Πάμπλο Πικάσο, Κεφάλι γυναίκας που κλαίει, 1937, γκουάς σε χαρτί

Οπως ανέφερε στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα, το διάσημο, ιστορικό έργο του Πικάσο, «η Γκουέρνικα», «έργο-σταθμός για την τέχνη του 20ού αιώνα, σύμβολο των παθών του ισπανικού λαού, επιλέχτηκε να αποτελέσει τον πυρήνα της έκθεσης. Οχι βέβαια ο πρωτότυπος επιβλητικός πίνακας, ο οποίος ως εθνικό κειμήλιο δεν μπορεί ποτέ να ταξιδέψει έξω από τη χώρα, αλλά μερικά από τα πιο σημαντικά προσχέδια που προετοίμασαν αυτό το έργο». Με αυτό το κορυφαίο έργο του Πικάσο συνδέεται και η μακέτα του περιπτέρου της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας στη Διεθνή Εκθεση του Παρισιού του 1937, όπου εκτέθηκε για πρώτη φορά η «Γκουέρνικα».

Ο αρχιτέκτονας της αθηναϊκής έκθεσης, καθηγητής Μ. Μπλάνχο, επέλεξε να τοποθετήσει τη μακέτα αυτή στην πιο περίοπτη θέση της έκθεσης (στο ισόγειο μπροστά από την είσοδο) και να την περιβάλει με τα δραματικά προσχέδια της «Γκουέρνικα» και με τις τραγικές μάσκες του Γκονζάλες, έργα που σχετίζονται άμεσα με την τραγωδία του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία.

Είναι πια γενική διαπίστωση και διεθνής η αναγνώριση του υψηλού επιπέδου των ελληνικών ταινιών μικρού μήκους. Οι θεατές στη Δράμα, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε 60 περίπου πόλεις κάθε χρόνο επιβεβαιώνουν τα επιτεύγματα των νέων κινηματογραφιστών μας.

Φέτος, στο πλαίσιο του «ταξιδιού» στην Αθήνα - στο «Τριανόν», 25-31 Οκτώβρη - το πρόγραμμα των προβολών αποτελείται από δύο μεγάλες κατηγορίες: τις ελληνικές ταινίες μικρού μήκους και τμήμα των ξένων ταινιών που παρουσιάστηκαν στο 25ο Φεστιβάλ της Δράμας και αφιέρωμα στις μεξικάνικες ταινίες μικρού μήκους. Το ελληνικό πρόγραμμα παρουσιάζεται στην ολότητά του, με δύο ειδικές προβολές (25-31/10) των βραβευμένων ταινιών στις εξής κατηγορίες: Διαγωνιστικό ταινιών μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ, σπουδαστικών, διαγωνιστικό κατηγορίας «Ελληνες του κόσμου» και πληροφοριακό τμήμα.

Παράλληλα, τη βδομάδα αυτή θα ανακοινωθούν και θα απονεμηθούν τα βραβεία του «Media Desk Hellas» του υπουργείου Τύπου και ΜΜΕ για το διαγωνισμό «Μικροσινεμά 2002», καθώς και παρουσίαση του Portal www.shortfilm.gr για την ιστορία της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους.

«Το έργο για το μωρό» στο θέατρο «Εμπρός»

• Με ένα καινούριο έργο του Αμερικανού συγγραφέα Εντουαρντ Αλμπι (παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα), ξεκινά το χειμώνα του το θέατρο «Εμπρός» την 1^η Νοεμβρίου. Πρόκειται για «Το έργο για το μωρό», που πρωτοανέβηκε το 1998 στο Λονδίνο και έπειτα παρουσιάστηκε σε πολλές χώρες και στην Αμερική, όπου και εξακολουθεί να παίζεται. Στο «Εργο για το μωρό», με τόλμη που εκπλήσσει, ο Αλμπι, αδιαφορώντας για κάθε πρόσχημα ρεαλισμού, στήνει ένα σύγχρονο «σκοτεινό» αλληγορικό παραμύθι, με τη λογική και την ποίηση του ονείρου. Παίζει, με εξαιρετική χάρη και ευφυία, με διάφορα είδη θεάτρου, οικοδομώντας ένα φαντασιακό κόσμο και με υλικά του παραμυθιού ξαναμιλά για τα ζητήματα που τον τυραννούν σε όλη του τη διαδρομή: την αγωνία του ανθρώπου να αρθρώσει μία ταυτότητα, να συλλάβει τον κόσμο και το νόημα της ύπαρξής του, τον τρόμο του κενού, την αξία του πόνου, τα ασαφή όρια της πραγματικότητας. Για πρώτη φορά στη δραματουργία του, επιστρατεύει ένα αχαλίνωτο και λυτρωτικό χιούμορ, μια ελευθερία να «παίζει» με χάρη και φαντασία με τα πιο οδυνηρά και θεμελιώδη ζητήματα της ύπαρξης. Το έργο παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Τάσου Μπαντή, μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ - Τάσου Μπαντή, σκηνικά - κοστούμια Λιλής Κεντάκα, κίνηση Μαίρης Τσούτη. Παίζουν: Αννα Μακράκη, Χρήστος Στέργιογλου, Ιωάννα Παγιατάκη, Ιωσήφ Πολυζωίδης.
• Το «Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα», παρουσιάζει το Εθνικό Θέατρο, πενήντα χρόνια μετά το θάνατο του Ευγένιου Ο' Νηλ, σε μετάφραση Νόνικας Γαληνέα και σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη, στη «Νέα Σκηνή» στις αρχές Δεκεμβρίου. Το έργο περιγράφει τη ζωή μιας προβληματικής οικογένειας και θεωρείται το καλύτερο έργο του Ο' Νηλ. Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο (1965) από τους Αλέξη Μινωτή και Κατίνα Παξινού, σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου. Η μεγάλη επιτυχία της παράστασης έκανε τους δύο μεγάλους πρωταγωνιστές να επαναλάβουν τις παραστάσεις και το 1967. Η οικογένεια περνά ένα καλοκαίρι στη θάλασσα, το οποίο καταστρέφουν η χρήση αλκοόλ, ναρκωτικών ουσιών, η εμφάνιση φυματίωσης. Η υπόθεση του έργου επικεντρώνεται στη σταδιακή απομόνωση της μητέρας στα ναρκωτικά, καθώς ο σύζυγος και τα παιδιά της προσποιούνται ότι δε βλέπουν. Η ένταση κλιμακώνεται όταν οι άντρες του σπιτιού εμφανίζουν σημάδια αλκοολισμού και όταν ένας γιος προσβάλλεται από φυματίωση. Το έργο, που περιέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, αποτελεί πηγή συζήτησης για τις αντιδράσεις της οικογένειας όταν υπάρχει ένταση λόγω καταστάσεων ασθένειας, ανεργίας, χαμηλής αυτοεκτίμησης και καταχρήσεων. Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελείται ο Γιώργος Πάτσας, τη μουσική ο Φίλιππος Τσαλαχούρης, τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος. Στο ρόλο της Μαίρης Τάιρον, η Βέρα Ζαβιτσιάνου και του Τζέιμς Τάιρον, ο Γιώργος Μοσχίδης. Παίζουν επίσης: Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Χρήστος Λούλης και Ανέζα Παπαδοπούλου.