«Η επιχείρηση Προστατευτικό Τείχος ήταν επιβεβλημένη και επιτυχημένη και μια ρεαλιστική λύση στο πρόβλημα της τρομοκρατίας θα ήταν η ολική ανακατάληψη της Δυτικής Οχθης». Αυτό υποστήριζε ανοιχτά, σε συνέντευξή του στην «Liberation», ο Μαρκ Χέλερ, ειδικός αναλυτής του Κέντρου Στρατηγικών Ερευνών του Τελ Αβίβ, παραδεχόμενος ότι «οι πολιτικοί ενδοιασμοί που υπήρχαν πριν από λίγο καιρό δεν είναι πλέον τόσο έντονοι και το ενδεχόμενο εξετάζεται σοβαρά από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία».

Αν οι δηλώσεις Χέλερ αποτελούν έκπληξη για ορισμένους, που πιθανώς να πείστηκαν, κάποια στιγμή, ότι η δύσκολη περίοδος των μεγάλων στρατιωτικών επιχειρήσεων στα παλαιστινιακά εδάφη έλαβε τέλος, ουσιαστικά είναι η λογική συνέχεια της τακτικής που ακολουθεί η ισραηλινή ηγεσία εδώ και μήνες. Η πραγματικότητα είναι ότι το «Προστατευτικό Τείχος» δεν έληξε ποτέ. Ο ισραηλινός στρατός μπορεί να κατάφερε να απομακρύνει τις κάμερες από τις παλαιστινιακές πόλεις, όμως, ο ίδιος ουδέποτε τις εγκατέλειψε.

Μόλις τις τελευταίες 10 μέρες, πραγματοποιήθηκαν περισσότερες από 22 εισβολές, από τανκς με την υποστήριξη ελικοπτέρων, στις πόλεις και στα χωριά Ταμούν, Τουλκαρέμ, Ράφα, Καλκίλια, Μπέιτ Χανούν, Μπέιτ Ουμάρ, Χαλχούλ, Χεβρώνα, Τζενίν, Ραμάλα, Ελ Μπιρέχ, Μπεϊτούνια, Νάμπλους, Βηθλεέμ και στα προσφυγικά στρατόπεδα Ντεχάισε, Ασκάρ και Μπαλάτα. Στη Νάμπλους παρέμεινε επί 6 μέρες, στο Ασκάρ έγιναν 400 συλλήψεις και στο Μπαλάτα οι συλληφθέντες ξεπερνούν τους 1.500. Ανθρωποι συνεχίζουν να πεθαίνουν αβοήθητοι στα 600 σημεία ελέγχου της Δυτικής Οχθης, παιδιά να λιμοκτονούν, φάρμακα να μην υπάρχουν, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια να ποδοπατείται.

Μπορεί τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία να εστίασαν στη νέα ολιγόωρη περικύκλωση του αρχηγείου του Αραφάτ, όπου ανατινάχτηκαν και 3 κτίρια, όμως απαρατήρητα πέρασαν τα νέα μέτρα μετακινήσεων που εφαρμόζονται σε όλη τη Δυτική Οχθη, όπως και η επέκταση των εποικισμών. Στην ανατολική Ιερουσαλήμ κατεδαφίστηκαν επιπλέον παλαιστινιακά σπίτια. Η ισραηλινή ηγεσία έδωσε άδεια «επέκτασης» σε υπάρχοντες εποικισμούς και, τέλος, ο ισραηλινός στρατός υποχρέωσε τους Παλαιστινίους της Δυτικής Οχθης να προμηθεύονται, από αυτόν, μηνιαίες κάρτες μετακινήσεων, που θα τους εξασφαλίζουν την είσοδο και έξοδο από τις πόλεις τους. Το μέτρο, που αφορά και τις εμπορικές συναλλαγές, ουσιαστικά καταργεί τις ζώνες Α, Β, C, το τελευταίο απομεινάρι του Οσλο.

Την ίδια στιγμή, ο Αριέλ Σαρόν σπεύδει στην Ουάσιγκτον, προκειμένου, όπως υποστήριζαν Ισραηλινοί αξιωματούχοι, να αποτρέψει το Λευκό Οίκο να υιοθετήσει κάποιο χρονοδιάγραμμα, που θα μπορούσε να τον υποχρεώσει κάποια στιγμή να προβεί σε εδαφικές υποχωρήσεις. Ο αραβικός κόσμος δηλώνει συσπειρωμένος πίσω από την πρόταση του Αιγύπτιου Προέδρου, που αποτελεί, ουσιαστικά, μια πιο λεπτομερή παρουσίαση της σαουδαραβικής πρότασης και αναφέρεται σε ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους και διαπραγματεύσεις για τους τρόπους επίτευξης μιας οριστικής ισραηλινής αποχώρησης από τα εδάφη που καταλήφθηκαν το 1967.

Επισήμως, οι Αραβες αντιδρούν στην επιμονή της ισραηλινής ηγεσίας για περιθωριοποίηση του Γιάσερ Αραφάτ, την οποία, όμως, φαίνεται να συμμερίζεται η Ουάσιγκτον, που δεν παύει να εκφράζει την απογοήτευσή της για το πρόσωπό του, υιοθετώντας το, εντελώς, παράλογο επιχείρημα ότι οι παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας, που ο ισραηλινός στρατός έχει αποδεκατίσει και περιορίσει εντός των πόλεων, δεν καταστέλλουν τους καμικάζι. Η επίσκεψη του διευθυντή της CIA στην περιοχή, με στόχο την αναδιάρθρωση αυτών των δυνάμεων, δε σκιάστηκε μόνον από τη βομβιστική επίθεση στο Μεγκίντο, αλλά και από την αναστάτωση που προκλήθηκε από τη διαρροή της πληροφορίας ότι η Ουάσιγκτον προετοιμάζει μια διάδοχη, στον Αραφάτ, ηγεσία, προωθώντας τους επικεφαλής Ασφαλείας σε Γάζα και Δυτική Οχθη, Μοχάμαντ Ντάχλαν και Τζιμπρίλ Ραγιούμπ.

Το «χαρτί» της CIA, όμως, φάνηκε να «καίγεται», όπως, άλλωστε, προειδοποιούσαν οι φιλο-αμερικανικές αραβικές ηγεσίες, καθώς η οποιαδήποτε τέτοιου είδους αλλαγή, στην παρούσα φάση, θα θεωρηθεί ανοιχτή επέμβαση στις ενδο-παλαιστινιακές υποθέσεις και θα προκαλέσει λαϊκή έκρηξη. Μέχρις ότου, λοιπόν, λάβει μια πιο συγκεκριμένη μορφή η «ανταλλαγή απόψεων» που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουάσιγκτον, ο χρόνος είναι αρκετός για την ισραηλινή ηγεσία, επεκτείνοντας εποικισμούς, επιβάλλοντας αποκλεισμούς και στήνοντας διαχωριστικούς φράκτες, να δημιουργεί νέα δεδομένα στο μαρτυρικό παλαιστινιακό έδαφος, τακτική, που μέχρι σήμερα έχει ακολουθήσει με επιτυχία.