Eurokinissi

Στη Σύνοδο εκτιμήθηκε ότι «οι μακροοικονομικές προοπτικές της Ενωσης είναι οι καλύτερες που υπήρξαν στο διάστημα μιας γενιάς».

Η αποτελεσματικότητα της πολιτικής που εφαρμόστηκε (μείωση του πληθωρισμού και των επιτοκίων) εξετάζεται μέσα από το πρίσμα της συγκράτησης, της καθήλωσης των μισθών, που επέφερε χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης.

Παρά την προσπάθεια ωραιοποίησης και επιλεκτικής χρησιμοποίησης των στοιχείων, το Συμβούλιο της Λισαβόνας σημείωσε ότι στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπάρχουν περισσότεροι από 15 εκατομμύρια άνεργοι, το ποσοστό της απασχόλησης είναι πάρα πολύ χαμηλό και χαρακτηρίζεται από ανεπαρκή συμμετοχή των γυναικών και των ηλικιωμένων εργαζομένων στην αγορά εργασίας.

Σημείωσε, επίσης, ότι παραμένουν σε υψηλά επίπεδα η ανεργία μακράς διάρκειας και οι περιφερειακές ανισότητες.

Η Σύνοδος Κορυφής της Λισαβόνας θέτει το ζήτημα της ενδιάμεσης αναθεώρησης και τον εμπλουτισμό των κατευθυντήριων γραμμών της στρατηγικής του Λουξεμβούργου, με κριτήριο πάντα, φυσικά, τις ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά και τον έλεγχο της ανεργίας, ώστε να μειώνεται ο κίνδυνος κοινωνικών εντάσεων και εκρήξεων.

• Βελτίωση της απασχολησιμότητας και μείωση των ελλείψεων δεξιοτήτων. Μεγαλύτερη απασχόληση στον τομέα παροχής υπηρεσιών.
• Διευκόλυνση του συμβιβασμού της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή, σαν μέσον για την προώθηση ελαστικών μορφών απασχόλησης.
• Μεγαλύτερη προτεραιότητα στη διά βίου μάθηση που θα συνυπάρχει και θα εναλλάσσεται με την ευέλικτη διαχείριση του χρόνου εργασίας και την εκ περιτροπής απασχόληση ...καθιερώνοντας ευρωπαϊκό έπαθλο για τις επιχειρήσεις που θα πρωταγωνιστήσουν στην ανατροπή των δικαιωμάτων!

Ως γενικός στόχος των μέτρων αυτών καθορίζεται η αύξηση του ποσοστού «απασχόλησης» από το σημερινό 61%, κατά μέσο όρο, στο 70% το 2010 και η αύξηση του ποσοστού απασχολουμένων γυναικών από το σημερινό 51% σε άνω του 60% το 2010.

Το συμβούλιο της Λισαβόνας αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι «ο αριθμός των κατοίκων της Ενωσης που ζει κάτω του ορίου ένδειας και σε κατάσταση κοινωνικού αποκλεισμού είναι απαράδεκτος».

Καλλιεργεί αυταπάτες για τις δυνατότητες αντιμετώπισης του προβλήματος της φτώχειας και της ανεργίας μέσα στον καπιταλισμό, που τον παρουσιάζει ως «κοινωνία της γνώσης», προειδοποιώντας ότι «η κοινωνία αυτή ενέχει τον κίνδυνο διεύρυνσης του χάσματος μεταξύ εκείνων που διαθέτουν πρόσβαση στις νέες γνώσεις και εκείνων που αποκλείονται».

Η συνταγή που προβάλλεται σαν αντίδοτο συνιστά ωμό εκβιασμό σε βάρος των ανέργων και λέει ότι «η καλύτερη διασφάλιση κατά του κοινωνικού αποκλεισμού είναι μια θέση απασχόλησης» -φωτογραφίζοντας, βεβαίως, τη μερική απασχόληση και κάθε μορφής υποαπασχόληση χωρίς δικαιώματα.

Associated Press

Με το σύνθημα «Πλήρη απασχόληση σε μια ανταγωνιστική Ενωση», πραγματοποιήθηκε στη Στοκχόλμη ο έλεγχος εφαρμογής των αποφάσεων της Λισαβόνας.

Εκφράζεται ιδιαίτερη ανησυχία για την αύξηση του αριθμού των συνταξιούχων και προβάλλεται ως λύση η αύξηση του ποσοστού απασχόλησης και η προσαρμογή των συστημάτων κοινωνικής προστασίας (συμπεριλαμβανομένων και των συστημάτων συνταξιοδότησης ), θέτοντας επί της ουσίας το ζήτημα της γενικευμένης επίθεσης σε βάρος των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Το Συμβούλιο αναφέρει ως υψηλή προτεραιότητα τη βελτίωση των βασικών δεξιοτήτων, ιδιαίτερα στην Πληροφορική, για να καλυφθούν οι αυξημένες ανάγκες των επιχειρήσεων.

Δίνει, επίσης, έμφαση στον εκσυγχρονισμό των αγορών εργασίας και στην κινητικότητα, δηλαδή στη μετακίνηση των εργαζομένων σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εργοδοσίας, για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη «προσαρμοστικότητα» (διάβαζε ευελιξία) διά μέσου της «κατάργησης των υφιστάμενων φραγμών» (διάβαζε δικαιωμάτων).

Επαναλαμβάνονται τα περί βελτίωσης της ποιότητας της εργασίας, ίσων ευκαιριών για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ισότητας των δύο φύλων, υγιεινής και ασφάλειας κλπ.

Χαρακτηρίζεται ως θέμα υψίστης σημασίας η καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, προσδοκώντας τον περιορισμό ακραίων φαινομένων φτώχειας, αλλά μέσα σε όρια που εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών, με εργαλείο την περικοπή των λεγόμενων κοινωνικών δαπανών.

Στο Συμβούλιο της Στοκχόλμης, γίνεται ένα παραπέρα βήμα στο ρόλο των «κοινωνικών εταίρων», των βιομηχάνων και των συμβιβασμένων ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος. Εγκρίνεται η δημιουργία «Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου Βιομηχανικών Αλλαγών» και αναμένεται ένα θετικό αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις των «κοινωνικών εταίρων»! Για την προσωρινή εργασία μέσω πρακτορείων (δουλεμπόριο) και την τηλεεργασία.

Τέλος, τίθενται ενδιάμεσοι στόχοι για τα ποσοστά απασχόλησης μέχρι το Γενάρη του 2005, με επιδίωξη να φτάσει το συνολικό ποσοστό απασχόλησης στο 67% και στο 57% για τις γυναίκες.

Στη βάση αυτή, καθορίζεται σαν νέος δείκτης το ποσοστό απασχόλησης ανδρών και γυναικών ηλικίας 55-64 ετών, που πρέπει να φτάσει στο 50% μέχρι το 2010.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δίνει ιδιαίτερο βάρος στη δημιουργία ευνοϊκότερου κλίματος για την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, με κατεύθυνση τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων.

Βάζει ζήτημα απλοποίησης της στρατηγικής για την απασχόληση, ιδίως μέσω μειωμένου αριθμού κατευθυντήριων γραμμών, χωρίς να μειωθεί η αποτελεσματικότητά της!

Προσδιορίζει πιο συγκεκριμένα τον έλεγχο και την αξιολόγηση των μέτρων της Λισαβόνας και της Στοκχόλμης.

Μιλάει για την ενίσχυση του ρόλου και της ευθύνης της εργοδοσίας και των συμβιβασμένων ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος (κοινωνικών εταίρων) στην παρακολούθηση και στην υλοποίηση των κατευθυντήριων γραμμών.

Προβλέπει ότι «η αναθεωρημένη στρατηγική για την απασχόληση θα πρέπει να έχει ως επίκεντρο την αύξηση του ποσοστού απασχόλησης, με προώθηση της απασχολησιμότητας και με εξάλειψη των εμποδίων και αντικινήτρων στην ανάληψη εργασίας ή στην παραμονή σε αυτήν», ισχυροποιώντας τη θέση για τη μείωση των παροχών προστασίας των ανέργων.

Συγκεντρώνει ιδιαίτερα τα πυρά στο χτύπημα των συλλογικών συμβάσεων και στην προώθηση της σύνδεσης «αμοιβής-παραγωγικότητας».

Συγκεκριμένα, αναφέρει: «Για να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και να βελτιωθεί η απασχόληση είναι απαραίτητο οι εργασιακοί θεσμοί και τα συστήματα συλλογικών διαπραγματεύσεων, σεβόμενα την αυτοτέλεια των κοινωνικών εταίρων, να λαμβάνουν υπόψη τη σχέση μεταξύ μισθολογικών εξελίξεων και συνθηκών της αγοράς εργασίας ώστε να εξελίσσονται οι απολαβές ανάλογα με τις εξελίξεις της παραγωγικότητας και τη διαφοροποίηση των επαγγελματικών προσόντων».

Στη βάση αυτή προβάλλεται το εκβιαστικό δίλημμα που καλεί για αποδοχή της κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων και των δικαιωμάτων που έχουν απομείνει, στο όνομα της δημιουργίας θέσεων εργασίας.

«...Τα κράτη-μέλη καλούνται να επανεξετάσουν τις ρυθμίσεις για τις Συλλογικές Συμβάσεις... με στόχο να προωθήσουν τη δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας...».

Στο στόχαστρο έχουν μπει κι αυτές ακόμα οι αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης... Γι' αυτό τίθεται το θέμα της αναθεώρησης της εργατικής νομοθεσίας ώστε «ο υπολογισμός του κόστους σύναψης και λύσης των συμβάσεων εργασίας (να γίνεται) με σκοπό το συγκερασμό ευελιξίας και κοινωνικής προστασίας»!

Η επίθεση δεν περιορίζεται στα εργασιακά δικαιώματα αλλά επεκτείνεται στις κοινωνικο-ασφαλιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων.

Το συμβούλιο της Βαρκελώνης έχει τις εξής απαιτήσεις:

Να ελαττωθούν τα κίνητρα για την πρόωρη συνταξιοδότηση και η θεσμοθέτηση συστημάτων πρόωρης συνταξιοδότησης... Να πολλαπλασιαστούν οι ευκαιρίες των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας να παραμείνουν στην αγορά εργασίας (π.χ. μέσω ευέλικτων μορφών συνταξιοδότησης και εξασφάλισης πραγματικής πρόσβασης σε διά βίου μάθηση...).

Οι αντεργατικές αυτές ανατροπές βεβαίως θα συνδυάζονται με διάφορα επί μέρους μέτρα, με επιδίωξη να διασκεδαστούν οι τραγικές συνέπειες που θα υποστούν οι εργάτες και οι εργάτριες, οι εργαζόμενοι.

Πρόκειται για ορισμένες «φοροελαφρύνσεις» ξεζουμισμένων ήδη και φτωχών λαϊκών στρωμάτων, για παροχή ευκαιριακής βρεφονηπιακής μέριμνας, ως κίνητρο για την απασχόληση των γυναικών, που στις συνθήκες της εμπορευματοποίησης της Πρόνοιας θα πληρώνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Το τι περιμένει τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους φαίνεται χαρακτηριστικά από τη θέση που προβάλλεται στην ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) για τον απολογισμό των 5 ετών της στρατηγικής για την απασχόληση.

«Ο επαγγελματικός βίος γίνεται πιο σύνθετος καθώς οι μορφές εργασίας γίνονται πιο ακανόνιστες και ένας αριθμός μεταβατικών καταστάσεων πρέπει να ληφθούν υπόψη, όπως μεταξύ θέσεων εργασίας, μεταξύ διαφόρων μορφών εργασίας και κατάρτισης, διακοπής της σταδιοδρομίας και περιόδων φροντίδας (εννοεί των ανέργων)».

Ανεργία - απολύσεις, δουλιά μέχρι τα βαθιά γεράματα, με ελαστικές μορφές απασχόλησης χωρίς δικαιώματα, με μισθούς και συντάξεις, που δε θα καλύπτουν στοιχειώδεις ανάγκες, ούτε καν την αύξηση του πληθωρισμού. Σ' αυτά μπορεί να συμπυκνωθούν οι στόχοι του μεγάλου κεφαλαίου που υλοποιεί η Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στον τόπο μας, με τη στήριξη της ΝΔ και του ΣΥΝ.

Γι' αυτό χρειάζεται ακόμα ισχυρότερη αντίσταση. Συντονισμένος, μαζικός, αντιμονοπωλιακός αγώνας, με προοπτική που θα μπαίνει εμπόδιο στα αντεργατικά μέτρα, θα αμφισβητεί το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής και θα προωθεί την αγωνιστική συσπείρωση και δράση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ώστε να διεκδικείται αποφασιστικά το δικαίωμα για πλήρη - σταθερή εργασία και να διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, για μια πολιτική, που θα ασκείται με κριτήριο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, αποκτά ιδιαίτερη σημασία η συμμετοχή των εργαζομένων στους αγώνες που οργανώνονται με πρωτοβουλία της κίνησης «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003» και του ΠΑΜΕ, δίνοντας το πρώτο αγωνιστικό «παρών» στο μεγάλο συλλαλητήριο στις 24 Γενάρη στο Ναύπλιο και στις κινητοποιήσεις που θα ακολουθήσουν.