Για τους αστούς, ακόμα και τώρα, το Πολυτεχνείο είναι κάτι ακατανόητο. Για το ΠΑΣΟΚ, η πιο εύκολη ιδέα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ανάλογα με τις πολιτικές συγκυρίες και τις δυσκολίες που περνά η Χαριλάου Τρικούπη. Για το Συνασπισμό, ακόμα χειρότερα. Αυτός μακιγιάρει το Πολυτεχνείο, όπως ο νεκροθάφτης το νεκρό για να φαίνεται όμορφος. Αντί λοιπόν να λέμε αν ζει το Πολυτεχνείο, καλύτερα να ρωτάμε πού ζει τώρα, αυτή τη στιγμή, και ποιος είναι ο ήχος του.

Η κατάσταση - ας την ονομάσουμε έτσι - του Πολυτεχνείου ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας, όσο κι αν θέλουν πολλοί να την περιορίσουν. Οποιος βρέθηκε την ιστορική νύχτα εκεί, μπόρεσε να ξεστομίσει τη φράση: «Είμαι στο Πολυτεχνείο, είμαι παντού. Πολίτης του κόσμου στα δύσκολα». Θυμάμαι, ενώ ακόμα έτρεχε η πληγή, ένα φίλο που μου τηλεφώνησε από τον Καναδά, όπου σπούδαζε. Μου είπε ότι η εικόνα της εισβολής στο Πολυτεχνείο ήταν τόσο δυνατή που έμοιαζε σαν το τανκς να έμπαινε στο δικό του πανεπιστήμιο.

Περνώντας, το Πολυτεχνείο, μέσα στα κύτταρά μας, έκανε τα πράγματα πιο οδυνηρά από πλευράς ευθύνης. Ο καθένας ήταν, είναι και θα είναι δυνάμει ένα Πολυτεχνείο, που θα κινείται ελεύθερο, προς δυστυχίαν των κρατούντων, με την πόρτα του κλειστή. Ο καθένας από τότε είδε πολλές φορές την πόρτα του να παραβιάζεται όχι από τανκς αυτή τη φορά, αλλά από κομψούς κρατιστές, φωτισμένους, που έσερναν δίπλα τους ορισμένους, όπως την κ. Δαμανάκη, για άλλοθι. Ποτέ άλλοτε μια γενιά δε συκοφαντήθηκε τόσο όσο αυτή του Πολυτεχνείου, γιατί οι θεαματικές βεντέτες του το χρησιμοποίησαν για ίδιον όφελος.