Τα στοιχεία αυτής της πραγματικότητας, δυστυχώς, είναι αρκετά και επαναλαμβανόμενα, όπως εμφανίζονται στην καθημερινή πρακτική. Πρώτα πρώτα, προκαλεί αγανάκτηση σε κάθε αγωνιστή της ειρήνης το γεγονός της παραπομπής σε δικαστήριο του Κιλκίς, ώστε να δικαστούν, στις 26 Νοέμβρη, φιλειρηνιστές -διαδηλωτές, επειδή συμμετείχαν, πριν 2 χρόνια, σε αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση κατά της βρώμικης επέμβασης των Ευρω-Αμερικανο-ΝΑΤΟικών στη Γιουγκοσλαβία. Οι αγωνιστές του αντιπολεμικού κινήματος, που παραπέμπονται να δικαστούν, συμμετείχαν, μαζί με εκατοντάδες ακόμα φιλειρηνιστές, σε κινητοποίηση κατά της μετατροπής του ελληνικού εδάφους σε προγεφύρωμα των ιμπεριαλιστικών πολεμικών επεμβάσεων στη Γιουγκοσλαβία. Με την παράνομη μετακίνηση των αμερικανοΝΑΤΟικών στρατευμάτων από το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης προς την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Κάτι που όχι μόνον έρχεται σε αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά παραβίαζε το Ελληνικό Σύνταγμα και καταπατούσε κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας.

Δυστυχώς, ανάλογη απαίτηση (του Αμερικανού πρεσβευτή Τ. Μίλερ) φαίνεται πως συνέβαλε... ώστε, στη δίκη της Καλαμάτας, να παρθεί η πρωτοφανής καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου για επτά μέλη της ΚΝΕ, σπουδαστές των ΤΕΙ. Κι αυτό επειδή ανέγραφαν συνθήματα ενάντια στην επίσκεψη του Αμερικανού πρεσβευτή στην πόλη, η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της οποίας είχε κηρύξει ανεπιθύμητη αυτή την επίσκεψη.

Πρόκειται, βεβαίως, για μια απόφαση «σκοπιμότητας», «νομικά αβάσιμη», που μας γυρίζει στη δεκαετία 1940-1950. Βεβαίως, είναι θετικό το γεγονός ότι προκαλεί τη γενικευμένη αντίδραση όλων των φορέων της Καλαμάτας και των εργαζομένων, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις.

Ωστόσο, «καπάκι» σ' αυτή την αντιδημοκρατική πρόκληση, μεσοβδόμαδα, ήρθε το πρωτοφανές επίσης γεγονός της σύλληψης του στελέχους του ΠΑΜΕ και γεν. γραμματέα του ΕΚΑ Γιώργου Πέρρου. Οι αστυνομικοί, κατ' απαίτηση των αφεντικών του πολυκαταστήματος «ΦΩΚΑ», τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν σαν κοινό εγκληματία, βάζοντάς του χειροπέδες, στο αστυνομικό τμήμα. Το «έγκλημά του» ήταν ότι ως συνδικαλιστής του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος (ΠΑΜΕ), με πρόσκληση του σωματείου των εργαζομένων, προσήλθε στο χώρο και ως όφειλε υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των συναδέλφων του, των εργαζομένων στην επιχείρηση.

Ολα αυτά τα κρούσματα, σε συνδυασμό με το γενικευμένο κλίμα τρομοκρατίας που επιχειρείται να περάσει, με την τρομολαγνία που καλλιεργείται και συνδυάζεται με τον κρατικό αυταρχισμό που αναπτύσσεται, με αφορμή την «εξάρθρωση» της «17Ν» και τους γνωστούς τρομονόμους στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής (αντι)τρομοκρατικής εκστρατείας, δεν μπορεί παρά να εντείνουν τις ανησυχίες για το πού μπορεί να οδηγήσουν τα πράγματα για να περάσουν τις αντιλαϊκές πολιτικές και αποφάσεις τους.

Αλλά, αν γίνονται φανερές οι αντεργατικές, αντιλαϊκές στοχεύσεις μέσα απ' αυτά τα κρούσματα αυταρχισμού και αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων για το χτύπημα του λαϊκού, συνδικαλιστικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να επαγρυπνούν και να οργανώσουν πιο αποφασιστικά τους αγώνες τους για να μην περάσουν οι αντιλαϊκές πολιτικές και τα τρομοκρατικά αντιδημοκρατικά μέτρα και μεθοδεύσεις. Η δική τους πάλη είναι που μπορεί να βάλει φραγμό σ' αυτή την εξελισσόμενη πραγματικότητα.