Η ενιαία στρατηγική της ΕΕ για την απασχόληση θεμελιώθηκε με τη «Λευκή Βίβλο» το 1993 και προσαρμόστηκε παραπέρα στις ανάγκες του κεφαλαίου με τις αποφάσεις των Ευρωπαϊκών Συμβουλίων που έγιναν στο Λουξεμβούργο (1997) και μετέπειτα στη Λισαβόνα, στο Ελσίνκι και τη Βαρκελώνη (2002).

Στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας εφαρμόζεται μια σκληρή, αντεργατική πολιτική που προωθεί βαθιές ανατροπές στα εργασιακά, ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα των εργαζομένων, εντείνοντας την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, αυξάνοντας τα κέρδη και την κυριαρχία του κεφαλαίου.

Παρά τη διαφημιζόμενη οικονομική ανάπτυξη, η ανεργία στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μαστίζει εκατομμύρια εργαζόμενους. Εκδηλώνεται η αγιάτρευτη ασθένεια που προκαλείται από την ίδια τη φύση, τη λειτουργία και τις αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν τον καπιταλισμό.

Το 2000 η ανεργία, με βάση τα επίσημα στοιχεία τους, αγκάλιαζε 14,2 εκατομ. ανέργους και υπολογίζεται στο 8,2 % του εργατικού δυναμικού, ενώ η ανεργία στις γυναίκες υπολογίζεται στο 9,7%.

Η μείωση που παρατηρήθηκε το 2001 στο ποσοστό της ανεργίας ήταν προσωρινή και υποχώρησε το 2002.

Ετσι τον Ιούνη του 2002 υπολογίζεται στο 7,7% του εργατικού δυναμικού έναντι 7,4 % τον Ιούνη του 2001. Στη Γερμανία (το Δεκέμβρη του 2002) η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 10,1% και οι άνεργοι ανήλθαν στα 4,2 εκατομ.

Στην Ευρωζώνη υπολογίζεται 8,4% τον Ιούνη του 2002 έναντι 8% τον Ιούνη του 2001.

Ιδιαίτερα αυξημένη είναι η ανεργία στους νέους και σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat (Μάρτης 2002 ) στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπολογίζεται στο 15,2% του εργατικού δυναμικού και στην Ευρωζώνη στο 16,4%.

Οι μακροχρόνια άνεργοι αποτελούν το 44% του συνόλου των ανέργων.

Τα στοιχεία αυτά πρέπει να εξεταστούν μέσα από το εξής πρίσμα:

Η Eurostat, όσο και οι στατιστικές υπηρεσίες των κρατών - μελών συμπεριλαμβάνουν στην απασχόληση τις θέσεις της μερικής απασχόλησης και άλλων μορφών υποαπασχόλησης, παρεμβαίνοντας, με αυτόν τον τρόπο, στη διαμόρφωση ψεύτικου, τεχνητού ποσοστού ανεργίας.

Γι' αυτό, το πρόβλημα πρέπει να κατανοηθεί σε συνδυασμό και σε συνάρτηση με το σύνολο των μέτρων ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Συγκεκριμένα:

• Η μερική απασχόληση (2ωρα, 3ωρα, 4ωρα) επεκτείνεται. Το 2000 ανέρχεται στο 18% του εργατικού δυναμικού (στην Ολλανδία π.χ. φτάνει το 35%).

Δίνονται κίνητρα στους εργοδότες, για να δημιουργήσουν θέσεις μερικής απασχόλησης και να μετατραπούν θέσεις πλήρους απασχόλησης σε μερικής.

• Επεκτείνεται η προσωρινή απασχόληση, ιδιαίτερα οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Η «μη κανονική απασχόληση»,(μερική, προσωρινή απασχόληση κλπ.) το 2000 αντιστοιχεί στο 30% όλων των Συμβάσεων.

• Οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και η επέκταση της μερικής απασχόλησης συνοδεύονται από αντιδραστικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση (αύξηση των ορίων ηλικίας, αύξηση του χρόνου εργασίας για τη συμπλήρωση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων, ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης).
• Αυξάνονται τα όρια και απλοποιούνται οι διαδικασίες των ομαδικών απολύσεων, διευκολύνονται οι επιχειρήσεις, για να ξεκαθαρίζουν από το λεγόμενο «πλεονάζον προσωπικό». Μειώνονται οι αποζημιώσεις για τις ομαδικές και ατομικές απολύσεις.
• Αναπτύσσονται οι μορφές του σύγχρονου δουλεμπορίου που ακούνε στο όνομα «δανεισμός εργαζομένων» μέσα από τα ιδιωτικά γραφεία ή επιχειρήσεις «προσωρινής απασχόλησης».
• Επεκτείνεται το αντεργατικό καθεστώς με τη χρησιμοποίηση της «τηλεεργασίας», που διακλαδώνεται σε τηλεεργαζόμενους - αυτοαπασχολούμενους, τηλεεργαζόμενους - ημιαπασχολούμενους κ.ά.
• Υπονομεύεται ή καταργείται ο ημερήσιος σταθερός χρόνος εργασίας, το 8ωρο. Μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος, εντατικοποιείται η δουλιά και αυξάνονται οι απλήρωτες ώρες εργασίας, μέσα από διάφορες μορφές διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου, σε μηνιαία, εξάμηνη ή χρονιάτικη βάση.
• Προωθείται η κατάργηση του 5νθημέρου και εξαπλώνεται η εργασία τα Σάββατα και τις Κυριακές.
• Πλήττονται οι Συλλογικές Συμβάσεις και υποκαθίστανται από διάφορες μορφές εκβιαστικής ατομικής διαπραγμάτευσης.
• Μειώνονται οι μισθοί και οι σταθερές αποδοχές.

Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα «επιτεύγματα» του δεκάχρονου απολογισμού, της δεκάχρονης εφαρμογής των κατευθύνσεων της «Λευκής Βίβλου», της στρατηγικής για την απασχόληση, που εφαρμόστηκε από τις σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις που παρέλασαν στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ολα τα μέτρα υπόκεινται σ' ένα βασικό κανόνα:

Ενταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, αύξηση των κερδών και ισχυροποίηση της θέσης του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να καταδικάσουν τις πολιτικές δυνάμεις που εφαρμόζουν και στηρίζουν αυτή την πολιτική. Να καταδικάσουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που προωθεί τις αντεργατικές ανατροπές στη χώρα μας, αλλά και τη συνένοχη στάση του ΣΥΝ, που υπερψήφισε μαζί τους τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη «Λευκή Βίβλο», στηρίζοντας τις βασικές κατευθύνσεις της ΕΕ και καλλιεργώντας τόσα χρόνια αυταπάτες ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί η ανεργία στα πλαίσια του καθεστώτος των μονοπωλίων και της πολιτικής, που καθορίζεται από τα συμφέροντα και τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα και να αντιπαλέψουν αποφασιστικά τις δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Κάθε αντεργατικό μέτρο, κάθε ανατροπή δικαιώματος έχει την υπογραφή των συμβιβασμένων ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος είτε πρόκειται για τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων είτε πρόκειται για την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, τις ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της Αυτόνομης Παρέμβασης.