Ακόμη κι αν τα κίνητρα είναι αγαθά, το αποτέλεσμα δεν είναι αθώο...
...Κατά συνέπεια, απειλείται να τιναχτεί στον αέρα ό,τι έχει επιτευχθεί ως τώρα. Διότι εδώ δεν παίζεται το πολιτικό κλίμα, ούτε οι επόμενες εκλογές. Παίζεται η δημοκρατία μας».
Οπως βλέπετε, μπορεί - σύμφωνα με τις αρχές - να έχει αφοπλιστεί η «17Ν». Μπορεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να την «απομυθοποιεί» και να την κατατάσσει στην κατηγορία του κοινού ποινικού εγκλήματος, αλλά - για τον Γ. Πρετεντέρη, και όχι μόνον αυτόν... - αποτελεί το καλύτερο επιχείρημα, για την επιβολή και άλλων περιορισμών των δημοκρατικών ελευθεριών. Στο όνομα της δημοκρατίας, βέβαια...
Αποκαλυπτικά και ενδιαφέροντα είναι τα στοιχεία της πανελλαδικής έρευνας της ICAP, που δόθηκαν προχτές στη δημοσιότητα. Από τα διάφορα ποσοστά, σημειώνουμε εκείνα, που φανερώνουν τη σχέση των πολιτών με το χρηματιστήριο. Το 1999 το 16% των νοικοκυριών δήλωνε ότι είχε τοποθετήσει χρήματα σε μετοχές και άλλα «χαρτιά» του χρηματιστηρίου. Το 2001 το ποσοστό αυτό πέφτει στο 12,8% και το 2001 στο 6,2%. Μάλιστα, φέτος μόνο το 0,5% των ερωτηθέντων απάντησε ότι προτίθεται να συμμετάσχει για πρώτη φορά στο «τζόγο» της Σοφοκλέους.
Επιλέξαμε την ειδική αναφορά στα ποσοστά αυτά, όχι μόνον ή κυρίως, επειδή αποτελούν μια δικαίωση του «Ριζοσπάστη», που μόνιμα και συστηματικά αποκάλυπτε και αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα του χρηματιστηρίου, ως μοχλού απομύζησης των λαϊκών αποταμιεύσεων από το μεγάλο κεφάλαιο. Αλλά γιατί, αργά ή γρήγορα και με τον ένα ή άλλο τρόπο, οι «έχοντες και κατέχοντες» θα ξαναφέρουν τις δήθεν «καλές μέρες» στο «ναό του χρηματιστηριακού τζόγου». Θα ξαναδημιουργήσουν συνθήκες «άνοιξης» και θα επιχειρήσουν και πάλι να εγκλωβίσουν και να λεηλατήσουν, τόσο τις αποταμιεύσεις των εργαζομένων, όσο και τις συνειδήσεις τους. Ας θυμηθούμε όλοι, λοιπόν, εκείνη τη στιγμή, ότι το έργο αυτό μας το έχουν ξαναδείξει τα χρόνια 1998 - 2000. Και το ιδιαίτερα τσουχτερό εισιτήριο δεν το πληρώσαμε στην αρχή, αλλά στο τέλος...
Ο έλεγχος της εξουσίας και η κριτική των κρατούντων αποτελεί πρώτιστη υποχρέωση κάθε δημοσιογράφου. Ακόμα κι όταν αυτό γίνεται με σκληρό τρόπο, ίσως πολλές φορές και «τραβηγμένο». Το περίεργο ξεκινά όταν ο ελεγχόμενος (κάποιος διευθυντής οργανισμού για παράδειγμα) προσπαθεί να «φιμώσει» ή να λογοκρίνει έμμεσα το δημοσιογράφο. Τι εννοούμε με τα παραπάνω; Κάποιοι συνάδελφοι που καλύπτουν το ρεπορτάζ της «Αθήνα 2004» έχουν διαπιστώσει ότι στέλεχος της Οργανωτικής Επιτροπής, αρμόδιος για τα θέματα Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, έχει παρέμβει... αναλόγως σε διευθυντές ορισμένων Μέσων, ζητώντας την... ανάκληση στην τάξη των ατακτούντων. Μάλιστα, έχει φτάσει στο σημείο - όπως λένε οι πληροφορίες - να προτείνει ακόμα και τους αντικαταστάτες τους! Κάτι που - αν έχει γίνει έτσι - απαιτεί και την άμεση και αποφασιστική παρέμβαση της ΕΣΗΕΑ.
Μπορεί να μην αρέσει στο συγκεκριμένο κύριο και την ηγεσία της «Αθήνα 2004» ο τρόπος με τον οποίο ορισμένοι από τους συναδέλφους χειρίζονται το συγκεκριμένο ρεπορτάζ, αλλά τι να κάνουμε; Υπάρχουν και κάποιοι που δεν παίρνουν τα χαρτάκια με τις ερωτήσεις που μοιράζει και προσπαθούν να κάνουν τη δουλιά τους, όσο περισσότερο γίνεται, σύμφωνα με τους δημοσιογραφικούς κανόνες και τη συνείδησή τους.
Ολα αυτά
τα σκύβαλα,
αυτοί
οι τρομοκράτες,
έτσι από μόνοι
δρούσανε,
έτσι, με δίχως
πλάτες;
δεν είχαν τάχα
πάτρωνες
και ποιοι
είναι ετούτοι;
(Σιγά να μην
το μάθουμε,
αυτό βρομάει
μπαρούτι)!
***
Ολοι αυτοί
οι άθλιοι
που ασύλληπτοι
είναι χρόνια,
έτσι από μόνοι
δρούσανε
δεν ήταν άλλων
πιόνια;
ποια κέντρα
τους κινούσανε
ποιοι είναι πίσω,
επάνω;
(Για κοίτα
ερωτήματα
ο αφελής
που κάνω)!