέρνηση ανέθεσε να εξετάσει την προέλευση του «ντοκουμέντου», δήλωσε στις 4 του Νοέμβρη δημόσια ότι «ούτε η κυβέρνηση, ούτε κάποια άλλη κυβερνητική υπηρεσία της Αγγλίας είδε ποτέ το πρωτότυπο του ντοκουμέντου».
Μια βρετανική συνδικαλιστική αντιπροσωπεία ταξιδεύει στη Μόσχα για να εξετάσει την υπόθεση και στις 10 του Δεκέμβρη τηλεγραφεί στο Λονδίνο: Επειτα από «προσεκτική και αυστηρή εξέταση», προέκυψε ότι «ούτε από σοβιετική, ούτε από άλλη υπηρεσία της Μόσχας έχει σταλεί ντοκουμέντο με την υπογραφή Ζινόβιεφ, που να μοιάζει στο περιεχόμενο, έστω και στο ελάχιστο, με το δήθεν «γράμμα».
Η Σοβιετική Ενωση υπόσχεται να εξασφαλίσει στο εικονικό αυτό πρόσωπο, αν υπάρχει, ανεμπόδιστη αναχώρηση από τη χώρα. Ο καινούριος, όμως, συντηρητικός πρωθυπουργός, Τσάμπερλεν, για «λόγους ασφάλειας», δε δέχεται αυτήν την προσφορά.
Ο Βρετανός υπουργός των Εσωτερικών διατυπώνει στις 11 του Δεκέμβρη στη Βουλή το καταπληκτικό «λογικό συμπέρασμα»: Το σημαντικό στο ντοκουμέντο δεν είναι αν αυτό είναι γνήσιο ή πλαστό, αλλά στο ότι σκιτσάρει ακριβώς τους σκοπούς του μπολσεβίκικου κόμματος. Ομως, στη συνέχεια, ο ίδιος υποχρεώνεται να ομολογήσει: «Αν το γράμμα Ζινόβιεφ δημοσιευόταν στην "Ντέιλι Μέιλ" σαν μια συνηθισμένη αφήγηση, δεν πιστεύω ότι θα του δινόταν μεγάλη προσοχή». Αλλά για μια εκλογική επιτυχία των Συντηρητικών, χρειαζόταν ακριβώς «μεγάλη προσοχή». Και συνεχίζει ο υπουργός των Εσωτερικών: «Η χώρα έχει την ελευθερία να πιστεύει ό,τι της αρέσει, και πιστεύω ότι η χώρα πιστεύει αυτό που πιστεύω εγώ»... Μια καταπληκτική λογική!
Ο πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν στις 15 του Δεκέμβρη 1924, μετά από τις βασανιστικές ερωτήσεις των βουλευτών της αντιπολίτευσης στη Βουλή, λέει κάτι που πλησιάζει την αλήθεια: «Μερικοί πιστεύουν ότι το υπουργείο Εξωτερικών έχει εξαπατηθεί με μια πλαστογραφία, από τις πολλές που κατασκευάζονται στα διάφορα μέρη της Γης. Το υπουργείο Εξωτερικών και η μυστική υπηρεσία γνωρίζουν τον τρόπο της κατασκευής τέτοιων στοιχείων, ίσως καλύτερα απ' ό,τι οι αξιότιμοι βουλευτές... Οταν κάποιος φανερώνει μυστικά της μυστικής υπηρεσίας, τότε η ύπαρξή του δεν έχει κανένα νόημα. Γι' αυτό, πρέπει να είμαι προσεχτικός στις ανακοινώσεις μου».
Το Ράιχσταγκ στις φλόγες της ναζιστικής σκευωρίας. Ποιοι και πώς σχεδίασαν τον εμπρησμό. Στόχος το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Ο Γκέρινγκ σκηνοθετεί και καθοδηγεί. Η αποκάλυψη του προβοκάτορα. Η δίκη της Λιψίας.