Η αμυντική ικανότητα και αποτελεσματικότητα της Ελλάδας και, μάλιστα, από τις όποιες επεκτατικές και επιθετικές βλέψεις ή ενέργειες της γειτονικής Τουρκίας, εξαρτάται κυρίως από τρεις πολιτικούς παράγοντες: Πρώτον, από το βαθμό συνοχής και ετοιμότητας των εργαζομένων και του λαού να υπερασπίσουν την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας. Βαθμός, που εξαρτάται πρωτίστως από την πολιτική των κυβερνώντων στο εσωτερικό της χώρας. Για παράδειγμα, η καλύτερη και αποτελεσματικότερη εξασφάλιση της άμυνας του Αιγαίου προϋποθέτει την ουσιαστική, ολόπλευρη και αποφασιστική βελτίωση των συνθηκών ζωής και δουλιάς στα νησιά, όπως και της φιλολαϊκής ανάπτυξής τους. Δεύτερον, από τον απεγκλωβισμό και απεξάρτηση των Ενόπλων Δυνάμεων, και της χώρας συνολικά, από τις κάθε είδους λυκοσυμμαχίες, τύπου ΝΑΤΟ και ευρωστρατού. Τρίτον, από την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής εξωτερικής πολιτικής υπεράσπισης της ειρήνης, σεβασμού της ανεξαρτησίας και ακεραιότητας κάθε χώρας, της μη επέμβασης της μιας στα εσωτερικά της άλλης, της φιλίας και ισότιμης συνεργασίας.

Σήμερα, εφαρμόζονται οι αντίθετες ακριβώς πολιτικές και στους τρεις παραπάνω τομείς. Και δεν αμφισβητούμε τους κινδύνους, που επικαλείται ο Γ. Παπαντωνίου, αλλά ο ισχυρισμός του βάζει και τα εξής ακόμη ερωτήματα: Πρώτον, συνεπάγεται ή όχι την αποτυχία και το αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής, τόσο στα ελληνοτουρκικά όσο και γενικότερα; Και δεύτερον, το ενδεχόμενο κρίσης στο Αιγαίο οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην επιθετικότητα της Τουρκίας ή, πρωτίστως, στο όλο πλέγμα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, ανάμεσά τους και αυτών που πηγάζουν από τις επιδιώξεις της ελληνικής και τουρκικής ολιγαρχίας αντίστοιχα;