ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τα αφιερώματα για την 11η Σεπτέμβρη...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πάμπολλα είναι τις μέρες αυτές, στα εγχώρια έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα αφιερώματα για τον ένα χρόνο από το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον. Σε άλλα κυριαρχεί μια προσπάθεια αναβίωσης των συγκλονιστικών και δραματικών γεγονότων της 11ης Σεπτέμβρη 2001. Και, συνήθως, πίσω από την επιζητούμενη συναισθηματική φόρτιση, κρύβεται μια προσπάθεια χρέωσης στο τρομοκρατικό αυτό χτύπημα όλων όσων επακολούθησαν και η ανάδειξη της λεγόμενης διεθνούς τρομοκρατίας στο υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα σήμερα του πλανήτη και εχθρό της ανθρωπότητας. Τα περισσότερα, πάντως, αντιμετωπίζουν τη θλιβερή επέτειο με διαφορετική κάπως οπτική. Ταλαντεύονται ανάμεσα στις πολεμόχαρες, «αντιτρομοκρατικές» κραυγές, που σκορπίζουν απλόχερα η ηγεσία των ΗΠΑ και τα ανά τον κόσμο «οργανέτα» τους και τις επιφυλάξεις, αμφιβολίες και ενστάσεις, που εκφράζουν οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και μια σειρά άλλοι παράγοντες.

Ετσι ή αλλιώς, όμως, το πραγματικό και κρίσιμο ερώτημα παραμένει, στον ένα ή άλλο βαθμό, στο σκοτάδι: Από ποιον κινδυνεύει σήμερα η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια; Από τον όποιον, πρώην ή νυν μισθοφόρο της ΣΙΑ, τύπου Μπιν Λάντεν ή από τις πολεμόχαρες πολιτικές των ΗΠΑ και των άλλων μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, τους μεταξύ τους, συνεχώς εντεινόμενους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις;

... τα κρίσιμα ερωτήματα...

Και δεν είναι μόνο το ερώτημα αυτό, που θέλουν σώνει και καλά να μπει στο περιθώριο. Υπάρχουν κι άλλα, εξίσου κρίσιμα και σοβαρά. Ποιοι είναι οι πραγματικοί διεθνείς τρομοκράτες και ο υπ' αριθμόν ένα σήμερα εχθρός των λαών; Ο όποιος, έστω φανατικός, που βάζει τις όποιες μικρές ή μεγάλες βόμβες ή όσοι επιβάλλουν και εφαρμόζουν, με τη δύναμη της ισχύος τους και συνήθως με ωμή βία, την πολιτική της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, καταδικάζοντας δισεκατομμύρια ανθρώπους στην απόλυτη φτώχεια, την πείνα και την εξαθλίωση, προκαλώντας αμέτρητους θανάτους κάθε χρόνο και τη συνεχή χειροτέρευση των κάθε λογής, σοβαρότατων κοινωνικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων του σύγχρονου κόσμου;

Και πέρα απ' αυτό, δεν είναι αρκούντως αποκαλυπτική η σχέση τους; Δεν είναι ολοφάνερο, ότι η απάνθρωπη ιμπεριαλιστική πολιτική αποτελεί βασική πηγή τροφοδότησης και αναπαραγωγής των κάθε λογής θρησκευτικών, εθνικιστικών και όποιων άλλων φανατισμών, τη δράση των οποίων χρησιμοποιεί εκ των υστέρων, ως πρόσχημα και επιχείρημα; Για να μην αναφερθούμε και στην εκ μέρους του ιμπεριαλισμού οργάνωση και αξιοποίηση σειράς τρομοκρατικών οργανώσεων, σε όλο τον κόσμο...

... και η περιθωριοποίησή τους

Δεν μπαίνουν, βέβαια, τυχαία στο περιθώριο τα προαναφερόμενα και άλλα παρόμοια κρίσιμα ερωτήματα. Η ανάδειξή τους οδηγεί στην ευθεία αμφισβήτηση των σημερινών κυρίαρχων λογικών και πολιτικών. Αμφισβητεί ευθέως την πολύμορφη «τρομο-φιλολογία» και ουσιαστικά αποκαλύπτει, ότι το πραγματικό περιεχόμενο που δίνουν στη «διεθνή τρομοκρατία» οι ιμπεριαλιστές είναι οι ίδιοι οι λαοί, ιδιαίτερα τα αντιιμπεριαλιστικά μαζικά κινήματα και οργανώσεις. Η ανάδειξη των ερωτημάτων αυτών ισοδυναμεί με το ξεκάθαρο και αποφασιστικό ξεσκέπασμα και αντιπάλεμα των σύγχρονων πολιτικών επιβολής της «νέας τάξης», είτε αυτές θέλουν μονόπλευρη από τις ΗΠΑ πολεμική επιδρομή στο Ιράκ, είτε κατόπιν της απόφασης-«φύλλου συκής» του ΟΗΕ. Είτε φοράνε τις «ειρηνιστικές» και «ανθρωπιστικές» προβιές τους, είτε όχι.

Σε τελευταία ανάλυση, η ανάδειξη των ερωτημάτων αυτών συμβάλλει ουσιαστικά στη συνειδητοποίηση των ταξικών και πολιτικών συμφερόντων των εργαζομένων, στη συσπείρωση και στη μαχητικοποίηση του λαού. Γεγονός, το οποίο εξηγεί και την περιθωριοποίησή τους, απ' όλους όσοι επιθυμούν τη διατήρηση του σημερινού ιμπεριαλιστικού στάτους, είτε το θέλουν με λιγότερο ή περισσότερο «ανθρώπινο» πρόσωπο.

«Εξπρές Σαμίνα»

Το πλοίο ήτανε σαπάκι,

μα είχε πάρει το «οκέι»

να κουβαλάει τον κοσμάκη

ως «αξιόπλοο» να πλέει

και εταξίδευε «έξτρα πρίμα»

αυτή η κάσα μες στο κύμα.

Κι ογδόντα

έπνιξε ένα βράδυ,

τάφος της θάλασσας ο πάτος,

μα οι δικαστές

έβγαλαν λάδι,

τους πλοιοκτήτες

και το κράτος,

έφταιξαν, είπανε, οι ναύτες

κι όχι οι μεγάλοι νεκροθάφτες.

Ογδόντα οι θάνατοι,

οι φόνοι

κι αθώοι, λέει,

οι δολοφόνοι,

κράτος, κεφάλαιο σκοτώνουν

δίχως ποτέ τους

να πληρώνουν!

Ο οίστρος

Να τσακίσουμε το χέρι του φονιά

Τρεις νεκροί εργάτες στις εγκαταστάσεις της «Μότορ Οϊλ». Ενας νεκρός οικοδόμος σε οικοδομή στα Καμίνια. Ενας νεκρός οικοδόμος στη Σαλαμίνα. Ενας νεκρός χειριστής γερανού στον Κορυδαλλό. Εκατοντάδες τραυματίες που δε θα καταγραφούν ίσως ποτέ: Τελικός απολογισμός Τρίτης 10 του Σεπτέμβρη.

Ενας νεκρός εργάτης και επτά τραυματισμένοι στη ΔΕΗ Μεγαλόπολης: Τελικός απολογισμός Δευτέρας 9 του Σεπτέμβρη.

Κάθε μέρα και μια δυστυχία. Κάθε μέρα θρήνος για την εργατική τάξη, πόνος, αίμα και τσακισμένα κορμιά σε ένα κατ' εξακολούθηση προμελετημένο έγκλημα, με τους εργάτες να παλεύουν για το μεροκάματο, το ψωμί της επόμενης μέρας, και τα αφεντικά να μετρούν κέρδη, σπίτια, αυτοκίνητα και διασκεδάσεις με το μόχθο των άλλων, ακόμη και με τη ζωή των άλλων. Και μέσα σε όλα αυτά ο πρωθυπουργός να εξαγγέλλει από τη Θεσσαλονίκη το δόγμα της «ασφάλειας», που στο φόντο των φονικών αναγορεύεται σε διαρκή χλευασμό στο μνήμα των νεκρών και στη μνήμη των ζωντανών.

Εξαχρείωση. Τα αφεντικά στέλνουν τους εργάτες στο θάνατο, μετρώντας κέρδη, και όταν ξεσηκώνεται η κατακραυγή μόνο για ένα πράγμα λαχταρούν: Μήπως κερδίσουν λιγότερα. Κι αρχίζει η μετάθεση ευθυνών, για το ποιος δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα, δεν τα πήρε η εταιρία, δεν τα πήρε ο εργολάβος. Μα είναι όλοι ίδιοι, δεν μπορούν να μας κοροϊδέψουν! Μια φάρα, με έναν κοινό σκοπό. Δολοφόνοι κατά συρροή, φταίχτες για χιλιάδες βουβά δάκρυα, για χιλιάδες σκοτωμένα και σακατεμένα κορμιά, για χιλιάδες ορφάνιες και για το βάσανο αυτών που μένουν πίσω. Και στον τοίχο των ενόχων, δίπλα τους, σάρκα από τη σάρκα τους, βρίσκονται όλοι όσοι δουλεύουν για να ξεδιπλωθεί η εγκληματική εργοδοτική ασυδοσία. Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης και του υπουργείου Εργασίας είναι μούσκεμα από το αίμα των αδικοχαμένων όπως τα λεφτά των αφεντικών. Οι εξαγγελίες τους είναι στάχτη στα μάτια, άλλοθι για τους εγκληματίες, κούφια λόγια όπως όλα τους! Νέες προσλήψεις επιθεωρητών, νέα Προεδρικά Διατάγματα για την Υγιεινή και Ασφάλεια, νέες εντολές για ελέγχους στις επιχειρήσεις, νέες χρηματοδοτήσεις. Πού είναι όλα αυτά; Μήπως στην απόφαση να θεωρηθεί η εκατόμβη του ΣΑΜΙΝΑ πλημμέλημα;

Είναι αναντίρρητο. Τα εγκλήματα των κεφαλαιοκρατών θα συνεχιστούν, όσο το κυνήγι του κέρδους θα καθορίζει τα πάντα. Και τα θύματα δεν είναι μόνον οι σκοτωμένοι. «Μικρότερα» εγκλήματα συμβαίνουν κάθε μέρα, «μικροί» θάνατοι όταν το μεροκάματο δεν αρκεί για το γάλα του παιδιού, για το μέλλον του, ακόμη και για το παρόν της οικογένειας του εργάτη. Κάθε εργαζόμενος κινδυνεύει. Οπου και να δουλεύει, ένα αφεντικό φονιάς απαιτεί περισσότερη δουλιά με λιγότερη προστασία, φυσάει στα πνευμόνια των εργατών επικίνδυνες χημικές ουσίες, πιέζει ανεπανόρθωτα χέρια, μέσες, στήθη, πόδια. Κάποιος όμως πρέπει να εμποδίσει το χέρι του φονιά, να το τσακίσει πριν το νέο έγκλημά του. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τον ταξικό, ενωτικό αγώνα των ίδιων των εργαζομένων.