Βέβαια, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας επιχείρησε να δικαιολογήσει την αγορά των επιθετικών και μεταφορικών ελικοπτέρων, λέγοντας ότι «προσδίδει μια πρόσθετη διάσταση σε πολεμικές επιχειρήσεις από το στρατό και επιπλέον είναι αναγκαία για ανακατάληψη νήσων και βραχονησίδων και συνθέτουν το οπλοστάσιο ενός σύγχρονου στρατού, ειδικά στο επιχειρησιακό περιβάλλον του Αιγαίου και ειδικότερα απέναντι σε ενδεχόμενες κρίσεις τις οποίες μπορεί να αντιμετωπίσουμε...».

Σχετικά με τη δήλωση αυτή έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Πρώτον, δεν έρχεται σε αντίθεση και πολύ περισσότερο δεν απορρίπτει την εκτίμηση, περί του ΝΑΤΟικού προσανατολισμού της αγοράς. Δεύτερον, η άμυνα του Αιγαίου μπορεί να εξασφαλιστεί με πολύ ασφαλέστερους και, ταυτόχρονα, πολύ οικονομικότερους τρόπους, απ' ό,τι τα πανάκριβα ελικόπτερα.

Πέρα απ' αυτά, όμως, ο υπουργικός ισχυρισμός, καθώς παραδέχεται - εμμέσως πλην σαφώς - την ύπαρξη σοβαρών κινδύνων, ακόμη και ενδεχομένων κρίσεων στο Αιγαίο, θέτει ορισμένα γενικότερα ζητήματα. Και το πρώτο απ' αυτά είναι το κρίσιμο ερώτημα: Τι πρόβλημα είναι κυρίως η άμυνα της χώρας, πολιτικό ή στρατιωτικό και αν η απάντηση είναι το πρώτο, ποιες οι βασικές προϋποθέσεις για την εξασφάλισή της;

Η αμυντική ικανότητα και αποτελεσματικότητα της Ελλάδας και, μάλιστα, από τις όποιες επεκτατικές και επιθετικές βλέψεις ή ενέργειες της γειτονικής Τουρκίας, εξαρτάται κυρίως από τρεις πολιτικούς παράγοντες: Πρώτον, από το βαθμό συνοχής και ετοιμότητας των εργαζομένων και του λαού να υπερασπίσουν την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας. Βαθμός, που εξαρτάται πρωτίστως από την πολιτική των κυβερνώντων στο εσωτερικό της χώρας. Για παράδειγμα, η καλύτερη και αποτελεσματικότερη εξασφάλιση της άμυνας του Αιγαίου προϋποθέτει την ουσιαστική, ολόπλευρη και αποφασιστική βελτίωση των συνθηκών ζωής και δουλιάς στα νησιά, όπως και της φιλολαϊκής ανάπτυξής τους. Δεύτερον, από τον απεγκλωβισμό και απεξάρτηση των Ενόπλων Δυνάμεων, και της χώρας συνολικά, από τις κάθε είδους λυκοσυμμαχίες, τύπου ΝΑΤΟ και ευρωστρατού. Τρίτον, από την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής εξωτερικής πολιτικής υπεράσπισης της ειρήνης, σεβασμού της ανεξαρτησίας και ακεραιότητας κάθε χώρας, της μη επέμβασης της μιας στα εσωτερικά της άλλης, της φιλίας και ισότιμης συνεργασίας.

Σήμερα, εφαρμόζονται οι αντίθετες ακριβώς πολιτικές και στους τρεις παραπάνω τομείς. Και δεν αμφισβητούμε τους κινδύνους, που επικαλείται ο Γ. Παπαντωνίου, αλλά ο ισχυρισμός του βάζει και τα εξής ακόμη ερωτήματα: Πρώτον, συνεπάγεται ή όχι την αποτυχία και το αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής, τόσο στα ελληνοτουρκικά όσο και γενικότερα; Και δεύτερον, το ενδεχόμενο κρίσης στο Αιγαίο οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην επιθετικότητα της Τουρκίας ή, πρωτίστως, στο όλο πλέγμα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, ανάμεσά τους και αυτών που πηγάζουν από τις επιδιώξεις της ελληνικής και τουρκικής ολιγαρχίας αντίστοιχα;

Χρόνια τον επληρώναμε

- να κεφαλή χαζή μας -

χρόνια τον κύριο Κοκό

σαν να 'ταν νταβατζής μας

κι όταν μια μέρα

του 'παμε

«χάσου από 'δω τσογλάνι»,

νόμιζα πως τελειώσαμε

μ' αυτόν,

αλλά τι πλάνη!

* * *

Ο «Κώτσος» δες,

επέστρεψε

- ο λύκος πώς ν' αλλάξει; -

και τα κατάφερε καλά

δεκάδες δισ. ν' αρπάξει

και, να,

που θα πληρώσουμε

ξανά το «βασιλέα»,

έτσι κορόιδα πού 'μαστε

με... περικεφαλαία!