Σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι τα φεστιβάλ είναι ένα μέρος που μπορείς να γνωρίσεις άλλους σκηνοθέτες και να δεις διαφορετικά είδη ταινιών. Η διεθνοποίηση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έδωσε τη δυνατότητα στους Ελληνες κινηματογραφιστές και κυρίως στους νέους, να έρθουν σε επαφή με συναδέλφους τους απ' όλο τον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα έκανε γνωστή και στο εξωτερικό την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή. Ωστόσο πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν, ότι το Φεστιβάλ Κινηματογράφου παρά τη μόνιμη έδρα που απέκτησε τύποις με νομοθετικό πλαίσιο, στη Θεσσαλονίκη, δεν μπόρεσε δυστυχώς να αποβάλλει τον Αθηνοκεντρισμό του. Ενα άλλο αρνητικό στοιχείο που καταλογίζεται από πολλούς, είναι ότι η ποσότητα τείνει να παραγκωνίσει την ποιότητα της διοργάνωσης. Η συσσώρευση τόσων εκδηλώσεων σ' ένα χρονικό διάστημα λίγων μόνο ημερών και η συνεχής διόγκωση του προγράμματος (215 ταινίες), έχει σαν αποτέλεσμα από τη μια να υποβαθμίζονται και από την άλλη να μην προλαβαίνει κανείς να τις παρακολουθήσει.

Σήμερα, όμως, μια μέρα πριν τη λήξη του 43ου Φεστιβάλ, επιλέξαμε κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις σκηνοθετών που βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Τα ζητήματα που απασχολούν τους ανθρώπους του σινεμά σε όλες τις χώρες είναι λίγο πολύ ίδια ή παρόμοια.

Οπως η Νεσάτ, η Ιρανή που έχει αφιερώσει τη δουλιά της στην εικαστική εξερεύνηση της θέσης της γυναίκας στην ισλαμιστική πατρίδα της. «Θέλω να πιστεύω» - είπε - «ότι όσο ιρανικό και μουσουλμανικό να φαίνεται το έργο μου, λέει κάτι που αφορά όλες τις γυναίκες. Σίγουρα, πάντως, το κέντρο του είναι οι γυναίκες του Ιράν. Απέναντι στο παγωμένο και διαμορφωμένο ανδρικό σύμπαν, οι Ιρανές σήμερα είναι απρόβλεπτες, επαναστατικές, κρύβουν τεράστιες δυνατότητες, είναι οι μόνες που μπορούν να σπάσουν τα στερεότυπα».

Οσο για τους πανίσχυρους αντιπάλους του κινηματογράφου, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι είναι η τηλεόραση και ο αμερικάνικος κινηματογράφος... «Η τηλεόραση βέβαια» - σημειώνει ο Δημήτρης Σοφιανόπουλος - «τώρα τελευταία έχει γίνει τόσο κακή που πολύς κόσμος την κλείνει και βγαίνει έξω. Ο αμερικάνικος κινηματογράφος αυτός είναι πραγματικά ισχυρός αντίπαλος».

Ο Lee Chang-dong επισημαίνει: «οι χολιγουντιανές ταινίες σκοπό έχουν να απομακρύνουν τους θεατές από την πραγματικότητα: αναπτύσσουν όλο και περισσότεροι πιο περίτεχνες μεθόδους για να κάνουν τους θεατές να ξεχάσουν την πραγματικότητα. Ωστόσο όταν ο κινηματογράφος εφευρέθηκε είχε μια ψυχαγωγική λειτουργία, επίσης όμως αντιπροσώπευε μια επιθυμία για την καταγραφή και σύλληψη της πραγματικότητας. Αυτή είναι μια σύγκρουση που έρχεται σε μας από τις απαρχές του κινηματογράφου. Σήμερα, πιστεύω, ότι γέρνει πολύ περισσότερο προς τη μια κατεύθυνση».

Ο Γάλλος κριτικός κινηματογράφου και μουσικής, ο Thierry Jousse, μιλά για την κατάσταση στον χώρο του γαλλικού κινηματογράφου λέγοντας ότι είναι απαισιόδοξος καθώς πιστεύει ότι, λόγω οικονομικών προβλημάτων, εισέρχεται σε περίοδο κρίσης. «Η Γαλλία είναι μια προνομιούχος χώρα, λόγω των μηχανισμών οικονομικής υποστήριξης που υπάρχουν στον χώρο του κινηματογράφου. Ωστόσο πρόσφατα υπάρχουν αρκετά προβλήματα». Θεωρεί ότι υπάρχει μια νέα τάση στο χώρο του εμπορικού κινηματογράφου, όπου κεντρικό πρόσωπο είναι ο Luc Besson. Η τάση αυτή τείνει στη δημιουργία γαλλικών blockbusters (όπως η ταινία Taxi). Επίσης μια άλλη τάση είναι η μεταφορά κόμικς στον κινηματογράφο (με ταινίες σαν τον Asterix) και κωμωδίες όχι υψηλής ποιότητας, με εμπορικές σκοπιμότητες. Για τον χώρο του «άλλου» κινηματογράφου στέκεται στο παράδειγμα του Eric Rohmer, θεωρώντας ότι η δημιουργία μηχανισμών παραγωγής που ελέγχονται από τον ίδιο σκηνοθέτη, ο χαμηλός προϋπολογισμός και οι ιδέες αποτελούν ένα βιώσιμο μοντέλο. Για τον παγκόσμιο κινηματογράφο συμφωνεί απόλυτα με την άποψη ότι το ασιατικό σινεμά είναι το πιο ενδιαφέρον σινεμά σήμερα. «Υπάρχει ενέργεια σε χώρες όπως η Κίνα ή Νότια Κορέα. Η κατάσταση θυμίζει την περίοδο του ευρωπαϊκού κινηματογράφου στη δεκαετία του '60 όταν υπήρχαν σκηνοθέτες όπως ο Antonioni και Godard. Μας δίνουν νέες οπτικές, νέες εικόνες».

Το έργο του Χονγκ Σαν Σου αντιπροσωπεύει τις καινοτόμες και πιο ριζοσπαστικές τάσεις στο σύγχρονο κινηματογράφο της Κορέας. O 42χρονος κινηματογραφιστής έχει βραβευτεί από το Φεστιβάλ του Ρότερνταμ για την ταινία του «Τη μέρα που ένα γουρούνι έπεσε στο πηγάδι». Οι Νέοι Ορίζοντες κάνουν μια αναδρομή στο σύνολο του έργου του και παρουσιάζουν τις τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες που έχει σκηνοθετήσει. O Χονγκ Σαν Σου σκιαγραφεί με ρεαλιστικό και αριστοτεχνικό τρόπο λεπτομέρειες της καθημερινότητας, ενώ με υπόγειο χιούμορ αφήνει τους χαρακτήρες του να περιπλανιούνται ανεμπόδιστοι, δημιουργώντας έτσι μια ατμόσφαιρα ελευθερίας και πορείας μέσα στο άγνωστο. Ενώ δηλώνει «ενάντιος στην παγκοσμιοποίηση. Νομίζω πως το μέγεθος της κοινωνίας στην οποία ένα άτομο ανήκει, παίζει σημαντικό ρόλο. Αν η κοινωνία γίνει πολύ μεγάλη χάνει τη γεύση από τα πάντα. Θα μπορούσε ο κινηματογράφος να δώσει απάντηση στα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης αλλά προς το παρόν νομίζω πως λειτουργεί για λογαριασμό της παγκοσμιοποίησης. Τόσες πολλές χολιγουντιανές ταινίες κυκλοφορούν σε όλο τον κόσμο. H κάθε χώρα πρέπει να έχει την ευκαιρία να εκφράσει τα δικά της προβλήματα και την κουλτούρα της μέσω του κινηματογράφου, αλλά όλες οι αίθουσες παίζουν χολιγουντιανές ταινίες. Δε δίνεται η ευκαιρία να χρησιμοποιηθεί το μέσο του κινηματογράφου με σωστό τρόπο».