ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τα δυο στρατόπεδα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στα δύο, ή, μάλλον, στα τρία χωρίστηκε τη Δευτέρα το Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, στο θέμα του επαπειλούμενου πολέμου στο Ιράκ. Στο ένα στρατόπεδο βρέθηκαν η Μ. Βρετανία, η Ολλανδία, η Δανία, η Ισπανία και η Ιταλία. Στο δεύτερο η Γερμανία, η Γαλλία και - στον έναν ή άλλο βαθμό - οι υπόλοιπες χώρες-μέλη της ΕΕ, πλην της Ελλάδας, η οποία προτίμησε να το παίζει πρόεδρος... Οι πρώτοι συντάχθηκαν πλήρως με την αμερικανική θέση, της άμεσης, συνοπτικής και με όλα τα μέσα αντιμετώπισης του Σ. Χουσεΐν. Οι δεύτεροι επέμεναν στη νομιμοποίηση των πολεμικών επιχειρήσεων, με τη σχολαστική τήρηση των διαδικασιών του ΟΗΕ. Η Ελλάδα έκανε τον ...μεσολαβητή, ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, προσπαθώντας να εξασφαλίσει έναν «ελάχιστο κοινό παρονομαστή», ώστε να υπάρξει κάποια κοινή απόφαση και να σωθούν τα προσχήματα. Κι έτσι, διαμορφώθηκε η τελική απόφαση- τελεσίγραφο προς το Ιράκ, η οποία μιλά για «μια τελευταία δυνατότητα ειρηνικής επίλυσης της κρίσης». Χαρακτηριστικό των διιστάμενων απόψεων ήταν το γεγονός, πως οι «15» δε συμφώνησαν καν στην ύπαρξη ή όχι της ανάγκης ενός δεύτερου ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, για την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων.

Πάντως, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, ούτε ένας από τους «15» δεν αμφισβητεί το στόχο και την επεμβατική πολιτική. Οι διαφορές τους εστιάζονται στους τρόπους και στις μεθόδους. Και για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, στη μοιρασιά της λείας.

Οι ωμές επεμβάσεις και...

Την ίδια στιγμή και ταυτόχρονα με τη συνεχή ενίσχυση της απειλής του πολέμου και τη συνεχή συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων και οπλικών μέσων στην περιοχή, παραμένει συνεχώς ενεργό και το σενάριο της «αυτοεξορίας» του Σ. Χουσεΐν και γενικότερα της «ειρηνικής» αλλαγής του καθεστώτος, όπως μεταδίδουν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Αναφέρουν, μάλιστα, σχετικές δηλώσεις διαφόρων αξιωματούχων, όπως αυτές του Αμερικανού υπουργού Αμυνας, που «προτιμά» τη δεύτερη λύση, «για την αποφυγή ενός στρατιωτικού πλήγματος στο Ιράκ», ή του Βρετανού ΥΠΕΞ, Τζακ Στρο, ο οποίος σημειώνει, ότι μπορεί «να μην είναι εύκολο να αποδεχτεί κανείς να παραμείνει ατιμώρητος ο Χουσεΐν αλλά είναι ένα χάπι που θα το καταπιούμε όλοι προκειμένου να μη γίνει πόλεμος».

Ολοι τους, βέβαια, όταν μιλούν για οποιαδήποτε «ειρηνική» αλλαγή του καθεστώτος, δεν παραλείπουν να υπογραμμίσουν, ότι αυτή πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβει την είσοδο των απαραίτητων ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στο Ιράκ, τα οποία θα εγγυηθούν τη διασφάλιση της... τάξης.

... η στάση των Ευρωπαίων

Τα παραπάνω, πάντως, δεν τα σημειώνουμε μόνον ή κυρίως επειδή αποτελούν την ουσία των τελευταίων εξελίξεων στο κρίσιμο ζήτημα του επερχόμενου πολέμου στο Ιράκ. Τα σημειώνουμε και για τον εξής ακόμη λόγο: Καμιά κυβέρνηση της ΕΕ, κανένας απ' όσους κόπτονται για τις αποφάσεις και διαδικασίες του ΟΗΕ, δε θέτει το ολοφάνερο γεγονός πως η όλη υπόθεση είναι μια ωμή και προκλητική επέμβαση στα εσωτερικά μιας ανεξάρτητης χώρας. Κανείς δε «θυμάται» πως οι αρχές του Διεθνούς Δικαίου και του ΟΗΕ απαγορεύουν ρητά την αλλαγή καθεστώτων με εξωτερικές επεμβάσεις και με τους αντίστοιχους λαούς στη γωνία και στο περιθώριο.

Και δεν έχουν τη στάση αυτή, βέβαια, επειδή θέλουν να απαλλάξουν τον ιρακινό λαό από τον δικτάτορα Χουσεΐν. Αλλωστε, δεν είναι λίγες οι ευθύνες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Μ. Βρετανίας, για την ισχυροποίηση του Χουσεΐν στη δεκαετία του 1980, δίπλα στις ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες των ΗΠΑ. Ούτε είναι λίγες οι ευθύνες τους για τις 12χρονες ανείπωτες κακουχίες που αντιμετωπίζει ο ιρακινός λαός απ' το εμπάργκο. Εχουν τη στάση αυτή, επειδή γράφουν τις αρχές αυτές στα παλιά τους παπούτσια, όπως κάνει και ο Τζ. Μπους.

Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία πρέπει να πάρουν πολύ σοβαρά υπόψη τους οι λαοί. Γιατί, ανεξάρτητα της εξέλιξης και του όποιου τέλους θα έχει η υπόθεση του Ιράκ, θα έχουμε και παραπέρα συνέχεια...

Ο μέγας εχθρός!

Πώς αλλάξανε,

για κοίτα,

στην Ελλάδα οι καιροί,

τώρα κίνδυνους απ' έξω

πως δεν έχει θεωρεί

και πιστεύει ότι μέσα

είναι πλέον οι εχθροί!

* * *

Οι εργάτες, οι αγρότες

που ζητούν ψωμί, δουλιά

είν' ο κίνδυνος του έθνους

σαν τους ...Βούλγαρους παλιά,

κι ο Στρατός

πια θα 'χει λόγο

για όλα ετούτα τα σκυλιά!

* * *

Ολοι αυτοί

που λεν «πεινάμε,

δε μας φτάνει ο μιστός»

είναι εχθροί σαφώς

του έθνους,

είναι όλεθρος σωστός,

μα ευτυχώς

Στρατός υπάρχει

να σωθεί το καθεστώς!

Ο οίστρος

Είναι αντίθετοι στον πόλεμο;

Αν κάποιος μείνει στην επιφάνεια των απόψεων που εκφράζονται σχετικά με την επικείμενη επιδρομή εναντίον του Ιράκ, θα αποκομίσει τη λανθασμένη εντύπωση πως μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, ορμώμενες τάχα από τις φιλειρηνικές τους διαθέσεις, στρέφονται εναντίον των πολεμοκάπηλων σχεδιασμών ΗΠΑ- Βρετανίας. Εξίσου λανθασμένο θα είναι το συμπέρασμα που θα εξαγάγουν όσοι αποδώσουν τις δηλώσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης, άκρως προτρεπτικές για συμμετοχή στις εκδηλώσεις κατά του πολέμου, στα ειλικρινή τους αντιπολεμικά αισθήματα.

Τα φαινόμενα όμως πολλές φορές απατούν. Ετσι, Γαλλία και Γερμανία φαίνεται προς το παρόν ότι δε συναινούν σε μια πολεμική επιχείρηση εναντίον του Ιράκ και επιμένουν στην ανάγκη μια τέτοια απόφαση να φέρει τη σφραγίδα νομιμότητας του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ. Το ότι η στάση τους αυτή υπαγορεύεται από ποικίλες σκοπιμότητες, προκύπτει και από το ότι οι ίδιες χώρες δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να συμμετάσχουν στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας παρότι δεν υπήρχε σχετική απόφαση του ΣΑ και ουδέποτε μίλησαν για παράβαση της διεθνούς νομιμότητας που τώρα επικαλούνται.

Και οι δύο ουδέποτε αρνήθηκαν την επεμβατική λογική που διέπει την «αντιτρομοκρατική συμμαχία» στην οποία συμμετέχουν. Απεναντίας, αποδεχόμενες την ανακήρυξη της «τρομοκρατίας» σε υπ' αριθμόν 1 κίνδυνο, αποδέχονται και τα παρελκόμενα, την παραβίαση δηλαδή αρχών πάνω στις οποίες είχε δομηθεί το διεθνές δίκαιο, όπως η εθνική ανεξαρτησία, η εδαφική ακεραιότητα κ.ο.κ.

Η αιτία των μεταξύ τους προστριβών βρίσκεται στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, στο κομμάτι που η κάθε δύναμη θα αποσπάσει από τα λάφυρα, στην επιθυμία κάθε χώρας να διασφαλίσει τα συμφέροντα της δικής της αστικής τάξης. Ας μην ξεχνάμε ότι τόσο η γαλλική «Τόταλ» όσο και η ρώσικη «Λουκ Οϊλ» έχουν επενδύσει πολλά στα πετρέλαια του Ιράκ. Αυτά θέλουν να διασφαλίσουν και επειδή δεν τα 'χουν σίγουρα «το παίζουν» ενάντια στον πόλεμο. Αλλωστε, η Γαλλία αποστέλλει στον Περσικό Κόλπο το μοναδικό πυρηνικό αεροπλανοφόρο που διαθέτει, ενώ η Γερμανία διαθέτει ειδικές δυνάμεις στην αραβική χερσόνησο.

Στα καθ' ημάς, δηλώσεις όπως του Κ. Λαλιώτη ή του Ν. Σηφουνάκη, φανατικές κατά του πολέμου και υπέρ του αντιπολεμικού κινήματος, βρίσκουν την εξήγησή τους αν ληφθεί υπόψη αφ' ενός το αντιπολεμικό λαϊκό αίσθημα, αφ' ετέρου η λαϊκή δυσαρέσκεια από την κυβερνητική πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ θέλει και επιχειρεί να προσποριστεί πολιτικά οφέλη εμφανιζόμενο να στηρίζει το αντιπολεμικό κίνημα. Αλλά οι πράξεις της κυβέρνησης κάθε άλλο παρά αντιπολεμικές μπορούν να χαρακτηριστούν. Μια φρεγάτα έχει καταπλεύσει στον Περσικό Κόλπο, η αμερικανική βάση στη Σούδα είναι σε πλήρη ετοιμότητα, ενώ στα πλαίσια του ΝΑΤΟ η κυβέρνηση δεσμεύτηκε για την παροχή τεχνικών διευκολύνσεων προς τις ΗΠΑ.

Κι έχει τεράστια σημασία, σήμερα, που βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός πολέμου με ενδεχόμενες αλυσιδωτές συνέπειες για την ευρύτερη περιοχή, όλοι να κριθούν από τις πράξεις τους. Να κριθούν και να καταδικαστούν. Η μαζική συμμετοχή στις αντιπολεμικές εκδηλώσεις ας αποτελέσει καθολική εναντίωση στα πολεμοκάπηλα ιμπεριαλιστικά σχέδια και σε όσους τα προωθούν. Και στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για την όποια εμπλοκή της.