Πρόκειται για ειδική Σύνοδο Κορυφής, με αντικείμενο «τη συμφωνία σε έναν νέο στρατηγικό στόχο, προκειμένου να ενισχυθεί η απασχόληση, η οικονομική μεταρρύθμιση και η κοινωνική συνοχή στο πλαίσιο μιας οικονομίας βασισμένης στη γνώση».

Στη Σύνοδο εκτιμήθηκε ότι «οι μακροοικονομικές προοπτικές της Ενωσης είναι οι καλύτερες που υπήρξαν στο διάστημα μιας γενιάς».

Η αποτελεσματικότητα της πολιτικής που εφαρμόστηκε (μείωση του πληθωρισμού και των επιτοκίων) εξετάζεται μέσα από το πρίσμα της συγκράτησης, της καθήλωσης των μισθών, που επέφερε χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης.

Παρά την προσπάθεια ωραιοποίησης και επιλεκτικής χρησιμοποίησης των στοιχείων, το Συμβούλιο της Λισαβόνας σημείωσε ότι στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπάρχουν περισσότεροι από 15 εκατομμύρια άνεργοι, το ποσοστό της απασχόλησης είναι πάρα πολύ χαμηλό και χαρακτηρίζεται από ανεπαρκή συμμετοχή των γυναικών και των ηλικιωμένων εργαζομένων στην αγορά εργασίας.

Σημείωσε, επίσης, ότι παραμένουν σε υψηλά επίπεδα η ανεργία μακράς διάρκειας και οι περιφερειακές ανισότητες.

Η Σύνοδος Κορυφής της Λισαβόνας θέτει το ζήτημα της ενδιάμεσης αναθεώρησης και τον εμπλουτισμό των κατευθυντήριων γραμμών της στρατηγικής του Λουξεμβούργου, με κριτήριο πάντα, φυσικά, τις ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά και τον έλεγχο της ανεργίας, ώστε να μειώνεται ο κίνδυνος κοινωνικών εντάσεων και εκρήξεων.

Οι σχετικοί στόχοι αφορούν σε:

• Βελτίωση της απασχολησιμότητας και μείωση των ελλείψεων δεξιοτήτων. Μεγαλύτερη απασχόληση στον τομέα παροχής υπηρεσιών.
• Διευκόλυνση του συμβιβασμού της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή, σαν μέσον για την προώθηση ελαστικών μορφών απασχόλησης.
• Μεγαλύτερη προτεραιότητα στη διά βίου μάθηση που θα συνυπάρχει και θα εναλλάσσεται με την ευέλικτη διαχείριση του χρόνου εργασίας και την εκ περιτροπής απασχόληση ...καθιερώνοντας ευρωπαϊκό έπαθλο για τις επιχειρήσεις που θα πρωταγωνιστήσουν στην ανατροπή των δικαιωμάτων!

Ως γενικός στόχος των μέτρων αυτών καθορίζεται η αύξηση του ποσοστού «απασχόλησης» από το σημερινό 61%, κατά μέσο όρο, στο 70% το 2010 και η αύξηση του ποσοστού απασχολουμένων γυναικών από το σημερινό 51% σε άνω του 60% το 2010.

Το συμβούλιο της Λισαβόνας αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι «ο αριθμός των κατοίκων της Ενωσης που ζει κάτω του ορίου ένδειας και σε κατάσταση κοινωνικού αποκλεισμού είναι απαράδεκτος».

Καλλιεργεί αυταπάτες για τις δυνατότητες αντιμετώπισης του προβλήματος της φτώχειας και της ανεργίας μέσα στον καπιταλισμό, που τον παρουσιάζει ως «κοινωνία της γνώσης», προειδοποιώντας ότι «η κοινωνία αυτή ενέχει τον κίνδυνο διεύρυνσης του χάσματος μεταξύ εκείνων που διαθέτουν πρόσβαση στις νέες γνώσεις και εκείνων που αποκλείονται».

Η συνταγή που προβάλλεται σαν αντίδοτο συνιστά ωμό εκβιασμό σε βάρος των ανέργων και λέει ότι «η καλύτερη διασφάλιση κατά του κοινωνικού αποκλεισμού είναι μια θέση απασχόλησης» -φωτογραφίζοντας, βεβαίως, τη μερική απασχόληση και κάθε μορφής υποαπασχόληση χωρίς δικαιώματα.