Βέβαια, οι προαναφερόμενες και συνεχώς εντεινόμενες συνθήκες κυκλοφοριακής - και όχι μόνο - ασφυξίας, δε δημιουργήθηκαν από μόνες τους. Ηταν και είναι, πρώτα και κύρια, το αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών, που εφάρμοσαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν, δεκαετίες τώρα, όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις. Πολιτικές, που έδιναν και δίνουν στο ΙΧ τον πρώτο κυκλοφοριακό ρόλο και αφήνουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς στο περιθώριο. Πολιτικές, οι οποίες φέρουν τις κύριες ευθύνες για τη δημιουργία του μεταπολεμικού υδροκέφαλου και απάνθρωπου τέρατος, που φέρει το όνομα πολεοδομικό συγκρότημα της πρωτεύουσας και συγκεντρώνει περισσότερο από το 50% των οικονομικών δραστηριοτήτων της χώρας και το 40% του συνολικού πληθυσμού, στοιβαγμένου μέσα στο τσιμέντο, ενώ το μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος της υπόλοιπης Ελλάδας - στον ένα ή άλλο βαθμό - πορεύεται ανάμεσα στην υποβάθμιση και την περιθωριοποίηση. Πολιτικές, οι οποίες είχαν πάντα, ως κύριο σύνθημά τους - όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα - την ανάπτυξη και το δήθεν καλύτερο αύριο. Στην πραγματικότητα, όμως, στόχευαν πάντα στην ανάπτυξη και την ενίσχυση της οικονομικής ολιγαρχίας, ντόπιας και ξένης και των κερδών της. Στην εξασφάλιση φτηνού εργατικού δυναμικού και πρώτων υλών, για τις επιχειρήσεις της.

Αυτές είναι οι πραγματικές και βαθύτερες αιτίες της σημερινής, άθλιας και τραγικής κατάστασης. Και μόνο το ξερίζωμά τους, η ριζική και ουσιαστική αλλαγή πορείας, μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική και προς όφελος των εργαζομένων αντιμετώπιση του προβλήματος.

Μπορεί, βέβαια, να ισχυριστούν κάποιοι ότι όλ' αυτά πράγματι ίσχυαν μέχρι πρότινος, αλλά τα τελευταία χρόνια ένα μπαράζ σχετικών έργων σηματοδοτούν μια σαφή αλλαγή πορείας, αναφέροντας ως αποδείξεις το Μετρό, το τραμ, κλπ.

Ας μας επιτρέψουν όλοι αυτοί, λοιπόν, να σημειώσουμε τα εξής: Καθόλου δεν υποτιμούμε τα έργα αυτά. Πολύ περισσότερο, γιατί αποτελούσαν από δεκαετίες αιτήματα και συνθήματα του μαζικού λαϊκού κινήματος. Ομως, ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη τη διασπάθιση τεράστιων ποσών, που όδευσαν και οδεύουν στα χρηματοκιβώτια των μεγάλων εταιριών. Ακόμη κι αν αφαιρέσουμε σοβαρές ενστάσεις στο σχεδιασμό και την εκτέλεσή τους, τα έργα αυτά, έτσι κι αλλιώς, εξασφαλίζουν απλά και μόνον την αποτροπή της πλήρους και οριστικής κυκλοφοριακής ασφυξίας στην πρωτεύουσα. Είχαν γίνει εντελώς απαραίτητα και, μάλιστα, από αρκετά χρόνια τώρα, για την ίδια τη λειτουργία του συστήματος. Αδυνατούν και ούτε, βέβαια, μπορούσαν από μόνα τους να εξασφαλίσουν την ελαχίστως αντίστοιχη των σύγχρονων συνθηκών ποιότητα ζωής στους εργαζόμενους κατοίκους της Αθήνας και του Πειραιά.

Το τελευταίο απαιτεί μια συνολική φιλολαϊκή πολιτική, με ανάλογο περιεχόμενο και διάρθρωση σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Οδηγεί σε αναπόφευκτη σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα και το σημερινό κατεστημένο. Προϋποθέτει τον ισχυρό και οργανωμένο σε μέτωπο εργαζόμενο λαό, που παίρνει την υπόθεση της χώρας στα δικά του χέρια και βάζει τη δική του σφραγίδα στην πορεία της ανάπτυξής της.

Δεν ήταν, λέει,

αυστηρός

και διά νέων άρθρων

θα τον αλλάξουν

σύντομα

ολόκληρο εκ βάθρων

και έτσι

θα τον κάνουνε

ώστε ως «τρομοκράτες»

να συλλαμβάνονται

εύκολα

κι αγρότες και εργάτες.

***

Οποιος φωνάζει δηλαδή

και τη γροθιά σηκώνει

ο «τρομονόμος»

στη στιγμή

γερά θα τον γραπώνει

και τι κι αν ήσουν

άοπλος

κι έλεγες

«κάτω η πείνα»

θα σε δικάζουν

σαν... Ξηρό

ή σαν τον Κουφοντίνα!